ကေလးဘဝအမွတ္တရ(တဂ္)

ခုတေလာလာတဲ့tagေတြကအျခားလူေတြအတြက္ေတာ့မေျပာတတ္ဘူး က်ေနာ္အတြက္ေတာ့နည္းနည္းခက္ေနသလိုပဲ
(နည္းနည္းခက္တယ္ဆိုတာကမ်ားမ်ားမခက္ဘူးလို႔လည္းသက္ေရာက္ပါတယ္)

ဘေလာ့ကာလုပ္ရတာလည္းသိပ္ေတာ့မမိုက္ပါ ကိုယ့္အထုပ္ခ်ည္းကိုယ္ျဖည္ျဖည္ျပေနရလို႔ေလ။
အျဖည္ေကာင္းျပီးခါးမွာလံကြတ္တီခ်ည္းက်န္မွာလည္းစိုးရေသးတယ္ ၊
ဘေလာ့ကာရဲ့ခ်စ္သူရည္းစားေတြဆို သာလို႔ေတာင္မမိုက္ေသး အခန္႔မသင့္ရင္သူတို႔အထုပ္ပါလွမ္းလွမ္းျပီးျဖည္ခံထိတယ္ေလ။
အဲဒါေၾကာင့္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ညီမေတြ အစ္မေတြကိုၾကံဳရင္ ၾကံဳသလိုသတိေပးျဖစ္ပါတယ္ ဘေလာ့ကာတစ္ဦးဦးကခ်စ္ေရးဆိုလာရင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေဝါင္ေဝါင္ေ႐ွးၾကပါလို႔ ဟီးးး။

“အိမ္ေလးကမိုးေတြလည္းယိုလို႔ပါလား”ဆိုတဲ့c-boxကႏႈတ္ဆက္သံနဲ႔အတူမႏွင္းကိုက်ေနာ္စသိခဲ့တာပါ။
“အိမ္ေလးကႏွင္းေတြလည္းေဝလို႔ပါလား”ဆိုျပီးမႏွင္းc-boxမွာက်ေနာ္သြားျပန္ေအာ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ခုေတာ့က်ေနာ့္အိမ္မိုးမယိုေတာ့ပါဘူး မႏွင္းရဲ့အိမ္ကေတာ့နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ခုထက္ထိ
ႏွင္းဥတုျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။

“ကေလးဘဝအမွတ္တရ”ဆိုျပီးမႏွင္းကtagလာေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးစဥ္းစားရ
ၾကပ္သြားပါတယ္ ကေလးဘဝကေအာ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာလိုလိုစာလိုလိုေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတူေနၾကပါတယ္ tagေၾကြးဆပ္ျပီးသားလူေတြရဲ့ပိုစ္ကိုဝင္ဖတ္ျပန္ေတာ့ သူတို႔ေရးထားတာေတြက ကိုေရးမယ့္ဟာေတြနဲ႔အတူတူပဲျဖစ္ေနတယ္..
ေတာင္ေပၚက႐ွမ္းကေလးတို႔
ကုလားကေလးဓါးေသြးတို႔ ေညာင္ပင္တေစၦတို႔ေပါ့ေလ ။

ငယ္ငယ္က ကစားရင္းနဲ႔ေအာ္ဖူးတာေတြကလည္း
တစ္ -ေနရာယူ
ႏွစ္ -အသင့္ျပင္
သံုး -က်ည္ဆန္ထည့္
ေလး-ေမာင္းခ်ိန္
ငါး -ဝပ္
ေျခာက္-ပစ္ ဆိုတဲ့စစ္တိုက္တာေတြပဲမ်ားပါတယ္
က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကစစ္တိုက္တမ္းကစားတာအရမ္းဝါသနာပါတယ္ေလ ေသနတ္ဆိုရင္လည္း အေဖကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးထားတဲ့ သစ္သားေသနတ္ကအစ ပြဲေစ်းေတြမွာေရာ စတိုးဆိုင္ေတြမွာပါဝယ္လာတဲ့ေသနတ္ေတြထိအစံု႐ွိတယ္။

အိမ္ကိုဧည့္သည္ေတြလာရင္အေဖအျမဲေျပာတယ္ “က်ေနာ့္သား ၾကီးလာရင္စစ္ဗိုလ္မ်ားျဖစ္မလားမသိဘူး”တဲ့
ဒါေပမယ့္အေဖ့စကားမွားခဲ့ပါတယ္ စစ္တိုက္တဲ့ကစားနည္းကို က်ေနာ္ေနာက္ပိုင္းမွာစြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္
ေသနတ္ေတြကိုလည္းမခင္တြယ္တတ္ေတာ့ပါဘူး တိတိက်က်ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေသနတ္ဆိုတာ“သတ္”ဖို႔ဆိုတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔
ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းတစ္ခုသာျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုက်ေနာ္သိလိုက္ကတည္းကေပါ့၊ ျမင္လိုက္ကတည္းကေပါ့။
(တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေျပာေရာ့မယ္ “ေသနတ္ပါဆိုမွ သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘဲ အျမင့္မွာထားျပီး႐ွိခိုးဖို႔လား”ဆိုျပီးေတာ့..
ရပါတယ္ အယူအဆေတြၾကိဳက္သေလာက္ကြဲလြဲႏိုင္တယ္)

ငယ္ငယ္က ကေလးခ်င္းမတည့္ရင္ေအာ္ဖူးတာတစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္
“သူ႔ဘက္ကလည္းမတည့္ ေသာက္႐ွက္လည္းမ႐ွိ
အိမ္ေနာက္ေဖးက ခံုဖိနပ္နဲ႔႐ိုက္ ေသလိုက္” ဆိုတာေလ ၊

ဒါပဲမွတ္မိေတာ့တယ္ မႏွင္းေရ ေရးတာေတြက မလိုတာေတြပါေနရင္ tagထားတာနဲ႔လြဲေနရင္ေဆာရီးေနာ္...

ငယ္ငယ္တုန္းက စားခဲ့တယ္(တဂ္)

သားၾကီးဆိုသူ၏အမွာ........

ခုတစ္ေလာက်ေနာ္စာေတြမေရးႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္ ဘီယာလည္းေကာင္းေကာင္းမေသာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္ ။ စာမေရးႏိုင္တာက ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားျပီး လူက ထိုင္ရမလို ထရမလိုျဖစ္ေနလို႔ပါ (မ်က္လံုးထဲျမင္သာထင္သာေအာင္ေျပာရရင္ အေနအထားက ကုန္းကုန္းကြကြၾကီးပါ) ။
ဘီယာမေသာက္ႏိုင္တာကေတာ့ ႐ွင္းပါတယ္၊ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးမထြက္လို႔ပါ။
ေျပာသာေျပာရတာပါ ကမၻာၾကီးတစ္ကယ္ပ်က္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ့္လိုအနာဂတ္တိတိပပ မ႐ွိတဲ့ေကာင္အဖို႔ လြမ္းေလာက္စရာေတာ့မ႐ွိပါဘူး ၊

ဒါေပမယ့္ ၂၀၁၀ခုႏွစ္မွာ တရားအမွ်တဆံုးေသာေ႐ြးေကာက္ပြဲၾကီးလုပ္ျပီး ျပည္သူ႔ေမတၱာေတာ္ကိုခံယူမယ့္ ဘဘၾကီးနဲ႔ေနာက္လိုက္တစ္စုအတြက္ေတာ့ တယ္လည္းဟန္လွမယ္မထင္ဘူး။
မဲ၉၉.၉၉ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ႏိုင္လာျပီးမွ ကမၻာၾကီးက ေကာက္ကာငင္ကာပ်က္သြားရင္ သူတို႔မွာ ႏိုင္ငံကိုအစိုးရဖို႔မေျပာနဲ႔ ၊သူတို႔ဖင္ေတာင္သူတို႔စိုးလို႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ပဲ ပိုးစိုးပက္စက္ၾကီးကိုေၾကကြဲပစ္ဖို႔ေကာင္းေနပါျပီ။

က်ေနာ္ကေလးဘဝတုန္းကလည္း ၾကယ္နီၾကီးတစ္လံုးကမၻာၾကီးကို ဝင္တိုက္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ဟိုးေလးတစ္ေက်ာ္ျဖစ္ဖူးပါတယ္၊ အဲဒီသတင္းလည္းၾကားေရာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြဘယ္လိုျဖစ္ကုန္လဲေတာ့က်ေနာ္မသိဘူး၊ က်ေနာ္ကေတာ့အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေျပးျပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက ေတာင္းအစုတ္ထဲမွာ ေကာက္႐ိုးေတြနဲ႔အမွည့္ခံထားတဲ့သရက္သီးအစိမ္းႏွစ္လံုးကို အကုန္စားပစ္လိုက္ပါတယ္။ ပထမေတာ့ မွည့္ေအာင္ေစာင့္ျပီးမွစားမလို႔ဖြက္ထားတာပါ ၊ ဒါေပမယ့္ ၾကယ္နီၾကီးက ဘယ္အခ်ိန္လာျပီး ကမၻာကိုဖ်က္မလဲမသိဘူးေလ

“မစားလိုက္ရေလျခင္း”ဆိုျပီးေနာင္တမရခ်င္လို႔ၾကိဳျပီးစားလိုက္တာပါ။ ပါးစပ္ကသာစားေနရတာ မ်က္လံုးက ေကာင္းကင္ကိုလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနရေသးတယ္ မလြတ္ႏိုင္မွန္းသိတာေတာင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ၾကယ္နီၾကီးက်လာရင္ ေ႐ွာင္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ အဲဒီတုန္းက ေ႐ွာင္လင္သိုင္းကားလည္းၾကည့္ေနက်ဆိုေတာ့ေလ ဒါေပမယ့္တစ္ကယ့္တစ္ကယ္မွာေတာ့ၾကယ္နီၾကီးလည္းေရာက္မလာပါဘူး၊ ကမၻာၾကီးလည္းမပ်က္ပါဘူး ပ်က္သြားတာက က်ေနာ့္ဝမ္းပါ၊ ဝမ္းေလွ်ာျပီးေက်ာင္းႏွစ္ရက္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။

မဟာဆန္tagေၾကြးကိုမဆပ္ႏိုင္တာၾကာေတာ့မ်က္ႏွာပူရပါတယ္ မႏွင္းtagေၾကြးလည္း႐ွိပါေသးတယ္။
ကိုယ္တိုင္စာမေရးႏိုင္ေသးေတာ့ ရဲရင့္ေသြး ဆိုတဲ့(က်ေနာ့္အေခၚ“ရဲရင့္ေပါ”ေပါ့ေလ)သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ မအားမလပ္တဲ့ၾကားကၾကိဳးစားျပီးေရးေပး႐ွာပါတယ္ သူမအားဘူးဆိုတာက onlineမွာတက္ျပီးဖြံေၾကာင္ရတာရယ္ အျပင္မွာပတ္ျပီးဖြံေၾကာင္ရတာရယ္နဲ႔ လက္မလည္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါ။

တစ္ေန႔က်ရင္“ကြ်ႏ္ုပ္၏ဖြံအ႐ႈပ္ေတာ္ပံု”ဆိုျပီး က်မ္းတစ္ေစာင္ ေပတစ္တဖြဲ႔ေရးသားလိမ့္ဦးမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္ အဲဒီအခ်ိန္က်သူ႔စာအုပ္ထြက္လာရင္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကေနအခမဲ့ေၾကညာေပးဦးမွာပါ ဘာပဲေျပာေျပာဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ္ေတာ္အားကိုးရတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ လိုအပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ခြါျပဲခဲ့ၾကကုန္ေသာ ခ်စ္သဲေလးေတြရဲ့ျပႆနာကိုလည္း သူဝင္ျပီး႐ွင္းေပးတတ္ပါေသးတယ္။

ဥပမာ “ကိုသားၾကီးဘယ္ေရာက္ေနလဲဟင္” လို႔လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ေမးလာတဲ့ေကာင္မေလးေတြကို
“သားၾကီးေသျပီေဟ့”ဆိုျပီးအသံျပတ္ၾကီးနဲ႔ ျပန္ေျဖေပးတတ္တာမ်ိဳးပါ ေျပာပါတယ္ေတာ္ေတာ္အားကိုးရပါတယ္ဆို။
အစ္မ မဟာဆန္ခင္ဗ်ား သူငယ္ခ်င္းေရးေပးတဲ့postေလးနဲ႔ပဲ အစ္မရဲ့tagေၾကြးကိုဆပ္လိုက္ပါရေစခင္ဗ်ာ
က်ေနာ္ကေတာ့ခုတစ္ေလာတစ္ကယ္ပဲ ထိုင္ရမလို ထရမလိုျဖစ္ေနလို႔ စာမေရးႏိုင္ပါေသးေၾကာင္းခင္ဗ်ာ..။
………………………..

ရဲရင့္ေသြး(ခ)ရဲရင့္ေပါဆိုသူ၏စာ.........

ျမန္မာ့႐ိုးရာအစားအစာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့အမ်ားၾကီးေပါ့ခင္ဗ်ာ
ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳျပီးကိုယ္တိုင္ခ်က္စားခဲ့တာေလးေတြေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ျမိဳ႕သားေတြစားတဲ့ျမိဳ႕စာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္ကေတာသားဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေတာသူေတာင္သားေတြစားေနက် အစားအစာေလးေတြေပါ့..

က်ဳပ္တို႔႐ြာေလးကအရမ္းသာယာတယ္ဗ် ႐ြာထိပ္မွာေရကန္ၾကီးနဲ႔ ေစတီေလးနဲ႔အရမ္းကိုၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကန္ေဘာင္ပတ္ပတ္လည္မွာကထန္းပင္ေတြ၊ သရက္ပင္ေတြ၊စကားဝါပင္ေတြနဲ႔ဗ်။ကန္ေဘာင္ေပၚကၾကည့္လိုက္ရင္ ပဲခူး႐ိုးမေတာင္တန္းၾကီးကိုလွမ္းျမင္ေနရတယ္ေလ၊ ပဲခူး႐ိုးမေတာင္တန္းၾကီးျမဴေတြဆိုင္းေနတာကိုျမင္ရရင္ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုျဖစ္ရေအာင္ကို ႐ႈခင္းေတြကဖမ္းစားေနတယ္။

က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ တစ္ႏွစ္ေပါ့ဗ်ာ မိုးတြင္းမွာမိုးေတြအရမ္း႐ြာေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ေရကအရမ္းၾကီးတာေပါ့။ ေရကအရမ္းၾကမ္းေတာ့“ကြမ္းသီးတပင္ဆည္ေျမာင္း”လည္းမခံႏိုင္ေတာ့ ဆည္က်ိဳးပါေလေရာ။ ၾကီးလိုက္တဲ့ေရမ်ား လူေတြလည္းေသ၊ အိမ္ေတြလည္းေမ်ာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔႐ြာပတ္ပတ္လည္မွာဆိုေရေတြေဖြးေနတာပဲဗ်ိဳ႕၊ ေပါလိုက္တဲ့ငါးဆိုတာေတာ့ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ဗ်ိဳ႕၊ က်ဳပ္ကျမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ေနတာဆိုေတာ့ ႐ြာကိုေတာ္ေတာ္ၾကာမွတစ္ေခါက္ေရာက္ျဖစ္တယ္။

က်ဳပ္တို႔လယ္ေတြက႐ြာနဲ႔အရမ္းအလွမ္းေဝးေတာ့ လယ္ထဲမွာပဲအိမ္ေဆာက္ထားရတယ္၊လယ္တဲၾကီးေပါ့ဗ်ာ
အဲဒါေရေတြအရမ္းၾကီးေတာ့ အေဖကလယ္တဲေစာင့္ဖို႔လွမ္းေခၚတာနဲ႔႐ြာကိုေရာက္လာရတာေပါ့။ လယ္တဲမွာကပစၥည္းေတြကမ်ားေတာ့မသယ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ လူခိုးမွာစိုးေတာ့သြားေစာင့္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒါနဲ႔က်ဳပ္လည္းေရာက္ေရာ ေလွတစ္စီးနဲ႔ စားနပ္ရိကၡာအျပည့္နဲ႔ ညီဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္နဲ႔ လယ္တဲေစာင့္ဖို႔သြားပါေလေရာ၊ ေရဒီယိုတစ္လံုးကလည္းပါေသးတယ္ဗ် “ေလွကေလးကိုေလွာ္မည္ ေဘးမသမ္းဘဲေအးခ်မ္းေတာ့သည္”ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးလိုပဲဗ်ိဳ႕ ၊

ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ေလွေလးေလွာ္ျပီးသြားၾကတာလယ္တဲကိုေရာက္ပါေလေရာ၊ ေရကအတက္ၾကမ္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔အိပ္မယ့္အဆင့္နဲ႔ေရကထိလုမတတ္ပဲဗ်ိဳ႕၊ေရာက္တာနဲ႔ေရဒီယိုေလးဖြင့္္ တေရးတေမာအိပ္ေတာ့တာပဲ၊ေရစီးသံေလးေတြက လူကိုေခ်ာ့သိပ္ေနသလိုပဲ၊အိပ္လို႔ကေကာင္းမွေကာင္းပဲ။


ညေနေစာင္းေတာ့ ႐ြာက ငါးဖမ္းၾကမယ့္တံငါသမားေတြေရာက္လာၾကပါေလေရာ သူတို႔ကက်ဳပ္တို႔တဲနဲ႔မနီးမေဝးမွာငါးဖမ္းေနၾကတာေလ။ သူတို႔လုပ္စရာ႐ွိတာေတြလုပ္ၾက၊ျပင္ဆင္ၾကေပါ့ဗ်ာ
က်ဳပ္လည္းအိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ညစာစားဖို႔ထမင္းတစ္အိုးတည္လိုက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ေလွတစ္စီးနဲ႔ဟင္း႐ြက္ခူးထြက္ေတာ့တာပဲ။ ေပါလိုက္တဲ့ကန္စြန္း႐ြက္မ်ား

ျမိဳ႕မွာဆိုကန္စြန္းတစ္စည္းဆိုေစ်းၾကီးသေလာက္ က်ဳပ္တို႔႐ြာမွာေပါလိုက္တဲ့ကန္စြန္း၊ေရေပၚမွာအညြႇန္႔နီနီရဲရဲေလးေတြျဖာေနတာပဲ၊က်ဳပ္လည္းကန္စြန္း
တစ္ေပြ႕ေလာက္ခူးျပီးျပန္လာေတာ့ တံငါသည္ေတြကသူတို႔လုပ္ငန္းျပီးလို႔က်ဳပ္တို႔တဲမွာအနားယူေနၾကျပီဗ်ိဳ႕၊သူတို႔ငါးဖမ္းပံုဖမ္းနည္းကေတာ့
အမ်ားၾကီးဗ် ငါးမွ်ားတန္းခ်တဲ့နည္းရယ္၊ ပိုက္ခ်တဲ့နည္းရယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာက္ၾကံဳမွငါးဖမ္းပံုဖမ္းနည္းေတြေျပာျပမယ္ဗ်ိဳ႕။

လယ္တဲေရာက္တာနဲ႔ညီငယ္တည္ထားတဲ့ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ထန္းလွ်က္နဲ႔ျမည္းျပီးေတာ့အလႅာပ သလႅာပေတြေျပာၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ တံငါသည္ေတြကလည္းတစ္႐ြာတည္းေနၾကသူေတြဆိုေတာ့ အားလံုးရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာၾကဆိုၾက ရယ္ေမာၾကေပါ့ဗ်ာ။ ေရဒီယိုက“တိမ္တမာန္”သီခ်င္းေလးကလည္းပ်ံ႕လႊင့္လို႔ေပါ့။

အဲဒါနဲ႔တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ညစာခ်က္ဖို႔ငါးသြားျဖဳတ္ၾကတာ၊ ေပါလိုက္တဲ့ငါးေတြဗ်ာ ပိုက္မွာတစ္သီၾကီးပဲ။ ငါးဖယ္ေအာင္းၾကီးေတြ လက္ငါးလံုးေလာက္ၾကီးေတြ ငါးဖားမလို႔လည္းေခၚတယ္ဗ်
ငါးဖယ္ေအာင္းလို႔လည္းေခၚတယ္။ အဆီေတြကလည္းဆူျဖိဳးေနတာပဲ၊အ႐ွင္ေတြဆိုေတာ့လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပါပဲ၊ က်ဳပ္တို႔လည္းတစ္နပ္စာေလာက္ျဖဳတ္ယူျပီးေတာ့ျပန္လာၾကတယ္။

တဲေရာက္တာနဲ႔ငါးဖယ္ေအာင္းၾကီးေတြကိုဗိုက္ခြဲ ေရစင္ေအာင္ေဆးျပီးေတာ့ေရစစ္ထားလိုက္တယ္ ျပီးေတာ့င႐ုပ္သီးစိမ္းရယ္၊ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ နီ၊ ဂ်င္းေရာေထာင္း ၊မန္က်ည္းသီးမွည့္ကိုေရစိမ္ထားလိုက္တယ္။
ဒယ္အိုးထဲကိုဆီနည္းနည္းထည္႔၊နႏြင္းမႈန္႔ေလးနည္းနည္းထည့္ျပီးေတာ့ ခုနကင႐ုပ္သီး ၾကက္သြန္ေထာင္းတာေလးထည့္ င႐ုပ္သီးၾကက္သြန္ေလးႏြမ္းေတာ့၊ပုဇြန္ငပိေလးနည္းနည္းထည့္၊ျငဳပ္သီးအေရာင္တင္မႈန္႔ေလးနည္းနည္း
ထည့္၊ခဏေနေတာ့င႐ုပ္သီးၾကက္သြန္ေလးေတြႏြမ္းျပီဆိုရင္ ေရစစ္ထားတဲ့ငါးဖယ္ေအာင္းၾကီးေတြထည့္
ေမႊျပီးေတာ့အဖံုးအုပ္ထားရတယ္။

ငါးမိနစ္ေလာၾကာေတာ့ ခုနကေရစိမ္ထားတဲ့ မန္က်ည္းမွည့္ေရေလးကိုစစ္ျပီးေတာ့ထည့္၊ ေရေလးပါနည္းနည္းထည့္ျပီးရင္ေမႊျပီးေတာ့ အဖံုးျပန္အုပ္ထားရတယ္ ခ်က္နည္းကႏွစ္မ်ိဳး႐ွိတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔အရပ္အေခၚကေတာ့“ေသာက္ဆမ္းဖက္”ရယ္
“လိပ္မ်က္ရည္”ရယ္ဗ်။ ေသာက္ဆမ္းဖက္ကေတာ့ ေသာက္လို႔လဲရ၊ ဆမ္းစားလို႔လည္းရတယ္၊ လိပ္မ်က္ရည္ကေတာ့ဆီက်န္ေရက်န္ေလးေပါ့ဗ်ာ၊ လူကမ်ားေတာ့ ေသာက္ဆမ္းဖက္ေလးပဲခ်က္လိုက္တယ္
ငါးေတြႏႈးေလာက္ျပီဆိုေတာ့မွ အခ်ိဳမႈန္႔နဲ႔ဆားသင့္ေတာ္႐ံုေလးထည့္ျပီးေတာ့၊ “ေတာပင္စိမ္း”လို႔ေခၚသဗ်၊

က်ဳပ္တို႔ဆီမွာေပါက္တဲ့ပင္စိမ္းအ႐ိုင္းေတြေပါ့၊ ေမႊးမွေမႊးပဲ၊ အဲဒီေတာပင္စိမ္းေလးေတြခူးျပီးေတာ့ထည့္ျပီး
အုပ္ထားလိုက္တယ္၊ အသင့္စားလို႔ရျပီေပါ့ဗ်ာ။ ငပိခ်က္ကေတာ့က်ဳပ္တို႔ေတာသားေတြအတြက္ေတာ့
ပင္တိုင္အစားအစာေပါ့။ ငပိေလးကလည္းေမႊးေနတာပဲ၊ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့ငါးငပိေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊နီေလး
ကိုမီးဖုတ္ျပီးေတာ့ေထာင္း ျငဳပ္သီးစိမ္းေလးကိုေရနည္းနည္းနဲ႔ျပဳတ္ ေရခမ္းျပီဆိုဆီနည္းနည္းထည့္ေလွာ္၊

