လွ်ာႏွစ္ခြ

အဲဒီေန႔က…သူလိုကိုယ္လိုေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ.. ေနကအေ႐ွ႕အရပ္ကထြက္တယ္..
အေနာက္ကိုဝင္တယ္။
တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္ အဲဒီေန႔မွာအဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ အသက္႐ႈရပ္သြားတယ္။
အဲဒီေန႔မနက္ကေတာင္ သူ႔အသက္႐ႈသံကို က်ေနာ္နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ေသးတယ္၊ ခုေတာ့လည္း သူမဟုတ္ေတာ့တဲ့
အတိုင္း ေျခပစ္လက္ပစ္ေသေနလိုက္တာမ်ား သိုးလို႕၊ အသံေလးေတာင္ထြက္မလာေတာ့ဘူး ။

က်ေနာ့္မွာ တစ္ေကာင္တည္းျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ ေဘးအခန္းက လူေသေတာ့ ထခုန္မိမတတ္လန္႔တာေပါ့။
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ မေတြ႔တာၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ ထြက္လာလိုက္တယ္။
က်ေနာ့ကိုေတြ႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကဆီးေျပာတယ္…
(ဘာမွန္းမသိ ပါးစပ္ကေန “ဆီး”လို႔ေအာ္ျပီးေျပာတာမဟုတ္ပါဘူ ခရီးေရာက္မဆိုက္စကားလွမ္းေျပာတာမ်ိဳးပါ)

“မိန္းမေတြမေကာင္းဘူးကြာ”
“ဟုတ္လား..မိန္းမေတြလည္းေျပာၾကတယ္ကြ…ေယာကၤ်ားေတြမေကာင္းဘူးတဲ့”
က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ သူနည္းနည္းေလသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္သူ႔ဝသီအတိုင္းေျပာခ်င္တာဆက္ေျပာတယ္..
“ႏြားဝယ္ရင္ သြားျဖဲၾကည့္လို႔ရသလို ေကာင္မေလးေတြကိုလည္း ကိုယ္နဲ႔မျငိခင္အရင္ဆံုးသြားျဖဲၾကည့္လို႔ရရင္မိုက္မယ္”
“ဘာလဲ ugly bettyဇာတ္လမ္းတြဲထဲကလို သြားကိုျခံစည္း႐ိုးကာေပးထားမလို႔လား”
“ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ကြာ…ငါက “သြား”ကိုၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးေဟ့.. လွ်ာကိုၾကည့္မွာ ႏွစ္ခြမ်ားျဖစ္ေနသလားလို႔ ငါ့အရင္
ေကာင္မေလး မင္းသိပါတယ္ အစတုန္းကအေကာင္းၾကီး ျပီးမွ လွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔ျဖစ္ေနပါေရာလား”

သူေျပာတာက သူ႔ရဲ့စံပယ္တင္မွဲ႔ကေလးကိုပါ အဲဒီတုန္းကသူ႔မွာအ႐ူးအမူးေပါ့…
“ငါ့ေကာင္မေလးသိပ္လွတယ္ကြာ ပါးမွလည္းစံပယ္တင္မွဲ႔ကေလးနဲ႔ လွမွလွ”
“အမွန္မွာအဲဒီမွဲ႔ကလွတာမဟုတ္ဘူးကြ ေနရာေကာင္းေလးရထားလို႔လွသလိုလိုျဖစ္ေနတာ အဲဒီမွဲ႔ပဲ ေျခေတာက္မွာျဖစ္ျဖစ္
ဖင္မွာျဖစ္ျဖစ္ ေပါက္ၾကည့္ပါလား ဘယ္သူမွလွတယ္လို႔ေျပာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
က်ေနာ့္ရဲ့အဆီအေငါမတည့္တဲ့စကားေၾကာင့္ အဲတုန္းက သူ႔ေဒါသက အခြ်န္နဲ႔ထိတဲ့ေလပူေဖါင္းေလးလို“႐ွဴး”ကနဲထေပါက္တယ္၊ အမွန္မွာဗံုးတစ္လံုးလိုဝုန္းကနဲေပါက္ဖို႔ပါပဲ ၊ဒါေပမယ့္ေပါက္လို႔မရဘူးေလ၊ “ေပါက္ေသာသူနံ၏”ဆိုတာသူသိမွာေပါ့ ။

အမွန္မွာ က်ေနာ္က ေလျပီးသူ႔ဆီေရာက္လာတဲ့ေကာင္ပါ သူကက်ေနာ့္ထက္ပိုေလျပေနေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသူ႔အတြက္
ေျဖသိမ့္စရာစကားေတြ႐ွာၾကံေျပာရတာေပါ့..
“လွ်ာႏွစ္ခြျဖစ္တာမ်ားစိတ္ညစ္စရာလားဟ “ထူးဆန္းေသာလွ်ာႏွစ္ခြႏွင့့္လူ”ဆိုျပီးျပတိုက္ထဲေတာင္ထည့္ထားသင့္တယ္
မင္းကျပတိုက္အေပါက္ဝကေနပိုက္ဆံေကာက္ မင္းေကာင္မေလးက လာသမွ်လူေတြကိုလွ်ာထုတ္ျပ ခဏေလးခ်မ္းသာမွာ”
“အာ..စိတ္ညစ္ေနပါတယ္ဆိုမွမင္းကလဲ..ငါေျပာတဲ့လွ်ာႏွစ္ခြက အဲလိုမဟုတ္ဘူးကြ စကားႏွစ္မ်ိဳးေျပာတာကိုေျပာတာ”
“ဘာလဲ.. အဂၤလိပ္ရယ္ ျမန္မာရယ္လား”
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းညစ္ျပီးရင္းဆက္ညစ္ရျပန္ပါတယ္..။

“နင့္ၾကီးေတာ္ အဂၤလိပ္ျမန္မာ စကားကိုဘေလာင္းဘလဲေျပာတာကိုေျပာတာကြ လွ်ာႏွစ္ခြဆိုေတာ့ စကားကိုႏွစ္မ်ိဳးေျပာတယ္
သစၥာကႏွစ္ခု အသဲႏွလံုးကႏွစ္ခု ခ်စ္တာကလည္းႏွစ္ခု ေနာက္ျပီး…ေနာက္ျပီးး..အားလံုးႏွစ္ခုခ်ည္းကြာသူ႔ဆီမွာ မင္းပဲစဥ္းစားၾကည့္ ရည္းစားငုတ္တုတ္ငါက ဘယ္လိုေျဖရေတာ့မွာလဲ”
…မင္းကရည္းစားငုတ္တုတ္လုပ္တာကိုး ရည္းစားတက္ထိုင္မွမလုပ္တာကိုးလို႔ က်ေနာ္ျပန္မေျပာျဖစ္ပါ။

“တရားနဲ႔သာေျဖပါကြာ အ႐ွိကိုအ႐ွိတိုင္းလက္ခံႏိုင္ျခင္းဟာလည္းတရားပဲကြ.. ႏွစ္ခုသည္တစ္ခုထက္ေတာ့မ်ား၏ ဆိုျပီးႏွလံုးသြင္းေပးေပါ့ မင္းေအးခ်မ္းလာလိမ့္မယ္”
“ေၾသာ္…အင္း..ဟုတ္တယ္ေနာ္…ဟာကြာ မင္းကလည္း စကားကိုေတာ္ေတာ္ကပ္တီးကပ္ဖဲ့ေျပာတဲ့ေကာင္ မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးေရးတဲ့ဘေလာ့ကို ဖတ္တဲ့လူေတြ႐ွိတာေတာ့ ငါတစ္ကယ္အံ့ၾသတယ္”
ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ က်ေနာ္ျပံဳးစိစိပဲလုပ္ေနလိုက္တယ္ အဲဒါကိုပဲသူက စကားထဲထည့္ေျပာျပန္တယ္

“ေတြ႔လား မင္းျပံဳးတာၾကီးက ဘြတ္အဲကိုျပံဳးတဲ့အျပံဳးမ်ိဳး”
“မင္းမို႔ေျပာတတ္တယ္ က်ိန္ဆိုလည္းက်ိန္ပါ့မယ္ ငါ့တစ္သက္မွာ ဘြတ္အဲဆိုတဲ့ႏြားကို တစ္ခါမွမျပံဳးျပဖူးပါလားကြာ”
..................
ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သား စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုေရာက္သြားတယ္၊ ဇာတ္ပြဲေတြထဲကလို ႐ြာစားေရ ပို႔ေတာ္မူစမ္းကြယ္ဆိုျပီး ဆိုင္းတီး ကန္႔လန္႔ကာခ်၊ ကန္႔လန္႔ကာလည္းဖြင့္ေရာ ေရာက္ႏွင့္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး၊
ဖိနပ္ရယ္ ေျခေတာက္ရယ္၊ လမ္းရယ္ အက်ိဳးတူပူးေပါင္းျပီးေရာက္သြားၾကတာပါ
( လမ္းေလွ်ာက္သြားတာေပါ့ေလ)
ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဥၤီးေဆာင္ေခၚလာခဲ့တဲ့သူကပဲ အစားအေသာက္မွာပါတယ္၊ မွာသမွ်ကိုသူပဲ႐ွင္းရလိမ့္မယ္ဆိုတာလည္း သိမယ္ထင္ပါတယ္ ။

အစားအေသာက္ေတြေရာက္လာေတာ့က်ေနာ့ဘက္ပဲက်ေနာ္ဆြဲထားလိုက္တယ္၊ သူကခံစားခ်က္ေတြကိုပြင့္အန္မယ့္လူကိုး စကားမ်ားမ်ားေျပာရမယ္ေလ အဲဒါေၾကာင့္ပါးစပ္က အားေနမွျဖစ္မွာ က်ေနာ္ကနားေထာင္ဖို႔ခ်ည္းသက္သက္လိုက္လာတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့“နား”အားရင္ရျပီ ပါးစပ္အားဖို႔မလိုဘူး မအားရေအာင္လည္း ႏွစ္ေယာက္စာကိုတစ္ေယာက္တည္း ပလုတ္ပေလာင္းစားေပးေနရပါတယ္ သူ႔ပါးစပ္အားပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ေပါ့ေလ။

သူကေတာ့ ေၾကေၾကကြဲကြဲၾကီးရင္ဖြင့္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ျမိန္ျမိန္ယွက္ယွက္ၾကီးနားစြင့္လို႕..။
အဲလိုနဲ႔ အဲဒီေန႔မိုးခ်ဳပ္သြားပါတယ္ က်ေနာ္အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္ သရဲေျခာက္မလားေတာ့မသိေသးဘူး….။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ဇာတ္လမ္းကိုေရးျပရမွာနည္းနည္းပ်င္းပါတယ္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲတင္လိုက္ေတာ့မယ္ ဒီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ ။
ဒီသီခ်င္းထဲမွာ သူ႔ရဲ့စံပယ္တင္မွဲ႔ကေလးကို႐ွာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္..

............

အဲဒီေန႔က အားေပးေဖၚရခဲ့တဲ့ က်ေနာ့အစ္မေကာင္းကင္ျပာနဲ႔ ညီမေမေလး(ဆံုႏိုင္ခြင့္)တို႔ကို ေက်းဇူး
အထူးတင္႐ွိပါေၾကာင္း....။

ရင္ဝဖေႏွာင္႔နဲ႔ေဆာင့္ကန္သလို ေနာက္ျပန္ကို လဲက်ျပီးေတာ့မွေမွာက္ရန္အလို

“အဲေကာင္က ဘယ္သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလဲ”
အဘိုးက အဲလိုထေမးေတာ့ ကိုလူပ်ိဳေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္
“ဘယ္သူ႕ကိုေျပာတာလဲအဘိုးရဲ့”
“နင္႔ကက္ဆက္ထဲက ေကာင္ကိုေျပာတာေလ”
ဟိုက္…ကိုယ့္နဖူးကိုျပန္႐ိုက္ျပီး လဲပဲေသလိုက္ရေတာ့မလို။

“အဲဒါစိတ္ဆိုးေနတာမဟုတ္ဘူး သီခ်င္းဆိုေနတာေလအဘိုးရဲ့ ဟဲဗီးမက္တယ္လို႔ေခၚတယ္”
“ဟဲဗီးမက္တယ္? ဟဲဗီးက လူနာမည္လား ဟဲဗီးဆိုတဲ့လူကိုမွမက္တယ္ ဟုတ္လား”
ဒီအဘိုးေတာ့ ျပႆနာပဲ ၊ ကိုလူပ်ိဳစိတ္ညစ္သြားတယ္။
“ေရာခ္အျပင္းစားကိုေျပာတာဗ် အဘိုးကလဲ”
“ေရာခ္အျပင္းစားဟုတ္လား ေတာ္ေတာ္ပဲျပင္းသလား အပင္ေတြစိုက္ရင္ထည့္တဲ့ပုလဲဝဲထက္ျပင္းေသးလား”

ေတာ္ျပီ ကိုလူပ်ိဳညစ္သြားျပီ အဘိုးကိုေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးမေနေတာ့ဘူး အၾကိဳက္ဆံုးrockerၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံနဲ႔ဆူညံေပါက္ကြဲေနတဲ့ကက္ဆက္ကိုပဲသြားေျပးပိတ္လိုက္တယ္။
အဘိုးကလည္း“ပင္လယ္ေအာ္သံ”ကို ရပ္ကြက္ထဲက“တုတ္ၾကီးေအာ္သံ”နဲ႔လာမွားေနတယ္။ တုတ္ၾကီးဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း စိတ္ဆိုးလာရင္ အျမဲတမ္းေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ကိုး ။

ဒီေနရာမွာ ႐ွင္းစရာတစ္ခုေပၚလာတယ္၊ ကိုလူပ်ိဳဆိုတာက
ဂ်ာေအးေျခေထာက္ကိုသြားဆြဲတဲ့ကိုလူပ်ိဳမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ သူမ်ားေျခေတာက္ကိုမွလိုက္လိုက္ဆြဲတဲ့စာအုပ္ထဲက ေကာင္နဲ႔မွားမွာစိုးလို႔ပါ။ အဲေကာင္ကလည္း
ဆြဲစရာ႐ွားလို႔ ဘာကိစၥေျခေတာက္ကိုမွသြားဆြဲရတာလဲမသိဘူး ၊ ကိုက္စားလို႔ရတာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ။ ထားပါေတာ့ေလ လူတစ္ကိုယ္အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးေပါ့ေနာ့။ အဲေကာင္ကံေကာင္းသြားတာက ဂ်ာေအး မေယာင္တတ္တာပဲ၊ ေယာင္တတ္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ေျခေထာက္ကို
အေမွာင္မိုက္မွာသြားဆြဲလို႔ ကေတာ့လား ၊ “တိန္”ကနဲအသံမည္ျပီးနဖူးဖုသြားမွာေပါ့ကြယ္။

ခုေခတ္အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔သာဆို အဲေကာင္ကိုပုဒ္မ အမ်ားၾကီးတပ္လို႔ရတယ္
ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ၊ နယ္ေျမက်ဴးေက်ာ္မႈ၊ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေစမႈ၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ျပဳမူမႈ စသျဖင့္ေပါ့ေလ ၾကည့္ရတာ ဂ်ာေအးတို႔ေခတ္က အမ်ိဳးသမီးေရးရာလည္းမ႐ွိေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္ ထားေတာ့ ထားေတာ့။
ကိုလူပ်ိဳလည္းကက္စက္ပိတ္ အိမ္ကထြက္ျပီး အပ်ိဳမေလးတစ္ေယာက္လို လန္းလတ္သစ္လြင္ေနတဲ့နံနက္ခင္းၾကီးကို
သာသာေမာေမာၾကီးၾကည့္ပစ္လိုက္တယ္ ျပီးလည္းျပီးေရာ (အခ်ိန္ယားလည္း႐ွိတယ္ဆိုေတာ့)သမိုင္းေပးတဲ့ လူပ်ိဳတို႔ရဲ႕တာဝန္ကို ဦးေဆြးဆံျမည့္ စတင္ထမ္းေဆာင္ပါေတာ့တယ္။

