တိုက္ၾကီးအက္သံ

တစ္ေန႔သ၌….
မေလး႐ွားႏိုင္ငံ၏ အတန္အသင့္လူစည္ကားေသာရပ္ကြက္တစ္ခုအတြင္း႐ွိ အနည္းငယ္ေခ်ာင္က်ေသာ ေနရာတေနရာ၌ လူတစ္ေယာက္သည္ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္ေနျပီျဖစ္သည့္အေဆာက္အဦေဟာင္းတစ္ခု၏ နံရံအားမွီလွ်က္ ဂ်စ္ပစီစတိုင္လ္ျဖင့္ရပ္ေနေလသည္။
အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လွ်င္ ထိုလူ၏အေရာင္အဆင္းမ႐ွိသည့္ဝတ္စားဆင္ယင္မႈေၾကာင့္ ခပ္ညံ့ညံ့ေတာဇာတ္တစ္ခုမွလူၾကမ္းသ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ဦးဟုထင္မွတ္္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုလူသည္ လူၾကမ္းသ႐ုပ္ေဆာင္မဟုတ္ေခ်၊ ထိုလူသည္ “သားၾကီး”သာျဖစ္ေခ်သည္။
“….ေၾသာ္..?? rapperေတြသီခ်င္းထဲ ထည့္ထည့္ဆိုေနတဲ့ ဘဝ..ဘဝ..
ငါ့က်မွ မဝ..မဝ ျဖစ္ရတယ္…”
အထက္ပါအတိုင္းေရ႐ြတ္ျပီးသားၾကီးသည္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည့္မိုးေကာင္းကင္အား ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ေမာ့ၾကည့္မိေလသည္။
“အင္း..?? နတ္ျဖစ္တာခ်င္းအတူတူ မေလး႐ွားမွာနတ္ျဖစ္ရရင္ေတာ့မလြယ္...
မေလး႐ွားႏိုင္ငံဟာ ေတာ္ေတာ္ပူတဲ့ႏိုင္ငံပဲ..? ေနနဲ႔နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ေျမၾကီးေပၚက ငါတို႔လူေတြေတာင္ဒီေလာက္ပူေနရင္
ေနနဲ႔နီးတဲ့ ေကာင္းကင္ကနတ္ေတြဆို သြားျပီ၊ အဝတ္ေတာင္ကပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး...
အင္း..? မေလးနတ္သမီးေတြေတာ့ ဒုကၡပါပဲ..”
ထိုသို႔အဆီအေငါမတည့္သည့္စကားမ်ားအားေျပာဆိုျပီးသကာလ သားၾကီးသည္ေကာင္းကင္မွအၾကည့္ကိုဖယ္ခြါ၍ လူအမ်ားဥဒဟိုသြားလာေနသည့္လမ္းမဘက္သို႔အၾကည့္ကိုေ႐ြ႕လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္….
အၾကည့္ကိုေနရာတေနရာတည္းတြင္ၾကာၾကာမထားရဲ.. ခဏခဏေ႐ြ႕ရျပန္၏ ၊
အေၾကာင္းမူကား.... လမ္းသြားလမ္းလာ လူ“အထီး”မ်ားအားဖယ္၍ လူ “အမ”မ်ားဆီသို႔သာအၾကည့္ကေအာ္တိုမက္တစ္ေရာက္ေရာက္ေနသျဖင့္ ကံမေကာင္းလွ်င္ႏွာဘူးဟု အထင္ခံရႏိုင္ေလသည္။
တေအာင့္မွ်ၾကာေသာ္...... မေလး႐ွားဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းမဟာသီထက္ပင္အသက္ပိုၾကီးေနေသးသည့္ သားၾကီး၏ ဖုန္းအစုတ္ထဲသို႔ callတစ္ခုဝင္လာေလသည္...