ျပီးရင္ေထာင္း၊ငပိအေဖ်ာ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ျပီးရင္ငပိရည္ကိုခုနကျငဳပ္သီးစိမ္းရယ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊နီေထာင္းရယ္ထည့္ေမႊ၊ ငါးဖယ္ေအာင္းအသားေလးေတြႏြင္ျပီးေတာ့ထည့္၊အခ်ိဳမႈန္႔ေလးထည့္၊ ရျပီေပါ့ဗ်ာ။ တို႔စရာကေတာ့ ခုနက ကန္စြန္း႐ြက္ေတြကိုထည့္ျပဳတ္၊ မန္က်ည္းမွည့္ေလးနည္းနည္းပါထည့္ျပီးျပဳတ္ရတယ္၊ ကန္စြန္း႐ြက္ေတြႏြမ္းျပီဆိုရင္ရျပီ၊ အသင့္စားလို႔ရျပီေပါ့ဗ်ာ။

အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ျပီဆိုေတာ့ စားဖို႔ျပင္ၾက ဆင္ၾကေတာ့တာပဲ၊ဟင္းနံ႔ေတြကလည္းတဲထဲမွာၾကိဳင္လႈိင္ေနေတာ့ဗိုက္ကလည္းဆာေပါ့၊ အားလံုးဝိုင္းထိုင္ျပီးေတာ့ ခုနက ငါးဖယ္ေအာင္း“ေသာက္ဆမ္းဖက္”ရယ္၊ ငပိရည္တို႔စရာနဲ႔ေလြးလိုက္ၾကတာေခါင္းေတာင္မေဖၚႏိုင္ၾကဘူးဗ်ိဳ႕၊ငါးဖယ္ေအာင္းၾကီးေတြက လတ္ဆတ္ေတာ့ခ်ိဳဆိမ့္ေနတာပဲ၊ င႐ုပ္သီးစိမ္းကလည္းစပ္မွစပ္၊ ခ်ဥ္ငံစပ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ ငပိရည္နဲ႔တို႔စရာ
ေလးကလည္းေကာင္းမွေကာင္း၊ စားလိုက္ၾကတာ ထမင္းတစ္အိုးလည္းေျပာင္ပါေလေရာလား။
ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ေထာင္းခ်က္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။

ေနာက္ၾကံဳရင္ ေတာင္းဆိုတဲ့သူေတြ႐ွိရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ့လူေနမႈအေၾကာင္းေတြ၊
ငါးဖမ္းပံုဖမ္းနည္းေတြ အမ်ားၾကီးေပါ့ဗ်ာ၊ေရးခ်င္ပါေသးတယ္၊ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ့ဘဝဟာ
အင္မတန္မွ႐ိုးသားျဖဴစင္ၾကပါတယ္၊ သူတို႔မွာဟန္ေဆာင္မႈဆိုတာမ႐ွိေအာင္႐ိုးသားၾကပါတယ္
ခင္ဖို႔လည္းေကာင္းၾကပါတယ္ဗ်ာ။

ေနာင္လမ္းၾကံဳရင္ေတာ့က်ဳပ္တို႔႐ြာေလးကိုအလည္လာဖို႔ဖိတ္ေခၚပါတယ္ဗ်ာ...
အားလံုးပဲေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်ာ။ ။

ရဲရင့္ေသြး(ခ)ရဲရင့္ေပါ(ေခတၱ မေလးေ႐ွာ) ဟီး ဟီး ဟီး

အလြမ္းနဲ႔ပဲ ပန္းေတြကိုပြင့္ေစလိုက္တယ္

ညသည္ႏွင္းဝတ္႐ံုျဖင့္စိုလဲ့ေန၏ ၊ အရပ္႐ွစ္ခြင္လံုးကိုိုဇာပုဝါအျဖဴပါးပါးေလးတစ္ထည္ကလႊမ္းျခံဳထားသလို ၾကည့္ေလျမင္ေလရာတိုင္းတြင္ႏွင္းေတြခ်ည္းအုပ္ႏွင့္သင္းႏွင့္မင္းမူေနၾကသည္။
မသိရင္ေတာ့ ေႏြရာသီဆိုတာ ဒီကမၻာေပၚမွာ ဘယ္တုန္းကမွမ႐ွိခဲ့ဖူးသလိုပံုစံႏွင့္။
ထံုအီေသာပန္းရနံ႔တခ်ိဳ႕လည္းတသုန္သုန္ျဖဴးေနသည့္ေအးစိမ့္စိမ့္ေလထုေတြထဲတြဲခိုကပ္ပါလာ
ေနၾကသည္ ။ခ်မ္းလြန္းလွသျဖင့္ေကာင္ေလးအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္႐ွာေပ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ခပ္ဝါးဝါးသာေနသည့္လမင္းၾကီးက “ဒါေတာ့ ငါလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး”ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ေကာင္ေလးကိုပခံုးႏွစ္ဖက္ျပန္တြန္႔ျပသည္။

ေကာင္ေလးနားလည္ပါသည္ လမင္းၾကီးခမ်ာ ခ်မ္းလို႔ေတာင္မွျခံဳစရာေစာင္မ႐ွိပါ ဝတ္လစ္စလစ္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ပဲ ေကာင္းကင္ေထာင့္ခ်ိဳးတေနရာမွာ ငုတ္တုတ္ၾကီး ကပ္ေနတာသာၾကည့္ေတာ့။
ဒီၾကားထဲလူအင္အားေတာင့္တင္းသည့္ၾကယ္စင္အစုအေဝးက တစ္ေကာင္ထီးတည္းလမင္းၾကီးကို
စိုးစိုးစီစီျမည္သံေပးျပီးေလွာင္ေနၾကေသးသျဖင့္ လမင္းၾကီးခမ်ာ အပ်က္အပ်က္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ရျပန္ေလရာသူ႔အျဖစ္က ေကာင္ေလးထက္ဆိုးေနေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္…အိပ္မေပ်ာ္ေသာေကာင္ေလးႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာလမင္းတို႔သည္ ေဆာင္းႏွင္းပြင့္ေတြကို ဘဝဘဝက ျငိဳးဘက္ၾကီးေတြလို စိမ္းစိမ္းၾကီးၾကည့္ကာငုတ္တုတ္မိုးလင္းရေတာ့သည္။

မိုးစင္စင္လင္းေတာ့ လမင္းၾကီးကႏႈတ္ဆက္သည္..
“ေကာင္ေလးေရ မင္းေနခဲ့ပါ ငါေတာ့အျခားကမၻာတစ္ဖက္ျခမ္းကိုအလင္းေပးဖို႔ခရီးႏွင္ရဦးေတာ့မယ္ အဲဒီမွာေဆာင္းဥတုမျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ပဲဆုေတာင္းမိတယ္ သြားျပီေဟ့”
လမင္းၾကီးထြက္ခြါသြားေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္းငူငူငိုင္ငိုင္ၾကီးက်န္ရစ္သည္ ထို႔ေနာက္ အိမ္နံရံကျပကၡဒိန္ဆီသို႔အၾကည့္ေရာက္သြားသည္ ။
ထို႔ေနာက္သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွအသံတိုးတိုးေလးထြက္လာသည္....
“ေကာင္မေလးရယ္....မင္းငါ့ကိုခြဲသြားခဲ့တာပဲ ဘာလိုလိုနဲ႔သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေနာ္”
………………………….....

ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတို႔ေႏြဦးညတစ္ညတြင္ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကသည္
တစ္ႏွစ္မွာတစ္ခါက်င္းပျမဲျဖစ္သည့္ေကာင္ေလးတို႔႐ြာဘုရားပြဲတြင္ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြအတြက္ ကာရာအိုေကကိုေကာင္ေလးေစာင့္ေပးရသည့္ညတြင္ျဖစ္သည္။ျမိဳ႕ေပၚကငွားလာသည့္
နာမည္အတန္အသင့္႐ွိသည့္ဇာတ္ပြဲျဖင့္ဘုရားပြဲကလူစည္ေသာ္လည္း ကာရာအိုေကဆိုမည့္သူေတာ့မေပၚေသး
ဝါသနာ႐ွင္ေတြထိုင္ရန္ခ်ေပးထားသည့္စက္ေ႐ွ႕ကခံုတန္းေတြၾကား ညဦးကတည္းက
ေကာင္ေလးငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။

လာမယ့္လာေတာ့ ပထဦးဆံုးေဖာက္သည္က ကုလားၾကီးျဖစ္ေနသည္
ဒစ္စကိုဒန္႔ဆာမ်ားဖြင့္ခိုင္းေလမလားဆိုျပီးေကာင္ေလးနည္းနည္းညစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလားၾကီးက
ထြန္းအိျႏၵာဗိုသီခ်င္းဖြင့္ခိုင္းျပီး “အား..ယာ…ယာ… အား..ယာ..ယာ…ေမာင္ဘာကိုျငင္းမလဲ”ဆိုျပီးကုလားသံဝဲဝဲျဖင့္ ေခါင္းတလႈပ္လႈပ္ဆိုသြားေသာအခါ ေကာင္ေလးမွျပံဳးမိေသးေတာ့၏။
ပိုက္ဆံငါးဆယ္ေပးျပီးကုလားၾကီးထြက္သြားေတာ့ ေကာင္ေလးထိုင္ေနသည့္ခံုတန္းအေနာက္ကေန ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံေတြထြက္လာသည္

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ လူၾကီးေတြေျပာေလ့႐ွိသည့္ဥစၥာေစာင့္မေတြမ်ားလူေယာင္ဖန္ဆင္းျပီးပြဲခင္းထဲဝင္လာသလားမွတ္ရေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္က လွလြန္းေနသည္ ။
“ငါ ဇူလိုင္မိုးသီခ်င္းဆိုမလို႔”
မလွလြန္းသည့္တစ္ေယာက္ကေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ လွလြန္းသည့္တစ္ေယာက္ကေတာ့ေနၾကာေစ့ေတြကိုတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္မည္ေအာင္ကိုက္လွ်က္သူ႔အား
ေတြေတြၾကီးၾကည့္ေနသည္
ဥစၥာေစာင့္မေလးေတြမဟုတ္ေလာက္မွန္းေကာင္ေလးေသခ်ာသြားသည္ ဥစၥာေစာင့္သာဆို ရင္ဂိုသီခ်င္းကိုဆိုလိမ့္မည္မဟုတ္ဟုထင္သည္။

“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ အေခြ႐ွာလိုက္မယ္”
“ဒါေပမယ့္ ငါအခုဆိုမွာမဟုတ္ဘူး ခဏေနမွဆိုမွာ”
“ေဟာဗ်ာ”
သူ႔ကိုၾကည့္ျပီးဘာမွန္းမသိ တခစ္ခစ္ရယ္ေနၾကျပန္သည္။
ထိုအခိုက္မွာပဲ အရက္နံ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထလွ်က္ ေက်ာျပင္ဗလာႏွင့္လံုခ်ည္တိုတိုဝတ္ထားသည့္ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ေကာင္ေလးနားသို႔ပံုက်လာသည္ ၊ေကာင္ေလးတို႔႐ြာထဲကပဲျဖစ္သည္ ။ ျပီးေနာက္ ဗလံုးဗေထြးေလသံျဖင့္..
“ငါ့တူၾကီးရယ္ သီခ်င္းဖြင့္ပါကြ မင့္ဦးေလးခံစားခ်က္ေတြဖြင့္ခ်င္လို႔ပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ ဘာသီခ်င္းဆိုမလို႔လဲခင္ဗ်”
“ဟို သီခ်င္းေလကြာ ေကာင္းခ်က္ေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးေက်ာ္ပါတယ္ဆို ဘယ္ေတာ့နားေထာင္ေထာင္မ႐ိုးဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့ဦး သီခ်င္းနာမည္ေလး”
“ဦးၾကီးက စာမွမတတ္တာတူေလးရ နာမည္ဘယ္သိမွာတုန္း
ထြန္းရင္ေလကြာ သူဆိုထားတာေပါ့...တစ္ကယ္ေတာ္တဲ့ပါရမီ႐ွင္ပါကြာ ဦးၾကီးငယ္ငယ္ကဆိုမင္းအေဒၚကို အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ပဲ ေဂၚခဲ့တာေပါ့ကြယ္ ေအ့”
အေရးထဲ ေလကျပိဳေနေသးသည္ ေကာင္ေလးနည္းနည္းညစ္ေနျပီ

ေနာက္ကငနဲမႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ျပီးျပံဳးစိစိျဖစ္ေနၾကသည္။
“ဟို…သီခ်င္းစာသား႐ြတ္ျပပါလား”
“ေအး…႐ြတ္ျပမယ္ ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္တဲ့အခါ”
“ရျပီ ရျပီ သိျပီ ငယ္သူငယ္ခ်င္းစာဥသီခ်င္း က်ေနာ္အေခြ႐ွာလိုက္မယ္”
ေကာင္ေလးလည္းအေခြကိုကမန္းကတန္း႐ွာသည္ ခံစားခ်က္ကို တစစီေဖါက္ခြဲလြင့္စင္ေနခ်င္သည့္ဦးၾကီးက သူ႔ေခြအ႐ွာကိုမေစာင့္ႏိုင္ ခ်ထားသည့္မိုက္ခြက္ကိုယူျပီး အသံျပဲၾကီးျဖင့္ စည္းလြတ္ေအာ္ဆိုေလေတာ့သည္။ ပါးစပ္တီးလံုးပင္ပါလိုက္ေသး

“တန္ တန္႔ တန္… တန္ တန္႔ တန္ ….ဒူတိုင္ ဒူတိုင္ ေဗ်ာင္ ေဗ်ာင္…”
“ဟာ..ဦးၾကီး ေနဦးေလ”
“ေနညိဳခ်ိန္ တိမ္ေတာက္တဲ့အခါ႐ြာလမ္းကေလးမွာ.....”
“ဟာ…ဒုကၡပဲ ေနပါဦးခဏ”
“စာဥတို႔သူငယ္ခ်င္းမေတြေရခပ္ ဆင္းလို႔လာ ဒန္႔ ဒန္႔ ဒန္”
“ဒုကၡပါပဲဗ်ာ အေခြကလည္း ႐ွာမရေသးဘူး”
ေနာက္ကေကာင္မေလးႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ဦးၾကီးအျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး တစ္ကိုယ္လံုးသိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ရယ္ေနၾကေလေတာ့သည္။ ပြဲခင္းပရိတ္သတ္အေပါင္းလည္းရယ္သြားၾကကုန္သည္။

သူအေခြ႐ွာေတြ႔သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးၾကီးဆိုသူက ႏိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ၾကီးစတိုင္ျဖင့္မ႐ွိသည့္ပရိတ္သတ္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားေနျပီျဖစ္သည္။
“ခုလိုနားေထာင္ေပးတဲ့ေတးခ်စ္ပရိသတ္အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သီခ်င္းကေတာ့ျပီးသြားပါျပီ ေအ့ ”
ထိုသို႔ေျပာျပီးမိုက္ကိုခ်လွ်က္ပုဆိုးခါးပံုစမွတစ္ဆယ္တန္အႏြမ္းသံုး႐ြက္ကိုေကာင္ေလးအားေပးကာ
“ဒါပဲ႐ွိတယ္ တူေလးေရ ယူထားလိုက္”ဟုေျပာျပီးဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ပြဲခင္းဘက္လွည့္ထြက္သြားသည္။

“ကဲ နင့္ကာရာအိုေကၾကီးကစြံမယ့္ပံုမေပၚဘူး လူလည္းမ႐ွိဘူး ခုဖြင့္ေပးငါ့ဇူလိုင္မိုးသီခ်င္း”
ထံုးစံအတိုင္းမလွလြန္းသည့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏အသံပဲျဖစ္သည္ ရယ္ရတာဝသြားျပီထင္ လွလြန္းသည့္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနၾကာေစ့ကိုပင္ဆက္လက္စားသံုးေနျပီျဖစ္သည္။ စကားလည္းနည္းပံုရသည္
ခုထက္ထိေကာင္မေလးသိပ္လွတာပဲသိေသးသည္ အသံေတာ့မၾကားဖူးေသး လူလွသလိုအသံေလးလည္း လြင္လြင္ကေလးျဖစ္ေနမွာပဲလားမသိ စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ေကာင္ေလးရင္ဖိုရသည္ စကားေလးတစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ေျပာသင့္သည္ဟုလည္းေကာင္ေလးထင္ေနမိသည္

သို႔ေသာ္... အသံေခြ်တာပံုရသည့္ေကာင္မေလးပါးစပ္မွ ေနၾကာေစ့ကိုက္ခြါသံ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ကလြဲျပီး အျခားဘာသံမွထြက္မလာခဲ့။
မိုးအတြက္မိုး သီခ်င္းေခြကို႐ွာသည္ မေတြ႔ အေခြထည့္သည့္ေသတၱာကိုဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္လွန္သည္ မေတြ႔
ေကာင္ေလးစိတ္ညစ္ရျပန္သည္ ။ စက္ပိုင္႐ွင္သည္အေခြမ်ားကိုအေရာေရာအေႏွာေႏွာထည့္ထားသျဖင့္အ႐ွာခက္ရျခင္းျဖစ္သည္

“ဟို ဇူလိုင္မိုးအေခြေတာ့မ႐ွိဘူးဗ် မိုးေဒဝါသီခ်င္းဆိုပါလား အဲဒါေတာ့႐ွိတယ္ အဲဒါလည္းမိုးသီခ်င္းပဲေလ”
“ဟာ..ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ဇူလိုင္မိုးဆိုမယ့္ဟာကို”
“ေအးဗ်ာ အေခြကက်န္သြားလားမသိဘူး ဒီမွာမ႐ွိဘူး ဒါမွမဟုတ္ တိမ္တမာန္ေရာ မျဖစ္ဘူးလား”
“ေဟာေတာ္…နင္နဲ႔ေတာ့ခက္ေနျပီ မိုးသီခ်င္းဆိုပါမယ္ဆိုမွ ဘယ္က တိမ္သီခ်င္းဆိုခိုင္းေနတာတုန္း မ႐ွိရင္လည္းမ႐ွာနဲ႔ေတာ့ မဆိုေတာ့ဘူး လာ ေဖါအဲ ပြဲဘက္ပဲလွည့္ေတာ့မယ္”
.................

ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားေတာ့သူ႔ရင္ထဲဟာတာတာၾကီးျဖစ္က်န္ခဲ့သည္
“နာမည္ကေဖါအဲတဲ့လားကြယ္ ဒါဆိုရင္ပန္းခ်စ္သူေလးေပါ့ေနာ္”
အသံရယ္ ေနတဲ့႐ြာရယ္ သူမရင္ဘတ္ထဲကႏွလံုးသားရယ္ကိုပဲမသိေသးတာ နာမည္ေလးေတာ့သိလိုက္ရျပီ လူကိုလည္းသိလိုက္ရျပီ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေကာင္ေလးေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္

ထိုညေကာင္းကင္တြင္ေကာင္ေလးအတြက္ လႏွစ္စင္းသာခဲ့သည္
တစ္စင္းက စႏၵာမည္ေသာ ႐ွိရင္းစြဲလမင္းၾကီးျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္စင္းကေတာ့ ေဖါအဲဟုေခၚေသာ အသံေဖ်ာက္ေဖ်ာက္သာထြက္သည့္ ေနာက္မွ ေကာက္ကာငင္ကာသာသည့္ လမင္းကေလးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဆက္ရန္.... ခုေလာေလာဆည္ေတာ့ထံုးစံအတိုင္း zzZzZzzzzZ
..........................
သီခ်င္းတင္ပါဆိုတဲ့ညီေလးရာတေမနဲ႔ နဒီမိုးညိဳတို႔အတြက္...
ဇူလိုင္မိုး
တိမ္တမာန္

ဆုနဲ႔စူး ေက်ာင္းနဲ႔ၾကိမ္(တဂ္)

“မင္းတို႔ဗမာစကားနဲ႔ ခ်စ္တယ္ ကိုဘယ္လိုေျပာလဲ”
supervisorက ေမးလိုက္တာပါ
“ျမန္မာဆိုင္ကေကာင္မေလးကိုငါရည္းစားစကားေျပာခ်င္လို႔ကြ သင္ေပးဦး”
ေၾသာ္…ဒင္းကငါတို႔လုပ္အားခကိုလည္းေခါင္းပံုျဖတ္ေသး ငါတို႔အမ်ိဳးေကာင္းသမီးကိုလည္းအျမတ္ထုတ္ခ်င္ေနေသးတယ္ေပါ့ ရတယ္ ဒါမ်ိဳးဆိုသိပ္ကူညီေပါ့
က်ေနာ္လည္း ဗမာလိုရည္းစားစကားေျပာတာကိုသင္ေပးလိုက္တယ္ ႐ွည္ေနရင္မမွတ္မိမွာစိုးလို႔တိုတိုပဲသင္ေပးလိုက္တယ္
supervisorလည္းအသံအေနအသံထားပီေအာင္ေလ့က်င့္ျပီးအလြတ္က်က္လိုက္တယ္

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဆိုင္ကိုမေယာင္မလည္နဲ႔ေရာက္သြားတယ္ သူ႔အခန္းနဲ႔နီးနီးေလးကိုး
ဆိုင္ေရာက္ေတာ့အခန္႔သင့္ပဲင႐ုပ္သီးထုပ္ေတြၾကားမွာအလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကိုေတြ႔တယ္
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဆိုင္ကလူ႐ွင္းေနတယ္ သူ႔အတြက္အကြက္ပဲ အရင္ကလည္းေကာင္မေလးနဲ႔သူနဲ႔မ်က္မွန္းတန္းေနက်၊ ေမးထူးေခၚေျပာေတြ႐ွိေနက်ပါ အနီးဆံုးဆိုတဲ့ေနရာကိုသူတိုးကပ္သြားတယ္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီးေကာင္မေလးကိုခ်စ္ရည္လဲ့ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည့္ေနလိုက္တယ္
အသိမ္ေမြ႕ဆံုးအျပံဳးတစ္ခုကိုျပံဳးျပျပီး က်ေနာ္သင္ထားတဲ့အတိုင္း supervisorက ဗမာသံပီပီသသၾကီးနဲ႔တလံုးခ်င္းေျပာခ်လိုက္တယ္....

“ေဖ -ိုး မ” တဲ့

supervisorရဲ့ရည္းစားစကားကိုၾကားေတာ့ဇတ္ဇတ္ၾကဲေကာင္မေလးက“ဇြတ္ၾကီးပါပဲလား႐ွင္ စဥ္းစားပါရေစဦးလား ဒီကမိန္းမသားမို႔ပါ”ဆိုျပီးမမူပါဘူး လုပ္စရာ႐ွိတာပဲလုပ္ထည့္လိုက္တယ္
ျမန္မာ့အားကစားကမၻာကိုလႊမ္း မလႊမ္းေတာ့မသိဘူး ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးလက္ဝါးကေတာ့ မေလး႐ွားကဘဲၾကီးရဲ့ပါးကိုအဲဒီေန႔က ပိုးစိုးပက္စက္ကိုလႊမ္းသြားတယ္
supervisorမ်က္ႏွာရဲပေတာင္းခတ္ကုန္တယ္ ေကာင္မေလးကျမန္မာျပည္ကမွာထားတဲ့င႐ုပ္သီးအနီမႈန္႔ေတြကိုထုပ္ေနရင္းတန္းလန္းကိုး ၾကည့္ရတာပါး႐ိုက္ခ်င္စိတ္က လက္အေဆးကိုေတာင္မေစာင့္ႏိုင္႐ွာဘူး တန္းျပီးတြယ္ထည့္လိုက္တာ
(ေကာင္မေလးေရ so sorryပါကြယ္ မင္းကိုတကယ္ေျပာရဲတယ္မထင္လို႔ပါ)

အဲဒီေနာက္ပိုင္း supervisorလည္းအခန္းေျပာင္းသြားပါေရာ ႐ွက္လို႔တဲ့
အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လည္းအလုပ္ေျပာင္းရပါေရာ ခြ်န္တြန္းလုပ္လို႔တဲ့

ဒီလိုပါပဲ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကအမ်ားၾကီးလည္းမဆိုးသလို အမ်ားၾကီးလည္းမေကာင္းပါဘူး
ကိုၾကီးရီႏိုကဆုနဲ႔စူးဆိုျပီးေက်ာင္းတုန္းကအမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တာေတြေရးဖို႕တဂ္လာတယ္
ေက်ာင္းအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ နား႐ြက္ဆြဲထိုင္ထလုပ္ရတာ၊ ခံုေပၚမတ္တတ္ရပ္ရတာ ၾကိမ္လံုးစာမိတာေတြပဲ ထပ္ေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ေရးလိုက္ပါမယ္ ..
………......

ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တစ္ခုမွာပါ က်ေနာ္တို႔ေဘာ္လံုးကန္ၾကတယ္ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္အီးေပါေလာေတြမ်ားတဲ့
E အခန္းကေကာင္ေတြနဲ႔ကန္ၾကတာပါ
အဲလိုနဲ႔တစ္ခ်က္မွာက်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကန္ထည့္လိုက္တဲ့ေဘာလံုးက Eအခန္းက ေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ့ဖင္ကိုဒိုင္းကနဲသြားထိတယ္ အဲေကာင္လည္း စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ျပန္လွည့္လာျပီး
သူ႔ေနာက္တည့္တည့္မွာ႐ွိေနတဲ့က်ေနာ့္ကို ေဆာင့္တြန္းပါေတာ့တယ္ က်ေနာ္ယိုင္ထြက္သြားတယ္

“ေဟ့ေရာင္..ငါကန္တာမဟုတ္ဘူး မင္းလူမွားေနျပီ”

စကားေတာင္ဆံုးေအာင္မေျပာရဘူး ေဒါသအရမ္းထြက္ေနတဲ့အဲေကာင္က က်ေနာ့္မ်က္ခြက္ကိုလက္သီးေတြအတြဲလိုက္ပစ္သြင္းလိုက္ပါတယ္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ twinkle twinkle little starေတြအလ်ားလိုက္လက္သြားပါတယ္။
စက္ေသနတ္ပစ္သလိုသူ႔လက္သီးခ်က္ေတြကေတာ္ေတာ္ျမန္ပါတယ္ က်ေနာ့္ဘက္ကအခံၾကီးသက္သက္
ဒီလိုနဲ႔တစ္ခ်က္မွာ က်ေနာ့္ကိုထိုးေနရင္းကေနလွမ္းကန္ေတာ့ သူ႔ေျခေတာက္ကိုက်ေနာ္မိသြားတယ္ လက္က်န္ရပ္ေနတဲ့အျခားတစ္ဖက္ကို က်ေနာ္လွမ္းကန္ထည့္လိုက္ေတာ့ အဲေကာင္ သဲေတြၾကားထဲပံုကနဲေလးဘက္ေထာက္က်တယ္

က်ေနာ္လည္းရတဲ့အခြင့္အေရးကိုလက္လြတ္မခံဘဲ သူ႕ဇက္ပိုုးကို ဖေႏွာင့္နဲ႔ ခုန္ျပီးအားကုန္ေဆာင့္နင္းခ်လိုက္တယ္ အသံေတာင္မထြက္ဘူး သူ႔မ်က္ခြက္က သဲထဲမွာနစ္သြားတာ
တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ပြဲျပီးသြားတယ္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကျပန္ေျပာျပတယ္ အဲေကာင့္အေဖက ကရာေတးဆရာၾကီးတဲ့ သင္တန္းေတာင္ဖြင့္ထားတာတဲ့ အဲေကာင္ဆိုလည္း ခါးပတ္ အနီလား အစိမ္းလားမသိဘူး ရထားတာတဲ့ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ငါ့အေဖက ဘာကရာေတးမွမတတ္ဘူး
ဒါေပမယ့္ ငါကအျမဲတမ္း ဗန္ဒိန္း(jean-claude Van Damme)ကားၾကည့္တယ္လို႕

fighterႏွစ္ေကာင္ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ကိုယ့္ခံုေပၚကိုယ္မတ္တတ္ရပ္ရတယ္
တစ္ေယာက္ကိုၾကိမ္သံုးခ်က္မိတယ္ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္ က်ေနာ့္အတန္းပိုင္က လူပိန္သလိုေဒါသပိန္တယ္ ကိုင္တဲ့ၾကိမ္လံုးကလည္း လူနဲ႔လိုက္ေအာင္ေသးတယ္(အဲ..စပ္ေတာ့စပ္တယ္) ဟိုေကာင့္အတန္းပိုင္က လူၾကီးသလိုေဒါသလည္းၾကီးတယ္ ကိုင္ထားတဲ့ၾကိမ္လံုးကလည္း ႏွစ္လံုးပူး အယ္ေနတာပဲ

“ကရာေတးဆရာၾကီးရဲ့သားကို ငါတို႔အခန္းကသားၾကီးတြယ္ထည့္လိုက္တာ အသံေတာင္မထြက္ေတာ့ဘူးေဟ့” ဆိုျပီး အတန္းေဖၚေတြကလိုက္ေၾကာ္ညာေတာ့ က်ေနာ္heroၾကီးျဖစ္လို႔ေပါ့ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ မွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
“ဟိုက္..heroၾကီးအခြက္ဖူးေယာင္ေနပါေပါ့ ေစာေစာကေတာ့ေသြးပူေနလို႔နာရေကာင္းမွန္းမသိဘူး ခုမွဘုေတြေရာ ညိဳမဲတာေတြေရာေပါင္းထြက္လာတာ အိးးး ေတာ္ေသးတယ္ အတန္းေဖၚေတြမေတြ႔လိုက္တာ” အဲလိုနဲ႔ေနာက္ေန႕ေက်ာင္းပ်က္တယ္ heroရဲ့ဘုထြက္ေနတဲ့အခြက္ကိုသူမ်ားျမင္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ...။
………………..

“နက္ျဖန္ေန႔တစ္ဝက္ပဲတက္ရမွာ ေက်ာင္းေျပးရေအာင္ကြာ မင္းအိမ္ကဂစ္တာေရာသီခ်င္းစာအုပ္ေရာ မခဲ့ ငါလည္း မခဲ့မယ္”
သူငယ္ခ်င္းက်ေနာ့္ကိုႏွစ္ခါမညႇိရပါ အဲဒီစကား သူမေျပာရင္ေတာင္က်ေနာ္ေျပာေတာ့မလို႔ပါ
ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းလည္းထိုးေရာ က်ေနာ္တို႔လည္း
႐ႈခင္းသာကိုတန္းေရာက္ပါေလေရာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းက အေအးဆိုင္ဘက္ေျပးျပီး အဆာေျပစားဖို႔သြားဝယ္တယ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ဆိုလို႔တီးလို႔ေကာင္းမယ့္ေနရာတစ္ခု႐ွာတယ္

ဒီလိုနဲ႔ျခံဳတစ္ခုကိုအေရာက္မွာေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုနဲ႔ ျမက္ပင္ေတြၾကားဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္ သူ႔ပံုစံက ပစ္ကြင္းေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ရန္သူဆီကိုနီးသထက္နီးေအာင္ၾကိဳးစားခ်ဥ္းကပ္ေနတဲ့ ကြန္မန္ဒိုတစ္ေယာက္လို က်ေနာ္အနားကပ္လာတာလည္းသိေရာ က်ေနာ့္ဘက္လွည့္ျပီး အသံမထြက္ဖို႔ပါးစပ္ကိုလက္ညႇိဳးနဲ႔ေထာက္ျပတယ္ ျပီးလည္းျပီးေရာေ႐ွးတူ႐ႈကို မ်က္စပစ္ျပတယ္
သူမ်က္စပစ္ျပတဲ့ေနရာကိုက်ေနာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားပါးပါး….
သမၼာက်မ္းစာေတြထဲမွာပဲဖတ္ဖူးတဲ့ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္တည္ေနပါေပါ့လား
အားေတာ့နာတယ္ ဒါေပမယ့္ အစအဆံုးထိုင္ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္ အဟိ

ျမင္ကြင္းက အသက္၁၈ႏွစ္ေအာက္မၾကည့္သင့္တဲ့ျမင္ကြင္းမဟုတ္ပါဘူး အေတြ႕အၾကံဳသိပ္႐ွိပံုမရတဲ့ စံုတြဲက အနမ္းနည္းနည္း စကားမ်ားမ်ားနဲ႔ပဲခ်ိန္းဆိုျခင္းအမႈျပီးေနတာပါ
ျပီးလည္းျပီးေရာ ကြန္မန္ဒို ေက်ာင္းသားကၾကံဳးဝါးတယ္ (မခ်ိတင္ကဲ ရင္ေခါင္းသံၾကီးနဲ႔ အားမလိုအားမရေျပာတာပါ ျခံဳထဲကျမက္ေတြကိုလက္နဲ႔ၾကံဳးျပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ဝါးတာမဟုတ္ပါဘူး)
“ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ေကာင္ ငါသာဆိုရင္ေတာ့လား”တဲ့
အံ့တၾကိတ္ၾကိတ္သူ႕ကိုၾကည့္ျပီးက်ေနာ္လန္႔လာတယ္ ဒီကိစၥမ်ိဳးကအႏၱရာယ္ၾကီးတယ္ေလ တ႐ွိန္႐ွိန္နဲ႔အလ်ံညီးညီးမီးထေတာက္ေနတဲ့သူ႔ႏွာေခါင္းကမီးကိုဘယ္ေရပိုက္ကမွျငိမ္းသတ္ႏိုင္မယ္မထင္
ဘူး အဲဒါနဲ႔ အျမန္ဆံုးပဲထြက္လာလိုက္တယ္

စားစရာသြားဝယ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့ အရိပ္ေအးေအးခံုတန္းတစ္ခုမွာထိုင္လိုက္တယ္ သီခ်င္းစာအုပ္ကိုအက်အနေနရာခ်ျပီး ဂစ္တာစတီးမယ္အလုပ္မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔မလွမ္းမကမ္းေနရာတစ္ခုကေန က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔အသံၾကီးတစ္သံထြက္လာတယ္

“ဦးဘေကာင္းသည္ အအိပ္ၾကမ္းေသာ အပ်ိဳစင္ေလး အညိဳ၏ ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားအသားအစိုင္အခဲမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသည့္ခဏ၌ ရင္ထဲတြင္ ေျခာက္ကပ္လာကာေရဆာသလိုပင္ျဖစ္လာသည္ ေနာက္ဆံုး စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရာဂဘူလီးစီးေနသည့္ ဦးဘေကာင္းသည္ အညိဳ၏အခန္းတြင္းသို႔ဝုန္းကနဲဝင္ေရာက္သြားေလသည္
ထို႔ေနာက္…….
ထို႔ေနာက္…….

က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္(ေန႔တိုင္းပ်င္းဖို႔ေကာင္း
ေအာင္ျမင္ေနၾကရတဲ့မ်က္ႏွာႏွစ္ခုကိုပဲ ထပ္ျပီး ထူးသလိုဆန္းသလိုၾကည့္မိၾကတယ္) ဒီအသံကိုႏွစ္ေယာက္စလံုးမွတ္မိတယ္ က်ေနာ္ေဆာ္ပေလာ္တီးထားတဲ့(က်ေနာ့္ကိုလည္းေဆာ္ပေလာ္တီးထားတဲ့) ကရာေတးေက်ာ္ၾကီးရဲ႕အသံ
ဒီေကာင္ဘယ္ကအျပာစာအုပ္ေတြရလာလဲမသိဘူး အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႔ေအာ္ဖတ္ေနတယ္ က်ေနာ္တို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပါတယ္ တစ္ေယာက္က သူေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္ေအာ္ဖတ္တာကိုသေဘာအက်ၾကီးက်ျပီး တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ရယ္ေနတယ္ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့feelတက္ေနေလရဲ့

“မျဖစ္ဘူး ဒီေကာင့္ပါးစပ္ကို ေျခမန႔ဲသြားဆို႔ေပးရမယ္”
သူတို႔ဆီက်ေနာ္ေလွ်ာက္သြားတယ္
“ဒီမွာေဟ့ေရာင္ မင္းေစာက္သံနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဒုကၡမေပးနဲ႔ ငါတို႔ဒီမွာသီခ်င္းဆိုလို႔မရဘူး”
“မင္းဘာသာမင္း ေဝးေဝးသြားဆိုပါလား ဒါမင္းအေဖပိုင္တဲ့ေျမလား”
က်ေနာ့္ကိုဘုၾကည့္ၾကည့္ျပီးငနဲကျပန္ေအာ္တယ္ (ဘုၾကည့္ၾကည့္တယ္ဆိုတဲ့စကားကလည္း႐ွင္းရခက္ပါတယ္ အၾကည့္မွာဘုၾကီးတစ္ခုပါေနတာမဟုတ္သလို ၾကည့္တဲ့လူကလည္း ေက်ာကုန္းမွာဘုၾကီးေပါက္ေနတဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး ထားေတာ့ ထားေတာ့)
ဒီတစ္ခါေတာ့က်ေနာ္စတင္ျခင္းအလွည့္ပါ ထိုင္ေနတဲ့သူ႕ကိုေျပးျပီးထိုးထည့္လိုက္တယ္

စာအုပ္ေရာလူေရာေနာက္ကိုလန္က်တယ္ ေဒါသတၾကီးနဲ႔ျပန္ထတယ္ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခါးပတ္အနီလား အစိမ္းလားမသိတဲ့ေကာင္နဲ႔ ဗန္ဒိန္းရဲ့အမာခံပရိတ္သတ္ အၾကိတ္အနယ္ တဖုန္းဖုန္းတဒိုင္းဒိုင္းေပါ့
ေဘးကသူ႕သူငယ္ခ်င္းေရာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေရာဝင္မပါဘူး ဘေဘာထားၾကီးမားစြာနဲ႔ပဲထိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္
ပြဲလည္းျပီးေရာထံုးစံအတိုင္းဟိုေကာင္ေမွာက္တယ္
ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီသတင္းက အတန္းပိုင္နားကိုေပါက္တယ္
ထံုးစံအတိုင္း တေယာက္ၾကိမ္သံုးခ်က္ မိတယ္
ထံုးစံအတိုင္း သားၾကီးက heroျဖစ္ျပန္တယ္
ထံုးစံအတိုင္းheroၾကီးအခြက္ ဖူးလို႔ေယာင္လို႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ..

ကဲ …ဆိုင္သလားေတာ့မသိဘူး ေရးေတာ့ေရးလိုက္ျပီကိုရီႏိုေရ အမ်ားၾကီးမဆိုးသလိုအမ်ားၾကီးလည္း မေကာင္းတဲ့က်ေနာ့္လိုေက်ာင္းသားအဖို႕“ဆု”ဆိုတာခ်ိဳ(ဂ်ိဳ)နဲ႔လားေပါ့ခင္ဗ်ာ ေက်ာင္းလို႔ေျပာလိုက္ရင္က်ေနာ့္မွာၾကိမ္လံုးခ်ည္းေျပးျမင္ေနရတယ္ေလ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။ ။

ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္မဟာဆန္တဂ္ေၾကြးဆပ္ရဦးမယ္

ေ႐ႊသုႏၵရီ-၂


“႐ွင္…႐ွင္…ဘာစကားေျပာတာလဲ”
တယ္ရီယာေပါက္စနေလး တခြီးခြီးျဖစ္ေနသလိုပန္းႏု႐ွက္ေသြးမ်က္ႏွာႏွင့္ေကာင္မေလးသည္ရန္႐ွာေတာ့မလိုအသံျပဳလာသည္
“ဟိုဟိုဒီဒီေတာ့ေလွ်ာက္မေတြးနဲ႔ေလ က်ဳပ္ဆိုလိုတာကတမ်ိဳးပါ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ ဒီအခန္းကဂ်ပိုးမ်ားတယ္ ဂ်ပိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက ေတြ႔တဲ့လူကိုေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ ကုပ္ကပ္ျပီးေတာ့ကို လူမျမင္ေအာင္တြယ္တတ္တာမ်ိဳး ေတာ္ၾကာက်ဳပ္အခန္းလာမိလို႔ေကာင္မေလးအခန္းဂ်ပိုးေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္က်ဳပ္လည္းမေကာင္းဘူးေလ အရင္ကလည္း ေျပာခံထိဖူးတယ္ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ဖင္ယားျပီးလာတာပါ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ဖင္ယားျပီးပဲထျပန္သြားတယ္ ဂ်ပိုးလည္းကိုက္ေရာက်ဳပ္ေၾကာင့္တဲ့ အဲဒါေၾကာင့္ပါ”

“ေၾသာ္..ေၾသာ္...ဂလိုကိုး...ေတာ္ပါေသးရဲ့”
တယ္ရီယာေလးခ်က္ခ်င္းပင္စိတ္္ျပန္ေျပသြားသည္ေစာေစာက စတင္လာေနသည့္ရန္႐ွာမည့္အရိပ္အေယာင္မ်ားေပ်ာက္ကုန္ျပီး လူလည္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာသည္ ထို႔ေနာက္အသံကေလးအုပ္အုပ္ျဖင့္ေျပာသည္..
“ဒါဆိုလည္းဝင္မထိုင္ေတာ့ပါဘူး႐ွင္”
ထိုသို႔ေျပာျပီးေနာက္
သက္ျပင္း႐ွည္ၾကီးကိုခ်လွ်က္မွသူ႔အား႐ြန္း႐ြန္းစားစားၾကည့္ေလသည္။

သူကလည္းအားက်မခံ႐ြန္း႐ြန္းစားစားၾကီးျပန္ၾကည့္ပစ္ေလသည္ ။ မ်က္လံုးႏွစ္စံုတို႔သည္ ဘာသာစကားတစ္ခုကိုအသံတိတ္ေျပာေနဘိသကဲ့သို႔႐ွိသည္ ထိုအသံတိတ္ဘာသာစကားကို တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ရေသာ္ ေကာင္မေလး၏အၾကည့္က
“က်မအတြင္းခံကအစေလွ်ာ္ဖို႔ပ်င္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ဂ်ပိုးဆိုရင္႐ြံလြန္းလို႔ပါ႐ွင္”ဟုအဓိပၸါယ္ရမည္ျဖစ္ျပီး
သူ႔အၾကည့္ကေတာ့ “ေၾသာ္…ေကာင္မေလးႏွယ္ အတြင္းခံကအစေလွ်ာ္ရမွာပ်င္းလို႔ ဝင္မထိုင္ရဲေတာ့ဘူးကိုး”ဟုအဓိပၸါယ္ထြက္မည္ျဖစ္သည္။
တဒဂၤတိတ္ဆိတ္မႈကိုေကာင္မေလးကစတင္ျဖိဳခြဲသည္ ထံုးစံအတိုင္းလွ်ာနဲ႔ပဲျဖစ္သည္။

“ဟိုေလ..ဒီေန႔ ကိုထူးတို႔ဆီမွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တယ္ေလ အဲဒါ႐ွင့္အတြက္လာပို႔တာ က်မကိုယ္တိုင္ခ်က္ထားတာေနာ္”
ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ကိုသူ“က်မ”ဟုသံုးႏႈန္းတတ္ျပီး သူတို႔ကိုေတာ့“႐ွင့္”ဟုနာမ္စားသံုးေျပာဆိုတတ္သည္။
သူ႔အဖို႔ေတာ့“႐ွဥ့္”ပဲေခၚေခၚ“ေမ်ာက္”ပဲေခၚေခၚ သိပ္ေတာ့လည္းကိစၥမ႐ွိပါ။
ေကာင္မေလးသည္အခ်ိန္ျပည့္ကိုထူးအခန္းထဲအလည္ေရာက္ေနသည္ကမ်ားသည္ ကိုထူးသည္အားလံုးထဲတြင္ဝင္ေငြအျမင့္ဆံုးအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။
ေကာင္မေလးယူလာသည့္ခ်ိဳင့္ထဲကဟင္းရည္ႏွင့္မုန္႔ဖတ္မ်ားကိုသူလွယ္ယူလိုက္သည္။ ခ်ိဳင့္အလြတ္ကိုေကာင္မေလးအားျပန္ေပးျပီးေနာက္ ထံုးစံအတိုင္းအခန္းထဲက ဂ်ပိုးထိုးစစ္ဆက္လက္ဆင္ႏြဲေနျပန္သည္။

ေကာင္မေလးမွာခ်ိဳင့္အလြတ္ၾကီးလက္ထဲဆြဲလွ်က္မတင္မက်ၾကီးျဖစ္ေနသည္။ (တင္လိုက္ က်လာလိုက္မျဖစ္တာကိုဆိုလိုပါသည္)
“႐ွင္တစ္ခုခုေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္လို႔မထင္ဘူးလား”
“ေၾသာ္…အင္းး...ဟုတ္သားပဲ ေမ့ေနတယ္ ေက်းဇူးပါပဲ”
“ဟြန္းးး”
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ မဲ့႐ြဲ႕သြားသည္။
“ဒီလို႐ွင့္ ကိုထူးက 012သံုးတယ္ေလ က်မက 016သံုးတာ အဲဒါသူမလုပ္တတ္လို႔႐ွင့္ကိုအကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ ဟိုေလ MMS GPRS ဖြင့္ေပးပါလား ေနာက္ျပီး camera settingလည္းခ်ိန္ေပးပါဦး သိပ္မၾကည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္
ေနာက္ျပီး friend and family နံပါတ္ေလးပါထည့္ေပးေနာ္
ေနာက္ျပီး ဟို walkmanထဲကplaylistလုပ္တာေလ
ေနာက္ျပီး………..
ေနာက္ျပီး……….. ”

ေၾသာ္…သင္းကအက်ိဳးလိုလို႔ေညာင္ေရလာေလာင္းေနတာကိုး.. ရပါ၏ ။
ေကာင္မေလးလက္ထဲကမေန႔ကမွကိုထူးဝယ္ေပးထားေသာအသစ္စက္စက္sony ericsson w910iအားယူလိုက္ျပီးသူလည္းတတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ကလိေပးလိုက္သည္။
ရျပီဆိုေတာ့ေကာင္မေလးကpicture message ပို႔ၾကည့္ friend and family noေတြေခၚၾကည့္နဲ႔
အားလံုးအိုေကသြားသျဖင့္အလြန္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ထက္ထက္မိုးဦးလည္းမဟုတ္ေလသျဖင့္“ဒါမွက်ဳပ္ေမာင္ၾကီးေတာ့”ဟုသူ႔ကိုၾကည့္ျပီးထမေအာ္ပါ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီးေတာ့သာေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးစြာထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။

အေပးအကမ္းရက္ေရာသူကိုထူးႏွင့္ေ႐ႊသုႏၵရီမည္ေသာ အလွဘုရင္မေလးတို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိုေကမွာစိုေျပသြားၾကသည္။ ေကာင္ေလးေတြအားလံုးေစြ႕ေစြ႕ခုန္က်န္ခဲ့သည္။ ဥပေဒကလည္း႐ွိႏွင့္ျပီးျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္ေလးေတြအားလံုး ျမင္သာျမင္မၾကင္ရ ေငးၾကည့္႐ံုပဲတတ္ႏိုင္ၾကရေလေတာ့သည္။
တခ်ိဳ႕ေကာင္ေလးေတြလည္းေသာကဗ်ာပါေတြေဝျပီးေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ကုန္ၾကကာေနာက္ဆံုး ဘာကို ကိုင္လိုက္မိသည္မသိ မူးရစ္ရီေဝေႏြညေနျဖစ္သြားေတာ့သည္ (မဟုတ္မွလြဲေရာ vol 40%စာတန္းကပ္ထားေသာ ပုလင္းကို ကိုင္လိုက္မိၾကျပီထင္သည္)
ေနာက္ပိုင္းတြင္ေကာင္မေလးသည္ ဖုန္းကိုအေၾကာင္းျပ၍တစ္မ်ိဳး၊ သီခ်င္းကိုအေၾကာင္းျပ၍တစ္ဖံု သူ႔ဆီအလည္ေရာက္သည့္အေခါက္ေတြစိပ္လာခဲ့သလို ႏွစ္ဦးသား၏ခင္မင္မႈသည္လည္းအတိုင္းအတာတစ္ခုထိ႐ွိသြားၾကသည္။

ထိုအတိုင္းအတာကိုေပတံနဲ႔တိုင္းရင္ ၁၂လက္မရဲ့ဟိုမွာဘက္ေလာက္မ႐ွည္ေသာ္လည္းေပ႐ွည္ေအာင္ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုတတ္ေသာပတ္ဝန္းက်င္
ေၾကာင့္ သူႏွင့္သုႏၵရီတို႔၏သတင္းသည္ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ကိုထူးသည္နဂိုကတည္းကသေဘာထားျပည့္ဝသူျဖစ္ျပီးသူ႔ကိုလည္းညီတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခင္သူျဖစ္သည္ ပတ္ဝန္းက်င္၏အတင္းအဖ်င္းကိုအစဥ္သျဖင့္ကိုထူးလ်စ္လွ်ဴ႐ႈခဲ့ေလသည္။
ဂ်ပိုးမ်ားအားလံုးသူ႔အားဆလံေပးျပီးထြက္ေျပးကုန္ျပီျဖစ္သျဖင့္လည္းေကာင္မေလးသည္စိတ္႐ွိတိုင္း
လာလည္ေနတတ္ျပီျဖစ္သည္။