သမိုင္းေပးတဲ့ လူပ်ိဳတာဝန္ဆိုတာကိုလည္း ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝးမေတြးၾကပါနဲ႔ ေကာင္မေလးလွလွျမင္ရင္ငမ္းေပးရတာတို႔၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလွတယ္ထင္ရင္
ေနာက္က လိုက္ေပးရတာတို႔၊ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွရင္ “႐ွင္ပါးကြဲသြားခ်င္သလား”ဆိုတဲ့ရန္ေတြ႔သံ
ကို သေဘာထားၾကီးၾကီးနဲ႔ နာခံေပးရတာတို႔ပါပဲ။
“အလုပ္ဟူသမွ်ဂ ုဏ္႐ွိစြ”တဲ့၊ တစ္ကယ္ေတာ့ ေမတၱာကို လွည့္လည္ေတာင္းခံရတာဟာလည္း အလုပ္ပါပဲ။
ဂုဏ္ယူခ်င္ရင္ ဒါကိုလည္းဂ ုဏ္ယူတတ္ရမယ္။

ဒီေနရာမွာ ၾကံဳလို႔တစ္ခုျဖတ္ေျပာခ်င္ပါတယ္ (မၾကံဳရင္လည္းေျပာမွာပါပဲ)
သင့္အေနနဲ႔ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာလို႔ “႐ွင္ပါးကြဲသြားခ်င္လား”ဆိုျပီး ေကာင္မေလးကလွည့္ေျပာရင္ အဲဒီေကာင္မေလးကို လူယဥ္ေက်းမၾကီးအျဖစ္ေလးေလးစားစားဆက္ဆံပစ္လိုက္ပါ။ သင့္ေၾကာင့္သူအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနရတယ္ သင့္ကိုလည္းလက္မခံႏိုင္တဲ့အေနအထားျဖစ္ေနတယ္ လက္ဝါးကလည္း တစ္အားယားျပီး သင့္ပါးကိုလွမ္း႐ိုက္ခ်င္ေနတယ္ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္
“ပါးကြဲခ်င္ပါသလား” ဆိုျပီး သင့္သေဘာထားကိုသူအရင္ေမးေသးတယ္

ေမးခြန္းေမးသလိုနဲ႔ သင့္ကိုသတိေပးျခင္းလည္းျဖစ္တယ္ သင့္အေနနဲ႔ပါးကြဲခံႏိုင္ရင္ ဆက္လုပ္ ၊ ပါးအကြဲမခံႏိုင္ရင္ေတာ့ေနာက္ဆုတ္ ဒါမ်ိဳးသတိေပးေတာ။
ဒါဟာ တစ္ကယ့္ယဥ္ေက်းတဲ့ႏိုင္ငံၾကီးသူ ပီသမွန္း ျပတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕တေလမ်ား အဲလိုေမးေဖၚေလးေတာင္မရဘူးေလ ၊ တန္းျပီးေတာ့ကို တြယ္ပစ္တာ
“ျဖန္း” ကနဲပဲ ။

ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ရမယ္ဆိုရင္....
ဒီလိုနဲ႔ ပဲကိုလူပ်ိဳခ်စ္တတ္လာခဲ့ပါတယ္
ဒီလိုနဲ႔ ပဲကိုလူပ်ိဳမုန္းတတ္လာခဲ့ပါတယ္
ႏွလံုးသားေရးရာသမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ ကြဲလိုက္ ေစ့လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့အသည္းကိုလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပတၱာ႐ိုက္ေပးထားလိုက္တယ္ အဖြင့္အပိတ္လုပ္လို႔ရေအာင္ေပါ့ေလ၊ ဖြင့္လို႔ပိတ္လို႔ရေနပါျပီဆိုမွ အသည္းက ဘယ္လိုကြဲတတ္ေတာ့မွာတုန္းေနာ္ မပိုင္ဘူးလား ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ…ေနဝင္ေနထြက္ေတြမ်ားသြားတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ…. လူပ်ိဳဆိုတဲ့စာသားရဲ့ေနာက္ကေန ကၾကီးယယစ္လံုးၾကီးတင္ဆံခတ္နဲ႔ ဝစၥႏွစ္လံုးေပါက္တို႔တိုးလာပါတယ္...

“လူပ်ိဳၾကီး” ေပါ့ေလ..။ လူပ်ိဳၾကီးဆိုေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း အပ်ိဳၾကီးေတြကို သိပ္စိတ္မဝင္စားဘူးေပါ့
(စတာပါေလ…အပ်ိဳအၾကီးၾကီးေတြကိုေရာ အပ်ိဳအေသးေသးေတြကိုေရာ တန္းတူရည္တူ “ခ်စ္ေသာမ်က္စိ”ျဖင့္သာၾကည့္ပါ၏၊ အဲလိုအၾကည့္ေကာင္းလို႔ပဲ “မုန္းေသာမ်က္စိ” ျဖင့္ ျပန္အၾကည့္ခံရပါ၏)
တစ္ညမွာေပါ့…
အဲဒီတစ္ညဟာ ႏိုင္ငံျခားေလာကထဲ လူပ်ိဳၾကီးေနသားက်ေနတာ ၾကာသြားျပီျဖစ္တဲ့တစ္ညေပါ့။

လူပ်ိဳၾကီးရဲ့ဖုန္းကအသံမည္လာပါတယ္ အခ်ိန္မေတာ္ထျမည္တဲ့ဖုန္းကို လူပ်ိဳၾကီးအရမ္းမုန္းပါတယ္
အေတြ႔အၾကံဳရ အဲလိုအခ်ိန္မွထျမည္တဲ့ဖုန္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သတင္းေကာင္းေတြပါးေလ့မ႐ွိဘူး
မတတ္သာလို႔ေခၚရတဲ့ဖုန္းေတြ မျဖစ္မေနေခၚရတဲ့ဖုန္းေတြ ။
ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ တစ္ရပ္တစ္ေက်းက ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့အသံကဝင္လာတယ္
စလာကတည္းကိုက အေျခအေနက မေကာင္းဘူး
“မင္း…စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားပါ”တဲ့..။

လူပ်ိဳၾကီးရင္ထဲထိတ္သြားပါတယ္ စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားပါလို႔စကားဦးသမ္းျပီး စိတ္မခိုင္ေလာက္တဲ့ စကားေတြခ်ည္း လွိမ့္ေျပာပစ္တာ ျမန္မာ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြၾကည့္ဖူးတဲ့အေတြ႕အၾကံဳအရ သိေနတယ္ေလ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာင္ႏွစ္ဒီအခ်ိန္ေလာက္က်မွဆက္ပါေတာ့လားဖုန္းကို...
“စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးကြာ...မေျပာမျပီး မတီးမျမည္ဆိုသလိုပဲ”
အသံေလးေလးၾကီးနဲ႔တစ္ဘက္က စကားပလႅင္ခံေနလိုက္ေသးတယ္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မေျပာနဲ႔ မတီးနဲ႔ ျမည္လည္းမျမည္နဲ႔ … ဒါေပမယ့္..အဆိုးဆံုးကိုရင္ဆိုင္ဖို႔လည္းလူပ်ိဳၾကီး ျပင္ရတယ္ ဘယ္လိုမွမဟုတ္ပါဘူး ဖုန္းနဲ႔နားကိုကပ္ျပီး လက္နဲ႔ရင္ဘတ္ကိုဖိထားရတာရယ္ပါ။

“မင္းရဲ့ အ႐ိုင္းစံပယ္ေလးေလကြာ”
အဲဒီနာမည္ၾကားေတာ့ လူပ်ိဳၾကီးရင္ထဲ တဒဂၤ အံု႔လွိဳက္လာတယ္ ။
တခ်ိန္ကအျဖစ္ေတြဟာလည္း အေတြးပံုရိပ္ထဲ ရစ္သီခိုကပ္လာတယ္ ၾကာေတာ့လည္းၾကာခဲ့ပါျပီ။
…အ႐ိုင္းစံပယ္....ငါ့ရဲ့အ႐ိုင္းစံပယ္.... သူ…သူ…ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္..?
“အ႐ိုင္းစံပယ္”ဆိုတာက စံပယ္ပန္းေတြပန္ထားတဲ့ လူ႐ိုင္းမၾကီးကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး
လူ႐ိုင္းမၾကီးနဲ႔လည္း လူပ်ိဳၾကီးရည္းစားမျဖစ္ရဲပါဘူး ။ေတာ္ၾကာ“ေမာင္”လို႔မေခၚဘဲ
“ေဝါင္း”လို႔ေအာ္ျပီး ကိုက္စားေနမွျဖင့္..။

အ႐ိုင္းစံပယ္ဆိုတာ တခ်ိန္က လူပ်ိဳၾကီးရဲ့ႏွလံုးသားကို ဆြတ္ပ်ံ႕အံု႔သင္းေစခဲ့သူေလးပါ
အ႐ိုင္းစံပယ္လို႔ေခၚရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ေခၚခ်င္လို႔ကိုေခၚတာပါပဲ ။
အ႐ိုင္းစံပယ္လို႔ေခၚတာ “႐ွင္ဂြမ္းဂြိ”လို႔ေခၚတာမွမဟုတ္ဘဲေနာ့ …။

“တရားနဲ႔သာ ေျဖပါေတာ့ကြာ...မင္း...မင္း...ရဲ့ အ႐ိုင္းစံပယ္ေလး...မေန႔ကပဲ...မေန႔ကပဲ”

တစ္ဖက္အသံကေလးသထက္ေလးလာတယ္ ေဝးသထက္လည္းေဝးသြားသလိုပဲ...။
တရားနဲ႔မေျဖႏိုင္ရင္ တစ္ရာနဲ႔ပဲေျဖရလိမ့္မယ္လို႔လူပ်ိဳၾကီးေတြးေနမိတယ္ တစ္ရာတန္တစ္႐ြက္နဲ႔ ဘီယာဆိုင္ထဲဝင္သင့္လည္းဝင္ရလိမ့္မယ္ေလ။
ဒါကေနာက္မွပါ ခုဘာမွန္းေတာင္ေသေသခ်ာခ်ာမသိရေသးဘူး
ေလာေလာဆည္ေတာ့50 centနဲ႔ eminemတို႔ေပါင္းျပီးလူပ်ိဳၾကီးရဲ့ရင္ဘတ္ထဲကို
live showလာလုပ္ေနသလို တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း တဂ်ိမ့္ဂ်ိမ့္ျဖစ္ေနပါျပီ။

“အ႐ိုင္းစံပယ္ေလး မေန႔ကပဲ .. သားေယာက်ၤားေလးေမြးသြားလို႔ကြ..မိခင္ေရာ ကေလးေရာ က်န္းမာတယ္ အဲ အဲ..သူ႔ေယာက်ၤားလည္းက်န္းမာပါတယ္ အဲဒါလွမ္းအေၾကာင္းတာပါ ဟီးးးး မင္းသိသင့္တယ္ထင္လို႔ေလ.. အဟိ..”
ဖုန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းရဲ့စကားသံဆံုးေတာ့ လူပ်ိဳၾကီးမ်က္ႏွာ က ႐ွိသမွ်ေခါက္ခ်ိဳးေတြ တြန္႔ထြက္ကုန္တယ္
ေခါင္းကလည္း ၄၈ဒီဂရီေလာက္ေစာင္းထြက္သြားတယ္..
အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ဘာသာစကား၅မ်ိဳးတိတိနဲ႔ ပီပီသသၾကီးေကာ္ဆဲပစ္လိုက္တယ္။
………………..

(ႏိုင္ငံျခားတြင္ တေမ့တေမာၾကီးေနမိသျဖင့္ “သိုး”သြားၾကရ႐ွာေသာ “လူပ်ိဳ”အေပါင္းအား ရည္႐ြယ္ေရးသားပါ၏ ။ 50centႏွင့္နင္လားငါလားအျပိဳင္ဟဲတတ္သည့္ “ေဂ်ာက္ဂ်က္”၏ သီခ်င္းစာသားကို ေခါင္းစဥ္အျဖစ္ယူထားပါသည္ ဤပိုစ္အားတင္ျပီးသကာလ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တြတ္ပီကိုင္သည့္ ေသနတ္အား
ပခံုးထက္ထမ္းလွ်က္ ဝက္ဝံကေလးအလာကိုေစာင့္စားေန၏ ။ဝက္ဝံကေလးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တင္သမွ် အပိုင္းဆက္
ပိုစ္မ်ားအားမျပီးမခ်င္းလံုးဝမဖတ္ဟု ရာဇသံေပးထားသူေလးျဖစ္သည္။
face book acountအားဖြင့္ေပးခဲ့သည့္
ဝက္ဝံကေလး၏ ၾကီးမားလွသည့္ေက်းဇူးေတာ္ကို
ေထာက္ထားသျဖင့္ အပိုင္းမ်ားကိုေခတၱရပ္လိုက္ပါသည္ သူ႕အၾကိဳက္အစအဆံုးပိုစ္ကိုသာ
တင္လိုက္ပါသည္။
ဒါေတာင္ “ေနာက္မွဖတ္မယ္ ခုေတာ့ပ်ံျပီ ..ဖလပ္…ဖလပ္”ဟု ကြန္မန္႔တြင္
ေရးထားသည္ကိုေတြ႔႐ွိရပါက
တြတ္ပီေသနတ္ျဖင့္ပစ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္ ။
သိပ္ေတာ့လည္းစိုးရိမ္စရာမ႐ွိပါေလ.. တြတ္ပီေသနတ္သည္ မေ႐ွာင္ရင္ လြတ္ေပသည္ ခြီး ခြီး ခြီးး :P)

အလြမ္းနဲ႔ပဲပန္းေတြကိုပြင့္ေစလိုက္တယ္ ၄

႐ြာငယ္ေလး၏တစ္ခုတည္းေသာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ ေဝလင္းႏွင့္အေပါင္းအပါတစ္သိုက္ စိတ္ၾကိဳက္ေလေပါေနၾကသည္။ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ကိုၾကည္တိုးကလည္းဆိုင္လူ႐ွင္းေနသျဖင့္
သူတို႔ႏွင့္တစ္ဝိုင္းတည္းဝင္ထိုင္ေနသည္။ ယခုလူ႐ွင္းသည္ဆိုရာ၌
အျခားအခ်ိန္တြင္လူ႐ႈပ္သည္ဟုမဆိုလိုပါ
သူ႕ဆိုင္သည္အစဥ္သျဖင့္လူ႐ွင္းေနသည္သာျဖစ္သည္။

ကိုၾကည္တိုးသည္အသက္၃၀ေက်ာ္လူပ်ိဳၾကီးျဖစ္ျပီး
ကဗ်ာ႐ူး စာ႐ူးျဖစ္သည္။ အေဖ်ာ္ဆရာ စားပြဲထိုး ပန္းကန္ေဆး ေငြသိမ္း အစ႐ွိသည့္တာဝန္မ်ားကို သူတစ္ေယာက္တည္းလုပ္သည္ ဆိုင္နာမည္ကိုလည္းဘာစိတ္ကူးနဲ႔လည္းမသိ
“လူ႐ွင္tea house”ဟုေပးထားသည္။ေနာက္ပိုင္း ႐ြာသားေတြနားလည္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟုယူဆသျဖင့္ ျမန္မာလိုပဲအကုန္ေရးလိုက္ရာ“လူ႐ွင္တီးေဟာက္စ္” ဟူ၍ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ “လူ႐ွင္”ဆိုတာ သူကဗ်ာေရးျပီးေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ယူမည့္ကေလာင္အမည္ဟုလည္းသိရသည္။
အားလံုးကလည္း သူ႔ဆိုင္သည္ သူေပးသည့္နာမည္ႏွင့္အလြန္လိုက္သည္ဟုေထာက္ခံၾကသည္။
လူ႐ွင္ဆိုင္က အျမဲလူ႐ွင္းသည္ကိုး ။