“ဟဲလို”
“ေဟ့ေရာင္သားၾကီး!!! မင္းအလုပ္ျပဳတ္သြားျပီဆို..ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
လူ႐ႈပ္ဝင္းေဇာ္၏အသံမွန္းသိလိုက္သည္။
“ေအးကြာ… မေန႔ကပဲငါ့ကိုျဖဳတ္လိုက္ျပီ သူေ႒းနဲ႔ထထိုးၾကလို႔ကြာ”
“ေဟ!! ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ.. မင္းေခါင္းမွေကာင္းေသးရဲ့လား ? သူေ႒းကိုပဲျပန္ထိုးရတယ္လို႔”
“ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြကသိပ္မ်ားျပီကြ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“ေအာ္….သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဒါမ်ားအဆန္းလုပ္လို႔ ေ႐ြျပည္ျမန္မာကလူမဟုတ္တာက်ေနတာပဲ သူေ႒းေတြလူပါးဝတာေလာက္ေတာ့ ဒို႔ဆီက အသက္ၾကီးၾကီးဘဲေတြလူပါးဝတာကိုဘယ္မွီပါ့မလဲ? ပါးပါးေလးပါကြ ဒါနဲ႔ ဘာဆက္လုပ္မယ္စိတ္ကူးထားလဲ”
“ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး ေနစရာလည္းမ႐ွိဘူး စားစရာလည္းမ႐ွိဘူး မင္းမွာအလုပ္ေလးဘာေလး႐ွိရင္ေျပာပါဦး”
ထိုအခါ တဖက္ဖုန္းမွအတန္ၾကာတိတ္သြားသည္ ေနာက္မွေတြးေတြးဆဆေလသံေလးျဖင့္..
“အင္း…မင္းက လူပံုကေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖတ္နဲ႔ဆိုေတာ့အလုပ္ၾကမ္းေတြလုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး KLျမိဳ႕ထဲမွာလုပ္မလား?ငါ့အဆက္အသြယ္႐ွိတယ္ ဘာမွမပင္ပန္းဘူး စန္းပြင့္ရင္ပြင့္သလိုပိုက္ဆံရမယ္ ကံေကာင္းရင္ မေလးရဲမႈးခ်ဳပ္ထက္ေတာင္မင္းဝင္ေငြေတြမ်ားေနဦးမယ္”
အလြန္အားရေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ဝင္းေဇာ္၏စကားေၾကာင့္ သားၾကီးလည္းစိတ္ဝင္စားသြားေလသည္။
“တယ္ဟုတ္ပါလားသူငယ္ခ်င္းရ ဘာအလုပ္တဲ့လဲ? ဘာလုပ္ရမွာလဲ”
“ဘာမွကိုမလုပ္ရဘူးေဟ့.. မင္းသားလိုေက်ာ့ေနေအာင္ဝတ္စားျပီးထိုင္ေန႐ံုပဲ...အဲဒီမွာ အန္တီၾကီးေတြ မမၾကီးေတြကားလွလွေလးေတြနဲ႔လာေခၚရင္လိုက္သြား သူတို႔အၾကိဳက္လုပ္ေပးလိုက္.. ဒါပဲ ၊ငါထင္ပါတယ္ ႏွစ္လေလာက္မင္းေကာင္းေကာင္းအနစ္နာခံျပီးလုပ္လိုက္ရင္ မင္းဘဝလံုးဝေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္...”
……အေကာင္းမွတ္လို႔နားေထာင္ေနတာ ဒင္းက ဟိုဟာလုပ္ခိုင္းေနတာကိုး...?
ဝင္းေဇာ္၏ဆိုလိုရင္းကိုသေဘာေပါက္ျပီးသကာလ သားၾကီးလည္းပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေကာ္ဆဲျပီး ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့သည္။
…ေၾသာ္ ဘဝ..ဘဝ၊ လဒ…လဒလို႔ပဲေအာ္ရေတာ့မည္။
ဖုန္းထဲမွာလည္းပိုက္ဆံက၂က်ပ္သာသာ႐ွိေတာ့သည္.. ေနာက္ဆံုးပိုင္ဆိုင္သည့္ေငြပမာဏလည္းျဖစ္သည္...