ဂစ္တာအိုတစ္လက္ စီဒီကက္စက္အစုတ္တစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္အကိုင္မယ္မယ္ရရမ႐ွိသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တို႔သာ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္အခန္းက်ဥ္းေလးကို ေကာင္မေလးသည္အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ကိုထူး၏ေခတ္ေပၚဇိမ္ခံပစၥည္းအျပည့္ႏွင့္ခမ္းနားထည္ဝါသည့္
အခန္းထက္ပိုႏွစ္သက္ပံုရသည္။ အလည္လာတိုင္းလည္းသူစားဖို႔တစ္ခုခုယူလာတတ္သည္။
“႐ွင္နဲ႔က်မ”သံုးႏႈန္းရာမွ “နင္နဲ႔ငါ”ျဖစ္သြားသည္။

တခါတခါေကာင္မေလးသည္ အစ္မေတြ႐ွိသည္ဆိုသည့္ခပ္ေဝးေဝးျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕သို႔ အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိၾကာေအာင္တစ္ေယာက္တည္းသြားေရာက္လည္ပတ္ေလ့႐ွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ကိုထူးသည္“ေ႐ႊသုႏၵရီ”သီခ်င္းကိုအာေပါက္ေအာင္ဆိုကာအလြမ္းေျဖလွ်က္႐ွိသည္။
သူကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းနဖူးေပၚလက္တင္ျပီးအေရာင္ေလ်ာ့ေလ်ာ့သူ႔မနက္ျဖန္မ်ားအား စိုစိုထိုင္းထိုင္းစိတ္ကူးတို႔ျဖင့္ၾကိဳတင္ရင္ေမာေနတတ္ျမဲျဖစ္သည္။

တစ္ေန႕… သုႏၵရီဆိုသူေလးသူ႔အားဖုန္းဆက္ေခၚသည္ အခန္းခ်င္းနီးနီးေလးဆိုေသာ္လည္း ဖုန္းလွမ္းလွမ္းဆက္တတ္တာ ေကာင္မေလးအက်င့္ပဲျဖစ္သည္။
“ခုပဲအစ္မတို႔ဆီကျပန္ေရာက္တာ နင္ၾကိဳက္ေလာက္မယ္ထင္တဲ့သီခ်င္းတစ္ေခြဝယ္လာေပးတယ္ လာယူေနာ္”တဲ့
သူေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္ ဘာသီခ်င္းေခြမွန္းေတာ့မသိရေသး ဘာသီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ေလ ေအာင္ျခင္း႐ွစ္ပါးအေခြေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဟုသူထင္သည္ ဟုတ္လည္းဘာျဖစ္လဲ ဝမ္းေတာင္သာရဦးမွာ

သီခ်င္းေခြကိုသူသြားယူေတာ့ အဖံုးကာဗာမွာသူမလက္ေရးႏွင့္ “ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါနဲ႔”ဟုအဓိပၸါယ္ရသည့္အဂၤလိပ္စာျဖင့္ေရးထားျပီး ေအာက္နားေလးတြင္သူမနာမည္အရင္းကိုဆိုင္းထိုးထားတာေတြ႕ရသည္ ။
ေကာင္မေလးအတြက္ေက်းဇူးဆိုေသာစကားကိုအထပ္ထပ္ေျပာရလြန္းလို႕ထပ္ေျပာရမွာေတာင္သူ႔အေနႏွင့္႐ွက္လွျပီျဖစ္သည္ အစစအရာရာသူ႔အေပၚေကာင္းခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးအတြက္ ေလာေလာဆည္တြင္အဖိုးအခအေနႏွင့္သူတံု႕ျပန္ႏိုင္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဂစ္တာတီးျပီးသီခ်င္းဆိုျပျခင္းပဲ႐ွိသည္ ေကာင္မေလးလည္းထိုတစ္ခုတည္းကိုသာေတာင္းဆိုျမဲျဖစ္ခဲ့သည္။

ေနဖင္ထိုးေအာင္အိပ္လိုက္ဦးမည္ဟုသူစိတ္ကူးထားသည့္စေနေန႔တစ္ရက္တြင္ျဖစ္သည္။(စကားအျဖစ္ေျပာရတာပါ ေနက ဖင္ကိုလာမထိုးပါ ဘယ္ေနရာကိုမွလည္းမထိုးပါ အခန္းကေနေရာင္ေတာင္သိပ္မဝင္ပါ) ေစာေစာစီးစီးတံခါးေခါက္သံေၾကာင့္အိပ္ယာမွလူးလဲထကာသြားဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ အခန္းေ႐ွ႕မွာေရာက္ေနတာက မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္သည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔မ်က္ႏွာက မတင္မက်ၾကီး တစ္စံုတစ္ခုကိုအျပင္းအထန္စဥ္းစားေနပံုရသည္ အခ်ိန္ေတြၾကာေနျပီးမွ ခုလိုတစ္ေခါက္ျပန္ေတြ႕ရတာေတာင္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြမေမးမိၾက(သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းမေမးၾကသလို ဘယ္လိုလဲ မဟန္ေတာ့ဘူးလား ေ႐ွာေတာ့မလားဟုလည္းမေမးမိၾကပါ)

အခန္းထဲဝင္ထိုင္ေတာ့ထံုးစံအတိုင္းေရေမႊးနံ႔ကတေထာင္းေထာင္းထသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ေရေမႊးအလြန္ဆြတ္သူျဖစ္ျပီး ေရေမႊးမဆြတ္တတ္သူ သူ႔အားလည္းမၾကာခဏအျပစ္တင္တတ္သူျဖစ္သည္ ။
“လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕သြားတာ ေမႊးေမႊးၾကိဳင္ၾကိဳင္ေလးေနမွေပါ့”ဟု မၾကာခဏသူ႔အားေျပာတတ္သည္။
“ေမႊးေမႊးၾကိဳင္ၾကိဳင္မလိုပါဘူး နံနံေစာ္ေစာ္မျဖစ္ရင္ပဲရပါတယ္”ဟုသူကျပန္ေျပာတတ္သည္။

သူကလူတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္(ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ခ်င္၍လည္းမရပါ)
လွတပတမိန္းကေလးမ်ားအေမႊးနံ႕တစ္သင္းသင္းႏွင့္သူ႔ေ႐ွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ ပန္းေတြအျပည့္တင္လာသည့္ ေလွာ္သူမပါေသာေလွေလးတစ္စင္း သူ႔ေ႐ွ႕တင္ျငိမ့္ျငိမ့္ညင္ညင္ေလးစီးေမ်ာသြားသလိုၾကည္ႏူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိျဖစ္ေနတတ္သူျဖစ္ျပီး
ေရေမႊးန႔ံတေထာင္းေထာင္းႏွင့္ေယာက်ၤားၾကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ သူ႔ေ႐ွ႕ကျဖတ္သြားရင္ေတာ့ နတ္ကေတာ္ၾကီးစိတ္ေဖါက္ျပီး သူ႔ေ႐ွ႕ကဂြ်မ္းထိုးခ်သြားသလို ေဝါ့…ေဝါ့…ထြီး ဟုအသံထြက္ေအာ္ခ်င္ေနသူျဖစ္သည္။

ထိုသူငယ္ခ်င္းက အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္လြန္းသူျဖစ္၍ ပိုက္ဆံေပးဝယ္ရသည့္ေရေမႊးကိုဆြတ္ျပီး မသိရင္ ဘဝဘဝက ပါရမီေတြေၾကာင့္ထြက္လာရတဲ့ ေမြးရာပါကိုယ္သင္းရနံ႔အလားဂုဏ္ယူေနတတ္ျခင္းကိုသူအျပစ္မတင္ေတာ့ပါ။
ထိုေရေမႊးသည္ လူကိုသာမက ေခြးကိုသြားဆြတ္ရင္ေတာင္ ေမႊးလိမ့္ဦးမည္ဆိုတာကိုလည္း အက်ယ္အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာမေနေတာ့ပါ ။ စကားနည္းရင္ရန္လည္းစဲေလသည္။

“ေရာ့ ေလာေလာဆည္ဒါပဲဧည့္ခံစရာ႐ွိတယ္”
ေရတစ္ဗူးႏွင့္ဖန္ခြက္ႏွစ္လံုးယူလာျပီး ခြက္ထဲေရအျပည့္ေလာင္းထည့္ကာ သူငယ္ခ်င္းအားကမ္းေပးလိုက္သည္ သူလည္းတစ္ခြက္ယူသည္ ။
“ေဟ့ေရာင္ ဒီလမ္းထဲအဝင္ကြာ ဟိုထိပ္ဆံုးကအိမ္မွာျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာအလန္းေလးတစ္ေဗြေလ မင္းသိလား”
“ေ႐ႊသုႏၵရီနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ျပီနဲ႔တူတယ္ ေယာင္လို႔ေတာင္စိတ္ကူးနဲ႔မပစ္မွားေလနဲ႔ကိုယ့္လူ ပိုင္႐ွင္႐ွိျပီးသားကြ ေတာ္ၾကာ အလုပ္ပိတ္လို႔ငါ့ဆီခဏလာလည္မိပါတယ္ ေနရင္းထိုင္ရင္းဒုသနေသာျဖစ္ရတယ္လို႔ေတာ့အေျပာမခံပါနဲ႔”

“ဟာ…ငါသိပါတယ္ကြ မင္းကလည္း ငါေျပာခ်င္တာကတျခား ဒီလိုကြ ငါေနတဲ့ျမိဳ႕ဘက္ကို တစ္ပတ္တန္သည္ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ အဲေကာင္မေလးအျမဲလာတယ္ကြ ေတြ႔ဖူးေနက်ပဲ သိတာေပါ့ သူကေတာ့ငါ့ကိုဘယ္သိမွာလဲ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနမွာေပါ့ သူတည္းတဲ့အိမ္ကဘာလဲသိလား”
“အင္း သူ႔အစ္မေတြအိမ္ျဖစ္မွာေပါ့ သူသြားေနက်ပဲေလ”
“ဘယ္ကလာသူ႔အစ္မအိမ္ျဖစ္ရမွာလဲ အဲဒီအိမ္ကနာမည္ၾကီးအိမ္ကြ ငါေရာက္ေတာ့မေရာက္ဖူးဘူး...ဒီလိုေဟ့....ဒီလို....”
သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္ အပီအျပင္ဖြေတာ့မည္ဆိုသည့္အထာျဖစ္ေရေလးတစ္ငံုေသာက္ ခြက္ကိုစားပြဲေပၚျပန္တင္ျပီး လွ်ာကိုအက်အနေနရာယူကာ(ပါးစပ္ထဲမွာပါပဲ) အသံကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးႏွိမ့္ခ်လွ်က္ သူ႔အားခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပေလေတာ့သည္...


နားေထာင္ရင္း နားေထာင္ရင္းျဖင့္….တျဖည္းျဖည္းႏွင့္အနီးကပ္ၾကားရသည့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏စကားသံထဲတြင္သံမႈန္
သံစေတြကပ္ပါလာသလို နားထဲၾကမ္း႐ွ႐ွျဖစ္လာတာ သူခံစားရသည္ အသံကလည္းေနရာတေနရာတည္းကထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း တခါတခါေဝးသြားလိုက္ တခါတခါနီးလာလိုက္....
သူ႔ႏွလံုးခုန္သံတို႕သည္လည္းတစ္ဒုန္းဒုန္းႏွင့္ဆူညံလာေနၾကသည္
ေခါင္းကလည္းတျဖည္းျဖည္းေနာက္က်ိလာသည္.....
တစ္တြတ္တြက္ႏွင့္အသံထြက္ေျပာဆိုေနေသာသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ပါးစပ္ကို လူေသတစ္ေကာင္အား ဖုတ္သြင္းေနသည့္ ေအာက္လမ္းဆရာ၏ မႏၱာန္႐ြတ္ေနသည့္ပါးစပ္အလားထင္မွတ္လာသည္
ေနာက္ဆံုးးးး
ေနာက္ဆံုးးးး
..................
....................
သူမွတ္မိလိုက္တာကေတာ့ သူ႔လက္ထဲကေရထည့္ထားသည့္ဖန္ခြက္သည္ သူ႔လက္မွလြတ္က်ျပီးၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္က်ကာတစစီလြင့္စင္ကုန္ျခင္းျဖစ္ျပီး ထိုလြင့္စင္ေလေသာ ဖန္ခြက္ကြဲအစအနေတြႏွင့္အညီအံ့ၾသထိတ္လန္႔ျခင္း၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္း၊ ေဝခြဲရခက္ျခင္းအစ႐ွိသည့္စိတ္ေစတသိက္တို႔သည္လည္း သူ႔ႏွလံုးေသြးေၾကာတစ္ဝိုက္ကိုဝုန္းဒိုင္းၾကဲကာစီးနင္းလိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“သုႏၵရီရယ္…..မင္း..မင္း ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲကြယ္....
အားလံုးကေတာ့...မင္းကို ဘုရင္မတစ္ပါးအလားပဲ....ခုေတာ့...ခုေတာ့.....မင္းး....က......
ဘယ္သူ႔ကိုမွမငဲ့ခ်င္ေနပါ ကိုထူးကိုေတာ့ငဲ့သင့္ပါတယ္...”

ဤသို႔ျဖင့္ ထိုစေနေန႔မနက္ခင္းေလးသည္ ေမွာင္အတိက်သြားခဲ့သည္။
.............
“မင္းကိုအေမႊးနံ႔ၾကိဳက္တယ္လို႔ပဲငါထင္ခဲ့တာ လက္စသတ္ေတာ့မင္းက အပုပ္နံ႔ကိုလည္းဝတ္႐ံုတစ္ခုလို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ဆင္ျမန္းတတ္ေသးတာပဲကိုး”

“ဘာ!!! ဘာရယ္?? မင္းဘာေျပာတာလဲ”
………………

……………….
“လာပါညီရ လိုက္ခဲ့ပါ ဒီမွာႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔လို႔”
“လာပါဟ နင္ကလည္း အေဖၚရေအာင္ပါဆို အေပၚေရာက္ရင္ဝတ္ဖို႔အေႏြးထည္မ႐ွိလို႔လား ကိုထူးထဲကတစ္စံုပိုယူလာခဲ့မယ္ေလ ဓါတ္ပံုလည္းအတူ႐ိုက္ၾကရေအာင္”
အလွဆံုးဝတ္စားထားၾကသည့္ေ႐ႊသုႏၵရီႏွင့္ ကိုထူးတို႔ganting highlandတက္ရန္သူ႔အားမရမကေခၚေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲညီရ ေငးေငးငိုင္ငိုင္နဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္ျပန္ျပီလား”
“နင္ေနမေကာင္းဘူးလား အဲလိုမလုပ္နဲ႔ေလဟာ ငါ့အသိဆရာဝန္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္ OK?”

သူသည္အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ဘဲ ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုေငးၾကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္....
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွပဲကိုထူးဘယ္ဘက္ရင္အံုက နီေစြးေနသည့္ေသြးတစ္ကြက္ကိုသူလွမ္းျမင္ရသည္
ျမားနတ္ေမာင္၏လက္ခ်က္ေလာ ? ေ႐ႊသုႏၵရီ၏လက္ခ်က္ေလာ ? သူမေဝခြဲႏိုင္ခဲ့။
သုႏၵရီ႕ကိုၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းက ယႏၱရားအတတ္ျဖင့္ဆင္ယင္ထားသည့္ေကြးေကြးညႊန္႔ညႊန္႔အျပံဳးတစ္စံုႏွင့္အတူသူမရင္ဘတ္က သံပါတ္ေပးထားသည့္စက္႐ုပ္ႏွလံုးသားတစ္ခု
ေခတ္ပေယာဂေၾကာင့္ေလာ ၊ သူမ၏ဘဝေပးေလာ? သူလံုးဝမသိႏိုင္ခဲ့ပါေလေတာ့
……………….
ေ႐ႊသုႏၵရီ

ထိုညေနတြင္အလင္းမႈန္သဲ့သဲ့ေကာင္းကင္ေပၚက ပထမဆံုးထြန္းေတာက္လာသည့္ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ကို ေငးေငးရီရီလုပ္ရင္း သူတိုးတိုးေလးညဥ္းမိသည္
“သုႏၵရီရယ္ မင္းကၾကိဳးေတြ တစ္ကယ္ပဲေပ်ာက္ခဲ့ျပီလားကြယ္”
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ၾကယ္ကေလးသည္ သူ႔ညဥ္းသံကိုမၾကားခဲ့ပါေလေတာ့။ ။

ေ႐ႊသုႏၵရီ

♪….ေျခလက္…ေခါင္း ခါး.. စည္းဝါးနရီ…ပိုင္ႏိုင္ေလသည္...မိုးမလင္းမွီ...ေ႐ႊသုႏၵရီေရ... ကၾကိဳးေပ်ာက္မွာ..စိုးမိသည္.... ♬♫♪

ေစာေစာစီးစီးသီခ်င္းသံေၾကာင့္သူလန္႔ႏိုးသြားခဲ့သည္။ ခ်က္ျခင္းေတာ့မထျဖစ္ေသး ၊ အိပ္ယာထက္တြင္ဆက္လက္မွိန္းေနရင္းသီခ်င္းသံကိုသူအသာအယာနားစြင့္ေနလိုက္သည္။

♬…..ပရိတ္သတ္လက္ခုပ္သံၾကား....ယစ္မူးလြန္မွားမွျဖင့္.....ထိန္းမႏိုင္..သိမ္းမႏိုင္...
ယိမ္းယိုင္မလားကြယ္....ေမာင္ေတြးမခ်ိပါသည္...... ♫♪

တစ္ဖက္ခန္းကာရာအိုေကစပီကာေဘာက္မွထြက္လာေသာအသံသည္ကိုထူး၏အသံမွန္းသူတန္းသိပါသည္ ကိုထူးသည္ သီခ်င္းကိုအသံအက်အန၊ အျဖတ္အေတာက္၊ အဆြဲအငင္ ေသေသခ်ာခ်ာျဖင့္သီဆိုႏိုင္သူေတာ့မဟုတ္ပါ။ အသံကလည္းအသံဝါၾကီးျဖစ္သည္(အသံနီ႐ွိသလားမသိပါ)
သီခ်င္းလည္းဆိုေလ့႐ွိသူေတာ့မဟုတ္ပါ ၊ ကိုထူးဘဝတစ္ခုလံုးတြင္အစမွအဆံုးထိမွတ္မိသည့္သီခ်င္းသည္ အေရအတြက္အားျဖင့္လက္ဆယ္ေခ်ာင္းပင္ျပည့္လိမ့္မည္ဟုသူမထင္... ယခုေ႐ႊသုႏၵရီအပုဒ္အပါအဝင္ေပါ့

ေ႐ႊသုႏၵရီသီခ်င္းကိုလည္းခုရက္ပိုင္းေလာက္မွဖြင့္ၾကည့္လိုက္ ျပန္ဆိုလိုက္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီသီခ်င္းကိုမွေကာက္ကာငင္ကာၾကိဳက္ရလြမ္းရသည့္အေၾကာင္းရင္းလည္း႐ွိခဲ့ေလသည္။
ျမားနတ္ေမာင္သည္ အလြန္လက္သရမ္းသူသာျဖစ္ေပမည္ အပူမ႐ွာခ်င္သူ(အေအးကိုလည္းမ႐ွာေလာက္သူ)လူပ်ိဳၾကီးကိုထူး၏ရင္ဘတ္ကိုမွမ်က္ႏွာလႊဲကာ ခဲျဖင့္မပစ္ပဲ ျမားျဖင့္ပစ္ခဲ့ေလသည္။
……………………
မိုးေပၚကနတ္သမီးေလးလို႐ုတ္ျခည္းသူတို႔ဆီေရာက္ခ်လာေသာထိုေကာင္မေလးကို “ေ႐ႊသုႏၵရီ”ဟုသူတို႔အမည္တပ္လိုက္ၾကသည္၊ ေကာင္မေလး၏လက္ထဲတြင္“ေ႐ႊသုႏၵရီ”
သီခ်င္းအေခြပါလာသည္ကိုအစြဲျပဳ၍ျဖစ္သည္။လက္ထဲတြင္သီခ်င္းပါလာခဲ့ေသာ္လည္း ရင္ဘတ္ထဲတြင္သီခ်င္းပါမလာခဲ့ေသာ သူမသည္သီခ်င္းဆိုျခင္းအမႈကိုေတာ့လံုးဝ ဝါသနာမပါပါေလ။ထိုအေခြကိုလည္းတစ္စံုတစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္ ဘာပဲေျပာေျပာ ထိုသီခ်င္းကိုသူတို႔ခ်စ္သလို ထိုေကာင္မေလးကိုလည္းသူတို႔အားလံုးခ်စ္ၾကေလသည္။

“ၾကိဳက္တဲ့ေကာင္Qခ်င္သေလာက္Q၊ ရန္ေတာ့မျဖစ္ေၾကး ေနာက္ျပီးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ျငိသြားရင္ က်န္တဲ့လူေတြအကုန္ေနာက္ဆုတ္ေပး”

သူတို႔အားလံုးၾကားကတိုးတိုးတိတ္တိတ္ဥပေဒျဖစ္သည္။ထိုဥပေဒကိုထုတ္ျပန္သူမွာကိုထူးျဖစ္သည္။
ထိုဥပေဒကိုအားလံုးလိုက္နာၾကေလသည္ မလိုက္နာတာကသူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သည္ ။
“ဒီဥပေဒထဲမွာက်ေနာ့္ကိုထည့္မတြက္ပါနဲ႔ က်ေနာ္လိုက္နာစရာအေၾကာင္းမ႐ွိသလို ေဖာက္ဖ်က္ဖို႔လည္းအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး ႐ွင္း႐ွင္းေျပာမယ္ဗ်ာ... စိတ္ကိုမဝင္စားဘူး”
သူကပဲေျပာရေသး ဆိုသည့္အၾကည့္ျဖင့္တခ်ိဳ႕ကသူ႔ကိုၾကည့္သြားၾကသည္ တခ်ိဳ႕ကလည္းျပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္အလိုလိုေလွ်ာ့ေနေလသျဖင့္ဝမ္းသာသြားၾကသည္။
“မင္းကေတာ့အလာၾကီးပဲ”ဟုကိုထူးကသူ႔အားရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ျပန္ေျပာေလသည္။
“က်ေနာ္ကအလႅာဟ္ၾကီးမဟုတ္ဘူး ဗုဒၶဘာသာဗ်”
သူကကိုထူးအားအရယ္မက်ဲတက်ဲျဖင့္ျပန္ေျပာေလသည္။


သူသည္တခါတခါေနရင္းထိုင္ရင္းအသားလြတ္စိတ္ၾကီးဝင္ေနသူသာျဖစ္သည္
The antsသီခ်င္းထဲက“တစ္ရာ့ကိုး တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ အိမ္ေပါက္ေစ့ေလွ်ာက္လို႔လည္ လူမေလးေခြးမခန္႔တယ္ အသံခ်ဲ႕စက္သိပ္ၾကိဳက္တယ္”ဟူသည့္စာသားသည္ သူ႔ကိုေစာင္းျပီးဖြဲ႔ဆိုထားျခင္းေတာ့မဟုတ္ေလာက္၊ ဒဲ့ျပီးဖြဲ႔ဆိုထားျခင္းသာျဖစ္ေလာက္သည္။
သူသည္အလုပ္ဟုတ္တိပတ္တိမ႐ွိ ဘဝက ပတ္ခ်ာယမ္းေနေသာ္လည္း သူ႔ကိုေပးထားသည့္ အလြန္စုတ္ျပီး ျခင္လည္းအလြန္ေပါေသာ ၊ဂ်ပိုးလည္းအလြန္ကိုက္ေသာ ေနရာထိုင္ခင္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးတစ္ခုတြင္ ဘုရင္လိုေနျပီး ဘုရင္လိုအိပ္သူျဖစ္သည္ သန္လ်က္ရယ္၊ ေမာင္းမမိႆံရယ္မပါတာပဲကြာျခားသည္။