႐ြာက ဘာမသိညာမသိ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာသည့္ကေလးမ်ားကို မိဘမ်ားကတစ္ခြန္းတည္းေျပာသည္...
“အဲဒီလူ႐ွင္ဆိုင္က ကေလးေတြကို တီးလည္းတီးတယ္ ေဟာက္လည္းေဟာက္တယ္ အဲဒါေၾကာင့္လူ႐ွင္တီးေဟာက္လို႔ေခၚတာ နင္တို႔သြားေသာက္ရဲရင္ ေသာက္ၾကည့္”ဟုျခိမ္းေခ်ာက္လိုက္ရင္ ကေလးေတြအားလံုးျငိမ္က်ျပီးသားျဖစ္သည္။ ဆိုရရင္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဆိုင္နာမည္ေၾကာင့္ ကေလးမိဘေတြလည္း ပိုက္ဆံကုန္သက္သာေလသည္။ ဆိုင္ကလည္း စားပြဲဝိုင္းသံုးဝိုင္းသာ႐ွိသည့္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အင္ဖက္မိုးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္သည္။

အမွန္မွာသူတို႔႐ြာအေနအထားနဲ႔ဆိုင္နာမည္ေတာင္မလိုအပ္လွပါ၊သူေပးလိုက္သည့္္နာမည္ကလည္း ဒီေခတ္ဘန္းစကားနဲ႔ဆိုရရင္“နည္းနည္းလန္ထြက္ေနသည္” ကဗ်ာသမား၊ထြက္သက္ဝင္သက္တိုင္းမွာကဗ်ာပါသူဆိုေတာ့လည္းဒီေလာက္ေတာ့႐ွိမွာေပါ့ေလ.. အားလံုးထိုသို႔ပဲနားလည္လိုက္ၾကသည္။ ကိုၾကည္တိုးသည္ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔သည္၊ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ဆာေနသည့္အားနည္းခ်က္ေတာ့႐ွိသည္။ အ႐ွိန္ႏွင့္သြားေနသည့္ ကားတစ္စီးအေပၚတိုးေဝွ႕တြယ္စီးရာမွ ျပဳတ္က်၍ေျခေထာက္ဆာရျခင္းျဖစ္သည္ တခ်ိဳ႕ကလည္းဂ႐ုဏာေဒါေသာႏွင့္ေျပာၾကသည္ “ၾကည္တိုးက ကားေပၚမွာ
ၾကည့္က်က္ျပီးမတိုးေတာ့ ျပဳတ္က်ျပီေပါ့တဲ့။

သူ႔ဆိုင္အမာခံေဖာက္သည္သည္ အဓိကေဝလင္းတို႔အဖြဲ႕ပဲျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕တေလလည္း႐ွိပါသည္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီးေရာက္ ေရာက္လာတတ္သည့္ တစ္ျခား႐ြာသားမ်ား။
သူ႕လက္ဖက္ရည္ကို လူေတြေသာက္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း မေသာက္ႏိုင္တာကေတာ့
သူ႔ကဗ်ာပဲ ျဖစ္သည္ ၁၀တန္းထိေက်ာင္းေန
ဖူးျပီးျမိဳ႕မွာႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာအနည္ထိုင္ခဲ့ဖူးသည့္ သူ႔သည္ တစ္ဒန္တည္း ဒန္ေနသည့္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ပရိသတ္ျဖစ္သည္ ။ ဆိုင္လာေသာက္သည့္ေဖါက္သည္ေတြထဲမွာ ရင္ဘတ္တူသူမ်ား႐ွိရင္ ခံစားႏိုင္ေစရန္သူအၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကို စားပြဲေပၚတင္ေပးထားေလ့႐ွိသည္။

ပထမဆံုး သူ႕ကဗ်ာ ကိုဖတ္ျပီး မွတ္ခ်က္ေပးသူမွာ ဖိုထိုးျပီးထြက္ရပ္ေပါက္ရန္ၾကံစည္ေနသည့္ တစ္ဖက္႐ြာက ကပၸိယၾကီးတစ္ဦးဟု သိရသည္။ တစ္မနက္လံုး သူ႔ကဗ်ာကိုထိုကပၸိယၾကီးထိုင္ဖတ္ေနသည္ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ဖတ္သည္ အလြတ္ရသေလာက္နီးပါးဖတ္ျပီး ဆိုင္႐ွင္ကိုၾကည္တိုးအား တိုးတိုးေလးလွမ္းေခၚသည္ ။ ျပီးေနာက္ ဆိုင္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေက်ာမလံုသလို က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ျပီး အလြန္အေရးၾကီးဟန္ျဖင့္ စကားကိုေျဖးေလးစြာ တစ္လံုးခ်င္းေျပာသည္...

“ေ႐ွးပညာ႐ွိေတြဟာ အရမ္းလွ်ိဳ႕ဝွက္တယ္ကြ သူတို႔ရဲ႕ အတတ္ပညာေတြကို တေဘာင္ဆန္ဆန္ နိမိတ္ဆန္ဆန္ ပေဟဠိစကားေလးေတြနဲ႔ဖြက္ျပီး ဝွက္ထားေလ့႐ွိတယ္ ဥာဏ္တူရင္ယူေစဆိုျပီး ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ေပါ့ကြာ အဲဒီမွာပဲသိသူေဖၚစား မသိသူေက်ာ္သြားၾကေပါ့ အဓိကကေတာ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ဖို႔ပဲ ဆို႐ိုးေတာင္႐ွိေသးတယ္ကြာ “ၾကည့္ေသာသူျမင္၏”တဲ့။
ကိုၾကည္တိုးနားထဲမွာေတာ့ “ျပေသာသူေပၚ၏”လို႔ပဲၾကားလိုက္မိသည္။
စကားနည္းနည္းပဲေျပာရေသးသည္ကပၸိယၾကီးေပါေနမွန္းေပၚေနျပီေလ..

အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္လုပ္ေပးေနလိုက္သည္။ ကဗ်ာေရးရင္ဒီအေၾကာင္းထည့္စပ္ဦးမွ ဟုလည္းေတြးေနပံုရေလသည္။
“ခုမင္းစာအုပ္ကိုငါဖတ္ရသေလာက္ေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္နီးနီး သေဘာေပါက္ေနျပီ ဒါေပမယ့္ မ႐ွင္းတာ႐ွိေသးတယ္ အဲဒါလည္းအခ်ိန္ေပးေလ့လာလိုက္ရင္ျဖစ္တာပဲ ေ႐ွးဘဝက
ထူးျခားတဲ့ပ႒ာန္းဆက္တစ္ခု ေၾကာင့္ ခုဒီစာအုပ္ကို ငါဒီမွာဖတ္ဖို႔ကံၾကံဳရတာပဲ အဲဒီေတာ့ ငါေျပာမယ္ မင္းဒီစာအုပ္ကိုအျခားဘယ္သူမွ မျပပါနဲ႔ အထူးလွ်ိဳ႕ဝွက္ထားပါ ပညာကို ပညာမွန္းမသိဘဲအလြဲသံုးစားလုပ္
တဲ့လူေတြရဲ့လက္ထဲေရာက္ရင္ ဒီစာမ်ိဳးကအရမ္းအႏ ၱာရာယ္ၾကီးတာကြ ငါေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ျပန္လာဖတ္မယ္ကြာ ငါထြက္ရပ္ေပါက္ရင္ အရင္ဆံုးမင္းရဲ့ လူေသလိုျဖစ္ေနတဲ့ လူ႐ွင္ဆိုင္ကိုကယ္တင္မွာပါ ခုေတာ့ဆရာတစ္ဦးနဲ႔ခ်ိန္းထားေသးတယ္ ေနာက္မွထပ္ျပန္လာဖတ္မယ္ ငါေျပာတာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေနာ္ ကဲ ငါသြားျပီ”

ကပၸိယၾကီးထြက္သြားေတာ့ကိုၾကည္တိုးမွာ ကပၸိယၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ သူ႕ေမာ္ဒန္ကဗ်ာစာအုပ္ကိုၾကည့္လိုက္ျဖင့္မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ျဖစ္က်န္ခဲ့ေလသည္။
မ်က္ကလူးဆန္ျပာဆိုတာ မ်က္လံုးက ကလူး… ကလူး ဟုေအာ္ျပီးစေကာထဲကဆန္ကိုထြက္ျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ၊ ျပဴးတူးျပဲတဲျဖစ္ေနျခင္းကိုဆိုလိုပါသည္။ (ဤကားစကားခ်ပ္(သို႕) ဘေလာ့ပိုင္႐ွင္ေမာင္သားၾကီး၏ အပိုသက္သက္လွ်ာ႐ွည္ျခင္းတည္း)

ေနာက္ပိုင္းတြင္ကပၸိယၾကီးဆိုသူလည္းျပန္ေပၚမလာေတာ့ပါ ဖိုထိုးရင္း“ပလံု”သြားသည္ဟုသိရသည္။
ဝိဇၨာေလးေသာင္းဆရာအေပါင္းလည္း မကယ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးထင္သည္။
(ပလံု=စုံးစံုးျမႈပ္)
ထိုအေၾကာင္းကိုျပန္ေျပာတိုင္းရယ္ျဖစ္ၾကသည္ ။
“လူ႐ွင္တီးေဟာက္စ္”ရဲ႕ေရာင္းေရးဝယ္တာက အလဲလဲအကြဲကြဲျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ကိုယ္တည္းသမားကိုၾကည္တိုးအတြက္ေတာ့ ဖူလံုပါေလသည္။ သူ႔ဆိုင္လူမ႐ွိတိုင္းသူေျပာတတ္တာတစ္ခု႐ွိသည္။ “႐ြာသားေတြကခက္တယ္ ေပးကားေပး၏ မရ ဆိုသလိုေပါ့ကြာ ငါ့လက္ဖက္ရည္ယဥ္ေက်းမႈကိုသူတို႔နားမလည္ဘူး ငါ့ကဗ်ာရဲ့အႏွစ္သာရကိုသူတို႔ဆြဲယူစားသံုးမတတ္ဘူး”ဟူသတည္း။
………………..
ဆိုင္ထဲထိုင္ေနၾကရင္းမွ တင္ထြန္းက စကားစသည္။
“ညကဗီြဒီယို႐ံုမွာ လူသတ္သမားကားျပတယ္ အိေလးနဲ႔သြားၾကည့္တာေပါ့ ေကာင္းလိုက္တာ”
အိေလးဆိုသူမွာ တင္ထြန္း၏ရည္းစား အိအိခိုင္ျဖစ္သည္။
“လူသတ္ကားကိုေကာင္မေလးနဲ႔ၾကည့္တာေကာင္းရလားဟ”
အားလံုးကဘုေတြထြက္ေနတဲ့အၾကည့္နဲ႔ျပန္ေအာ္ေတာ့တင္တြန္းက တဟြင္းဟြင္းျမည္သံျပဳလွ်က္ ပါး႐ိုက္ခ်င္စဖြယ္ျပံဳးသည္..
“အိေလးကေၾကာက္ေလေလ ကိုယ့္နားကပ္ေလေလ ေလကြာ မင္းတို႔ဒါေလးေတာင္မသိဘူးလား”
“မင္းကေတာ့မေၾကာက္ဘူးေပါ့”
တခ်ိန္လံုးျငိမ္ေနသည့္ကိုၾကည္တိုးက ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“မေၾကာက္ပါဘူး ဘာေၾကာက္စရာ႐ွိလို႔လဲ”
“မင္းက႐ုပ္႐ွင္မွန္းသိလို႔မေၾကာက္ဘူးေနတာပါ အျပင္မွာအဲလိုေသြးထြက္သံယိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးတစ္ကယ္ျမင္ရရင္ေတာ့လား”
ကိုၾကည္တိုးအသံကစိန္ေခၚသံပါေနသျဖင့္တင္ထြန္းမ႐ိုးမ႐ြျဖစ္သြားသည္ ခ်က္ခ်င္းပဲျပန္ပက္သည္။
(ဆိုင္ကေရေႏြးႏွင့္မဟုတ္ပါ စကားကို စကားျဖင့္ပက္ခ်င္းသာျဖစ္သည္)
“႐ုပ္႐ွင္နဲ႔အျပင္ဘာမွမကြာပါဘူးဗ် ဒီေခတ္႐ုပ္႐ွင္ပညာေတြက အံ့မခန္းပဲ အားလံုးသ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူေအာင္႐ိုက္ထားတာ အျပင္မွာလည္းဒီလိုပဲေနမွာပဲ မေၾကာက္ပါဘူး”

တင္ထြန္းစကားဆံုးေတာ့ ကိုၾကည္တိုးက ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သည္။ တဆက္တည္းမွာပဲ..
“ငါငယ္ငယ္ကေပါ့ကြာ.. ငါ့ဆိုင္ရဲ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဟိုကုကၠိဳပင္ရိပ္ေအာက္မွာ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ ကိုျမတ္ဦးဆိုတဲ့ ကုလားတစ္ေယာက္႐ွိတယ္ ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ပါကြာ အမိုးေလးပဲ႐ွိတယ္ ဘာအကာမွမပါဘူး ပစၥည္းကိရိယာလည္းဘာမွဟုတ္တိပတ္တိမ႐ွိဘူး မ႐ွိတာပဲ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ဒသနေလးအတိုင္းေပါ့ကြာ”
ငါ့ဆိုင္လိုပဲေပါ့ကြာဟုေျပာလိုက္ရင္ပဲရျပီဟု ေဝလင္းတို႔အားလံုးေတြးေနၾကသည္။

“အဲဒီတုန္းက ငါေျခာက္တန္းေလာက္ပဲ႐ွိဦးမယ္ကြ တေန႔ေတာ့ကြာ ဘာရယ္မဟုတ္ သူစက္ဘီးျပင္ေနတာကိုငါခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုကၠိဳအျမစ္ၾကီးတစ္ခုေပၚတက္ထိုင္ရင္းေငးၾကည့္ေနတယ္ကြ
တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဝတ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႕႐ွမ္းေဘာင္းဘီ႐ွည္ဝတ္ထားတဲ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းလူၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္ ပခံုးေပၚမွာထင္းအစည္းေသးေသးေလးတစ္စည္းလည္း
ထမ္းထားေသးတယ္ အဲဒီလူၾကီးက ကိုျမတ္ဦးအနားလည္းေရာက္ေရာ သူ႔ထင္းစည္းကိုအသာကေလးခ်လိုက္တယ္ ျပီးလည္းျပီးေရာ ထင္းစည္းေတြၾကားထဲကေန ႐ွည္႐ွည္ေမ်ာေမ်ာတစ္ခုကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္ သူဆြဲထုတ္လိုက္တာ ဘာလဲသိလား”

“႐ွည္႐ွည္ေမ်ာေမ်ာဆိုေတာ့ တ႐ုတ္ၾကီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကအီၾကာေကြးေပါ့”ဟုဘယ္သူမွျပန္မေျဖပါ၊ ေခါင္းတစ္ခါခါ၊ လည္တစ္ခါခါပဲလုပ္ျပလိုက္ၾကသည္။
“သူဆြဲထုတ္လိုက္တာက အမဲလိုက္တဲ့လက္လုပ္ေသနတ္ကြ ကိုျမတ္ဦးက စက္ဘီးကိုပဲငံု႔ျပင္ေနေတာ့ သတိမထားမိလိုက္ဘူးေပါ့ ငါကလည္းေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနမိတယ္ကြ ဘာလုပ္မယ္မွန္းမသိဘူးေလ ျပီးလည္းျပီးေရာ ကိုျမတ္ဦးရဲ့ ေနာက္ေစ့တည့္တည့္ကိုခ်ိန္ျပီးအဲဒီလူက အနီးကပ္ပစ္ထည့္လိုက္ယ္။ လႈပ္႐ွားမႈကသိပ္ျမန္တယ္ကြ။ ဒိုင္းဆိုတဲ့အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ပဲကိုျမတ္ဦးရဲ့ေခါင္းတစ္ခုလံုးပြင့္ထြက္သြားတယ္ ေသြးေတြဆိုတာ ငါထိုင္ေနတဲ့ ကုကၠဳိျမစ္ကိုေတာင္လာစင္တယ္ ။