ထို႔ေနာက္“အလြန္း”ဆိုသူတ႐ုတ္လူမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းအားသတိရသျဖင့္လက္က်န္ေငြျဖင့္ဖုန္းေခၚလိုက္သည္ အေျခအေနကိုေျပာျပလိုက္သည္ အလြန္းလည္းလိုလိုလားလားပင္ကူညီခဲ့သည္
“သူေ႒းေပးတဲ့အိမ္မွာပဲငါတို႔ေနေနၾကတာ မင္းလည္းလာေနေပါ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး စားစရာလည္းမပူနဲ႔ ငါၾကံမယ္”
ဤသို႔ျဖင့္သားၾကီးသည္အလြန္းတို႔ေနထိုင္သည့္တိုက္ၾကီးသို႔ေျပာင္းေ႐ြ႕ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၀ထပ္ဖလက္ၾကီးျဖစ္သည္။၇ထပ္ေျမာက္တြင္အလြန္းတို႔ေနသည္..
အခန္းၾကီးသံုးခန္း ဧည့္ခန္းၾကီးတခန္းႏွင့္ ေနခ်င့္စဖြယ္ေလးျဖစ္ျပီး ေလာေလာဆယ္ ေနထိုင္သူကား သားၾကီး၊ အလြန္းႏွင့္ အျမဲေရခဲ႐ႈေနသည့္ေနာက္တ႐ုတ္တစ္ေကာင္ ေပါင္းသံုးေယာက္သာ သို႔ေသာ္ေနာက္တစ္ရက္လင္းလွ်င္ သူတို႔ႏွင့္အလုပ္အတူတူလုပ္မည့္ေနာက္တ႐ုတ္မႏွစ္ေယာက္ဤအိမ္သို႔လာေရာက္ေနထိုင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ သားၾကီးႏွင့္အလြန္းက တစ္ခန္းယူျပီး မေရာက္လာေသးသည့္တ႐ုတ္မႏွစ္ေယာက္အတြက္ အခန္းလြတ္တစ္ခန္းခ်န္ထားရသည္။
ေနာက္တစ္ရက္ကူးေသာ္ အလြန္းအလုပ္ထြက္လုပ္ခ်ိန္တြင္သားၾကီးလည္းအလုပ္ထြက္႐ွာေလသည္ ။
ညအေမွာင္သာၾကီးစိုးသြားခဲ့သည္ ဘာအလုပ္မွရမလာခဲ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ေနထိုင္ရာအခန္းသို႔ျပန္လာခဲ့ရသည္။
အခန္းေရာက္ေသာ္ တံခါးမ်ားအကုန္ပိတ္ထားသျဖင့္သားၾကီးအလြန္စိတ္ညစ္သြားသည္။
လူေခၚဘဲလ္အားႏွိပ္ျပီး တေအာင့္ၾကာေသာ္ အထဲမွသစ္သားတံခါးပြင့္လာျပီး တ႐ုတ္မႏွစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးေပၚလာသည္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးကေလးမ်က္ႏွာႏွင့္ ၊အသက္၁၈ပင္ျပည့္တတ္ေသးပံုမေပၚ...ေခ်ာေမာလွပၾကသည္။
“ဘာကိစၥ.. ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လဲ”
အဲ… အသံေလးေတြက စြာတာတာေလး… သားၾကီးရယ္ခ်င္သြားသည္၊
“ဘယ္သူနဲ႔မွမေတြ႔ခ်င္ဘူး ခုေလာေလာဆယ္ငါ့ေခါင္းအံုးနဲ႔ပဲငါေတြ႔ခ်င္တယ္ အိပ္ငိုက္ေနျပီ”
“ေၾသာ္… အလြန္းေျပာတဲ့လူကနင္လား ဒါဆိုလည္းဝင္ခဲ့”
တံခါးဖြင့္ေပးျပီးေနာက္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔မိတ္ဆက္လာသည္၊
“ငါက“အိုက္ယင္” သူက“အလင္း”တဲ့ အီပို႔ကေနတက္လာတာ နင္ကေရာ”
“ငါ့နာမည္ steven chow ေဟာလိဝုကေနျပန္လာတာ”
ထိုအခ်ိန္က shaoling soccerဇာတ္ကားျဖင့္နာမည္ၾကီးေနေသာေဟာင္ေကာင္မင္းသားၾကီးတစ္ဦး၏နာမည္အားတမင္႐ြဲ႕ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
တ႐ုတ္မႏွစ္ေယာက္လံုးျပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္စြာစြာ အိုက္ယင္က..