တေန႔တေန႔သူ႔အေတြး သူ႔စိတ္ကူးတို႔သည္ သူ႔ထက္အရပ္ျမင့္ၾကေလသည္။
ငပိေၾကာ္ႏွင့္ထမင္းျဖဴခ်ည္းစားရသည့္ရက္မ်ိဳး႐ွိခဲ့သည့္တိုင္ သူသည္ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးတခြဲသားႏွင့္အခန္းထဲတြင္အက်အနတင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ကာ
မိန္႔မိန္႔ၾကီးစားတတ္ေနေလသည္။
……….
ေ႐ႊသုႏၵရီဘြဲ႕အမည္ခံေကာင္မေလးသည္ အေပၚကပဲၾကည့္ၾကည့္ ေအာက္ကပဲၾကည့္ၾကည့္ ေသလိုက္လို႔ရေအာင္လွသူေလးျဖစ္သည္။(ေ႐ွ႕ကၾကည့္လည္းယဥ္တယ္ ေနာက္ကၾကည့္လည္းယဥ္တယ္... အဲဒါကေ႐ွးေဟာင္းသီခ်င္းပါကြယ္)
စေတြ႔ကတည္းက ေကာင္မေလးသူ႔ကိုၾကည့္သည့္အၾကည့္ကတစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနမွန္းသူသိပါသည္။
စေတြ႔ကတည္းက ေကာင္မေလးကိုျပန္ၾကည့္သည့္သူ႔အၾကည့္ကလည္း ႏွစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္မေနမွန္းေကာင္မေလးသိခ်င္သိပါမည္။

ျမန္မာျပကၡဒိန္တြင္သၾကန္အက်ေန႔ဟုတိတိက်က်ေရးျပထားေသာ ေသာေန႔လည္ခင္းတစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္။
လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ပါးစပ္မွသၾကၤန္ရနံ႔ႏွင့္အတူ အယ္လကိုေဟာရနံ႔ပါပူးေပါင္းထြက္လာသည့္ေန႔တေန႔တြင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ထက္ပို၍ တိတိပပဆိုရေသာ္ သူသည္ သူတစ္ေယာက္တည္းမင္းမူေနသည့္အခန္းထဲက ေကာ္ေဇာခင္း ေခါင္းအံုး ေစာင္ အစ႐ွိသည့္ေနရာမ်ားတြင္ ေျခကုပ္ယူကာ ပုန္ကန္ျခားနားလွ်က္႐ွိေနသည့္ဂ်ပိုးမ်ားအား လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လက္သံေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္လိုက္လံႏွိမ္နင္းလွ်က္႐ွိေသာေန႔တစ္ေန႔တြင္ျဖစ္သည္။

ေ႐ႊသုႏၵရီအမည္႐ွိေကာင္မေလးသည္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ဘဲ စတီးခ်ိဳင့္တစ္လံုးသာဆင့္လွ်က္သူ႔အခန္းသို႔ ေရာက္ခ်လာသည္။ ျပီးေနာက္ အေမွာင္ေရာင္မ်ားမ်ားသူ႔အခန္းထဲက သီခ်င္းေလး တေအးေအးျဖင့္ ဂ်ပိုးေတြကိုလိုက္ျပီးေသဒဏ္စီရင္ေနေသာသူ႔အားေတြ႔လိုက္ရာအလြန္အံ့ၾသသြားေလသည္။

“သၾကၤန္တြင္းၾကီး႐ွင့္ အသက္မသတ္ရဘူး”
“ဒါဆိုလည္း ဂ်ပိုးေတြကိုေျပာျပလိုက္ သၾကၤန္တြင္းၾကီး အေသြးမေသာက္ရဘူးလို႔”

လွည့္မၾကည့္ဘဲျပန္ေျပာလိုက္သည့္သူ႔စကားေၾကာင့္ေကာင္မေလးနည္းနည္းညစ္သြားပံုရသည္။
“သူတို႔ကလူမွ မဟုတ္တာ ဘယ္လိုေျပာလို႔ရမွာလဲ”
“သူတို႔လူမဟုတ္မွန္းသိလို႔ပဲ လူဟုတ္ေနတဲ့ငါကသေဘာထားၾကီးၾကီးနဲ႔ေစာင့္ပါေသးတယ္ သူတို႔စမကိုက္မခ်င္းငါက စမသတ္ဘူး”
“အယ္..ဒုကၡပဲ”
အေတာ္ေျပာရဆိုရခက္တဲ့ လူပဲ ဟုေကာင္မေလးေတြးမိသည္
ေ႐ႊသုႏၵရီသည္ ေခ်ာစုခင္လည္းမဟုတ္ေလသျဖင့္“ဘယ္လိုလူၾကီးလည္းေဟ့ ေတြးရသိပ္ခက္တာပဲ”လို႔ေတာ့မညည္းပါ။


“ငါေသေသာ္ ငါ့အႏုပညာေတြက်န္အံ့”ဟုေၾကြးေၾကာ္ေသာ ကဗ်ာဆရာလို “ငါေ႐ြ႕ေသာ္ ငါ့ဂ်ပိုးေတြက်န္အံ့”ဟုေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ပံုရေသာ အရင္ဒီအခန္းကိုေနသြားသူသည္ ေနာက္မွေရာက္လာသူသူ႔အတြက္ ဂ်ပိုးမ်ားအား ဗုန္းေဘာလေအာ ခ်န္ပစ္ခဲ့ေလသည္။
ညတစ္ညမွာသူ႔အတြက္ ၅နာရီတိတိအိပ္ခ်ိန္႐ွိတယ္ဆိုပါစို႔ ၊ ၅နာရီထဲက တစ္နာရီသည္ စေကၠာမအတတ္ပညာျဖင့္ ေျမလွ်ိဳးေနၾကသည့္ဂ်ပိုးမ်ားအားလိုက္လံႏွိမ္နင္းရသည့္နာရီျဖစ္သည္ လက္က်န္ေလးနာရီထဲက တစ္နာရီသည္ angel မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတာင္ပံကိုယ္စီေတာ့ပါၾကသည့္ ျခင္မ်ားအားလိုက္လံသုတ္သင္ရသည့္နာရီျဖစ္သည္ လက္က်န္သံုးနာရီထဲကတစ္နာရီသည္ သူ႔ဘဝ၏အဆင္မေျပမႈမ်ားအား နဖူးေပၚလက္တင္ရင္း သက္ျပင္းၾကီးမ်ားအခါခါခ်လွ်က္ စဥ္းစားေတြးေတာေနရသည့္နာရီျဖစ္သည္ ထို႔ေၾကာင့္လက္က်န္ႏွစ္နာရီသာ သူ႔အတြက္အိပ္ခ်ိန္႐ွိေလသည္။

ဒီၾကားထဲဂေယာက္ဂယက္အိပ္မက္ေတြ ထပ္မက္ရသည့္ညမ်ိဳးဆို သူသည္အလြန္အိပ္ေရးပ်က္ရေတာ့၏။
ျခင္မ်ားကိုႏွိမ္နင္းရာ၌သူသည္ “မိုးပ်ံလက္ဝါး”သိုင္းျဖင့္ႏွိမ္နင္းျခင္းျဖစ္ျပီး ဂ်ပိုးမ်ားကိုေတာ့ “ေျမလွန္တုတ္ထိုး”သိုင္းကြက္ျဖင့္ဖယ္႐ွားရေလသည္။

“က်မကအျပင္မွာခ်ိဳင့္တစ္လံုးနဲ႔မိုးတိုးမတ္တတ္ၾကီး႐ွင့္ အထဲမေခၚေတာ့ဘူးလား”
ေကာင္မေလးစကားေၾကာင့္သူလည္းအခန္းဝသို႔တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွမ္းလာျပီး ေကာင္မေလးအားေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ေလသည္။ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးဆိုရာ၌ ဖိုးကာသီခ်င္းထဲကလို နဖူးကစ ေျခဖ်ားထိကိုဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ ဆံပင္ကစ ဖိနပ္ထိကို အားမနာလွ်ာမက်ိဳး စူးစူးရဲရဲၾကီးၾကည့္ပစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ျပီးေနာက္ သူ႔ႏႈတ္မွစကားသံတခ်ိဳ႕ေလးေလးပင္ပင္ၾကီးထြက္လာသည္...
“ဝင္ပါ ထိုင္ပါ ရပါတယ္ တခုေတာ့႐ွိတယ္ေနာ္ ငါ့အခန္းထဲဝင္ျပီးသြားလို႔ကေတာ့ မင္းအခန္းမင္းျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အတြင္းခံကအစ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ေဆးဖို႔သာျပင္”
“႐ွန္”
ၾကည့္ရတာ ႐ွင္ ဟုအသံထြက္ခ်င္ပံုရသည္ သို႕ေသာ္လည္းေကာင္မေလးမပီျပင္ေတာ့ပါ မ်က္ႏွာမွာရဲခနဲျဖစ္သြားသည္ ေက်ာကလည္းအလိုလိုစိမ့္လာသည္ ကိုယ့္ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကထြက္လာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ႐ွိေနတဲ့နားေတြကၾကားျပီး ပခံုးႏွစ္ဖက္အလယ္မွာ႐ွိတဲ့ဦးေခါင္းကအံ့ၾသထိတ္လန္႔သြားတာကို ကိုယ့္ေနာက္တည့္တည့္က “ေက်ာ”ဆိုတာၾကီးက ဝင္စိမ့္ေပးရျခင္းမွာဆိုင္ေကာဆိုင္ရဲ့လားေတာ့မသိပါ ။
ေစာ္ကားလိုက္ေလျခင္းဆိုျပီးေတာ့လည္း ေကာင္မေလးအေတြးေရာက္သြားရသည္။
တကယ္ေတာ့လည္းေကာင္မေလး သူ႔စကားကိုဆံုးေအာင္နားမေထာင္ရေသး၍သာျဖစ္သည္။

(ဆက္ရန္….ခုေလာေလာဆည္ေတာ့ အိပ္ရန္ zzzzZZZZ )

ရင္ႏွင့္ရင္း၍ (တဂ္ပိုစ္)

ဘေလာ့စစလုပ္ခ်င္းရခဲ့တဲ့ကြန္မန္႔ေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုဘေလာ့လုပ္နည္းသင္ေပးခဲ့တဲ့ကိုသားငယ္ဆီကရယ္ photo shopသင္ေပးတဲ့ကိုျငမ္းလို႔သူ႔ကိုသူအမည္ခံယူထားတဲ့ဆရာတစ္ေယာက္ဆီကရယ္ပဲ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီကစလို႔တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသြားပါတယ္ ဘယ္သူမွေယာင္ျပီး(လမ္းမွားျပီး)ေရာက္မလာၾကပါဘူး ဆိုေတာ့…ကြန္မန္႔လည္းမ႐ွိဘူးေပါ့။
ေနာက္ျပီးက်ေနာ္ကစာေရးတာကိုဝါသနာမပါပါဘူး ကိုေရးတဲ့စာကိုကိုယ္တိုင္ဖတ္ရတာေတာင္အဆင္မေျပရင္ အျခားလူေတြအတြက္ပိုဆိုးျပီလို႔ယူဆထားလို႔ပါ အဲဒါေၾကာင့္ ေရးတာထက္ ဖတ္တာကိုပဲပိုၾကိဳက္တယ္
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့တစ္ရက္မွာ c-boxမွာcommentတစ္ခုတိုးလာတာေတြ႔ရတယ္ ၾကယ္ျပာဆိုတဲ့အစ္မဆီကပါ
က်ေနာ္ေရးတဲ့ေျခာက္အိပ္မက္ဆိုတဲ့ပိုစ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းဝင္ေရးထားတာပါ
ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္ ခက္တာကအစ္မက အဲ့တုန္းကလင့္မေပးခဲ့ဘူး ၾကယ္ျပာဆိုတာပဲသိလိုက္တယ္ ။


ေနာက္ဟိုဒီေလွ်ာက္သြားရင္းအစ္မႏိုင္းႏိုင္းစေနဘေလာ့ကိုေရာက္သြားတယ္ ပထမဆံုးေရာက္ဖူးျခင္းပါ forward mailေတြထဲကေနႏိုင္းႏိုင္းစေနဆိုတဲ့နာမည္ကိုေတာ့ရင္းႏွီးေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ အစကေတာ့ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို႔ပဲထင္ခဲ့တယ္ ဘေလာ့ေရာက္မွမဟုတ္မွန္းသိတယ္ အဲဒီမွာက်ေနာ္ပထမဆံုးcommentေပးျဖစ္သြားတယ္ အစ္မစာေတြအျမဲဖတ္ဖူးေပမယ့္ဘေလာ့ကိုေတာ့ခုမွေရာက္ဖူးတဲ့အေၾကာင္းေပါ့ ေနာက္တစ္ေန႔လည္းက်ေရာ အစ္မဘေလာ့ကိုသြားထပ္လည္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့လင့္ကို “ဖတ္စရာေလးေတြ”ဆိုတဲ့ေနရာမွာခ်ိတ္ထားတာေတြ႔လိုက္ရတယ္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို သူမ်ားဘေလာ့မွာလင့္ခ်ိတ္ထားတာကို ပထမဆံုးေတြ႔ဖူးျခင္းပါပဲ အဲဒီကစျပီးလာလည္တဲ့လူေတြသိသိသာသာတိုးလာပါတယ္ အဲဒီကမွတဆင့္ဘေလာ့ကာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြလည္းတိုးလာခဲ့ပါတယ္


အစားအေသာက္ဘေလာ့၊နည္းပညာဘေလာ့၊ ရသေတြေပးစြမ္းတဲ့ဘေလာ့၊ ဘာသာေရးဘေလာ့အစ႐ွိသျဖင့္ေပါ့ အမ်ားၾကီး႐ွိၾကပါတယ္ အဲဒီထဲကမွ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဟာ ဘာဘေလာ့လို႔ေျပာရမွန္းေတာင္မသိပါဘူး အဲဒါေၾကာင့္ပဲေရးခ်င္တာေလွ်ာက္ေရးတယ္ဆိုျပီးေခါင္းစီးမွာ တင္ထားလိုက္ေတာ့တယ္ ေနာက္ျပီး ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေကာင္းေကာင္းေရးပါမယ္ဆိုမွ က်ေနာ့္စာေတြက ေနရင္းထိုင္ရင္း ေပါ ေပါသြားတယ္ ဖတ္ဖူးသူေတြသိပါတယ္ က်ေနာ္လည္းမတတ္ႏိုင္ပါ။
ခုေနာက္ပိုင္းစာေတြစိုက္လိုက္မတ္တတ္ျပန္ေရးျဖစ္ေနတာလည္း အစ္မခင္ဦးေမရဲ့ “ရဲရဲသာေရး မင္းေရးတတ္တယ္ဆိုတာအစ္မသိတယ္”ဆိုတဲ့ကြန္မန္႔တစ္ခုေၾကာင့္လို႔ေျပာရမယ္ စာေတြဆက္ေရးေနဖို႔အေကာင္းဆံုးေသာတြန္းအားတစ္ခုေပါ့ ေနာက္ျပီးအစ္မေကာင္းကင္ျပာရဲ့ “မင္းဘာေရးေရး ဒို႔ေတာ့လာဖတ္တယ္ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ေရ့”ဆိုတဲ့ကြန္မန္႔တစ္ခုေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါတယ္


ကြန္မန္႔မွာဝင္ဖဲ့တာေတာ့မၾကံဳဖူးေသးပါဘူး c-boxမွာေတာ့ႏွစ္ေယာက္က ဝင္သမသြားဖူးတယ္ ဘယ္သူမွန္းလည္းမသိတဲ့လူေတြကို ျပန္ေျပာရမွာနည္းနည္းပ်င္းတာနဲ႔ ဘာမွေတာ့မတံု႔ျပန္ျဖစ္ဘူး
ကြန္မန္႔ေပးတဲ့ေနရာမွာဘယ္သူအေကာင္းဆံုးလဲေတာ့က်ေနာ္လည္းမေျပာတတ္ပါ ကိုတင္တဲ့ပိုစ္မွာကြန္မန္႔တစ္ခုတိုးရင္ဘယ္သူမဆိုေပ်ာ္တာပါပဲ တခါတခါက်ေတာ့ ကိုကိုယ္တိုင္ေတာင္ အရမ္းဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့သူမ်ားပိုစ္တစ္ခုကိုဖတ္ျပီး ေနာက္ဆံုးဘာမွတ္ခ်က္ေပးရင္ေကာင္းမလဲမစဥ္းစားႏိုင္တာေတြၾကံဳဖူးပါတယ္ အဲဒါေၾကာင့္တစ္ခ်ိဳ႕ေတြရဲ့ “လာဖတ္တယ္” “ၾကိဳက္တယ္”ဆိုတဲ့တိုတိုတုတ္တုတ္ကြန္မန္႔ေတြရရင္လည္း သူတို႔ခမ်ာငါ့လိုပဲ ႐ုတ္တရက္ ဘာမွတ္ခ်က္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ မစဥ္းစားႏိုင္လို႔ေနမွာပါေလလို႔ပဲေတြးတယ္။


ကိုေနေဒးသစ္ေရးတဲ့ကြန္မန္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ အေတာ္သေဘာက်မိတယ္ ေတြ႔ဖူးသေလာက္ေပါ့
အေၾကာင္းရာအခ်က္အလက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုျပန္ေကာက္ျပီး ပိုစ္တစ္ခုရဲ့ဆိုလိုရင္းအႏွစ္ကိုေသေသခ်ာခ်ာသိျပီးေတာ့မွကြန္မန္႔ျပန္တာမ်ိဳးပါ က်ေနာ္အားက်ပါတယ္ ။
ညီတဂ္ထားတာနဲ႔ဆိုင္ရဲ့လားေတာင္မသိ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစညီေလး ရာတေမ(အစ္မကိကိေခၚသလို)ေရးးး။
အဟမ္း…အဟမ္း….!!!!
တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ … ေအာက္ပါပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ကြ်ႏ္ုပ္သည္ tag ရေပလတၱံ :P
ရဖူးတဲ့အထဲကအၾကိဳက္ဆံုးကြန္မန္႔ ၊ဒါမွမဟုတ္ ကြန္မန္႔ေတြကိုပိုစ္အေနနဲ႔ေပါ့
ေရးေတာ္မူၾကစမ္းကြယ္ ငွဲ ငွဲ ငွဲ…
ငွက္ကေလး
ျမဴးသွ်ရီ
ေမေလး
ခ်စ္ပါးေလး
တလႏြန္
ေမဇင္
ျဖဴစင္ၾကယ္
မီးမီးခ်စ္
ေရးေပးၾကပါခင္ည ။

လူဇိုး လူဇိုး လူဇိုး


သူၾကည့္ဖူးေသာ႐ုပ္႐ွင္တစ္ခုတြင္ ဇာတ္လိုက္မင္းသားသည္ အသည္းလည္းကြဲေရာ အရက္ေတြေသာက္၊ ကားကိုတရၾကမ္းေမာင္းျပီး အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ကာ ေ႐ွာေလသည္။ သူဖတ္ဖူးသည့္သတင္းတစ္ခုတြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ အသည္းလည္းကြဲေရာ အျမင့္ဆံုးတိုက္ေပၚကေနခုန္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္သြားေတာ့သည္။ သူ႔အသိတစ္ေယာက္သည္ အသည္းလည္းကြဲေရာ ေသနတ္မွန္လည္းမွန္ပေလ့ေစေတာ့ မိုင္းနင္းမိလည္း နင္းပေလ့ေစေတာ့ဟုသေဘာပိုက္ကာ စစ္ထဲသို႔ဝင္သြားေလသည္။
(ရာထူးၾကီးလည္းၾကီးပေလ့ေစေတာ့ဟု သေဘာပိုက္ မပိုက္သူမသိပါေခ်)
ဒီတစ္ခါသူ႔အသည္းကြဲလွည့္ျဖစ္သည္။
……………………….

“ေနာက္တစ္ခါကိုနဲ႔ဒီလိုထပ္ခ်ိန္းေတြ႔ရင္ေလ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းယူလာမယ္ သိလား ကို႔လက္ေတြကိုေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ထားခ်င္လို႔”
မ်က္ေစာင္းေလးဝင့္ကာ ေျပာလာသည့္ခ်စ္သူေကာင္မေလး၏စကားေၾကာင့္ သူရယ္ခ်င္သြားသည္။
သို႔ေသာ္…. ရယ္ခ်င္ရက္လည္းလက္တို႔သူမ႐ွိသျဖင့္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို စိတ္မွာပဲဆက္သိမ္းထားလိုက္သည္။
“ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ၾကည့္ျပီးပါျပီပြင့္ရယ္ ကိုလူစစ္စစ္ပါပဲ အဲ…လက္ႏွစ္ဖက္က ေမ်ာက္ျဖစ္ေနတာေတာ့ကိုလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိတ္ပါးစပ္ထပ္မပါတာကိုပဲ ၾကံဖန္ျပီးဝမ္းသာရေတာ့မယ္ ကို႔ကို မျငဴစူပါနဲ႔လားပြင့္ရယ္ ေဇာ္ပိုင္ေတာင္မွသီခ်င္းထဲထည့္ဆိုထားေသးတယ္ေလ..မင္းနဲ႔မွေမ်ာက္ျဖစ္ျပီကြယ္.. ဆိုျပီးေတာ့”
“ကိုကလည္း မင္းနဲ႔မွခ်စ္တတ္ျပီပါ သူ႔က်မွပဲ”

အလွဆံုးမ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခု သူထပ္ရျပန္သည္၊ ထိုမ်က္ေစာင္းေလးကိုသူအလြန္ခ်စ္ေလသည္။
“ကိုစဥ္းစားမိတယ္ပြင့္ရဲ့ ဒါဟာစူးစမ္းတတ္တဲ့ လူေတြရဲ့သဘာဝေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္ ကိုတို႔နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံုျခင္း လံုးဝမတူတဲ့ မ ဆိုတာကိုစိတ္ဝင္စားၾကတာေလ ဥပမာကြာ ကိုယ့္မွာမ႐ွိတာေတြ ပြင့္မွာ႐ွိေတာ့အံ့ၾသမိတယ္ အံ့ၾသတဲ့အေလွ်ာက္အဲဒါေတြကိုျမင္ခ်င္တယ္ ေတြ႔ခ်င္တယ္ ေနာက္ျပီး..အဟီး...ထိၾကည့္ခ်င္တယ္”
သူ႔စကားေၾကာင့္သူ႕ခ်စ္သူေကာင္မေလးသည္ ပါးစပ္မွေအာ္လွ်က္သူ႔ေက်ာျပင္ကို တဘုန္းဘုန္းထုေလသည္။
“…လူဇိုး…လူဇိုး...လူဇိုး...”

“ကိုတို႔အေခၚအေဝၚေျပာင္းၾကရေအာင္ပြင့္ရယ္ ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး ကို“ပြင့္”လို႔ေခၚတဲ့အသံၾကားရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းဝိုင္းျပီးရယ္ၾကတယ္ အရင္ကဒီလိုမဟုတ္ဘူး ခုမွဒီေကာင္ေတြဘာစိတ္ကူးနဲ႔ရယ္ေနၾကလဲမသိဘူး”
သူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလးနာမည္အျပည့္အစံုမွာ“ပြင့္ျဖဴသင္း”ျဖစ္သည္ သူကခ်စ္စႏိုးျဖင့္ အဖ်ားဆြတ္ျပီး“ပြင့္”ဟုေခၚသည္။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးစကေရာ ခ်စ္သူဘဝေရာက္သြားခ်ိန္ထိ ပြင့္ ဟုသူတစ္လံုးတည္းေခၚတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအသိပင္ သူမွတ္မိသေလာက္ သူတို႔ခ်ိန္းေတြ႔တဲ့ရက္ေတြမ်ားလာျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ထို“ပြင့္”ဆိုေသာစကားကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကရယ္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူေကာင္မေလးနာမည္ကို အဖ်ားဆြတ္မေခၚခ်င္ေတာ့ အရင္းဆြတ္ျပီးေတာ့ပဲေခၚရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

“ျဖဴသင္း”လို႕ေခၚျပန္ရင္လည္း မလွေလာက္ဘူးဟုသူထင္သည္ အခန္႔မသင့္လို႕ေခၚတဲ့အခ်ိန္လွ်ာခလုတ္တိုက္မိရင္ ေဘးလူမ်ားနားၾကားလြဲႏိုင္သည္။
ဥပမာ ျဖဴသင္းကို “ခ႐ုသင္း”ဟုလြဲၾကားသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ခ႐ုသင္းျပီးရင္ သမင္ျဖဴပါမလာႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ဘယ္သူမွအာမ မခံႏိုင္ေပ။
“ခုကစျပီး“ျဖဴ”လို႔တစ္လံုးတည္းေခၚမယ္ေလ ဟုတ္ျပီလား ဒီေကာင္ေတြကလည္း ဘာစိတ္ကူးနဲ႔လည္းမသိပါဘူးကြာ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ကိုပြင့္လို႔ေခၚတာရယ္စရာလား”
ထို႔ေနာက္ခ်စ္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္သည္။ ခဏၾကာေသာ္ ေကာင္မေလးက ေစာေစာကသူ႔စကားကိုဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေကာက္ျပီးေတြးလိုက္ေလသည္မသိ ပါးစပ္မွေအာ္လွ်က္သူ႔ေက်ာျပင္ကို တဘုန္းဘုန္းထပ္ထုျပန္ေလသည္။
“…လူဇိုး…လူဇိုး...လူဇိုး...”