စက္ဘီးငံု႕ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္အနီးကပ္ေဆာ္ထည့္လိုက္တာဆိုေတာ့ကြာ ကိုျမတ္ဦးေခါင္းေ႐ွ႕တည့္တည့္ကစက္ဘီးစပုတ္တံေတြပါ တစစီလြင့္ျပီး ဆိုင္ေဘးကဝါးတိုင္ေတြကို တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ေဖါက္ျပီးစိုက္ကုန္တယ္ ႐ွမ္းေဘာင္းဘီနဲ႔လူကေတာ့ ပစ္ျပီးတာနဲ႔လစ္ေျပးသြားတယ္
အဲဒီျမင္ကြင္းျမင္ျပီးမိန္းမတစ္ေယာက္ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်သြားတယ္”
“စိတ္မေကာင္းစရာပဲဗ်ာ ကိုၾကည္တိုးေရာ ဘာေတြပ်က္က်ေသးလဲ”
“ေအး..ငါ့မွာပ်က္က်စရာဘာမွမ႐ွိေတာ့ ဘာမွပ်က္မက်လိုက္ဘူး လူကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာတအားလန္႔ျပီးေဂါက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္သြားတယ္”

“ခုေရာေဂါက္ေတာက္ေတာက္ပဲလား”ဟုဆက္ေမးခ်င္ေသးေသာ္လည္းေဝလင္းမေမးျဖစ္ေတာ့။
စကားကိုအဆံုးသတ္ျပီးကိုၾကည္တိုးက တင္ထြန္းကို ဘယ္ႏွယ့္႐ွိစဆိုသည့္အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္သည္။
တင္ထြန္းမ်က္ႏွာေပၚက သူလိုခ်င္သည့္အရိပ္အေယာင္အခ်ိဳ႕႐ွာေတြ႕သြား၍လည္း ေက်နပ္သြားသည္
“ေၾကာက္စရာၾကီးပါလားဗ်ာ ဘယ္လိုရန္ညႇိဳးေတြမ်ား႐ွိလို႔ပါလိမ့္”
ေဝလင္းေမးခြန္းက အားလံုးသိခ်င္ေနၾကသည့္ေမးခြန္းျဖစ္သည္
စားပြဲေပၚက ေရေႏြးၾကမ္းကို တစ္က်ိဳက္ေကာက္ေမာ့ျပီး ကိုၾကည္တိုးစကားဆက္သည္။

“ထူးဆန္းတယ္ကြ ပစ္သြားတဲ့လူရဲ့နာမည္က ေသသူနာမည္နဲ႔ေျပာင္းျပန္ “ဦးျမတ္ကို”တဲ့ ဗမာလူမ်ိဳးပါ အဲဒီကာလက နာမည္ၾကီးဒျမတစ္ေယာက္ေပါ့ ေသသူက သူ႕ကိုသက္ဆိုင္ရာနဲ႔လက္ေထာက္ခ်လို႔ဆိုပဲကြ”
“ေၾသာ္…”
“အဲဒီကိစၥျဖစ္ျပီးမၾကာဘူး ဦးျမတ္ကိုတို႕ဒျမတစ္ဖြဲ႕လံုးေသကုန္ၾကျပန္တယ္”
“သက္ဆိုင္ရာက သတင္းရျပီး ေခ်မႈန္းပစ္လိုက္တာလား”
“မဟုတ္ဘူးကြ သူတို႔တစ္ဖြဲ႔လံုးေတာထဲမွာေသကုန္ၾကတာ ေသပံုကလည္းေတာ္ေတာ္ဆန္းတယ္”
“ဘယ္လို ဘယ္လိုဆန္းတာလဲဗ်”
အားလံုးကသိခ်င္ေဇာျဖင့္ဝိုင္းေမးၾကျပန္ေတာ့...

“ေအးကြ ေတာထဲမွာသမင္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႕လို႔လိုက္ၾကတာတဲ့”
“ဟင္…ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဒျမေတြပဲ သမင္ကိုေတာင္ခ်မ္းသာမေပးဘူး ဒျမတိုက္မယ္တဲ့လား”
“နင့္ၾကီးေတာ္ ဒျမတိုက္ သတ္စားမလို႔လိုက္တာေပါ့ဟ အဲဒီသမင္ကိုလိုက္ရင္းနဲ႔ပဲေသကုန္ၾကတာ ဒီထက္ပိုထူးဆန္းတာက အဲဒီသမင္ဟာ သူတို႔ဒျမအဖြဲ႕ပဲျမင္ရတဲ့သမင္တဲ့ သူတို႔လည္းေသကုန္ေရာ အဲဒီသမင္လည္းေပ်ာက္သြားေရာတဲ့”
“ဗ်ာ”
တစ္မေအကေမြးထားတာမဟုတ္ေသာ္လည္း “ဗ်ာ”တစ္ခြန္းကိုေတာ့ ေဝလင္းတို႔တစ္ဖြဲ႔လံုး တစ္သံတည္းညီညီညာညာထြက္က်သြားသည္။ ။
.............................

ထံုးစံအတိုင္း...ဆက္ရန္ ... :P

အလြမ္းနဲ႔ပဲ ပန္းေတြကိုပြင့္ေစလိုက္တယ္ ၃

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးေဖါအဲျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္
ေကာင္ေလးလည္းဘာစကားစေျပာရမည္မသိသျဖင့္စက္ဘီးကိုပဲဖိနင္းေနသည္။
စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းထဲကလို“ေမာရဲ့လား”ဟုလွမ္းေမးရင္ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္မိသည္။
အဲလိုေမးလာခဲ့ရင္“ေမာေတာ့ေမာတာေပါ့ ဒါေပမယ့္”ဆိုျပီးသီခ်င္းထဲကအတိုင္းျပန္ေျဖခ်င္ေနသည္။
သို႔ေသာ္လည္း အသံသည္ျပဳပါမ်ားရင္
ကုန္တတ္သည္အမွတ္ျဖင့္ေျခြတာေနပံုရေသာေကာင္မေလးဆီက ဘာအသံမွထြက္မလာပါေခ်။
ယုတ္စြအဆံုးသူ႔နာမည္ကိုပင္မေမး လံုးဝတံုဏိဘာေဝ ထို႔ေၾကာင့္သူ႔ကိုသူပဲအရင္စမိတ္ဆက္လိုက္ရသည္။

“က်ေနာ့္နာမည္ ေဝလင္းပါ”
“ေၾသာ္ အင္း”
အေနာက္ကေဖါအဲ အသံကဝတ္ေက်တန္းေက်အသံမ်ိဳး။
“နင္ကေဖါအဲေနာ္”
“အင္း”
“ေဖါအဲဆိုေတာ့ ပန္းေတြခ်စ္တတ္မွာေပါ့ေနာ္”
“မခ်စ္ဘူး လႊင့္ကိုပစ္တာ”
“ေဟာဗ်ာ”
ေဝလင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးဘာသာျပန္လြဲသြားျပီထင္သည္။

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေဖါအဲဆီမွရယ္သံတိုးတိုးေလးထြက္လာသည္ ။
“ဘာရယ္တာလဲဟ”
“ေၾသာ္…နင့္နာမည္က ေဝလင္းဆိုေတာ့ ေဝလီဆိုတဲ့အစ္ကိုတစ္ေယာက္႐ွိဦးမွာေပါ့ေနာ္ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မနက္ေစာေစာၾကီးမွာေမြးခဲ့တာျဖစ္မယ္ ခစ္ ခစ္”
ဒီလိုက်ေတာ့လည္းေကာင္မေလးေပ်ာ္တတ္သား ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္သံေၾကာင့္ ေဝလင္းေပ်ာ္သြားသည္ ။
ေရေျမအဆံုးကိုေဖါအဲသြားေစခ်င္ဦးေတာ့ ေရာက္ေအာင္ပို႔မည္ဟုလည္းစိတ္ပိုင္းျဖတ္မိေလသည္။
…………………
အျပံဳးေငြ႔ေငြ႔ေလးျဖင့္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာခဲ့တာေတြ အိမ္လာလည္ဖို႔ဖတ္ေခၚခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးတိုင္းေဝလင္းၾကည္ႏူးရသည္။
“ေကာင္မေလးေရ ငါဘာမွမသိေသးတဲ့မင္းရဲ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားလိုက္႐ံုပဲ ငါ့ရင္ေငြ႕ေတြက အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္လက္တဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလိုသာလို႔ေမာလို႔ေပါ့ဟာ နင္ကေတာ့ငါ့ေကာင္းကင္မွာ လမင္းလာလုပ္ေနာ္ သာလိုကသာႏိုင္တယ္ မိုက္လိုက မိုက္ႏိုင္တယ္ နင္မၾကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ၾကယ္ေတြအားလံုးကိုေတာင္ငါေျခြခ်ပစ္လိုက္ပါ့မယ္ ငါ့ရဲ့ရင္ဘတ္ေကာင္းကင္မွာ ေန႕ဆိုတာလည္းမ႐ွိေစရဘူး လမင္းကေလး မင္းအတြက္ ညခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္ေပးပါ့မယ္ကြယ္”
…………………
ျခံထြက္အသီးအႏွံမ်ားအားေဖါအဲတို႔႐ြာဘက္သို႔ပို႔ေပးရသည့္ေန႔တြင္ေဝလင္းေပ်ာ္ေနသည္ ။
ထံုးစံအတိုင္းအားလံုးျပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထားသည့္ေဖါအဲတို႔အိမ္ဘက္လွည့္သည္။ အိမ္နားနီးလာေလေလ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေလျဖစ္သည္ ။ အိမ္နားေရာက္လာေတာ့ ပထမဆံုးေတြ႔လိုက္ရသူက ေဖါအဲမဟုတ္ပါ ေဖါအဲတို႔ႏွင့္ဘယ္လိုေတာ္စပ္သည္မသိရသည့္အေဒၚၾကီး
တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူဘာမွမေမးရခင္မွာပဲ ထိုအေဒၚၾကီးက ကရင္သံဝဲဝဲႏွင့္ဆီးေမးသည္..

“နင္ အရင္တစ္ေခါက္ေဖါအဲကိုလိုက္ပို႔တဲ့ “ေဝလီ”ဆိုတာလား”
“အယ္…ေဝလင္းပါဗ်”
“ေၾသာ္….ဟုတ္လား မသိပါဘူးကြယ္ ေဖါေအာေျပာတာငါနားၾကားလြဲသြားတာျဖစ္မယ္ နင္ကေခ်ာသားပဲေနာ္”
“ေၾသာ္ အဟီးး ဟုတ္လား”
“ေသသြားတဲ့ေစာေအာင္ႏိုင္နဲ႔ေတာင္တူေသးေတာ့”
“ဗ်ာ”
“သူကနင့္လိုပဲျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ဒါေပမယ့္ရည္းစားတစ္အား႐ႈပ္တယ္”
ေဝလင္းစက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္မိုးတိုးမတ္တတ္အေနအထားမွနားေထာင္ေနရျခင္းျဖစ္သည္ အေဒၚၾကီးဆိုသူက သူ႔အား အိမ္ထဲဝင္ထိုင္ရန္ေခၚဖို႔ေမ့ေနပံုရသည္ စကားကိုပဲ အသံဝဲဝဲျဖင့္ဆက္ေျပာသည္...

“သူကအဲလိုပဲ႐ုပ္ေခ်ာ အေျပာေကာင္း မိန္းကေလးေတြက်တာေပါ့ ရည္းစားဆိုတာကလည္း ဟိုနားတစ္ေယာက္ ဒီနားတစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်႐ြာေတြပတ္ျပီးထားေနတာ တေန႔က်ေတာ့ ငါတို႔႐ြာနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတဲ့အထက္႐ြာဘက္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ရည္းစားျဖစ္တယ္ ေျပာၾကတာေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ့အဖိုးက ပညာသည္ဆိုပဲ တစ္အားစြမ္းတာ တစ္႐ြာလံုးလည္းေၾကာက္ၾကတယ္ ေစာေအာင္ႏိုင္ကသူ႔ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီေကာင္မေလးကိုမၾကာခင္မွာပဲ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမ႐ွိဘဲနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္တယ္ ေကာင္မေလးက ရည္းစားဦးဆိုေတာ့ အသဲကြဲျပီး႐ူးမတတ္ခံစားရတာေပါ့”

“အဲဒီမွာေျမးကိုတစ္အားခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့အဖိုးက ဘယ္လိုလုပ္လိုက္လဲမသိဘူး ေစာေအာင္ႏိုင္တစ္ေယာက္သြက္သြက္ခါေအာင္႐ူးသြားတယ္ ကိုယ္ေပၚမွာအဝတ္မကပ္ဘဲ႐ြာေတြထဲေလွ်ာက္သြားတယ္ သူ႔အေဖအေမေတြဆိုဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚျပီးကုတာပဲေပါ့ ဟိုအဖိုးၾကီးကိုလည္းသြားေတာင္းပန္ၾကတယ္ ဒါေပမယ့္အဖိုးၾကီးက ဒီကိစၥသူနဲ႔မဆိုင္ဘူး သူဘာမွလည္းလုပ္မထားဘူးဆိုျပီးျငင္းလႊတ္တယ္ အဲလိုျဖစ္ျပီးမၾကာဘူး ေရတြင္းပ်က္တစ္ခုထဲက်ျပီးဂုတ္က်ိဳးေသေနတဲ့ ေစာေအာင္ႏိုင္ရဲ့အေလာင္းကိုေတြ႔ရ
ေတာ့တာပဲ ညဘက္အိမ္သားေတြမသိလိုက္ဘဲ႐ူးျပီးေလွ်ာက္သြားတာကေန ျပဳတ္က်တာတဲ့ သတိထားစရာပဲေပါ့ ငါေတာ့ နင့္လိုေကာင္ေလးေတြေတြ႔ရင္အဲဒီအေၾကာင္းဥပမာထားျပီးဆံုးမ
ရတာပဲ ေျပာရဦးမယ္ ေဖၚအဲက ငါ့တူမေလ နင္အခုဘာလာလုပ္တာလဲ”

စကားကို႐ွည္လွ်ားေထြျပားစြာေျပာျပီးေနာက္ သူ႔ကိုယ္သူ ေဖါအဲ၏အေဒၚမွန္းသိေစရန္မိတ္ဆက္ျပီး
တစ္ဆက္တည္းဘာလာလုပ္တာလဲဟုေမးသည္။ “အေဒၚ့တူမကိုလာေၾကာင္မလို႔ပါဗ်”ဟုေျဖရန္မသင့္ေတာ္မွန္းေဝလင္းသိပါသည္။ အဲလိုေျဖလိုက္မွပဲ “ငါကလည္းပညာသည္ပဲ”ဟုအေဒၚၾကီးဆိုသူက ျပန္ေအာ္ေျပာလွ်င္ေျပးေပါက္မွားကိန္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲစကားကိုစကားႏွင့္တူေအာင္ၾကည့္က်က္ေျပာရေလသည္။
“က်ေနာ္ဟိုဘက္ထိပ္အိမ္ကိုအသီးအႏွံေတြလာပို႔တာဗ် အဲဒါ သတိရလာတာနဲ႔ ေဖါအဲမ်ား႐ွိမလားဆိုျပီး”
“႐ွိပါတယ္႐ွင္....႐ွိပါတယ္..အိမ္ထဲၾကြပါဦး”