“နင္ကsteven chowနဲ႔မတူဘူး man tat ng နဲ႔ပိုတူတယ္” ဟုေျပာျပီးႏွစ္ေယာက္သားသေဘာေခြ႔ကာရယ္ေမာေနၾကေလသည္။
သားၾကီးနည္းနည္းေတာ့ တင္းခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားသည္ man tat ngဆိုသူမွာ steven chowဇာတ္လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဦးေလးလုပ္လိုက္ အေဖလုပ္လိုက္ လုပ္ေနသူ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကားႏွင့္ ဘဲၾကီးျဖစ္သည္ ကိုယ့္စကားႏွင့္ကိုယ္ျပန္ျငိေနျပီ ။ အလုပ္႐ွာမရသျဖင့္လူကသိပ္မေပ်ာ္ အေရးထဲသာလိကာလိုဟာေလးေတြႏွင့္လာတိုးေနသည္
သားၾကီးဘာမွျပန္မေျပာဘဲခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲေနလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ ငနဲမႏွစ္ေကာင္ကားမေနပါေခ်..
“နင္တ႐ုတ္စကားေျပာတာမပီဘူးေနာ္ ရယ္ခ်င္စရာၾကီးျဖစ္ေနတယ္ အဲ..တ႐ုတ္လိုဆဲရင္ေတာ့အရမ္းပီတယ္တဲ့ အလြန္းေျပာတာပါ ဟုတ္လားဟင္? တခြန္းေလာက္ဆဲျပပါလား”
“………………………….”
“နင္metal gear solidကိုမိုးလင္းေပါက္ေဆာ့တယ္ဆို ps oneတုန္းကပဲငါေဆာ့ဖူးတာ two မေဆာ့ဖူးဘူး ေပးေဆာ့ေနာ္”
“…………………………”
“အလြန္းေျပာတယ္ နင္ေအာကားေတြၾကည့္တယ္ဆို”
“ေဟ့..မင္းတို႔ဒါေတာ့လြန္တယ္ကြေနာ္”
သားၾကီးေပါက္ကြဲသြားေလျပီ င႐ုတ္သီးမစားရပါဘဲ ႐ႈဳး႐ႈဳး႐ွား႐ွားျဖစ္သြားေလျပီ ၊ငနဲမႏွစ္ေကာင္ကား တခြီးခြီးျဖင့္ရယ္ေမာကာ သူတို႔အားေပးထားသည့္အခန္းတြင္းသို႔ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
“ငါဘာမွေျပာမထားဘူးေနာ္ သူတို႔ဘာသာသူတို႔မင္းကိုဝိုင္းၾကပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ဟာေတြကြ”
အလြန္းကားအခန္းတြင္းမွထြက္လာျပီးသားၾကီးအားျပန္လာ႐ွင္းျပသည္။
ထိုညစိတ္ေမာလူေမာႏွင့္ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ အိပ္မက္ထဲတြင္ေတာင္အလုပ္ကိုပတ္႐ွာေနသျဖင့္အိပ္ေနရင္းလည္းသားၾကီးေမာရေလသည္။
“ေၾသာ္….မလွလိုက္သည့္ဘဝမ်ား အိပ္မက္ထဲတြင္ေတာင္ဘဝက လွမေနပါေခ်”
နံနက္သံုးနာရီေလာက္တြင္ ေရဆာသျဖင့္ႏိုးလာသည္ ခ်က္ျခင္းမထျဖစ္ေသး အိပ္ယာထက္တြင္ပင္လဲေလ်ာင္းေနရင္းထူးျခားမႈတစ္ခုကိုသားၾကီးသတိျပဳမိလိုက္သည္ သူ၏ပခံုးနားသို႔ အသက္႐ႈသံတစ္ခုႏွင့္အတူ ေလေႏြးေႏြးေလးတစ္ခုသည္ အခ်က္က်က်လာလာတိုက္ခတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္...