“တစ္ကယ္လို႔အိမ္ကသေဘာမတူရင္ “ျဖဴ႕”ကို ကိုခိုးေျပးမယ္ေနာ္ လိုက္ရဲတယ္မဟုတ္လား”
“လိုက္ရဲတာမွဟိုဖက္ကမ္းေတာင္လြန္ေသး ပြင့္... အဲေလ.. ျဖဴေလ ကို႔ကိုမခြဲႏိုင္ဘူး အရမ္းခ်စ္တယ္”
သူ႔အတြက္ခ်စ္သူက အရာရာကိုစြန္႔လႊတ္ရဲသည္ဆိုသျဖင့္သူအလြန္ဝမ္းသာသြားမိသည္ ေကာင္မေလးကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲတရၾကမ္းဆြဲယူကာေပြ႕ထားလိုက္သည္ ။
ပါးေဖာင္းေဖာင္းလမင္းၾကီးသည္ကမၻာေျမေပၚကခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ေလေသာ္ တ႐ုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္၏ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ “ဝမီၾကည့္ရဲဘူး ႐ွက္လယ္”ဟုေအာ္ကာ ေတြ႔ကရာတိမ္မည္းမည္းတစ္ခုတည္းသို႔ေျခစံုပစ္ဝင္ကာကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္သူတို႕ညသည္ ေမွာင္သထက္ေမွာင္လာခဲ့သည္။ တစံုတစ္ေယာက္၏လက္ျဖင့္ၾကဲခ်ထားသလို ဟိုမွသည္မွၾကယ္စင္တို႔သည္လည္း လက္သထက္ လက္လာေနခဲ့သည္။
……………

ေနာက္ပိုင္းတြင္သူ႔ေကာင္မေလးသည္ တစ္ကယ္ပဲခိုးရာလိုက္ေျပးခဲ့သည္ သို႔ေသာ္ သူ႔ေနာက္ကိုလိုက္ေျပးျခင္းမဟုတ္ အျခားတစ္ေယာက္ေနာက္ကိုလိုက္ေျပးသြားျခင္းသာျဖစ္သည္
ဆိုရရင္…. သူသည္ အသည္းျဗန္းျဗန္းကြဲေလသည္။
“ေၾသာ္..ငါဒီဘဝျဖဴနဲ႔မေပါင္းရေတာ့ပါလား ေၾသာ္..ငါဒီဘဝအျခားေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းရေတာ့မွာပါလား...
ေၾသာ္… ျဖဴ႕ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးေတြကိုငါမနမ္းရေတာ့ပါလား...ေၾသာ္...အျခားႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးေတြကို ငါနမ္းရေတာ့မွာပါလား ေကာင္မေလးေရ ခ်စ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ေန႔ေတြညေတြအတြက္ေက်းဇူးပါကြယ္ မင္းမ႐ွိဘဲနဲ႔ေတာ့ေနရတာ ေၾကာင္စီစီၾကီးပါ ေသတာပဲေကာင္းပါတယ္”
သူသည္ သတ္ေသရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္သူ႔တူေလးတစ္ေယာက္၏ေသနတ္ကိုအိမ္သားမ်ားမ႐ွိခိုက္တိတ္တဆိတ္ယူလာခဲ့သည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ရပ္ကိုခိုင္ခိုင္မာမာခ်ထားခဲ့ျပီျဖစ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘဝတြင္ယခုကဲ့သို႔က်န္ေနရစ္ရျခင္းအျဖစ္မွေဝးရပါရန္ဘုရားတြင္သူေနာက္ဆံုးဆုေတာင္းသည္ အိမ္အတြက္ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္စာတစ္ေစာင္ေရးခဲ့ရန္လည္းသူစိတ္ကူးမိသည္ ႐ုတ္တရက္ဘာေရးရမယ္မွန္းမသိ “သားမိုက္ကိုခြင့္လြတ္ပါ သားခ်စ္သူေခၚရာေနာက္လိုက္ေျပးသြားပါျပီ”လို႔ေတာ့ေရးလို႔မျဖစ္ေခ် ထိုစာမ်ိဳးကားလင္ေနာက္လိုက္ေျပးသူမိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးေလ့႐ွိသည့္စာသာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးဘာေရးရမယ္မွန္းမသိသျဖင့္ဘာမွလည္းမေရးျဖစ္ခဲ့ေတာ့။
“အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ဘဝတစ္ခုမွာငါတို႔ေတြျပန္ဆံုေတြ႕ၾကမယ္” သူ႔ႏႈတ္မွထိုသို႔ေရ႐ြတ္ျပီးေနာက္ ယူလာခဲ့သည့္ေသနတ္ကိုသူ႔နားထင္တြင္ေတ့၊မ်က္လံုးကိုမွိတ္၊ ေမာင္းကိုဆြဲျပီးပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။

ဖြားကနဲလႊင့္စင္ကုန္သည့္အရာမ်ားသည္ ယမ္းလည္းမဟုတ္ ေသြးလည္းမဟုတ္ဘဲ ေရေတြသာျဖစ္ေနသည္ကိုသူေတြ႔လိုက္ရသည္
“ေၾသာ္…ေမ့ေနလိုက္တာ ငါ့တူေလးေသနတ္ကသၾကၤန္မွာေဆာ့တဲ့ေရေသနတ္ၾကီးကိုးဟ ေသနတ္တိုင္းလည္းလူဘယ္ေသပါ့မလဲေလ”
တူေလးေသနတ္ကလူမေသသျဖင့္ တူၾကီးေသနတ္ကိုလည္း သူယူမေနေတာ့ေပ တူၾကီးရဲ့ေသနတ္ကား တဖုန္းဖုန္းတဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္အသံအလြန္က်ယ္သည့္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးေသနတ္ျဖစ္ေန၍ျဖစ္သည္။
“အပ်ိဳၾကီးေတြကိုပစ္မယ္”ဟူသည့္စာတန္းလည္းေသနတ္တြင္ပါ႐ွိေနသည္ျဖစ္ရာ အပ်ိဳၾကီးမဟုတ္သည့္သူ႔ကိုပစ္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့ေပ။


ထို႔ေနာက္သူ႔အဖိုးအ႐ြယ္ေကာင္းစဥ္ကေတာလိုက္ရာတြင္လက္စြဲေတာ္အျဖစ္သံုးခဲ့သည့္ ေျပာင္း႐ွည္အမဲလိုက္ လုပ္ေသနတ္ကိုမခ်လာသည္ ျမင္ဖူးေနက်အဖိုးလုပ္သလိုယမ္းေတြ ခဲေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာေထာင္းထည့္သည္ အားလံုးျပီးေသာ္ နားထင္ကိုခ်ိန္ၾကည့္ရာ ေျပာင္းကမဟားတရား႐ွည္သျဖင့္အဆင္မေျပေပ နဖူးကိုလည္းခ်ိန္မရျပန္ သူ႔လက္တိုလြန္း၍မဟုတ္ ေသနတ္ကေျပာင္းဝကေန ဖင္အထိကိုအလြန္႐ွည္လြန္းေန၍သာျဖစ္သည္ သူ႔အဖိုးသည္ အရပ္႐ွည္သလို လွ်ာလည္း႐ွည္သည္ လက္စြဲေတာ္အမဲလိုက္ေသနတ္ကိုေတာင္သူ႔လို႐ွည္႐ွည္ၾကီးလုပ္ထားတာသာၾကည့္ေတာ့ သူ႔အဖိုးတြင္မ႐ွည္တာဆိုလို႔တစ္ခုသာ႐ွိသည္ ထိုအရာကား“စိတ္”ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ကိုယ့္ဘာသာကိုအဆင္မေျပသျဖင့္ “ငါသတ္ေသမလို႔ပါဟ လက္နဲ႔မမွီလို႔ ေမာင္းတစ္ခ်က္လာျဖဳတ္ေပး”ဆိုျပီးအျခားလူကိုအကူအညီေတာင္း၍လည္းရမည္မဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ေသနတ္ျဖင့္သတ္ေသရန္ကိုသူလက္ေလွ်ာ့လိုက္ေလသည္။

ၾကိဳးဆြဲခ်ေသရင္ေရာ ? ဒါလည္းမေကာင္းႏိုင္ပါေပ မ်က္လံုးၾကီးျပဴး လွ်ာၾကီးထြက္ျပီး မသာအလွပ်က္မည့္ကိစၥ၊ သူသည္ေသတာေတာင္အလွပ်က္မွာေၾကာက္သူျဖစ္သည္ မေသခင္ကလည္းမလွ၍ျဖစ္သည္။ ေရထဲခုန္ခ်ရင္ေရာ? ဒါလည္းမေကာင္းႏိုင္ဟုသူယူဆသည္သူတို႔ဆီက ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြ အင္းအိုင္ေတြကေရေတြသည္ ကိုယ္မျမင္ႏိုင္သည့္ ဘက္တီးရီးယားေတြ အမႈိက္ေတြ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြ ဖိနပ္အစုတ္ေတြအရည္ေပ်ာ္ေရာသမေမႊထားသည့္ေရျဖစ္ႏိုင္သည္ ထိုညစ္တီးညစ္ပတ္အရည္မ်ားကိုယ္ခႏၶာထဲဝင္ျပီးမႊန္းၾကပ္ကာေသဆံုးရမည့္အေရးသည္ ႐ႊံစရာၾကီးျဖစ္သည္။


တိုက္ေပၚကခုန္ခ်သတ္ေသရင္ေရာ? ဒါလည္းမျဖစ္ျပန္ သူသည္အျမင့္ေၾကာက္သူျဖစ္သည္၊ ခုန္မခ်ရေသးခင္မူးလဲေနမွျဖင့္ဒုကၡ သူသည္မေတာ္တဆsupermanလိုပ်ံသန္းႏိုင္သည့္ပါဝါမ်ိဳး႐ွိခဲ့ရင္ေတာင္အျမင့္ကိုေတာ့ပ်ံလိမ့္မည္မဟုတ္
ႏွစ္ထပ္တိုက္ေခါင္မိုးေက်ာ္႐ံုသာပ်ံမည့္သူျဖစ္သည္ ထို႔ထက္နိမ့္ခ်င္လည္းနိမ့္လိမ့္ဦးမည္ျဖစ္သည္။ဓါတ္တိုင္ေတြ၊သစ္ပင္ေတြျငိလည္းျငိပေလ့ေစေတာ့ ေနာက္မွၾကည့္႐ွင္းမည္။ အျမင့္ကိုေတာ့သူအလြန္ေၾကာက္ေလသည္ ။ အျမင့္ကိုပဲေၾကာက္ျပီး“ေဒၚျမင့္”ကိုေတာ့မေၾကာက္ဘူးလားဟုေမးလာရင္ ေဒၚျမင့္ကိုလည္းသူေၾကာက္ပါသည္ ။ေဒၚျမင့္ဆိုတာစိန္ေဗဒါ၏ညီမ မဟုတ္ေသာ္လည္းလက္သံေတာ့အလြန္ေျပာင္သည့္သူတို႔ေက်ာင္းက ဆရာမ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္သည္။

မေတာ္တဆsupermanမ်ားျဖစ္သြားရင္ သူ႔တြင္လုပ္ရန္စိတ္ကူးႏွစ္ခု႐ွိသည္ ။ပထမတစ္ခုမွာ ျမန္မာျပည္ကိုဒုကၡအေပးဆံုးလူတစ္ေယာက္ကို႐ွာျပီး လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ကာ ငမန္းေပါေသာပင္လယ္ထဲပစ္ခ်ရန္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယစိတ္ကူးမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံသို႕ပ်ံ သန္းသြားျပီး
miley cyrusအားခိုးယူကာလူသူအေရာက္အေပါက္မ႐ွိေသာကြ်န္းတစ္ကြ်န္းသို႔ေဆာင္က်ဥ္းသြားျပီးႏွစ္ေယာက္
သားအသက္ထက္ဆံုးအတူေနထိုင္သြားရန္ျဖစ္သည္ ။ “သမီးမိုက္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ”ဆိုျပီးMileyသည္အေဖျဖစ္သူ Billy ray cyrus ဆီေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္စာေရး မေရးေတာ့သူမသိႏိုင္ေပ mileyရဲ့ရည္းစားJustin gastonကိုေတာ့ အဆိုေတာ္မ်ိဳးေၾကာ့ျမိဳင္၏အကူအညီျဖင့္ ကမၻာၾကီးအျပင္ဘက္ထုတ္ထားရမည္ျဖစ္သည္။ စဥ္းစား႐ံုႏွင့္ပင္အလြန္အရသာ႐ွိသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ သူပ်င္းရင္ miley cyrusကိုသီခ်င္းဆိုခိုင္းမည္ mileyပ်င္းရင္ သူကတစ္ျပန္ေမ်ာက္အကျဖင့္ကျပေဖ်ာ္ေျဖမည္ျဖစ္သည္။ ကမၻာဦးလူသားအာဒမ္ႏွင့္ဧဝသည္ အက်ၤီဝတ္ မဝတ္သူ႔အေနနဲ႔မေသခ်ာေသာ္လည္း သူႏွင့္mileyကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ကို အက်ၤီဝတ္ရဦးမည္ျဖစ္သည္။

အဆိပ္ေသာက္သတ္ေသရင္ေရာ? ဒါလည္း….ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါေပ သူသည္ငယ္ငယ္ကတည္းကပင္“ဖင္ကိုေဆးထိုးအပ္နဲ႔ၾကိဳက္သေလာက္ထိုး စားေဆးေတာ့လာမေကြ်းနဲ႔”ဟု ေဒါက္တာျဖစ္သူကိုစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေအာ္ဟစ္ဖူးသူျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္အဆင္ေျပႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းကိုဘယ္လိုမွ႐ွာမရပါေလခဲ့ ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္းဘယ္လိုမွၾကံမရေတာ့သည့္အဆံုး သူ႔ဘဝအတြက္အေကာင္းဆံုးေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်ကာ ျပတ္ျပတ္သားသားလည္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

“ရည္းစားအသစ္ထပ္႐ွာျပီး ခ်စ္ပစ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သတ္ေသရန္မလိုအပ္ေတာ့ သူဆာေလာင္မြတ္သိပ္ခဲ့ဖူးသည့္အနမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို အစားျပန္ရခဲ့သည္။
ခုေကာင္မေလးကို သူကခ်စ္စႏိုးျဖင့္“ပြင့္”ဟုမေခၚပါ ေကာင္မေလးနာမည္မွာလည္းပြင့္ဆိုေသာစာလံုးမပါပါ။
ေကာင္မေလးကလည္းသူ႔ကို“လူဇိုး”လို႔မေခၚပါ သူ႔ေက်ာျပင္ကိုလည္းလက္သီးဆုပ္ေလးျဖင့္မထုပါ။
အရာရာသည္ေျပာင္းလဲသြားျပီျဖစ္သည္ ။ မေျပာင္းလဲတာက သူ႔လက္ပဲျဖစ္သည္။ ခုခ်ိန္ထိေမ်ာက္အျဖစ္ကေနတစ္ျပားသားမွမေ႐ြ႕ေသးေပ။

တခါတခါ သူ႔ႏႈတ္မွျမန္မာသံစဥ္သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စညဥ္းေနေလ့႐ွိသည္ကို သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွလူမ်ားၾကားရေလ့႐ွိသည္ဆို၏။
သီခ်င္းစာသားမွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္....။

♬♫♪….အခ်စ္စာရင္း....႐ႈပ္သမွ်ရယ္.... ဒုကၡေတြသာ…အသြယ္သြယ္ပါ..ေမရယ္.... ♬♪
….ခ်စ္တဲ့ေဝဒနာကို......သားၾကီးမွာ...ခံရေလေတာ့... ♫♪ေဟာ္..ေဟာ္...တယ္...
….ျမန္ျမန္သာ...ေသခ်င္ျပီကြယ္....ေရထဲကိုခုန္ခ်ရင္လည္း...မႊန္းနစ္မွာပဲ...တစ္ခုတည္းစိုးရိမ္တယ္..... ♬♫♪
♬….ေသနတ္နဲ႔နားထင္ကိုပစ္ရင္....အိမ္နီးခ်င္းေတြႏိုးမွာ...စိုးလို႔ရယ္......♪....ဖိုးသိၾကားမင္းရယ္........
...............................................♪ . ♬ မိုးၾကိဳးသာပစ္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္..♬♪♫
♬♫♪

အ႐ူးျမိဳ႕ေတာ္

သူေတာ္ေကာင္း

သူ႔နာမည္အရင္းကိုဘယ္သူမွမသိၾက လူတကာေခၚၾကသလို “သူေတာ္ေကာင္း”ဟုပဲေခၚၾကသည္
သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ သူ႔ဘာသာသူေပးထားတဲ့နာမည္ လူကပိန္ပိန္ပါးပါး မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ထူလပ်စ္နဲ႔
ဘယ္ကလာတာလဲဆိုေတာ့ “ထန္းပင္”ကတဲ့။ ထန္းပင္ဆိုတာဘာလဲ “ထန္းတပင္”႐ြာကိုဆိုလိုတာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထန္းပင္ကပဲတဲ့ ။
နာမည္က“သူေတာ္ေကာင္း”
လာတာက“ထန္းပင္ေပၚက”
တစ္ရပ္ကြက္လံုးထိုသို႔ပဲယူဆလိုက္ၾကေတာ့သည္။ ေဆြမ႐ွိ မ်ိဳးမ႐ွိ
ဘယ္ကဘယ္လိုသူတို႔ရပ္ကြက္ထဲေရာက္လာမွန္းပင္မသိ။
ေနရာကအတည္တက်မ႐ွိ အိပ္ခ်င္လာရင္ေတြ႔တဲ့ေနရာထိုးအိပ္သည္ ဗိုက္ဆာလာျပီဆိုရင္အေၾကာ္ဆိုင္ေတြေ႐ွ႕ အသုပ္ဆိုင္ေတြေ႐ွ႕တြင္ ထံုေပေပၾကီးႏွင့္ရပ္ေနတတ္သည္
ႏႈတ္ကေတာ့ဘာမွထုတ္မေျပာ သူမေျပာေသာ္လည္းသိတတ္သည့္ အေၾကာ္သည္ အသုပ္သည္မ်ားက သူစားဖို႔ တခုမဟုတ္တခု ေပးေကြ်းျမဲျဖစ္သည္ ။

ရပ္ကြက္ထဲကသူ႔ကိုသနားသည့္အိမ္အခ်ိဳ႕ကလည္း သူစားဖို႔ ထမင္းဟင္းမ်ားယူလာတတ္သည္။ စားလို႕ေသာက္လို႔ဗိုက္တင္းျပီဆိုရင္ တေနရာရာသို႔သြားကာ စန႔္စန္႔ၾကီးအိပ္ေတာ့သည္။
ထိုတေနရာရာသည္ ဘုရားေစာင္းတန္းလည္းျဖစ္လိမ့္မည္ ဇရပ္ထဲတြင္လည္းျဖစ္လိမ့္မည္ ဒါမွမဟုတ္ ေျမၾကီးေပၚတြင္လည္းျဖစ္လိမ့္မည္
သူ႔တြင္ဟိုေနရာမွာမွအိပ္ရမယ္ ဒီေနရာကျဖင့္မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳးမ႐ွိပါေခ်။
အိပ္တယ္ဆိုတာ ေက်ာကုန္းရယ္ ၾကမ္းျပင္ရယ္ ႐ွိရင္ရျပီဟုယူဆထားပံုရသည္ အဲဒီၾကမ္းျပင္ဆိုတာ ေျမၾကီးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သူသည္ေမြးကတည္းက႐ူးလာသလား၊ ေမြးျပီးမွ႐ူးသြားသလားကိုဘယ္သူမွမသိ၊ သိရန္ၾကိဳးစား၍လည္းျဖစ္ႏိုင္မည္မဟုတ္။


“ခင္ဗ်ား႐ူးေနတာၾကာပလား စ႐ူးတဲ့ရက္ကိုေျပာျပပါလား”ဆိုျပီးအ႐ူးကိုေမးရန္မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း
ရပ္ကြက္ကသိသည္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ “ခင္ဗ်ားအ႐ူးေလာကထဲစဝင္ခါစကအေတြ႔အၾကံဳေျပာျပပါလား အ႐ူးေလာက ကဝါရင့္အ႐ူးၾကီးေတြ ခင္ဗ်ားကိုလက္တြဲေခၚၾကလား အ႐ူးအခ်င္းခ်င္းပညာျပတာမ်ိဳးၾကံဳဖူးလား”ဆိုျပီး ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနၾက ျမင္ေနၾက မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မင္းသား၊ မင္းသမီး အင္တာဗ်ဴးလို ေမးရန္လည္းမျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းသိၾကသည္ သူကသူေတာ္ေကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး႐ူးေနတာ ကိုကအေနအထိုင္မတတ္ရင္ သူယုတ္မာျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ။
....................

ေဒၚပြင့္

“ထိုင္ေနတာအေကာင္း ထသြားမွက်ိဳးေရာ”ဆိုစကား႐ွိသည္
ေဒၚပြင့္လည္း ဆင္းရဲေနတာအေကာင္း ဆင္းရဲရာကခ်ဲအခ်ီၾကီးေပါက္ျပီးေန႔ခ်င္းခ်မ္းသာသြားတာလည္းအေကာင္း ခ်မ္းသာရာက ႐ုတ္တရက္ၾကီးျပန္ဆင္းရဲသြားေရာ ေဒၚပြင့္႐ူးေတာ့သည္။ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ပိုက္ဆံေတြက လက္ပူေအာင္ေတာင္မကိုင္ရေသး သူခိုးအကုန္ဝင္မသြားေလျပီ။
အရပ္တကာေလွ်ာက္သြားျပီး ေတြ႔ကရပစၥည္းမ်ားကို“ဒါငါပိုင္တဲ့ဟာေလး ဟိုဟာကတေန႔ကမွခ်ဲေပါက္တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ဝယ္လာတဲ့ဟာေလး ငါ့ကိုျပန္ေပး ငါ့ကိုျပန္ေပး”ဆိုျပီးေသာင္းက်န္းေတာ့သည္

တီဗီအေရာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႕ဝင္ျပီးတီဗီတစ္လံုးကိုခပ္တည္တည္ႏွင့္ “ဒါငါမေန႔ကပဲ ဝယ္သြားတဲ့တီဗီေလ ဘယ္လိုလုပ္ဒီေရာက္ေနတာလဲ ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့အိမ္ျပန္ပို႔ေပး”ဆိုျပီးေသာင္းက်န္းရာ သူ႔အိမ္ကလူမ်ားလိုက္လာျပီး ဆိုင္႐ွင္ကို ေက်နပ္ေအာင္မနည္းေတာင္းပန္လိုက္ရသည္ ။
ေနာက္ပိုင္းသူတို႕ရပ္ကြက္ကလူမ်ားေဒၚပြင့္ကိုျမင္ရင္အလိုလိုလန္႔ေနရသည္ ဘယ္ေတာ့မ်ားငါ့လက္ထဲကစတီးခ်ိဳင့္ကိုသူ႔ဟာလို႕ေအာ္ျပီး ျပႆနာ႐ွာမွာပါလိမ့္ ?
ဘယ္ေတာ့မ်ား ငါ့စီးလာတဲ့စက္ဘီးကိုသူ႔အိမ္ကဘီးပါဆိုျပီး ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္မွာပါလိမ့္?
ဘယ္ေတာ့မ်ား…..?
ဘယ္ေတာ့မ်ား…..?
အ႐ူးထဲတြင္ ဥစၥာ႐ူးသည္အေတာ္ဆိုးဝါးလွေၾကာင္းရပ္ကြက္ကသိလိုက္ၾကသည္။
.......................