သူ႔စကားပင္မဆံုးလိုက္ ၊ အိမ္ေပါက္ဝေလွကားမွ႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚဘာသည့္အသံတစ္ခုေၾကာင့္ ေဝလင္းရင္ထဲႏွင္းအစင္းစင္းျပိဳက်လာသလိုခ်မ္းျမလင္းေျမ့သြားရသည္. ။
ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာအျပံဳးတစ္စကိုအလွပဆံုးထြန္းညႇိလွ်က္သူ႔အားမ်က္ဝန္း
ေတာက္ေတာက္မ်ားျဖင့္လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ေဖါအဲ။ အေဒၚၾကီးဆိုသူကစိတ္ၾကိဳက္ေလေပါလိုက္ရျပီျဖစ္သျဖင့္အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ဝင္ေရာက္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီျဖစ္သည္။

အိမ္ေပၚသူတက္သြားေတာ့ ေဖၚအဲက အိမ္ၾကမ္းခင္းကိုၾကက္ေတာင္ေမႊးတစ္ျမက္စည္းျဖင့္ေကာက္ကာငင္ကာထလွည္းသည္ အိမ္ခင္းပ်ဥ္ျပားမ်ားသည္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါဖေယာင္းတိုက္ထားမႈေၾကာင့္မဲနက္ေတာက္ေျပာင္ကာ ကိုယ့္အရိပ္ေတာင္ ကိုယ္ျပန္ျမင္ရသေလာက္ျဖစ္သည္။
တံျမက္လွည္းေနရင္းမွထိုင္ေနသည့္ေဝလင္းကိုစကားလွည့္ေျပာသည္
“နင္လာလို႔ တံျမက္စည္းထလွဲတာဟ”
“ေအးေလ နင့္အိမ္ၾကမ္းခင္းကဒီေလာက္ေတာင္ေျပာင္လက္ေနတာ လွည္းစရာလိုေသးလို႔လား”

“ငါအေမငါ့ကိုေျပာဖူးတယ္ဟ သူတို႔ငယ္ငယ္ကေပါ့ အိမ္ကိုဧည့္သည္လာရင္ ဆံပင္မျဖီးရဲဘူးတဲ့ အိမ္ၾကမ္းျပင္ကိုလည္းဆံပင္အစေတြတစ္စက္မွမ႐ွိေအာင္လွည္းက်င္းရတယ္တဲ့ လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြထဲက ကိုယ့္ကိုမေက်နပ္တဲ့လူေတြ႐ွိေနရင္ မေတာ္ကိုယ့္ရဲ့ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းသူတို႔ရသြားရင္ ကိုယ္ဒုကၡေရာက္ျပီတဲ့”
ေဖါအဲစကားကအဆန္းျဖစ္သည္ ေဝလင္းလည္းစိတ္ဝင္စားသြားရသည္ သို႔ေသာ္ သူသည္ ရင္ဘတ္ေနာက္ကြယ္ကႏွလံုးသားတစ္ခုကိုအရင္းျပဳျပီးအလည္လာသည့္ဧည့္သည္တစ္ေယာက္သာ
ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မွေဖါအဲသိေအာင္ေျပာျပရေပဦးမည္။

ေဖါအဲကေျဖာင့္စင္းသြယ္လ်သည့္သူ႔ဆံပင္မ်ားအား လက္တစ္ဘက္ျဖင့္သပ္တင္လွ်က္စကားဆက္သည္..
“အဲဒီဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းကိုယူျပီး ေညာင္ပင္တစ္ပင္ရဲ့ အ႐ြက္မွာထုတ္ခ်င္းေဖါက္ျပီး ခ်ည္လိုက္တယ္ ေနာက္ျပီး သူတို႔တတ္ကြ်မ္းတဲ့မႏ ၱာန္တစ္ပုဒ္နဲ႔႐ြတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီဆံပင္ပိုင္႐ွင္မိန္းကေလးကဒုကၡေရာက္ေရာတဲ့ ဆံပင္နဲ႔သပ္လွ်ိဳထားတဲ့ေညာင္႐ြက္ကိုေလတိုက္လို႔လႈပ္
တာနဲ႔ အဲဒီမိန္းကေလး နဂိုစိတ္ေတြေပ်ာက္ျပီး႐ူးေတာ့တာပဲ”
“ေၾကာက္စရာၾကီးပါလားဟာ”
ေဝလင္းကတအံ့တၾသျပန္ေျပာသည္။ တစ္ကယ္လည္းပဲအံ့ၾသေနသည္ ယခုလိုကိစၥမ်ိဳးသူမၾကားဖူးေသးေခ်။

“ထူးဆန္းတာက ေလတိုက္တာရပ္သြားလို႔ေညာင္႐ြက္ကေလးမလႈပ္ေတာ့ရင္ လူကနဂိုစိတ္ျပန္ဝင္ျပန္ေရာတဲ့ ေစာေစာကဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာလည္းမသိေတာ့ဘူးတဲ့ ဆိုေတာ့ဟာ အဲဒီေညာင္႐ြက္မေၾကြမခ်င္းကို ေလတိုက္တာနဲ႔ဆံပင္ပိုင္႐ွင္က႐ူးရမယ့္သေဘာပဲ ေနာက္ျပီးအဲဒီေညာင္႐ြက္မေၾကြခင္ပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေသသြားၾကတယ္”
စကားကိုအဆံုးသတ္ျပီးေနာက္ တအံ့တၾသျဖစ္ေနသည့္ေဝလင္းအားနက္နဲသည့္အျပံဳးတစ္စျဖင့္
ေဖါအဲလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
………………
ထိုည လမင္းကိုေမာ့ၾကည့္ရသည္မွာ ေအးတိေအးစက္ႏိုင္လွသည္ဟု ေဝလင္းထင္သည္၊လမင္းကိုတစ္စံုတစ္ဦးက
မႏ ၱာန္ျဖင့္႐ြတ္ဖတ္ကာ ထုတ္ခ်င္းေဖါက္ျပီး ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္း သပ္လွ်ိဳထားသလိုခံစားရသည္။ ထိုဆံပင္သည္ ဘယ္သူ႔ဆံပင္လည္းေတာ့ အတိအက်မသိႏိုင္ေသးပါ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လမင္းကိုေလမတိုက္ဖို႔ေတာ့ ေဝလင္းဆုေတာင္းမိေလသည္။ ။
...........................

ဆက္ရန္...............

ခုတေလာ(တဂ္)

ခုတေလာတဂ္စာေတြခ်ည္းခဏခဏမိေနတယ္၊ ကံေကာင္းလို႔ေသြးတိုးမ႐ွိတာ၊ မဟုတ္ရင္အတက္စာေတြနဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မာလကီးယားေနေလာက္တယ္။ ေျပာသာေျပာရတာ ခင္လို႔မင္လို႔ ကိုယ့္ကိုတဂ္ထားတာေလးေတြ႕ရင္ စိတ္ညစ္သလိုလိုနဲ႔ေပ်ာ္ေတာ့လည္းေပ်ာ္သား စိတ္ညစ္တယ္ဆိုတာက စာသိပ္မေရးတတ္တဲ့အားနည္းခ်က္
ေၾကာင့္ပါ။

ျမန္မာ့႐ုပ္သံအစီအစဥ္ေၾကညာသူရဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ “ဒီတစ္ခါ အလွည့္က်ေရာက္လာတာ
ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလး sweetpeonyရဲ႕ ခုတေလာ ဆိုတဲ့တဂ္ပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ
ေနာက္ျပီး ခင္တဲ့သယ္ရင္းတလႏြန္ကလည္း ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲတဂ္ထားျပန္ပါတယ္ တစ္ခါတည္းအတူတူေရးလိုက္ပါမယ္ ”
မေလးစကားနဲ႔တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ရရင္ “ခုတေလာ”ဆိုတာ“ေခါတလု”လို႔ေတာ့ အသံထြက္မယ္မထင္ဘူး
(လွ်ာက႐ွည္ေနျပန္ျပီ ဟီးး)
လတ္တေလာႏိုင္ငံျခားမွာေန ေနရတာဆိုေတာ့ ဘဝက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းတစ္လမ္းလိုပါပဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထဆိုတာကလည္း ကိုယ္လဲရင္လည္း ကိုယ္ပဲကြဲပါတယ္။ ဒါက ျမင္သာေအာင္ေျပာရတာပါ။

ေတြးေနမိတာက…... ဂစ္တာေလး႐ွိေနေသးရင္သိပ္ေကာင္းမယ္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ဟာေတြကိုလြမ္းသလိုလိုျဖစ္လာတိုင္း ဂစ္တာေလးတီးတီးေနရတာ ေျဖသာတယ္
ခုေတာ့ တီးစရာဆိုလို႔ ကိုယ့္နရင္းပဲကိုယ္ျပန္တီးဖို႔႐ွိတယ္ အဲဒါေၾကာင့္ဘာကိုမွမလြမ္းရဲေတာ့ေအာင္ပဲ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ဆင္ျခင္မိတာက......လူေတြအေၾကာင္းအမ်ားၾကီး ေလ့လာရဦးမယ္၊ ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ့စာထဲကလိုေပါ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕က် လူေတြအေၾကာင္း“ကၾကီး”ကေန“အ” အထိသူတို႔သိပါတယ္လို႔
ေၾကြးေၾကာ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူေတြအေၾကာင္းကို“ကၾကီး”ကေန“ခေခြး”အထိပဲသိပါတယ္။ ဒါေတာင္ သိတဲ့တစ္ဝက္က မွားေနေသးတယ္။

က်န္းမာေရး…….“က်န္းမာေရး”ဆိုတာဝမ္းႏႈတ္ေဆးရဲ့နာမည္ေပါ့ေနာ္ ၊ မေသာက္ျဖစ္ပါဘူးကြယ္။ ေတာ္ၾကာဟိုသီခ်င္းထဲကလို“ပြမ္ပြမ္ျမည္တဲ့အသည္း” မျဖစ္ဘဲ “ဒန္ ဒန္ ျမည္တဲ့ဘဲ”ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။

ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့စာအုပ္ေတြ......မဖတ္ရေသးတဲ့စာအုပ္၊ ဖတ္ျပီးလည္း ထပ္ဖတ္ဖို႔ဆႏၵ႐ွိေနေသးတဲ့စာအုပ္။

ေရာက္ျဖစ္ေနတာက......လက္႐ွိေနထိုင္ေနတဲ့ေနရာကိုေရးရမွာလား? ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ျပီးသြားေနတဲ့ေနရာ
ကိုေရးရမွာလား? လက္႐ွိေနထိုင္ေနတဲ့ေနရာကိုေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရးမယ္။ အရင္ကဆို လူေတြကသူ႔ကို“ျပား”တယ္လို႔ယူဆခဲ့ၾကတယ္၊ ခုေတာ့လည္းသူ႔ကို“လံုး”ေနမွန္း သိသြားၾကျပီ။ဒါေတာင္တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႔ကို “လံုး”သလိုလို“ျပား”သလိုလို လုပ္ေနတုန္း။ “သူ”ဆိုတာက
“ကမၻာ”ကိုေျပာတာပါ။ က်ေနာ္အဲဒီကမၻာေပၚမွာေနထိုင္ေနပါတယ္၊ ဒီထက္ပိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါဘူး။

ေရးျဖစ္ေနတာက........အခုမိတ္ေဆြဖတ္ေနတာပဲေပါ့

နားေထာင္ျဖစ္ေနတာက.......“ဖိုးကာ”ရဲ့ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ သီခ်င္းကို ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္အျပည့္နဲ႔ နားေထာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခ်စ္သူကို နဖူးကေနေျခဖ်ားထိ တစ္ေနကုန္တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္႐ံုေလးပဲ ၾကည့္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ သမာဓိမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ျမန္မာျပည္မွာ အေထာက္ေတာ္က်န္ေက်ာင္းလိုမ်ိဳးဇာတ္လမ္းတြဲ႐ိုက္ရင္ ဖိုးကာကို သုခမိန္ၾကီးေပါင္ခ်ိန္ေနရာထားရမယ္၊
ေပါင္ခ်ိန္ကလည္း ပိန္ေခ်ာင္ေနတာပဲလို႔ေတာ့အဲက်မွ ကြန္ပလိန္းမတက္ၾကနဲ႔ေပါ့ေလ (ဒါကၾကိဳေျပာထားရတာ)

႐ြတ္ေနမိတာက….... အနိစၥ၊ဒုကၡ၊ အနတၱ ။ ျပီးခဲ့တဲ့ရက္ေတြကမွ က်ေနာ့မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ အေကာင္းပကတိၾကီး႐ွိေနေသးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ တေန႔က သတင္းၾကားလိုက္တယ္ “လင္ရသြား႐ွာျပီ”တဲ့ အဲဒီကတည္းက ဘယ္အရာမွမျမဲဘူးဆိုတာသေဘာေပါက္သြားတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေနတာက......miley cyrus ရဲ့ရည္းစား။

စားျဖစ္ေနတာက.....မေန႔ကထက္ ဘာမွပိုမထူးတဲ့အစားအစာေတြ။

သနားေနမိတာက…...ငယ္ငယ္ကဆိုတိရိစာၦန္ေတြကို သနားတယ္၊ခ်စ္တယ္။ ခုေတာ့မသနားေတာ့ဘူး မခ်စ္ေတာ့ဘူး။ တိရိစာၦန္က လူေတြကိုျပန္ျပီး လူပါးဝ အဲ.. အဲ … တိရိစာၦန္ပါးဝေနလို႔။ ေဝးေဝးမၾကည့္နဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ပဲကိုယ္ျပန္ၾကည့္ ေသေသခ်ာခ်ာကိုၾကည့္ သတိမမူရင္ ဂူေတာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သတိမူရင္ေတာ့ ဂူမကဘူး ပူထြက္ေနတဲ့၊ စူထြက္ေနတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြရဲ့ဗိုက္ကိုေတာင္ျမင္ရလိမ့္မယ္။

လြမ္းေနမိတာက......မလြမ္းရဲဘူး၊ ေျပာခဲ့ျပီ ကိုယ့္နရင္းကိုယ္ျပန္တီးေနရမယ္။

ေမ့ေလွ်ာ့ပစ္ေနမိတာက.....အယ္... ေမ့သြားျပီဗ်၊ ေျပာျပမလို႔ဟာ ။

ခါးသက္ေနမိတာ.......Guinness stout ၊ မယံုရင္ေသာက္ၾကည့္ပါလား တစ္ကယ္ပဲခါးသက္သက္နဲ႔။

တမ္းတေနမိတာက...... တစ္ဖက္ကစကၠဴထည့္ရင္ တစ္ဖက္က ပိုက္ဆံထြက္တဲ့စက္။

ၾကိတ္ျပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာ.......ယံုၾကည္ရာအမွန္တရားကိုေ႐ွ႕တန္းတင္ျပီး ဘဝေတြ ေမွာင္အတိက်ခဲ့ၾကသူမ်ား။ (အားလံုးရဲ့ရင္ထဲမွာေတာ့ လင္းတယ္)

ၾကိတ္ျပီးအထင္ေသးေနမိတာ.......ယံုၾကည္ရာ အမွားတရား ကိုေ႐ွ႕တန္းတင္ျပီး ဘဝေတြ ေတာက္စားေနသူမ်ား။ (အားလံုးရဲ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ေမွာင္တယ္)

ဆႏၵမ႐ွိတဲ့ေနရာ....... ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တဲ့ေနရာ၊ က်ည္ဆန္ႏွေမ်ာလို႔နဲ႔တူပါတယ္။ (အသက္ကိုေတာ့ ႏွေမ်ာၾကပံုမရဘူး တခါတခါစဥ္းစားမိတယ္ ဒီေလာက္ေတာင္က်ည္ဆန္ႏွေမ်ာေနၾကရင္ အနားမွာဘယ္သူမွမ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ဆို ကိုယ့္ဖင္ကိုယ္ျပန္ပစ္ေနၾကလားမသိဘူး အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ျပႆနာပဲ)