ပထမတြင္ အလြန္းတစ္ေယာက္အအိပ္ေဆာ့ျပီး အနားသို႔ေရာက္လာျခင္းေလာဟုလွည့္မၾကည့္ဘဲေတြးမိလိုက္ေသးသည္
သို႔ေသာ္ ေမႊးပ်ံ႕သည့္ ကိုယ္သင္းနံ႔တစ္မ်ိဳးကိုေရးေရးေလးရလိုက္သည့္အခါ အလြန္းမဟုတ္မွန္းေသခ်ာသြားေလျပီ ။
သားၾကီးလည္းအိပ္ယာထက္ဝယ္ငုတ္တုတ္ထထိုင္ျပီး သူ႔အိပ္ယာကိုသူျပန္ၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔ဘက္မ်က္ႏွာမူျပီး တစ္ေစာင္းေကြးေကြးကေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ အိုက္ယင္ႏွင့္သူ႔ေဘးဘက္တြင္ အလင္းအား ျပင္ပမွမီးေရာင္မႈန္မႈန္ျဖင့္ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
“ေစာက္ကေလးမေတြ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္မအိပ္ၾကပါလား ျပႆနာပဲ”
အလြန္းကားဘာမွမသိဘဲအိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာသည္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကဝင္လာအိပ္ၾကသည္မသိ အလြန္းႏွင့္သားၾကီး ႏွစ္ေယာက္သားအိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္တြင္ ငနဲမေတြ ဝင္လာၾကပံုရသည္ ။ အခန္းကက်ယ္သျဖင့္လူေလးေယာက္လည္းေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိအိပ္ႏိုင္ေလသည္ ။
ေရေသာက္ျပီးျပန္အိပ္ေသာ္လည္းေတာ္႐ံုႏွင့္သားၾကီးအိပ္မေပ်ာ္ပါေလေတာ့ စိတ္ထဲတြင္တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနသည္ ။
“နက္ျဖန္မွပဲ ဒီကိစၥေဆြးေႏြးရေတာ့မယ္ ဘာကိစၥ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္မအိပ္ၾကသလဲ”
ထို႔ေနာက္သားၾကီးလည္းေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
နံနက္အလင္းေရာက္ေသာ္ အခန္းကအျခင္းအရာကိုျမင္ျပီး အလြန္းလည္းအေတာ္စိတ္ညစ္သြား၏
“ငါ့ေစာ္မွာဒီအိမ္ေသာ့တူအကုန္႐ွိတယ္ကြ တခါခါစိတ္ကူးေပါက္ရင္မနက္အေစာၾကီးတိုက္ေပၚတက္လာတတ္တယ္ အခန္းမွာ ဒီလိုေရာအိပ္ေနတာေတြ႔လို႔ကေတာ့ေသျပီ ငါျပႆနာ႐ွင္းႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
“ဒါဆိုမင္းတို႔သူေ႒းကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္”
သားၾကီးေပးသည့္အၾကံကိုယူျပီးအလြန္းလည္း သူေ႒းထံကြန္ပလိန္းတက္သည္။ သူေ႒းလည္း အိုက္ယင္ႏွင့္အလင္းအားေခၚဆူေလေတာ့သည္....