ဦးေခြး

အေမျဖစ္သူသည္“ေခြး”ကိုအလြန္ခ်စ္တတ္ပံုရသည္ ရင္ႏွင့္လြယ္ျပီးေမြးလာတဲ့သားကိုေတာင္ေခြးနာမည္မွည့္ထည့္လိုက္သည္ ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့“ေမာင္ေခြး” ၊နည္းနည္းအ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့“ကိုေခြး”၊ အ႐ြယ္ကေလးရလာေတာ့ဦးေခြးေပါ့။ အထက္အညာ႐ြာတစ္ခုကေနဒီရပ္ကြက္ထဲေျပာင္းလာခဲ့တာျဖစ္သည္။
“က်ေနာ္ဂီတကိုဘဝနဲ႔ရင္းျပီး႐ူးသြပ္ပါတယ္”ဆိုသည့္ အဆိုေတာ္မ်ား၏အင္တာဗ်ဴးမ်ားကိုျမင္ရ ဖတ္ရတိုင္း“ဦေခြး”ကိုက်ေနာ္သတိရမိသည္။ သူသည္ပံုမွန္အခ်ိန္ဆိုယဥ္ယဥ္ေလး႐ူးေနသူျဖစ္သည္ ရပ္ကြက္အလွဴခံမ႑တခုကျဖင့္ျဖင့္၊ ေဘးအိမ္တအိမ္အိမ္ကျဖင့္ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တခုကျဖင့္ျဖင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ျဖင့္သီခ်င္းဖြင့္ျပီဆိုပါက ဦးေခြးတို႔ ေရာက္ရာအရပ္ ၊ ၾကားရာအရပ္ကေန ေကြးေနေအာင္ကေတာ့သည္။

ေစ်းထဲလည္းမေ႐ွာင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေ႐ွ႕လည္းမေ႐ွာင္ အလွဴအိမ္လည္းမေ႐ွာင္ ကလည္းက ဆိုလည္းဆိုလုပ္သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ သူ႔အားတဝါးဝါးတဟားဟားျဖင့္ပြဲက်ေနၾကေသာ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ သူ႔ကိုအားေပးသည့္ပရိတ္သတ္မ်ားသဖြယ္သေဘာပိုက္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ၾကီး ဆိုဟယ္ ကဟယ္လုပ္ေတာ့သည္ သီခ်င္းသံရပ္သြားျပီဆိုရင္ျဖင့္ သံပတ္ကုန္သြားသည့္အ႐ုပ္လို ဆိုေနတာေတြေရာ၊ ကေနတာေတြပါ တိကနဲရပ္သည္ ။ ျပီးေနာက္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္သြားစရာ႐ွိသည္ကိုဆက္သြားသည္ လုပ္ဆရာ႐ွိသည္ကိုဆက္လုပ္သည္ ။အလြန္ထူးဆန္းသည့္ကိစၥပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
သူ႔အတြက္ကံေကာင္းတာက သူတို႔ရပ္ကြက္သည္ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ရပ္ကြက္မ်ိဳးျဖစ္ေန၍ျဖစ္သည္ အကယ္၍ ေန႔ေန႔ညည လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ သီခ်င္းသံေတြ အလွဴခံေတြႏွင့္စည္ကားေနေသာရပ္ကြက္မ်ိဳးျဖစ္ပါက သူ႕ခဗ်ာ က ရင္းေသရမည္ျဖစ္သည္။
“က်ေနာ္ဂီတကိုဘဝနဲ႔ရင္းျပီး႐ူးသြပ္ပါတယ္”ဆိုသူမ်ား ဦးေခြးကိုမွီအံ့မထင္ ဦးေခြးကမွအမွန္အကန္႐ူးသြပ္ျခင္းျဖစ္သည္။
........................

Unknown(သို႕) ဟို အ႐ူးမ

ဒီတစ္ေယာက္နာမည္ကိုေတာ့ဘယ္သူမွမသိၾက သူမႏွင့္ပတ္သက္လာတိုင္း “ဟို အ႐ူးမ.. ဟို အ႐ူးမ”ဟုသာရပ္ကြက္ကလူမ်ားမႏွစ္ျမိဳ႕စြာနာမ္စားသံုးေျပာဆိုၾကကုန္သည္။ သူမသည္အ႐ူးေတြထဲမွာဆိုးဆိုးဝါးဝါးအ႐ူးဟုဆိုရမည္ ။ဘယ္မွာေနသည္လည္းမသိရ တေန႔တေန႔ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္အဝတ္အစားႏွင့္မိတ္ကပ္မ်ားကိုေဖြးေနေအာင္လိမ္း ႏႈတ္ခမ္းနီကိုရဲပေတာင္းခတ္ေနေအာင္ဆိုးလွ်က္ တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ကာေတြ႔ကရ လူပ်ိဳ၊ လူအိုေယာက်ၤားမွန္သမွ်ကို သူ႕လင္သဖြယ္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသည္။


သူေအာ္သည္မ်ားကညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေပေပေရေရေတြခ်ည္းျဖစ္သည္ အေအာ္ခံရသူမ်ားအထူးအ႐ွက္ရၾကေလသည္ မသိရင္ သူ႔ကိုပဲေစာ္ကားခဲ့သလိုလို သူနဲ႔ပဲအိပ္ခဲ့သလိုလို သူ႕ကိုျမင္ရင္ ငါးေယာက္တစ္ေယာက္ယွဥ္ထိုးရဲသည္ဆိုသည့္ရပ္ကြက္ထဲက လူမိုက္ၾကီးတစ္ေယာက္ပင္ အိမ္ထဲအျမန္ေျပးဝင္ပုန္းရသည္ဆို၏ ။ သူ႔ခမ်ာအသားအနာခံရဲေသာ္လည္း နားအပူမခံႏိုင္၍ျဖစ္သည္။
သူမကိုတဏွာ႐ူး ၊ လင္တ႐ူးဟုတရပ္ကြက္လံုးက သတ္မွတ္လိုက္ၾကသည္။
....................

က်ေနာ္သည္အ႐ူးမ်ားအေၾကာင္းေလွ်ာက္ေတြးေနရင္းမွတခါတခါကိုယ္ကိုတိုင္လည္း႐ူးမွန္းမသိ ႐ူးေနသည္ကိုေတြ႔လာရသည္ ။ ၾကိဳးစားရင္း ႐ုန္းကန္ရင္းျဖင့္ အခန္႔မသင့္ေအာ္တိုမက္တစ္“ငတ္”ေလေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ႐ူးသလိုလို ေပါသလိုလိုျဖင့္ေရာက္သြားတတ္သည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ အသံတိတ္အကူအညီေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ေသာအခါမ်ိဳးတြင္က်ေနာ္သည္ “သူေတာ္ေကာင္း”ဟုကိုယ့္ကိုကိုယ္နာမည္ေပးထားသည့္အ႐ူးတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္၍ေနေလသည္။
ဟိုက႐ူးေနလို႕ ၊အလုပ္ လုပ္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္လို႕ သူတပါးအကူအညီကိုလိုတာ ။
ဒီကျဖင့္အေကာင္းၾကီး အလုပ္လည္းလုပ္ေနရက္ၾကီး သူတပါးအကူအညီကိုလိုတာ၊ သာ၍ပင္႐ွက္ဖြယ္ေကာင္းေတာ့သည္။

တခါကမေျပာပေလာက္သည့္က်ေနာ့ပိုက္ဆံသည္ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားသည္ ။ ဘယ္လို႐ွာ႐ွာ ျပန္မေတြ႕ ထိုအခါတြင္ တခန္းတည္းေနသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ျဖစ္မိေတာ့သည္ ။
ပါးစပ္ကထုတ္မေျပာေသာ္လည္းစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သူတို႔ပဲျဖစ္မွာဟုပစ္မွားမိသည္ ျပန္စဥ္းစားရင္ ထိုစဥ္က က်ေနာ္သည္ “ေဒၚပြင့္”ဆိုသူ ဥစၥာ႐ူးမၾကီးျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္၍ေနေပသည္။

မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္းသိေသာ္လည္း တားဆီးမရသည့္ဝါသနာေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္တခါခါညဥ့္နက္သန္းေခါင္ လူေတြအိပ္ေနမွန္းမသိ ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင့္သီခ်င္းေတြတစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ ေအာ္ဆိုေနတတ္သည္ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မည္ကိုထည့္မစဥ္းစား ဆိုရရင္ က်ေနာ္သည္ “ဦးေခြး”ဆိုသူအက႐ူး အဆို႐ူးႏွင့္အတူတူပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျခားနားတာက ဦးေခြးက ပရိတ္သတ္႐ွိေသးသည္ က်ေနာ့္မွာ ဘာမွမ႐ွိ။

တခါက က်ေနာ္ႏွင့္လံုးဝမတည့္သည့္အေကာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေကာင္မေလးတို႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုတြင္အတူထိုင္ေနၾကသည္ကိုျမင္ရေသာအခါ ေဒါသသည္ခ်ဳပ္တီးမႏိုင္ေတာ့ဘဲ လူေတြအမ်ားၾကီး႐ွိသည့္ဆိုင္ထဲသို႕တန္းတန္းမတ္မတ္ၾကီးဝင္သြားကာ ထိုသူအားျပႆနာ႐ွာေလသည္ ေကာင္မေလးကအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာဆို႐ွင္းျပေသာ္လည္းလံုးဝလက္မခံ ထိုေကာင္အားမိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာဆိုမိသည္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး၏မ်က္လံုးအစံုကိုပင္႐ွက္မေနႏိုင္ေတာ့....
ထိုသို႔ေသာအခါမ်ိဳးတြင္ က်ေနာ္သည္ “ဟို အ႐ူးမ”ဟုရပ္ကြက္ကေခၚသည့္ ညစ္တီးညစ္ပတ္အ႐ူးမႏွင့္ ဘာမွျခားေတာ့မည္မဟုတ္။
ခ်စ္ဆိပ္သည္ ငယ္ထိပ္တက္ေလသည္။
.........................
ကိုယ့္ကိုကိုယ္႐ူးမွန္းတေျဖးေျဖးႏွင့္႐ွာေဖြသိ႐ွိလာရေသာအခါ ကိုယ့္ထက္ပို႐ူးသူကို၎၊ ကိုယ့္ေအာက္ေလွ်ာ့႐ူးသူကို၎ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔လာရသည္။ သူတို႔သည္ ဆရာဝန္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ သူေ႒းၾကီးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ ေခါင္း႐ြက္ဗ်တ္ထိုးေစ်းသည္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မည္ ။
ဘဝအေျခအေနေတြဘယ္လိုပဲျခားျခား တူညီတာကေတာ့ အားလံုးကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ႏွင့္႐ူးေနၾကတာပဲျဖစ္သည္။

သူတို႕ကံေကာင္းတာက အ႐ူးနာမည္အတပ္မခံၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ဖူးေလ အ႐ူးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတြ႕ဖူးလာေလျဖစ္သည္ ။ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဖူးသမွ် မွတ္မိသမွ် အ႐ူးႏွင့္မ႐ူးသူမ်ားအေရအတြက္ကိုႏိုင္းယွဥ္လိုက္မိေသာအခါ က်ေနာ့္ျမိဳ႕ငယ္ေလးသည္ အ႐ူးမ်ားသာ၍ေပါေနေၾကာင္းအံ့ၾသဘြယ္ရာေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

တခုေတာ့ၾကံဖန္ျပီးဝမ္းသာလိုက္ပါဦးမည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအလြန္ဒုကၡေပးေသာ လူမ်ိဳးကိုလည္းဒုကၡေပးေသာ တိုင္းျပည္ကိုလည္းဒုကၡေပးေသာ ေနာက္ဆံုး ကမၻာကိုပင္ဒုကၡေပးႏိုင္ေသာေနာက္အ႐ူးတစ္မ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ မေတြ႕ရေသး၍ျဖစ္သည္။
(က်ေနာ္မေတြ႔ေသးတာပဲျဖစ္မွာပါ)
ထိုအ႐ူးကားအျခားမဟုတ္ “အာဏာ႐ူး”႐ူးသည့္အ႐ူးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ။

ေမာင္မင္းၾကီးသား သက္ေတာ္ရာေက်ာ္႐ွည္ပါေစ

သူတို႔ျမိဳ႕တြင္ႏွင္းမ်ားသိပ္သိပ္သည္းသည္းက်ေသာနံနက္ခင္းတစ္ခု၌ သူ႔အိမ္ေစာင့္ေခြးၾကီးသည္ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားခဲ့သည္ ေျပးၾကည့္မွဒီလူနဲ႔ဒီေခြးပဲ႐ွိေတာ့နီးစပ္ရာအကုန္လံုးကိုျဖဲသဲျပီး႐ွာသည္ ၊မေတြ႔။ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕လံုးပတ္႐ွာသည္၊ မေတြ႔။
ၾကံရာမရသည့္အဆံုး ေခြးေပ်ာက္ေၾကာ္ညာရေတာ့သည္ ။ ေၾကာ္ညာပံုကလည္း သူမ်ားတကာလို ကိုယ့္ေခြးဓါတ္ပံုကို ကိုတင္ျပီးေၾကာ္ညာတာမဟုတ္ တင္စရာပံုကလည္းသူ႔တြင္မ႐ွိ ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးအတူတူ႐ွိခဲ့ၾကပါလွ်က္ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံုေတာင္႐ိုက္ဖို႔သတိမရခဲ့သည့္ သူ႔ကိုသူပဲအျပစ္တင္ေနမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ပန္းခ်ီအတတ္ပညာျဖင့္ ေပ်ာက္သြားသည့္သူ႔ေခြးပံုကို သူစိတ္ကူးပံုေဖၚျပီးေရးဆြဲရေတာ့သည္ ေရးဆြဲျပီး ေအာက္ဘက္နားတြင္“ေတြ႕ရင္ေျပာၾကပါ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ေက်းဇူးတံု႔ျပန္မည္” ဟူသည့္စာတန္းေရးထိုးလွ်က္ မိတၱဴပြားကာ ျမိဳ႕အႏွ႔ံလိုက္ကပ္လိုက္သည္။
မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ေတာ့ ေစာင္အထပ္ထပ္ျခံဳျပီး သူအိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္...။
………………..
ပထမေန႔
ေျခတစ္ဖက္မသန္သည့္တ႐ုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေခြးဘီလူးတစ္ေကာင္ကိုဆြဲလွ်က္သူ႔အိမ္သို႔ေပါက္ခ်လာသည္။
“ေဟာဒီမွာ ေပ်ာက္ေနတဲ့မီ္းေခြး...ကဲ..ဝကိုေက်းဇူးဆပ္ေပေလာ့”
သူသည္တ႐ုတ္ၾကီးဆြဲလာသည့္ေခြးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္လွ်က္ ေခါင္းကိုေျဖးညင္းစြာယမ္းခါလိုက္သည္။
“မွားေနျပီေပါက္ေဖၚၾကီးရ....ဒါက်ေနာ့္ေခြးမဟုတ္ဘူး”
“ဟင္…မီးေၾကာ္ျငာထားလဲ့ပံုထဲကအီတိုင္းပဲကို... စီစီခ်ာခ်ာဆိပါဦးကြ”
“ေသခ်ာပါတယ္ခင္ဗ်... က်ေနာ့္ေခြးက ေခြးဘီလူးမဟုတ္ပါဘူး ေနာက္ျပီး.. က်ေနာ့္ေခြးက ခုေပါက္ေဖၚၾကီးယူလာတဲ့ေခြးထက္အမ်ားၾကီး႐ုပ္ဆိုးပါေသးတယ္”
“ေၾသာ္…စုတ္ခ..စုတ္ခ...ဝ ခဲလီသမွ်သဲရီက်ျပီ... အီေဝးၾကီးကေတြ႔ျပီးဆြဲလာရတာ...မီဟုတ္ေတာ့လည္းဘီတတ္ႏိုင္မလဲေလ”
တ႐ုတ္ၾကီး..စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ေခြးကိုဆြဲျပီးထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။
……………….
ဒုတိယေန႔
အရပ္အလြန္ပုသည့္ကုလားမၾကီးတစ္ေယာက္သည္ အရပ္အလြန္မပုသည့္ကုလားမဟုတ္သည့္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သူ႔အိမ္သို႔ေပါက္ခ်လာသည္။
“ေပ်ာက္ေသာသူ႐ွာရင္ေတြ႔တဲ့ နာေလ.. ဒီေကာင့္ကိုေလ... မနည္းေခၚလာရတာ လမ္းတကာမွာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ရပ္ေနတာေတြ႔လို႔ေလ...ကဲနာ့ကိုေက်းဇူးဆပ္ေပေတာ့”
“ဘယ္မွာလဲဗ် ဘာကိုေခၚလာတာလဲ ဘာမွမေတြ႔ပါလား”
“အာ…ဒီကန္ကေလး...ဒုကၡပါပဲ နင္ေၾကာ္ညာထားတဲ့ပံုထဲကလူေလ...ကိုယ့္လူေတာင္ကိုမမွတ္မိဘူးလား”
ေခၚလာသည့္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္လူကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပကာေျပာခ်လိုက္သည့္ထိုကုလားမ၏စကား
ေၾကာင့္ သူအၾကီးအက်ယ္အအံ့အားသင့္သြားရေလသည္။
“က်… က်ေနာ္ေၾကာ္ညာတာ လူေပ်ာက္မဟုတ္ဘူးဗ်...ေခြးေပ်ာက္...ေခြးေပ်ာက္ ဘယ္လိုလုပ္လူျဖစ္ေနရတာတုန္း”
“ဟမ္…ဟုတ္လား...နင့္ေၾကာ္ညာပံုကိုနင္ျပန္ၾကည့္လိုက္ဦးဒါဆို နာေလ…တယ္မေျပာခ်င္ဘူး ကန္ကေလး”
ကုလားမၾကီးသည္စိတ္သိပ္မႏွံ႔သည့္ပံုေပါက္ေနသည့္ထိုလူ၏လက္အားဆြဲလွ်က္စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ထြက္ခြါသြားေတာ့သည္။
သူလည္းသူေၾကာ္ညာထားသည့္ပံုကိုအေသအခ်ာျပန္ၾကည့္ရသည္ ဟုတ္သားပဲ..ေစာေစာကလူနဲ႔ေတာင္တူေနေသးေတာ့..။
သင္ထားသည့္ပန္းခ်ီပညာကဘယ္ေလာက္ေပါက္ေျမာက္သလဲဆို ေခြးပံုဆြဲတာ လူပံုသြားေပါက္ေနသည္။
အသစ္ထပ္ဆြဲရသည္ မိတၱဴထပ္ပြားရသည္ ၊ ျမိဳ႕အႏွံ႔ကပ္ထားတာေတြျပန္ခြါျပီး အသစ္ျပန္ကပ္ရသည္။
…………….
တတိယေန႔
အ႐ူးဂိုက္ဖမ္းထားတာလား..တကယ္ပဲ႐ူးေနတာလား သိပ္မေသခ်ာသည့္ အဝတ္အထည္စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ညႇင္းသိုးသိုးလူၾကီးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္သို႔ေပါက္ခ်လာသည္။
ပခံုးထိဝဲက်ေနသည့္စုတ္ဖြားဖြားဆံပင္ႏွင့္ အလြန္စုတ္သည့္လြယ္အိတ္ၾကီးတစ္လံုးကိုလည္းလြယ္ထားေသးသည္။
သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ရပ္ကာ သူ႔အား႐ူတည္တည္ၾကည့္လွ်က္မွ...
“မင္းငါ့နာမည္သိလား”
“ဗ်ာ….မသိဘူးခင္ဗ်”
“ေအး..ငါလည္းမင္းနာမည္မသိဘူး ဒီေတာ့ဒီလိုလုပ္... မင္းနာမည္ကိုေျပာရင္ ငါ့နာမည္လည္းေျပာမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့..ႏိုက္ထရစ္ေနရာက ငါ ေဇယ်ာေသာ္..အဲ..ေယာင္ကုန္ျပီ ဘာလဲ…ခင္ဗ်ားက acidရဲ့ ပရိတ္သတ္လား”
“acidပရိတ္သတ္လည္းမဟုတ္ဘူး အင္ဒရင္းပရိတ္သတ္လည္းမဟုတ္ဘူး လိုရင္းသာေျပာပါေလ”
“ဟုတ္… က်ေနာ့္နာမည္က “ေတာက္တီးေတာက္တဲ့”ပါ”
“ေဟ…ဟုတ္လား…လွလိုက္တဲ့နာမည္ေလး.. မင္းအေမမို႕ေပးတတ္တယ္ ငါ့နာမည္က “ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္”ပါ နာမည္လွတာလည္းမေျပာနဲ႔ေလ ငါကေျမေလွ်ာက္ဝိဇၨာကိုးကြ”


“ဟုတ္လား…ေတြ႔ရတာဝမ္းသာတယ္ ေျမေလွ်ာက္ဝိဇၨာဆိုလို႔စာေတြမွာပဲဖတ္ဖူးတာ ”
“ေအးပါ အခုငါလာတာက မင္းအတြက္အေရးၾကီးကိစၥေျပာစရာ႐ွိလို႔ကြ... အျဖစ္ကဒီလို မဟာျမိဳင္ကဆရာသခင္ၾကီးေတြရဲ့ အမိန္႔အရ မေကာင္းသူဖယ္ ေကာင္းသူကယ္ဖို႔မင္းတို႔ေနတဲ့လူ႔႐ြာကိုငါလာခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ကြာ ငါကဝိဇၨာမျဖစ္ခင္ကနည္းနည္းအပ်င္းၾကီးတယ္ ဝိဇၨာလည္းျဖစ္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ပိုျပီးေတာ့ကိုပ်င္းေတာ့တာပဲ ဝိဇၨာတန္ခိုးကိုအသံုးခ်ျပီး ေျမေၾကာေတြကို႐ံႈ႕ ႐ံႈ႕ျပီးေတာ့လမ္းေလွ်ာက္တာေလ တစ္နာရီေလွ်ာက္ရမယ့္ခရီးကို ငါကပ်င္းေတာ့ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းနဲ႔ေရာက္ေအာင္ကို႐ံႈ႕ပစ္တာ... အဲလိုေျမအ႐ံႈ႕ေကာင္းလို႔ပဲ ဒီျပႆနာတက္လာတာေဟ့”


“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါခင္ဗ် နားေထာင္ေနပါတယ္”
“ေအး…တေန႔ေတာ့ကြာ ခ်မ္းသာဖို႕ကံ႐ွိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို မစဖို႔ဆရာသခင္ေတြက ငါ့ကိုလႊတ္လိုက္တယ္ ဒါေပမယ့္သူေနတဲ့ေနရာကိုသြားရမွာက မိုင္တစ္ရာေက်ာ္တယ္ကြ အဲဒါနဲ႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ငါလည္းေျမေၾကာေတြကို တန္ခိုးသံုးျပီး႐ံႈ႕လိုက္တာေပါ့ကြာ … မိုင္တစ္ရာကိုေျခဆယ္လွမ္းနဲ႔ပဲေရာက္ေအာင္လွမ္းလိုက္တယ္ေလ ေျခဆယ္လွမ္းလွမ္းျပီးလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနရာမွားေနတယ္ကြ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔တဲအိမ္အစုတ္ကိုေရာက္ရမွာ ခုဟာက နန္းေတာ္တမွ်လွပခမ္းနားတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ေ႐ွ႕ကိုတန္းျပီးေရာက္ေနတာကိုးကြ”
“ဟုတ္ကဲ့….စိတ္ဝင္စားစရာပဲ”


“ေအး….ငါလည္းၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့အိမ္ၾကီးရဲ့အျပင္အဆင္ကိုေငးတုန္း႐ွိေသး ေနာက္ကေနလူတစ္အုပ္က ငါ့ကို ေသနတ္နဲ႔ တဖုန္းဖုန္း တဒိုင္းဒိုင္းျမည္ေအာင္ဝိုင္းပစ္ပါေရာလား ဟ႐ို႕”
“ေၾကာက္စရာၾကီးပါပဲလားဗ်ာ သူတို႔ကခင္ဗ်ားနဲ႔ရန္ျငိဳး႐ွိဖူးလို႔လား”
“ဘယ္ကလာ သိေတာင္မသိပါဘူးဆို... ေနာက္က်မွသိရတာက ငါ့ကိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔မွားျပီးပစ္လိုက္တာတဲ့ ေကာင္းေရာ ဝိဇၨာမို႔လို႔မေသတာေပါ့ကြာ... အဲ..အဲ…က်န္ေသးတယ္ သူတို႔ပစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အဲဒီလူစုေတြၾကားထဲကိုငါၾကည့္လိုက္ေတာ့...လား....လား.... ဘာေတြ႔လဲသိလား”
“ဘယ္သိမွာတုန္းဗ် ဘာေတြ႔လို႔လဲ”