ဆႏၵ႐ွိတဲ့ေနရာ..... က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့ရဲ့နံ႐ိုးေလးရယ္၊ ေနာက္ျပီး မိုးတိမ္ေတြမငိုတဲ့အျပာေရာင္ရပ္ဝန္းတစ္ခုရယ္ေပါ့ (“နံ႐ိုး”ဆိုတာ ပတၱလားအမွတ္နဲ႔ တီးရမယ့္ဟာကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး “ခ်စ္သူ”ကိုေျပာတာပါ)

မုန္းတီးေနမိတာ
.........မုန္းပဲမုန္းေနမိပါတယ္၊တီးေတာ့တီးမေနမိဘူး။မုန္းတိုင္းလိုက္တီးေနရင္ “မီးတုံုး”ျဖစ္ျပီးမဲေနလိမ့္မယ္။ အဲက်မွ ေတြ႕ကရလူကို “ျဗဲ”လို႔ေအာ္ျပီးလိုက္ေျခာက္ေနရရင္ မမိုက္ဘူး။

ခ်စ္ေနမိတာက
…..... ကြမ္းယာဆိုင္က“အမီနာ” ၊ အဲေလ… ေယာင္လို႔ ။

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက
....... စိတ္ေတာ့မပ်က္ဘူး၊ စက္ေတာ့ပ်က္တယ္ ၊ ေအာက္စက္ေရာ ၊ကြန္ျပဴတာေရာပဲ။

စြဲလမ္းေနမိတာက
....... စြဲလမ္းရင္သရဲျဖစ္တတ္တယ္တဲ့၊ ဘာကိုမွမစြဲလမ္းရဲဘူး။

လိုအပ္ေနတာ
……...“အာရေက”လိုတယ္။(“အာရေက”ဆိုတာ “ေအရကာ”ရဲ့အစ္ကို ကုလားၾကီးလို႔ေတာ့ မမွတ္နဲ႔ေနာ္၊
“ပိုက္ ပိုက္”ကိုေျပာတာ ။ “ပိုက္ပိုက္”ဆိုတာလည္း“ဖိုက္ဖိုက္”ရဲ့ေယာက္ဖမဟုတ္ဘူးေနာ္ “ပိုက္ဆံ”ကိုေျပာတာ အဟီး သားၾကီးတို႔အလြန္လွ်ာ႐ွည္၏) အဲဒါေၾကာင့္ ဆံပင္ေဆးဆိုး နားကြင္းတပ္ျပီး VCDကူးေခြေတြ လိုက္ျဖန္႔ရင္ ေကာင္းမလားလို႔၊ ဘာပဲေျပာေျပာ VCDေရာင္းတာ ေ႐ွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းတာထက္ေတာ့ ဂြမ္မယ္ထင္တယ္ ။

ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု......death note႐ုပ္႐ွင္ထဲက death noteစာအုပ္ေလးလိုခ်င္တယ္၊ အမိျမန္မာျပည္ကိုအထင္ကရဖ်က္ဆီးေနတဲ့လူေတြ၊ အျမင္ကပ္တဲ့လူေတြရဲ့နာမည္ကို အကုန္တန္းစီေရးပစ္မယ္။ dieၾကေရာ့လဟယ္…

ထပ္ျပန္တလဲလဲေအာ္ဟစ္ေနမိတာက....... “အံု အြမ္ အံုအြမ္” (အဲလိုေအာ္ရင္လာဘ္႐ႊင္တယ္ထင္တယ္၊ လာဘ္မ႐ႊင္လည္း လူ႐ႊင္ရင္ျပီးတယ္ လူမ႐ႊင္ေတာင္တစ္ခုခု႐ႊင္ရင္ရျပီ)

ဝန္ခံခ်င္တာက...... ဘာကိုဝန္ခံရမလဲမသိဘူး၊ လုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္ေတြကိုလား? ဝန္ခံျပီးရင္ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ေရာ ေပးမွာပဲလား? ဒါဆိုရင္ ဝန္မခံေတာ့ဘူး ေျပာခ်င္တာပဲေျပာခဲ့ေတာ့မယ္၊ ဒီစာလာဖတ္ျပီး ကြန္မန္႔မေပးသူ ေဘာ္ေဘာ္အေပါင္း(အိမ္ေထာင္မ႐ွိေသးသူမ်ား) အပၸနားနဲ႔ညားပါေစ၊ လက္ခ်မီးနဲ႔ ညားပါေစ အဟိ ။

သယ္ရင္းေလးsweetpeonyနဲ႔ သယ္ရင္း တလႏြန္တို႔ေရ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။ ။
ပံုကို photo bucketကယူပါတယ္။

ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေတာက္လြန္းသူ


သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေတာ့ဒီလိုကားမ်ိဳးျပတိုက္ေတြမွာပဲ႐ွာၾကည့္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္ ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ့ တဖုန္းဖုန္း တဒိုင္းဒိုင္းအသံေပးျပီးေျပးေနတုန္းပဲ ကားစပယ္ယာေတြမ်ား ကားအင္ဂ်င္ကိုသံေကာက္နဲ႔လွည့္ျပီးႏိႈးရလြန္းလို႔ လက္ေမာင္းကၾကြက္သားေတြတက္ျပီး
ဗလေမာင္ေတာင္လုပ္စားလို႔ရေလာက္တယ္ ကားေခါင္မိုးမွာေရာ ကားဝမ္းထဲမွာပါ တင္ခ်င္သလိုတင္ထားတဲ့လူေတြ ကုန္စည္ေတြၾကားမွာ ကားတန္ခ်ိန္ဆိုတဲ့စာကေပ်ာက္ေနတယ္ တခါခါကားေတြၾကည့္ရတာ ခရီးသည္တင္ကားနဲ႔မတူေတာ့ဘူး ဆပ္ကပ္ပြဲတစ္ခုက လူပေဒသာျပပြဲနဲ႔ပိုတူေနတယ္ ။

မေတာ္တဆေမွာက္လို႔ကေတာ့ ေပါသြပ္ကာတြန္းထဲကလို“ေမြးေမေလ့”လို႔ေတာင္ေအာ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တခါကဆိုကားေခါင္မိုးေပၚအိပ္ငိုက္ျပီးလိုက္လာတဲ့ဇာတ္မင္းသားတစ္ေယာက္ နိမ့္က်ေနတဲ့အေပၚကသရက္ကိုင္းနဲ႔႐ိုက္မိျပီးေအာက္ကိုေနာက္လန္က်တာ
“ေအာင္ျမတ္ေလးေလး ႏွမငယ္ ျဖစ္သမွ်ရယ္ လွစ္ဟမယ္ ေမာင္ၾကီးအီစလံေဝရတယ္”လို႔ေတာင္ေအာ္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူးကတၱာရာလမ္းနဲ႔ေခါင္းနဲ႔မိတ္ဆက္ျပီး
အနိစၥသေဘာနဲ႔ကိစၥေလွ်ာပါေလေရာ။တခါတခါလည္းကားစီးရတာ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔တစ္ဖက္လွည့္ေတြးမိတယ္၊ ဘုရားတရလြန္းလို႔ေလ။

မိန္းကေလးေတြဟာအ႐ွက္နဲ႔လူလုပ္သတဲ့ ၊ လက္ခံပါတယ္ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ေျပာခ်င္တာက ေယာက်ၤားေလးေတြလည္းအ႐ွက္နဲ႔လူလုပ္ခ်င္ပါတယ္ ခက္တာက ကားအေနာက္ဘက္မွာတြယ္စီးေနရတဲ့ေယာက်ၤားေလးေတြရဲ့အ႐ွက္ကို တရၾကမ္းေမာင္းေနတဲ့ကားၾကီးက တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ခါခ်ေနတယ္ ဒီေလာက္႐ွည္တဲ့ခရီးကိုတိုးေဝွ႕ဖက္တြယ္စီးေနရမွေတာ့ ပုဆိုးဆိုတာအခန္႔မသင့္ရင္ ကြ်တ္တာပါပဲ၊ လက္တစ္ဘက္ကေလွ်ာက်ေနတဲ့ပုဆိုးကိုဖမ္းထားရတယ္ အ႐ွက္ကြဲမွာစိုးလို႔၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ကားအတြယ္သံတိုင္ကိုဖမ္းထားရတယ္ အသက္အိုးေလးကြဲမွာစိုးလို႔။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကားစီးဖို႔ဆိုတာပိုက္ဆံ႐ွိ႐ံုနဲ႔ဘယ္ရပါ့မလဲ လက္ကလည္းျမဲဦးမွကိုး တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကားတြယ္စီးတာမ်ားျပီးလက္က ေမ်ာက္လက္ျဖစ္သြားၾကပါေလေရာ
(ေကာင္မေလးမ်ားသိေစရန္= အကယ္၍ သင့္ခ်စ္သူ၏လက္သည္ ေမ်ာက္လက္ျဖစ္ေနပါက ကားတြယ္စီးရလြန္း၍ သာျဖစ္ေၾကာင္းသေဘာပိုက္ကာ ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါရန္ ၊ အကယ္၍ကားတြယ္မစီးဖူးဘဲေမ်ာက္လက္ျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕႐ွိရပါက “ဝသီ”ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္ဟု သေဘာပိုက္ကာ “အထူး”ဆင္ျခင္ၾကရန္)

တခ်ိဳ႕တြယ္စီးေနရတဲ့ေကာင္ေလးေတြမ်ား ကားထဲမွာခ်စ္သူေကာင္မေလးပါလာခဲ့ရင္ “ေကာင္မေလးေရ တစ္ဖက္လွည့္ေနလိုက္ပါ မျမင္သလိုေနလိုက္ပါ”လို႔အသံတိတ္ေျပာေနမိမလားပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕အၾကံၾကီးတဲ့ခရီးသည္ေတြကေတာ့လံုခ်ည္ေပၚမွခါးပတ္ျပန္ပတ္ထားေလရဲ့ ေ႐ွးေဟာင္း႐ုပ္႐ွင္မင္းသားၾကီးေ႐ႊဘတို႔ေခတ္က စတိုင္နဲ႔တူတယ္။

တေန႔ကေပါ့…..
ဂိတ္တစ္ခုမွာ နယ္ကဆင္းလာတဲ့ကားတစ္စီးရပ္ေတာ့ ဘယ္ကတည္းကအဲဒီ ကားေနာက္ကိုစက္ဘီးနဲ႔လိုက္လာတဲ့အေကာင္လည္းမသိဘူး(အေကာင္လို႔သံုးႏႈန္းလိုက္တာ႐ိုင္းရာက်ပါ
တယ္ ႐ိုင္းတယ္ထင္႐ိုင္းတယ္ပဲေပါ့ေလ) ေဟာဟဲလႈိက္ေနရင္းကေနကားေခါင္မိုးေပၚကိုေမာ့ျပီးေဒါသတၾကီးနဲ႔
“ဟိုဝါးခေမာက္နဲ႔ဦးၾကီးခုဆင္းခဲ့”လို႔လွမ္းေအာ္တယ္
သူ႔ပခံုးကအရစ္ေတြအပြင့္ေတြရယ္ သူ႔ဗိုက္ကအရစ္ေတြ အညစ္ေတြရယ္ကိုၾကည့္ျပီးသူဘာေကာင္မွန္းခရီးသည္ေတြအကုန္သိလိုက္ၾကတယ္။

အေခၚခံရတဲ့ဦးၾကီးကလည္းခ်က္ခ်င္းဆင္းလာပါတယ္ ျပီးေတာ့ ဘီလူးရဲ့ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာေတြနဲ႔ေတာက္ပေနတဲ့အဲဒီအေကာင္ေ႐ွ႕မွာခပ္႐ို႕႐ို႕ေလးရပ္တယ္။
“ဘာမ်ားလဲတူေလးရယ္”
“ဘာမ်ားလဲ ဟုတ္လားခင္ဗ်ားက်ဳပ္ေပၚကြမ္းတံေတြးေထြးခ်တယ္ အဲဒါဘာသေဘာလဲ”
မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ခရီးသည္ဦးၾကီးကိုၾကည့္ျပီးအဲေကာင္ျပန္ေအာ္တယ္။
သူ႔ေအာ္သံကိုၾကားရကုန္တဲ့ကားေပၚကခရီးသြားေတြေရာ ဦးၾကီးကပါတအံ့တၾသျဖစ္သြားတယ္။
ဦးၾကီးကေတာသားၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပံုရပါတယ္ ကားေခါင္မိုးေပၚလိုက္လာရင္းကြမ္းတျမံဳ႕ျမံဳ႕ဝါးေနတာ
ကားသြားေနတုန္းေအာက္ကိုကြမ္းေသြးလွမ္းေထြးေတာ့ ကားလမ္းေဘးက စက္ဘီးနဲ႔အဲဒီအေကာင္ကိုနည္းနည္စင္သြားတယ္နဲ႔တူတယ္

ဗံုးေပါက္သလိုအဲေကာင့္ေဒါသက“ဝုန္း”ကနဲထေပါက္ျပီးကားေနာက္ကိုအမွီလိုက္ျပီးစက္ဘီးေျပးနင္းလာတာ
ေျပာမယ့္သာေျပာတာ သူ႔ဝတ္စံုေပၚမွာဘာကြမ္းေသြးအေရာင္မွမေတြ႔ရဘူး နည္းနည္းစင္သြားတာကိုတမင္ျပႆနာလာ႐ွာမွန္းခရီးသည္ေတြသိလိုက္ၾကတယ္ မာနကိုထိခိုက္သြားလို႔နဲ႔တူပါတယ္။ ပခံုးကအပြင့္ကိုထိခိုက္သြားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဦးၾကီးက ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနတဲ့သူ႔တူသားအ႐ြယ္အဲေကာင္ကိုညႇိဳးညႇိဳးငယ္ငယ္ေလးျပန္ၾကည့္ျပီး
“မဟုတ္ရပါဘူးတူေလးရယ္ ဦးၾကီးမလုပ္ရဲပါဘူး မေတာ္စင္သြားတာလားမသိဘူး ဦးေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ဘာေတာင္းပန္တာလဲ ခင္ဗ်ားေစာက္ခြက္ကို က်ဳပ္ခုတံေတြးျပန္ေထြးမယ္ ေက်နပ္လား က်ဳပ္ကိုဘာအေကာင္မွတ္ေနလဲ”

ၾကားရကုန္တဲ့ခရီးသြားအေပါင္းရဲ့နားထဲမွာ တမာေတာၾကီးတစ္ေတာလံုးျဖဳန္းခနဲပြင့္ခ်သြားသလို“ခါး”ကုန္တယ္။
တဆက္ထဲမွာပဲ ေဒါသကိုထိန္းမရေတာ့ဟန္နဲ႔အဲေကာင္က ဦးၾကီးအက်ၤီေကာ္လံစႏွစ္ဖက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တယ္
ေတာ္ေတာ္မလွတဲ့ျမင္ကြင္းပါ အေဖအ႐ြယ္ေလာက္႐ွိမယ့္လူၾကီးကို သားအ႐ြယ္ေလာက္႐ွိမယ့္ေကာင္က ျပႆနာ႐ွာေနတာ။ ၾကည့္ေနသူအေပါင္းရဲ့ပါးစပ္ေတြထဲကို ေဆးခါးၾကီးတစ္လံုးစီလိုက္ပစ္ထည့္ေနသလိုပါပဲ ျမင္ရတာ မ်က္လံုးေတာင္ခါးတယ္။

အရမ္းေၾကာက္လန္႔ေနပံုရတဲ့ဦးၾကီးက “တစ္ကယ္မေတာ္လို႔ပါ တူေလးရယ္ မေက်နပ္လို႔႐ွိခိုးဆို ခိုးပါ့မယ္ ဦးလည္းခရီးသိပ္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး ခုေတာင္အိမ္ကသမီးၾကီးက တအားေနမေကာင္းျဖစ္လို႕႐ြာကေဆးဆရာေရးေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြလာဝယ္တာပါ ဦးလည္းေကာင္းေကာင္းမက်န္းမာပါဘူးကြယ္ ဦးေတာင္းပန္ပါတယ္”ဆိုျပီးတုန္တုန္ရီရီနဲ႔ေျပာ႐ွာတယ္။
ဦးၾကီးရဲ့စကားကိုၾကားေတာ့ခရီးသည္ေတြဂ႐ုဏာသက္သြားၾကတယ္ ဟိုေကာင့္ဖင္ကိုလည္းေဆာင့္ကန္ခ်င္စိတ္ေတြေပါက္သြားတယ္ ဒါေပမယ့္စိတ္ထဲပဲျဖစ္တာပါ အျပင္မွာမျဖစ္ရဲၾကပါဘူး။

ဘယ္လိုေတာင္းပန္ပန္ေက်နပ္ပံုမေပၚတဲ့အဲေကာင္က ဦးၾကီးကိုဆြဲထိုးဖို႔လုပ္ပါေလေရာ မေနသာတဲ့ကားဆရာနဲ႔ဒ႐ိုင္ဘာကဆင္းလာျပီးဝိုင္းေတာင္းပန္ေပးရတယ္ “ဆရာေလးရယ္တကယ္မေတာ္လို႔ျဖစ္ရတာပါ ဒီဦးၾကီးေကာင္းေကာင္းမက်န္းမာပါဘူး သနားပါဗ်ာ က်ေနာ္တို႕ေတာင္အစကမတင္ဘူး ကားဝမ္းထဲမွာလူျပည့္ေနျပီေလ သူကတုန္ခ်ိ တုန္ခ်ိနဲ႔ ေခါင္မိုးကိုမေပးတက္ဘူးဆိုေတာ့ သူကသမီးအတြက္အရမ္းအေရးၾကီးေနလို႔ပါတဲ့ အဲဒါနဲ႔ေခါင္မိုးအလယ္ေလာက္မွာေပးထိုင္လိုက္ရတယ္ မျမင္မစမ္းနဲ႔ေအာက္ကိုလွမ္းေထြးလိုက္တာ စင္သြားတာေနမွာ လူၾကံဳလည္းမ႐ွိတာနဲ့ကိုယ္တိုင္လာရတာတဲ့ ေနာက္ျပီးဒီကားတစ္စီးပဲေျပးတယ္ေလသူတို႔႐ြာဘက္မွာ
တမင္လုပ္တာမဟုတ္ရပါဘူး ခြင့္လြတ္လိုက္ပါဆရာေလးရယ္”

အဲေကာင့္ကိုဆရာေလးလို႔ေခၚေတာ့ခရီးသည္ေတြရဲ့မ်က္လံုးထဲမွာ ကတံုးေျပာင္ၾကီးနဲ႔သီလ႐ွင္ကိုျမင္ေယာင္မိကုန္တယ္ ။
နာရီဝက္ေလာက္ေတာင္းပန္မွမေက်မခ်မ္းနဲ႔ဦးၾကီးဘက္ကိုလွည့္ျပီးမိုးၾကိဳးပစ္သလိုအသံၾကီးနဲ႔ “ခင္ဗ်ားၾကပ္ၾကပ္သတိထား”တဲ့
သူ႔ခါးကပစၥတိုၾကီးကိုလူျမင္ေအာင္လွည့္ျပရင္းကားေပၚကခရီးသည္ေတြကိုလည္းလူၾကမ္းၾကီးအံ့ေက်ာ္
အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္သြားေသးတယ္ ။ (ဒီလိုႏိႈင္းရတာ အံ့ေက်ာ္ၾကီးကိုေတာင္အားနာပါတယ္)
ကားထြက္မွပဲခရီးသည္ေတြမွာဟင္းကနဲသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။

ဦးၾကီးကေတာ့သူ႔ေနရာသူျပန္ထိုင္ျပီးတစ္ေယာက္တည္းတိတ္ဆိတ္လို႔ ေၾကကြဲလို႔။
တူ သားအ႐ြယ္ကေစာ္ကားရက္လိုက္ေလျခင္းဆိုျပီးဝမ္းနည္းေနတာထက္
အသည္းအသန္မာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့အိမ္ကသမီးၾကီးဆိုသူအတြက္ အခ်ိန္ေတြေႏွာင္းကုန္မွာစိုးတာေနမွာပါ
ေဆး႐ံုဆိုတာသူလိုအေရာင္အဆင္းမဲ့တဲ့ေတာသားၾကီးတစ္ေယာက္အတြက္ လက္လွမ္းမမွီေလာက္တဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနမွာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ျမိဳ႕ထဲကိုဝင္လာပါေရာ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ အနီေရာင္ေအာက္ခံေပၚမွာအျဖဴေရာင္စာလံုးနဲ႔ေရးထားတဲ့လမ္းေဘးကဆိုင္းဘုတ္ၾကီးၾကီးတစ္ခုကို
ကားေပၚကခရီးသည္ေတြအကုန္လိုလိုၾကည့္မိလိုက္ၾကတယ္။

ေရးထားတဲ့စာက ….
“တပ္မေတာ္သာလွ်င္အမိ တပ္မေတာ္သာလွ်င္အဖ”တဲ့
အဲဒီစာတန္းၾကည့္ျပီးခရီးသည္ေတြအားလံုးရဲ့ပါးစပ္ကေနအသံတစ္ခုျပိဳင္တူထြက္သြားၾကတယ္။

“ထြီ”
…………………

ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ အပံုကိုေတာ့googleကေနယူပါတယ္။

အလြမ္းနဲ႔ပဲ ပန္းေတြကိုပြင့္ေစလိုက္တယ္ ၂

ထိုည အိပ္မက္တြင္ေကာင္ေလးသည္ ျမားနတ္ေမာင္ဆိုသူႏွင့္ေတြ႔ေလသည္၊ ျမားနတ္ေမာင္က ကေလးမဟုတ္ဘဲ လူၾကီးျဖစ္ေနသည္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကလည္းပါလိုက္ေသးသည္ ဗမာၾကီးမို႔လို႔လားမသိ ေခါင္းေတာင္းက်ိဳက္ၾကီးႏွင့္ျဖစ္သည္။ အေတာင္ပံလည္းမပါပါေခ်။ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြလုပ္ျပီး ေတြ႔ကရလူကိုလက္ထဲကျမားျဖင့္ေလွ်ာက္ပစ္ေန၏။
“ဒီမွာ ဒီမွာ”
လူေတြၾကားထဲ ဟိုခုန္ ဒီခုန္လုပ္ေနေသာ ျမားနတ္ေမာင္ကို ေကာင္ေလးက လွမ္းေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ဘာကိစၥတုန္းေမာင္ရင္ေလးရဲ့”
“ကိစၥကေတာ့ ခင္ဗ်ားက်ေနာ့ကို ဘာေတြလုပ္ထားတယ္ဆိုတာပဲ”
ေကာင္ေလးသည္ေျပာလည္းေျပာ ဒဏ္ရာရထားသည့္သူ႔ဘယ္ဘက္ရင္အံုကိုလည္းမေက်မခ်မ္းျဖင့္လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္၏။
“ဒီမွာေမာင္ရင္ေလး အဲဒီျမားေလးတစ္ေခ်ာင္းပစ္ဖို႔ ဆယ့္ကိုးႏွစ္တိတိ က်ဳပ္ေစာင့္လာခဲ့ရတယ္ကြယ့္
မလြန္တန္ပါဘူးေနာ္”
ျမားနတ္ေမာင္ၾကီးကအသံေျပေျပကေလးျဖင့္ျပန္ေျပာသည္။
“ေနစမ္းပါဦး က်ေနာ့္ကိုမွဘာကိစၥအရင္ပစ္ရတာလဲ ေကာင္မေလးကိုပဲအရင္ပစ္လိုက္ပါေတာ့လား”
သူ႔စကားၾကားေတာ့ ျမားနတ္ေမာင္က ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္...

“ဒါကေတာ့ေကာင္ေလးေရ lady firstဆိုတဲ့ဥပေဒသေဘာအရေပါ့ကြာ အရာရာမွာ မိန္းကေလးေတြကိုဦးစားေပးရတယ္ကြ အထူးသျဖင့္ဒီခ်စ္ေရး ခ်စ္ရာေပါ့ကြာ ေကာင္မေလးအမ်ားၾကီးမူလို႔ရေအာင္ အမ်ားၾကီးေ႐ြးခြင့္႐ွိေအာင္ေပါ့ ေကာင္မေလးကစခ်စ္ရင္ မင္းငပ်င္းၾကီးျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ကြဲ႕ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကိုပဲစခ်စ္ခိုင္းလိုက္တယ္ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း႐ွိသေလာက္ၾကိဳးစားေပေတာ့ ဟိုက ေယာက်ၤားေတြကို ေခါင္းေခါက္ယူမယ္ဆိုရင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ က်ေနာ့ေခါင္းကိုေခါက္လွည့္ပါခင္ဗ်ဆိုျပီးမင္းေခါင္းသြားထိုးေပးလိုက္ေပါ့ ငိုျပသင့္လည္းငိုျပပလိုက္ လိုအပ္ရင္ဒူးေထာက္သင့္လည္း ေထာက္ပလိုက္၊ ဟားဟားဟား”

ေကာင္ေလးစိတ္တိုလာျပီျဖစ္သည္။ တိုလာသည့္စိတ္ႏွင့္ပဲဆက္ျပီးလွ်ာ႐ွည္သည္....
“က်ေနာ္မသိလိုက္တာ႐ွိတယ္ ျမားကဘယ္ခ်ိန္က်ေနာ့္ရင္ဝကိုလာမွန္ခဲ့တာလဲ”
“ေအး ေျပာျပမယ္ မင္းကိုထိတဲ့ျမားကေတာ့ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ဆိုျပီးရမ္းသမ္းျပီးငါပစ္တင္လိုက္တာ မင္းကပက္လက္ၾကီးအိပ္ေနခ်ိန္နဲ႔တိုးသြားေတာ့ ျမားအက်မွာ မင္းရင္ဝကိုတန္းထိတာပဲ”
“ဘာ”
ေတာ္ေတာ္ပစ္စလက္ခတ္ႏိုင္သည့္ ျမားနတ္ေမာင္ၾကီးပဲျဖစ္သည္ …ေတာ္ေသးတယ္ အအိပ္ေဆာ့ျပီးဖင္ေထာင္မအိပ္မိလို႔ ။
…………………….....


တိမ္ျဖဴေတြ အဆုပ္လိုက္ပြင့္သည့္ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ေကာင္ေလးအိပ္ယာမွႏိုးလာခဲ့သည္။
ႏုႏုေႏြးေႏြးေနျခည္သည္ ေကာင္ေလးတို႔႐ြာငယ္တစ္ခုလံုးကို ေ႐ႊရည္ျဖင့္သုတ္လိမ္းထား၏ ။
အတန္းလိုက္ပစ္ခ်ထားသည့္ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ေႏြဦးပန္းပြင့္မ်ား ဟိုမွ သည္မွ အျပိဳင္းအ႐ိုင္းပြင့္သစ္ကုန္ေခ်ျပီ ။ ေႏြေတးသီငွက္တို႔ႏွင့္အတူ ေလထုထဲရစ္သီဖြဲ႔ကာထံုမႊန္းေနသည့္ေႏြပန္းရန႔ံမ်ားက ႐ြာငယ္ေလးကို ပနံတင့္ေစလွ်က္႐ွိသည္။

“မဂၤလာပါ ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းေလးပါ ေဖါအဲေရ”
သူ႔ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းကိုသာ ကြက္ကြက္ကေလးသာေပးသည့္ ညကလမင္းေလးကိုတိုင္တည္ႏႈတ္ခြန္းဆက္မိသည္ ခက္ေတာ့လည္းခက္ပါသည္ ဘယ္မွာေနမွန္းပင္မသိရ
“ငါလည္း႐ူးလိုက္တာေလ”
တစ္ေယာက္တည္းေျပာျပီးျပံဳးမိျပန္သည္။
ေကာင္ေလးအေဖျဖစ္သူက သားအိပ္ေရးပ်က္မွာစိုး၍မႏိႈးေတာ့ဘဲေစာေစာစီးစီးျခံထဲဆင္းသြားျပီ ျဖစ္သည္။အေမကေတာ့မီးဖိုေခ်ာင္မွာထံုးစံအတိုင္းအလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔မိဘမ်ားကအလိုလိုက္သည္ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း လူလိုသူလို
ေတာ ့ေနႏိုင္ၾကေလသည္။ အဓိကအလုပ္မွာ ျခံအလုပ္ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔လည္းတဘက္႐ြာမွယူစရာအေၾကြးမ်ား႐ွိသည္ဆို၍ ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲကာ အေမ့လက္ရာဟင္းႏွင့္ထမင္းစားျပီးတက္သုတ္႐ိုက္ထြက္လာခဲ့သည္။

တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ်စက္ဘီးနင္းရသည္ ေရာက္ေတာ့ ယူစရာ႐ွိတာယူျပီး အေမမွာထားသည့္အတိုင္း ျခံထြက္အသီးအႏွံအခ်ိဳ႕လိုက္ဝယ္သည္။ အားလံုးျပီးေတာ့ လမ္းေဘးအေၾကာ္ဆိုင္တစ္ခုမွာအဆာေျပဝင္စားေနလိုက္သည္။
ဆိုင္႐ွင္အေဒၚၾကီးက တဖက္ကစက္ဘီးကိုကလိေနသူအားစကားလွမ္းလွမ္းေျပာေနသည္။
“ဒုကၡပါပဲေအ.. အခ်ိန္မွီျပန္ေရာက္မွျဖစ္မွာ ဒီနားမွာစက္ဘီးျပင္ဆိုင္ကလည္းမ႐ွိ”
ေျပာလည္းေျပာ အေၾကာ္စားေနသူ ေကာင္ေလးကိုလည္းၾကည့္ျပီး..
“ေကာင္ေလးနင္ဘယ္႐ြာကလဲ ဟိုတစ္ေယာက္စက္ဘီးပ်က္သြားလို႔ နင္လမ္းၾကံဳရင္တင္သြားပါလားတခါတည္း”
အေၾကာ္သည္အေဒၚၾကီးစကားေၾကာင့္ေကာင္ေလးစိတ္ညစ္သြားသည္

စက္ဘီးကလိေနသူကားသူ႔ထက္အသက္နည္းနည္းပိုၾကီးသည့္လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္သည္။
ဝတ္စားထားတာ ပြဲမင္းသားစတိုင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကလည္းေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ္ႏိုင္လွသည္။
“ဘယ္႐ြာကတုန္းဗ်”
“ေတာင္ပိုင္း႐ြာကေလ”
“အာ.. က်ေနာ့္႐ြာနဲ႔တျခားစီကိုဗ်”
႐ြာအေနအထားကဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးျဖစ္သည္ အမ်ားၾကီးမေဝးေသာ္လည္း အမ်ားၾကီးလည္းမနီးပါ။
႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ ဒီေကာင့္ကိုတင္ခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ။
အေၾကာ္သည္ကဆက္လက္လွ်ာ႐ွည္သည္..
“ဒါမွမဟုတ္ လမ္းၾကံဳသေလာက္ပဲေခၚသြားေပါ့ေအ လမ္းခြဲေရာက္ရင္သူ႔ဘာသာသူဆက္ေလွ်ာက္ပါေစေပါ့”
“အာ..မျဖစ္ဘူးဗ် ဒီမွာျခံထြက္ပစၥည္းေတြဝယ္လာတယ္ ေနာက္ခံုကမလြတ္ဘူး”
အျပတ္အသားပဲျငင္းလြတ္လိုက္သည္။
“အင္းေပါ့ေလ …ဒါဆိုလည္းဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ေမာင္စိုးေရ သူ႔စက္ဘီးဒီတိုင္းသာထားလိုက္ နင္ကိုတိုင္ပဲလိုက္ပို႔လိုက္ေတာ့”

ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ ေမာင္စိုးဟုအေခၚခံရေသာ စက္ဘီးကိုတတ္သလိုလို ႏွပ္သလိုလိုႏွင့္ေလွ်ာက္လုပ္ေနသူသည္ ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားပံုရသည္။ေကာင္ေလးနည္းနည္းေၾကာင္သြားသည္ သူ႔ကိုပို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးကိုး ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္စက္ဘီးေပါက္ေနတာ... ဟိုဒီေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့...ေတြ႔ရပါျပီေကာ....
လမင္းက ညအခင္းမွာမသာဘဲ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီးသာေနသည္...
ေကာင္မေလးးး
ေဖါအဲဆိုတဲ့ေကာင္မေလးရယ္ေလ...
ေတြ႔မယ့္ေတြ႔ေတာ့လည္းဒီေနရာမွာလာေတြ႔ရတယ္ ေကာင္ေလးဝမ္းသာလိုက္သည္မွာဆိုဖြယ္မ႐ွိေတာ့ ေကာင္မေလးအားမြတ္သိပ္စြာစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ေၾကာ့ေၾကာ့႐ွင္း႐ွင္းကိုယ္ေနဟန္၊ ျဖဴစင္ဝင္းပသည့္အသားအရည္ႏွင့္ပခံုးထက္နဲနဲေက်ာ္႐ွည္ေသာနက္ေမွာင္ေျဖာင့္စင္းသည့္ဆံပင္၊
မထူလြန္းမပါးလြန္းေသာမ်က္ခံုး၊ေျဖာင့္စင္းသည့္ႏွာတံ၊ညႇိဳ႕အားျပင္းျပင္းမ်က္ဝန္း၊နီနီေထြးေထြးႏႈတ္ခမ္းအစံုႏွင့္ ရင္ဘတ္ေနာက္မွာအသဲႏွလံုးပါသူပုရိသတိုင္းကို ေခါက္ခနဲ ပစ္ေခြလဲက်သြားေအာင္ ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းသည့္အလွပဲျဖစ္သည္။

သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းက သစ္ျမစ္ဆံုၾကီးတစ္ခုေပၚမွာ အစကတည္းကေကာင္မေလးထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္ သူကမျမင္တာပဲျဖစ္သည္ ျမင္လည္းျမင္ေရာ မ်က္ေတာင္ေလးတခ်က္ခတ္ဖို႔ကိုပင္ႏွေမ်ာလာမိသည္
ျပဴးျပဲၾကည့္ေနသူေကာင္ေလးႏွင့္ေဖါအဲတို႔တခ်က္အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားသည္ သို႔ေသာ္လည္းေဖါအဲကခ်က္ခ်င္းပင္မ်က္ႏွာျပန္လြဲလိုက္ျပီးခပ္ေဝးေဝးတေနရာသို႔သာမမွိတ္မသုန္ျပန္ေငး
ကာ လက္ထဲကကြာေစ့ကိုတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ျမည္ေအာင္ကိုက္လိုက္ေထြးလိုက္လုပ္ေနျပန္သည္
“ေကာင္မေလးငါ့ကိုမမွတ္မိဘူးထင္တယ္ အၾကည့္ကလည္းေအးတိေအးစက္ႏိုင္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းၾကီးမ်က္ႏွာလႊဲပစ္ရက္တယ္....ေကာင္မေလးေရ...ေကာင္မေလးေရ”
......................
“ကဲဒါဆိုလည္း က်ေနာ္အဝတ္အစားလဲလိုက္မယ္ သူ႔စက္ဘီးကိုေတာ့ေလာေလာဆည္ဒီမွာပဲထားထားရမယ္”
ေမာင္စိုးဆိုသူသည္ေျပာလည္းေျပာျပီးအိမ္ျပန္အဝတ္အစားလဲရန္ထိုေနရာမွဝွီးကနဲေပ်ာက္ထြက္သြားသည္။
ေကာင္ေလးအၾကီးအက်ယ္ေနာင္တရေနေခ်ျပီ အစကတည္းကတင္ေခၚခြင့္ရမယ့္ကိစၥၾကီး ကိုယ္တိုင္ကအသံုးမက်တာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေဖါအဲကိုဒီေကာင့္စက္ဘီးေနာက္ေတာ့အပါမခံႏိုင္...
ဘာေကာင္မွန္းလည္းမသိ အျငိမ့္ေတြထဲကလူျပက္ၾကီး႐ုပ္ႏွင့္
“ဟိုေလ..ဘယ္လိုေျပာရမလဲ အပန္းမၾကီးဘူးလို႔ထင္တယ္ က်ေနာ္ပဲလိုက္ပို႔လိုက္မယ္ေလ”
အေဒၚၾကီးကိုမ်က္ႏွာခ်ိဳျပန္ေသြးေနလိုက္ရသည္

အေဒၚၾကီးသည္ခ်က္ခ်င္းၾကီးေျပာင္းလဲသြားသူေကာင္ေလးအားထူးဆန္းသလိုၾကည့္ျပီး....
“ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ နင္တို႔႐ြာနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးေလ ေကာင္ေလးရဲ့”
“အာ ရပါတယ္ ကူညီလိုက္ပါ့မယ္ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ”
“အခ်င္းခ်င္း ဟုတ္လား ေဖါအဲနဲ႔နင္နဲ႔ခင္လို႔လား”
အေဒၚၾကီးသည္ ခုက်မွလွ်ာက႐ွည္ေနျပန္ျပီ
“ခင္တာ မခင္တာထက္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ကူညီတဲ့သေဘာပါဗ်”
“လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ဟုတ္လား နင္က ကရင္လည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔”
ခက္ျပီဒီအေဒၚၾကီးနဲ႔ အခက္ၾကီးခက္ျပီ ေစာေစာကအေကာင္းၾကီး ခုမွမေကာင္းၾကီးျဖစ္ျပီ သံညႇပ္ၾကီးနဲ႔သာ အေၾကာ္သည္အေဒၚၾကီးရဲ့ဗိုက္ေခါက္ကိုဖမ္းလိမ္ျပီး မွတ္ပလားဟ မွတ္ပလားဟ ဟုေအာ္ကာရန္ေတြ႔လိုက္ခ်င္ေနေတာ့သည္။

“အေဒၚရယ္ လူမ်ိဳးတူတာ မတူတာကအေရးမၾကီးပါဘူး တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္မိုးေအာက္တည္းကလူေတြပါဗ်ာ”
“တစ္မိုးေအာက္ ဟုတ္လား နင္တို႔တစ္အိမ္တည္းေနေနၾကလို႔လား မၾကားမိပါဘူး ေဖါအဲတို႔အေမနဲ႔ငါနဲ႔ခင္သားပဲ တခါမွမေျပာပါလား”
ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာလိုက္မိကာမွပိုဆိုးျပီ
“ေမ့ေနလို႔ဗ် က်ေနာ္လည္းသူတို႔႐ြာဘက္သြားဖို႔႐ွိေသးတယ္ ေစာေစာကေမ့ေနတာ ခုမွျပန္သတိရတာ က်ေနာ္ပဲအိမ္အေရာက္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္”
“ေၾသာ္ ေကာင္ေလးကလည္း နင့္ေနာက္ထိုင္ခံုကမလြတ္ဘူးေလ ဝယ္ထားတာေတြဘယ္နားသြားခ်ိတ္မတုန္း”
ဒီအေဒၚၾကီးေတာ့ျပႆနာပဲဟုေကာင္ေလးေတြးေနမိသည္
ရာဇဝင္ထဲက ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္ကိုင္သည့္တူၾကီးကိုသာခဏငွားျပီး အေၾကာ္သည္အေဒၚၾကီးကို မွတ္ပလားဟ မွတ္ပလားဟ ဟုေအာ္ျပီး ပုထြက္သြားေအာင္ထုခ်င္ေနေတာ့သည္။

ေကာင္မေလးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ကြာေစ့ကိုတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ကိုက္လွ်က္ ဘာမွစိတ္မဝင္စားသလိုနဲ႔တေနရာရာကုိေငးေနဆဲ။
ထိုစဥ္အခိုက္ စက္ဘီးအသစ္ အဝတ္အစားအသစ္ႏွင့္ေမာင္စိုးျပန္ေရာက္လာသည္ ။
႐ုတ္တရက္ အေဒၚၾကီးကဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားသည္မသိ
ေမာင္စိုးဘက္လွည့္ျပီး “နင္မအားရင္လည္းမပို႔နဲ႔ေတာ့”ဟုေျပာသည္
ျပီးေနာက္ေဖါအဲဘက္ကိုလွမ္းျပီးအသံအက်ယ္ၾကီးျဖင့္...
“ေဖါအဲေရ ဒီမွာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နင့္ကိုလိုက္ပို႔ခ်င္ေနလို႔တဲ့”

ေကာင္ေလးနည္းနည္းညစ္သြားသည္ ေတာ္ေတာ္စကားမတတ္တဲ့အေဒၚၾကီးပဲျဖစ္သည္
သူေျပာေစခ်င္တာကတမ်ိဳး လမ္းၾကံဳလို႔လိုက္ပို႔မွာျဖစ္ျဖစ္၊ အခက္အခဲျဖစ္ေနသည္ကိုကူညီသည့္သေဘာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာေစခ်င္သည္ ခုေျပာလိုက္ပံုက သူက မရမက အတင္းပို႔မယ္မွန္းသိသာေနသည္။ ဒီတစ္ခါဘာမွမစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ ရမ္ဘိုၾကီးရဲ့ေလာင္ခ်ာကိုသာယူျပီး အေဒၚၾကီးကိုေရာ သူ႔အေၾကာ္တဲေလးကိုပါ ေပ်ာက္ထြက္သြားေအာင္“အုန္း”ကနဲပစ္ထည့္လိုက္ခ်င္ေနေတာ့သည္။
ေဒၚၾကီးစကားေၾကာင့္ေဖါအဲကသူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္မ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားျပန္သည္။ ေကာင္ေလးရင္ထဲဟာတာတာၾကီးျဖစ္က်န္ခဲ့သည္
“ေကာင္မေလးငါ့ကိုလံုးဝအသိအမွတ္မျပဳပါလား” တစ္ေယာက္တည္းအသံတိတ္ေရ႐ြတ္ရင္းအလိုလိုဝမ္းနည္းေနမိသည္။

ေမာင္စိုးက ေကာင္ေလးအား မေက်နပ္သည့္ပံုစံျဖင့္ ႐ႈတင္းတင္းမ်က္လံုးေစြၾကည့္သည္ ေကာင္ေလးကလည္းေမာင္စိုးအား ဂ႐ုမစိုက္သည့္ပံုစံျဖင့္႐ႈတည္တည္မ်က္လံုးေစာင္းၾကည့္သည္ (အၾကည့္ႏွစ္ခုကိုေပါင္းေသာ္ ငေစြႏွင့္ငေစာင္းဟုအမည္ထြက္မည္ျဖစ္သည္)
“ရပါတယ္ေဒၚေဒၚရဲ့ေဖါအဲအတြက္ပဲ အားေပးရမွာေပါ့ က်ေနာ့အလုပ္ကအေရးမၾကီးပါဘူး
လာေဖါအဲ ငါလိုက္ပို႔မယ္”
ေမာင္စိုးကနာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏွင့္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးကလည္းမတ္ထတ္ထပ္ရပ္လိုက္သည္ သြားျပီ ေကာင္မေလးလိုက္သြားေတာ့မည္
ေကာင္ေလးပို႔ခြင့္မ႐ွိေတာ့ လိုက္မပို႔ႏိုင္ေတာ့

ေမာင္စိုးဆိုတဲ့ေကာင္ လိုက္ပို႔ရတာကိုအခြင့္အေရးယူျပီးေဖါအဲကိုလမ္းမွာရည္းစားစကားေျပာမလားမသိ
ေဖါအဲကလည္းအားနာနာႏွင့္ဘာေတြျပန္ေျပာလိမ့္မလဲမသိ၊ ဘာမွန္းမသိ စဥ္းစား႐ံုႏွင့္ပင္အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္ေၾကကြဲပစ္ဖို႔ေကာင္းေနျပီ ။ ေသစမ္းဆိုျပီးအေၾကာ္တဲတိုင္ႏွင့္သာ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ေျပးေဆာင့္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
စိတ္လက္မၾကည္သာစြာျဖင့္ေကာင္ေလးအေၾကာ္ဖိုးပိုက္ဆံ႐ွင္းသည္
စိတ္လက္မၾကည္သာစြာျဖင့္အေၾကာ္ဆိုင္မွထြက္လာခဲ့သည္
စိတ္လက္မၾကည္သာစြာပဲရပ္ထားတဲ့စက္ဘီးေထာင့္ကိုျဖဳတ္သည္ ေမာင္စိုးေနာက္ေဖါအဲေလးပါသြားမယ့္ျမင္ကြင္းကိုေတာ့သူမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ ေခါင္းၾကီးငိုက္စိုက္ႏွင့္ပဲ စက္ဘီးကိုထနင္းသည္ ။

ထိုစဥ္မွာပဲအေဒၚၾကီးကိုလွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ခ်စ္စရာအသံေလးတစ္ခု
“ေမာင္စိုးေနာက္မလိုက္ေတာ့ပါဘူးအေဒၚေရ ႐ြာမွာသူရည္းစားစကားမေျပာဖူးတာဆိုလို႔သမီးတစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့တယ္ ခုလိုက္ပို႔ရင္းမေျပာပါဘူးလို႔ဘယ္သူအာမခံရဲလဲ”
အသံကတိုးညႇင္းေသာ္လည္းျပတ္သားသည္ ေလွာင္သံတစ္ဝက္စြက္လွ်က္ခ်စ္ဖို႔လည္းအလြန္ေကာင္းေနသည္။
ကရဝိတ္ငွက္အသံသာတာ မိုးေစြငွက္အသံသာတာ စာေတြထဲဖတ္ဖူးသည္ ေဖါအဲအသံကိုဘယ္စာရင္းထဲထည့္ရေလမည္မသိ
သူ႔ကိုေ႐ွ႕ထားျပီးေျပာခ်လိုက္သည့္ေဖါအဲ၏စကားေၾကာင့္ ေမာင္စိုးမွာမ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ျဖစ္သြားသည္ စက္ဘီးျပင္ေပးသည့္မ်က္ႏွာမွမေထာက္ဟုလည္းေတြးေနပံုရသည္ (သူျပင္ေသာ္လည္းေပါက္ေနသည့္စက္ဘီးကျပန္မေကာင္းပါ)

ေမာင္စိုးကနာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပိုးစိုးပက္စက္ျဖစ္က်န္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ေမာင္စိုးေနာက္မလိုက္ဘူးဆိုေတာ့သူ႔ေနာက္လိုက္မယ္ေပါ့ ေကာင္ေလးအလြန္ေပ်ာ္သြားသည္
စက္ဘီးကိုလည္းရပ္လိုက္သည္။ စက္ဘီးေနာက္ခံုကတိုလီမုတ္စေတြကိုေ႐ွ႕ျခင္းသို႔အျမန္ေျပာင္းထည့္လိုက္သည္ ။
အေနာက္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ႔စက္ဘီးဆီသို႔တစ္လွမ္းျခင္းလွမ္းလာေနသည့္
ေျခလွမ္းလွလွေလးမ်ား
(တနည္း) သူ႔ႏွလံုးအိမ္သို႔တစ္လွမ္းျခင္းလွမ္းလာေနသည့္ေျခလွမ္းလွလွေလးမ်ားအား ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။

ဆက္ရန္....ခုေလာေလာဆည္ေတာ့ ေသာက္ရန္.. :P

 
©2009 ♬သားၾကီး♪ | by TNB