“ေအး…မင္းရဲ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ေခြးေလ လူလည္ေခါင္မွာ ဘုရင္ထိုင္ ထိုင္ေနပါေရာလားကြ”
“ဗ်ာ………မ..မ ျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္”
သူအလြန္အံ့ၾသသြားခဲ့သည္ ဘယ့္ႏွယ့္သူ႔ေခြးက လူေတြၾကားမွာဘုရင္ထလုပ္ေနပါလိမ့္
“ေအး….ဝိဇၨာဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမမွားဘူးကြ မင္းမယံုရင္မင္းဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ မင္းေခြးက႐ူးေနတာဆိုရင္ေတာ့ တစ္မြန္းတည့္ေလာက္ပဲေကာင္းစားမွာေပါ့ ခက္တာကမင္းေခြးကေပါေနတာ ေပါေနတဲ့ေခြးဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေကာင္းစားမလဲဆိုတာ ငါ့ဝိဇၨာဥာဏ္နဲ႔ေတာင္မသိျမင္ႏိုင္ဘူးကြ အဲ…ေနာက္ျပီးသတင္းထပ္ၾကားတာ႐ွိေသးတယ္ မင္းကသူ႔ကိုေခြးေပ်ာက္ေၾကာ္ညာတယ္ သူကမင္းကို လူဝရမ္းျပန္ေၾကာ္ညာေနျပီေဟ့....ဆုေငြက ေကာင္းမွေကာင္းဆိုပဲ....ျမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာေလွ်ာက္ကပ္ထားတဲ့မင္းရဲ့စာေတြကသူ႔ကိုအၾကီးအက်ယ္ သိကၡာက်ေစတယ္ဆိုပဲ ကဲ…လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာ မင္းဘာသာမင္းစဥ္းစားေတာ့ ငါေတာ့႐ွမ္ဘဲလားျပန္ျပီ တာ့တာ”
ဝိဇၨာဆိုသူလူထူးလူဆန္းၾကီးသည္ ႐ွည္လ်ားေထြျပားစြာသူ႔အားေျပာဆိုျပီးေနာက္ လာရာလမ္းအတိုင္းလွည့္ျပန္သြားေတာ့သည္။


“ေျမေၾကာမ႐ံူ႕ေတာ့ဘူးလားဗ်”
“႐ႈံေတာ့ဘူးေဟ့ ဒီတခါတြက္ကိန္းထပ္မွားရင္ ေသနတ္မဟုတ္ဘူး ေလာင္ခ်ာနဲ႔ထုခံေနဦးမယ္ ဟားဟားဟား”
ဝိဇၨာၾကီးျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္သြားေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကိုသူအလွ်င္အျမန္စီစဥ္ရသည္။
“ငါ့အိမ္ကထြက္သြားတုန္းကေတာ့ ေခြးပါပဲ ခုမွဘုရင္ထျဖစ္ေနတာေတာ့ငါလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး အင္း..ဘုရင္ျဖစ္ေတာ့လည္းေၾကာက္ရေသးတာပ”
ျမိဳ႕ထဲသို႔အေျပးအလႊားျပန္သြားျပီး သူကပ္ခဲ့သည့္ သူ႔လက္ရာေခြးပံုႏွင့္စာ႐ြက္အားလံုး၏ေအာက္က “ေတြ႔ရင္ေျပာၾကပါ ေက်းဇူးတံု႔ျပန္မည္”ဆိုတာၾကီးကိုဖ်က္ျပီး စာတန္းအသစ္ျပန္အစားထိုးေရးသည္။
အားလံုးျပီးေသာ္ အိမ္ကပစၥည္းမ်ားကို တပိုင္တႏိုင္ထုပ္ပိုးျပီး တျပည္တ႐ြာသို႔ သူထြက္ခြါသြားေလေတာ့သတည္း...။
ေရးခဲ့သည့္စာမွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။

“……ေမာင္မင္းၾကီးသား... သက္ေတာ္ရာေက်ာ္႐ွည္ပါေစ....”

လန္ထြက္ေနတာပဲ


“ကဲ…ကဲ… ထေတာ့… သြားၾကရေအာင္”
အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖစ္ေနရာမွအသံေၾကာင့္သူေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ရာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္သူ႔အားငံုၾကည့္ေနေသာ ပိန္ပိန္႐ွည္႐ွည္လူၾကီးတစ္ဦးကိုေတြ႔ရသည္။
“ခင္ဗ်ားကဘယ္သူလဲ?.... ဘယ္ကိုသြားရမွာလဲ”
“ငါကေသမင္း ေသ႐ြာကိုသြားရမွာ ႐ွင္းျပီလား… ဟုတ္မလားဆိုျပီးမင္းကိုလူ႔ျပည္လႊတ္လိုက္တာ လူ႔သက္နဲ႔ႏွစ္ေပါင္း၂၀သာေက်ာ္သြားတယ္ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့လည္းျပန္ေခၚရတာေပါ့ ဒါပါပဲ”
“ေသမင္းသာဆိုတယ္ ဝတ္ထားတာလည္းpolo စပို႔႐ွပ္အက်ၤီနဲ႔ပါလား”
“လာတုန္းကေတာ့ေသမင္းဝတ္စံုနဲ႔ပဲကြ လမ္းမွာမိုးမိသြားလို႔ ေတြ႔ကရာအိမ္တစ္အိမ္မွာ ဒီအက်ၤီဝင္မတာပဲ ယူနီေဖာင္းကအေရးမၾကီးပါဘူးကြာ လူကသာအေရးၾကီးတာပါ ၾကံဳတုန္းမင္းကိုေျပာရဦးမယ္ လာမယ့္ႏွစ္က်ရင္ ငါတို႔ေသမင္းေတြ ယူနီေဖာင္းေျပာင္းေတာ့မယ္ကြ အနက္ေရာင္ထက္ပိုဆိုးတဲ့အေရာင္တစ္ေရာင္ကို ငါတို႔ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကေတြ႕သြားျပီ”


“ဟုတ္လား ဘာအေရာင္လဲဗ် အပန္းမၾကီးရင္ေျပာျပပါလား”
“ေျပာျပဖို႔ကအပန္းေတာ့မၾကီးပါဘူး အႏၱရာယ္ေတာ့ၾကီးလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ဒါေပမယ့္မင္းကိုေတာ့သိေအာင္ေျပာလိုက္ပါမယ္”
ေသမင္းဆိုသူလူၾကီးသည္ သူ႔ကိုယ္သူေက်ာမလံုသည့္ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုက်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္လုပ္ျပီးသူ႔နားကပ္၍
ထိုအေရာင္အားတိုးတိုးေလးေျပာျပလိုက္သည္ ၊ သူလည္းေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ထိုအေရာင္သည္ေသမင္းတို႔ႏွင့္ပို၍လိုက္ဖက္ေၾကာင္းလူတကာ၏
ေအာ့ေက်ာလန္အေရာင္ျဖစ္ေၾကာင္းေထာက္ခံလိုက္သည္


“ဒါနဲ႔ခင္းဗ်ားေနာက္ကိုခုပဲလိုက္ရမွာလား က်ေနာ္က ဆိုက္တစ္ခုကေနdownloadလုပ္ေနတာ နာရီဝက္က်န္ေသးတယ္ဗ်”
“ေဟ့ no complainကြ အခ်ိန္နဲ႔ဒီေရသည္ေသမင္းကိုမေစာင့္တဲ့ ငါ့ကိုဆင္ေျခဆင္နား႐ြက္ေတြလာေပးမေနနဲ႔”
ဘိုလိုညႇပ္ေျပာလိုက္သည့္ေသမင္း၏စကားေၾကာင့္သူအလြန္အံ့ၾသသြားရေလသည္။
“ခင္ဗ်ားက အဂၤလိပ္လိုလည္းတတ္တာပဲလား ေတာ္ေတာ္တိုးတက္တဲ့ေသမင္းပဲ”
“တတ္ဆို ဒီလိုကြ ငါကေသမင္းသာဆိုတာ အခ်ိန္ယားေလး႐ွိရင္ ငရဲထိန္းအလုပ္ကိုလည္း part time ဝင္လုပ္ေသးတယ္ေလ တေန႔က်ေတာ့ အျဖဴေကာင္တစ္ေကာင္ကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ေၾကာ္ရမယ့္တာဝန္ငါ့မွာ က်လာေရာေဟ့”
သူသည္အံ့ၾသျပီးရင္းအံ့ၾသရျပန္သည္။


“ဘယ့္ႏွယ့္အျဖဴေကာင္က ျမန္မာငရဲမွာလာက်ေနတာတုန္း”
“ဒီလိုကြ ဒီေကာင္ကျမန္မာျပည္ကိုအလည္လာတာ တေန႔က်ေတာ့ သူတည္းခိုတဲ့ေဟာ္တည္မွာပဲ ေဆးေျခာက္ကို ႐ွစ္အိုးေလာက္႐ႈျပီး tom & jerry ကာတြန္းကားထိုင္ၾကည့္တာ တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ႔ အေတာမသတ္ဘဲရယ္ရာကေန အသက္႐ႈဖို႔ေမ့ျပီးေသတာပဲ”
“ရယ္ျပီးေသတဲ့လူကို ေကာင္းကင္ဘံုပို႔သင့္ပါတယ္ဗ်ာ ဘယ့္ႏွယ့္ငရဲျပည္ပို႔ရတာတုန္း”
“မဟုတ္ဘူးကြ သူကေ႐ႊခိုးဖို႔ေရာက္လာတဲ့ေကာင္ ခိုးလည္းခိုးေနတာပဲ အဲဒါေၾကာင့္ငရဲေရာက္တာပါ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ကြာ ငရဲျပည္ေရာက္သြားတာေတာင္ ဗိုက္ကိုႏွိပ္ႏွိပ္ျပီးရယ္ေနတုန္းပဲ”
“အဲဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားဘိုလိုတတ္ေရာလား သူကသင္ေပးလိုက္လား”
“အစကဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ သူ႔ကိုဒယ္အိုးထဲတြန္းခ်ခါနီးတိုင္း ဆီပူနဲ႔ေၾကာ္ခါနီးတိုင္း အသံျပဲၾကီးနဲ႔ အျမဲေအာ္တယ္ ….holy smokeတဲ့ assholeတဲ့ ေနာက္ျပီး son of the bitchတဲ့ အို …အမ်ားၾကီးကြာ သူေအာ္တာေတြ ၾကာလာေတာ့ငါလည္းစိတ္ဝင္စားျပီး မင္းေအာ္တာ ဘာေတြလဲကြလို႔ထေမးမိေရာ”


“သူကခင္ဗ်ားစကားကိုနားလည္လို႔လား”
“သူကၾကံဳရင္Qဖို႔ ျမန္မာစကားနည္းနည္းသင္ထားတယ္ေလ ေျပာတတ္တာေပါ့ အဲဒါနဲ႔ သူေအာ္တဲ့စကားရဲ့အဓိပၸါယ္ေတြေမး သိခ်င္တဲ့စကားေတြလည္းထပ္ေမးနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါးသိလာတာေပါ့ကြာ.... talkingေတြသိပ္မ်ားျပီကြာ ကဲ…လစ္စို႔”
ေသမင္းသည္အခ်ိန္ဆြဲမေနခ်င္ေတာ့...သူ႔အားအတင္းေခၚေနေလျပီ။
“ေနစမ္းပါဦး ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုေျခက်င္ေလွ်ာက္ျပီး ခင္ဗ်ားေနာက္လိုက္ေသရမွာလား ဒါေတာ့ပဲ့တယ္ဗ်ာ”
“ေအး…မင္းေျပာလည္းေျပာစရာပဲ အရင္ကေတာ့ ေသျပီးမွငါကလာေခၚတာ သန္တုန္းျမန္တုန္းဆိုေတာ့မင္းတို႔လူေတြကိုငါကထမ္းႏိုင္တယ္ေလ ခုေတာ့မႏိုင္ေတာ့ဘူး အသက္က ကမၻာႏွစ္ခုစာ႐ွိေနျပီ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးလိုက္ေသေပေတာ့”


ေသမင္းသိပ္စိတ္မ႐ွည္ေတာ့မွန္းသူသိလိုက္သည္ ထို႕ေၾကာင့္ g-talkတြင္႐ွိေနေသးေသာေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကိုသူသည္ေသမင္းေခၚရာေနာက္လိုက္သြားေတာ့
မည္ျဖစ္ေၾကာင္းလွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္ ခရီးလမ္းေျဖာင့္ျဖဴးပါေစေၾကာင္းလည္း ဟိုကသူ႔ဆီလွမ္းေမတၱာပို႔ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ကြန္ျပဴတာကိုshut downလုပ္သည္ ဖုန္းထဲပိုက္ဆံထည့္ျပီး ႐ွိသမွ်နံပါတ္မ်ားကိုေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္လွမ္းဆက္သည္ အျပင္ထြက္ျပီးေဆးလိပ္ဝယ္သည္။ အိမ္သာတက္သည္ ေနာက္ျပီးေရခ်ိုဳးသည္ အေကာင္းဆံုးဝတ္စံုတစ္ခုကိုေ႐ြးခ်ယ္ဝတ္ဆင္လိုက္သည္ ထို႔ေနာက္
ေဘးအခန္းကိုလွမ္းေခၚျပီး အကယ္၍သူ႔ေကာင္မေလးေရာက္လာပါက သူေသျပီဟုေျပာၾကားေစလိုေၾကာင္း သူမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ စိတ္အားငယ္ရန္မလိုေၾကာင္း ရည္းစားအသစ္တစ္ေယာက္ထပ္႐ွာ၍ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးကဲႏိုင္ေၾကာင္း စသျဖင့္႐ွည္လ်ားေထြျပားစြာမွာတမ္းေခြ်သည္။ ေသမင္းၾကီးသည္ က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲ သူ႔ဆံပင္မ်ားကို တဗ်င္းဗ်င္းျမည္ေအာင္ကုတ္လ်က္....
“…..ေတာ္ေတာ္လွ်ာ႐ွည္တဲ့ေကာင္ပဲ....အင္း... လွ်ာ႐ွည္လို႔ပဲလူျဖစ္ရလာတာေပါ့ေလ..”


သူသည္ေဘးအခန္းကလူကိုစိတ္ၾကိဳက္မွာၾကားျပီးေနာက္ ေသမင္းဘက္လွည့္ျပီး...
သူ႔laptopေတာ့အားသယ္သြားခြင္႔ျပဳရန္ေတာင္းဆိုလိုက္သည္
ေသမင္းဆိုသူလည္း သူ႔အားသယ္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သားရထားတစ္တန္ ကားတစ္တန္ျဖင့္ ေသ႐ြာသို႔ခရီးဆက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။
အမွန္မွာတန္ခိုးသံုးျပီးေျမေၾကာ႐ံႈ႕သြားၾကရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကမၻာ့ ကမၻာက သံုးလာခဲ့သည့္တန္ခိုးကို ေသမင္းအလြန္ပ်င္းေနျပီျဖစ္သည္ လူ႔ျပည္ေရာက္ခိုက္ ရထားေလးလည္းစီးခ်င္ေသး ကားေလးလည္းစီးခ်င္ေသးဆိုသျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းခရီးသြားသလိုသြားၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
ခရီးသြားေနရင္းမွသူသည္လွ်ာ႐ွည္မိျပန္သည္။

“က်ေနာ္ေရာ ငရဲက်မွာပဲလား”
“ေၾသာ္…ခက္လိုက္ပါဘိ ငရဲျပည္ကလာေခၚပါတယ္ဆိုမွ နင့္အေမ့လင္ တာဝတိ‘သာကိုငါကပို႔ရမွာလား စိတ္ခ် ေဇာက္ထိုးၾကီးကိုက်ေစရမယ္”
“ဟို…ဟို…. ဘယ္လိုအျပစ္ေတြနဲ႔လဲဟင္ သိရင္ေျပာျပပါလား”
“ဒါေတာ့ ယမမင္းၾကီးပဲသိလိမ့္မယ္ ငါေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူး အျပစ္ေပးပံုကိုေျပာျပလိုက္ဦးမယ္ အရက္မူးျပီးရမ္းကားတဲ့လူေတြကိုဆိုရင္ ဖင္ကေနမီးေမႊး ပါးစပ္ထဲကို ေရပူေတြေလာင္းထည့္ျပီးဒဏ္ေပးတယ္”
သူေက်ာထဲစိမ့္သြားသည္ သူ႔တြင္တင္က်န္ေနသည့္ အေၾကြးငါးပံု ေလးပံုသည္အရက္ေၾကြးသက္သက္ျဖစ္သည္။
“ေသာက္တုန္းကေတာ့ေကာင္းတယ္ဟ ခုေတာ့ဖင္ကိုမီးျမိဳက္ေတာ့မယ္ အီး..ဆိုးလိုက္တာ”
စိတ္ထဲတြင္သူ႔ဘာသာသူေျပာေနရင္းတုန္လႈပ္လ်က္႐ွိသည္
“ေနာက္ျပီး ရည္းစားထည္လဲတြဲတဲ့ေကာင္ဆိုရင္ အေျခာက္ၾကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး ေဆာင္ၾကာျမိဳင္ကို အ႐ွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းၾကီး ပို႔ပစ္မယ္”
သူသည္ တုန္လွဳပ္ျပီးရင္းတုန္လွဳပ္ရျပန္သည္။
“ေနာက္ျပီး… ….ေနာက္ျပီး…..”
“ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ....ေတာ္ပါေတာ့ ..နားမခ်မ္းသာလိုက္တာ”
“ဘာအခုမွေၾကာက္ပါျပီလဲ အစကတည္းကဆင္ျခင္ေပါ့ ေဟာ…ေျပာရင္းဆိုရင္း..ေရာက္ပါျပီေကာကြာ...ဟဲဟဲ...ဆင္းေပေတာ့”


သူတို႔သည္ကားေပၚမွဆင္းလိုက္ၾကသည္ ။
“ဘယ္မွလဲဗ် ငရဲ ဒါလူ႔ျပည္ပဲ႐ွိေသးတာ”
“လွ်ာမ႐ွည္နဲ႔ေဟ့ လာေလေရာ့ဒီမွာ အပ္ခ်ေလာင္း!!!! ”
ေသမင္းသည္ အပ္ခ်ေလာင္းဟုေအာ္လိုက္ရာ ငရဲျပည္အဝင္ဂိတ္ၾကီးသည္ သူ႔ေ႐ွ႕တည့္တည့္တြင္ ဘြားကနဲေပၚလာေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္..တံခါးကပြင့္မေနပါေခ်။
“ဂိတ္တံခါးကလည္းပိတ္ရက္ၾကီးပါပဲလား ဘာျဖစ္တာလဲမသိ”
ေသမင္းသည္အလြန္အံ့ၾသသြားဟန္ျဖင့္ ဂိတ္တံခါးနားသို႕တိုးကပ္သြားျပီး တံခါးဖြင့္ေပးရန္အထဲသို႔လွမ္းေအာ္သည္ ထိုအခါအထဲမွေန၍ ႏွာေခါင္းစည္းတပ္ထားေသာပိန္ပိန္လိန္လိန္ငရဲထိန္းတစ္ဦးဂိတ္တံခါးအေပၚေပါက္မွေပၚလာသည္


ျမင္ကြင္းကထူးဆန္းေနသည္ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ေသာေသမင္းကထိုငရဲထိန္းကိုလွမ္းေအာ္သည္
“ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာတုန္း မင္းမ်က္ႏွာဘာလို႔အဝတ္စည္းထားရတာတုန္း တံခါးကိုအခုဖြင့္”
“အမိန္႔ေတာ္ေၾကာင့္ လူ႔ျပည္ကလာသူမွန္သမွ်ဒီတံခါးထဲဝင္ခြင့္မေပးေတာ့ပါခင္ဗ်ာ က်ေနာ္တို႔ငရဲထိန္းလည္း ေသာက္ေသာက္လဲေသကုန္ၾကပါျပီ ဘယ္ႏိုင္ငံကေသလာတဲ့လူတစ္ေယာက္လည္းမသိဘူး ဒီငရဲေရာက္လာတာ ဝက္တုတ္ေကြးဆိုလား ဘာလားမသိဘူး ပါလာတာ အကုန္ကူးေရာ လူ႔ျပည္မွာကေဆး႐ွိတယ္ ဒီမွာေဆးမ႐ွိဘူးေလ ခုလုပ္ငန္းခြင္မွာ လူနည္းေနတာသာၾကည့္ေတာ့”
ငရဲထိန္း၏စကားေၾကာင့္
သူႏွင့္ေသမင္းလည္း ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွတဆင့္အထဲသို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ငရဲသားကမ်ားေနျပီး ငရဲထိန္းမ်ားကထူးထူးျခားျခားေလွ်ာ႔ပါးေနသည္ .. ငရဲထိန္းေတြမွာလည္းႏွာေခါင္းစည္းကိုယ္စီႏွင့္။


တခ်ိဳ႕ငရဲသားဆို ခုတ္မယ့္ထစ္မယ့္ငရဲထိန္းမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ အကုသိုလ္ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာကို ဓါးေသြး ကိုယ့္ဘာသာကို ခုတ္ထစ္ေနၾကရသည္ တခ်ိဳ႕ဆိုပို၍ပင္ပန္းေသး ကိုယ့္ဘာသာကို ထင္း႐ွာရသည္ မီးေမႊးရသည္ ဆီပူလာရင္ ကိုယ့္ဘာသာကို ခုန္ခ်ၾကရသည္ အေတာ္ကသီလင္တႏိုင္ေလသည္။
ေသမင္းၾကီးဘယ္လိုပဲေျပာေျပာအမိန္႔နာခံသူငရဲထိန္းကား ဂိတ္တံခါးကိုလံုးဝမဖြင့္ေပးေတာ့ေပ
“ယမမင္းၾကီးကထပ္မွာလိုက္တယ္ လူ႔ျပည္က အဲဒီတုပ္ေကြးေပ်ာက္တဲ့တေန႔က်ရင္ေရာဂါကင္း႐ွင္းေၾကာင္းေထာက္ခံစာနဲ႔အတူျပန္လာခဲ့ၾကပါတဲ့ ဒါပဲ”
ထိုသို႔ေအာ္ေျပာျပီးထိုငရဲထိန္းလည္း သူတာဝန္က်ရာဘက္အျမန္ေျပးသြားျပီး ကင္ရမည့္သူကိုကင္ ခုတ္ရမည့္သူကိုခုတ္ ဆူးပင္ဖက္တဲ့ရမည့္သူကိုဖက္တက္ခိုင္း ေခြးစာေကြ်းပစ္ရမည့္သူကိုေကြ်းပစ္ျဖင့္ အလုပ္လက္မလည္ေအာင္႐ွိေလေတာ့သည္ ။
ေသမင္းၾကီးလည္းအလြန္စိတ္ညစ္သြားေတာ့သည္ ။


“ခုမွပဲေသာင္ျပင္လြတ္တဲ႔ေသမင္းျဖစ္ေနတယ္ မထူးပါဘူးကြာ လူ႔ျပည္ပဲခဏျပန္စတည္းခ်ၾကတာေပါ့”
ထို႔ေနာက္ေသမင္းသည္ အပ္ခ်ေလာင္းဟုျပန္ေအာ္ျပီး လူ႔ျပည္ကိုျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့သည္ ။
သူ႔အခန္းလိုက္ေနမယ္တကဲကဲလုပ္ေနသျဖင့္မနည္းကန္ထုတ္ခဲ့ရေသးသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေသမင္းလည္း သူ႔လုပ္ငန္းႏွင့္အစပ္အဟပ္အတည့္ဆံုးေသာအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုသို႔ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္သြားခဲ့သည္ H1n1ေပ်ာက္ရင္ထပ္လာေခၚမည္ဟုလည္းမွာၾကားသြားေသးသည္။

ထို႔ေနာက္…… ထို႔ေနာက္…… သူလည္း ….. အိပ္ယာမွလန္႔ႏိုးသြားေတာ့သည္ ။
“အင္း…. youtubeက သရဲဇာတ္လမ္းတစ္ခုၾကည့္ေနရာမွ႐ုတ္တရက္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး အိပ္မက္ မက္ေနတာကိုး …..။
႐ွည္လ်ားေထြျပားလြန္းသည့္အိပ္မက္ကို ျပန္စဥ္းစားရင္း သူ႔ႏႈတ္က စကားတခ်ိဳ႕ထြက္က်လာသည္။

………..အိပ္မက္ကလည္း.... လန္ထြက္ေနတာပဲ........... ။ ။

 
©2009 ♬သားၾကီး♪ | by TNB