“ဘာကိစၥေယာက်ၤားေတြအခန္းဝင္အိပ္ရတာလဲ”
“ညကအခန္းအျပင္ဘက္ဝရန္တာမွာ တစ္ညလံုးလမ္းေလွ်ာက္တဲ့ေျခသံၾကားရတယ္ တံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္းလူမျမင္ရဘူး သရဲပဲျဖစ္မယ္ အဲဒါနဲ႔ေၾကာက္ျပီး မအိပ္ရဲေတာ့လို႔သူတို႔အခန္းဝင္အိပ္တာပါသူေ႒းရယ္”
“ငါေျပာမယ္ မျမင္ရတဲ့သရဲကနင္တို႔ကိုဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး ျမင္ရတဲ့လူကပဲနင္တို႔ကိုလုပ္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မိန္းကေလးဆိုတာသတိရဦး”
“ျမင္ရတဲ့လူကိုမေၾကာက္ဘူးသူေ႒းရဲ့ မျမင္ရတဲ့သရဲကိုေၾကာက္တယ္”
“အာ… ဒုကၡပါပဲလား ဒါပဲေျပာမယ္ေနာ္ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္အိပ္ အေရာေရာအေႏွာေႏွာအိပ္လို႔ျပႆနာတက္ရင္ငါလည္းမ႐ွင္းႏိုင္ဘူး ၾကားလား”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ႐ွင္”
ဤသို႔ျဖင့္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္သည္ကိုယ့္အခန္းကိုယ္အိပ္ပါမည့္အေၾကာင္း သူေ႒းအားခပ္တည္တည္ျဖင့္ဂတိေပးျပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ပင္သားၾကီးတို႔အခန္းထဲဝင္အိပ္ျပန္ေလသည္။
“ကဲ.. အခန္းခ်င္းလဲမယ္”
အလြန္း၏ေတာင္းဆိုမႈျဖင့္အခန္းခ်င္းလဲလိုက္ၾကသည္ ၂ရက္သာၾကာသည္ ငနဲမႏွစ္ေကာင္လာေပါင္းအိပ္ျပန္သည္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္းထူးမျခားနား....၊
“နင္တို႔အခန္းျပတင္းတံခါးေပါက္က ညညဆိုအရိပ္ေတြျဖတ္ေျပးေနတယ္ လူရိပ္ျဖစ္လိုက္ အေကာင္ေတြရဲ့အရိပ္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ မဲမဲၾကီးေတြဟာ ငါတို႔ေၾကာက္တယ္”
အလြန္းလည္းအၾကီးအက်ယ္စိတ္ဓါတ္က်ေနေလျပီ သားၾကီးလည္း ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္သံုးရေတာ့သည္။
“ဒီလိုလုပ္ကြာ”ဟုအစခ်ီကာသူ႔အၾကံဥာဏ္ကိုအလြန္းအားတိုးတိုးတိတ္တိတ္ဖြင့္ေျပာလိုက္သည္ အလြန္းလည္းသေဘာက်သြားသည္
“မင္းအၾကံပိုင္တယ္ အဲဒါဆိုသူတို႔လည္းဝင္အိပ္ရဲမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
ၾကိဳတင္စည္းဝါး႐ိုက္ထားသည့္အတိုင္း အိုက္ယင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အားတိုးတိုးတိတ္တိတ္ေခၚယူ၍အလြန္းက ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာျပေလသည္...
“သားၾကီးကိုနင္တို႔ဘာထင္လဲ? မူးလာရင္အရမ္းေသြးဆိုးတာေနာ္ တစ္အိမ္ထဲအတူတူေနတဲ့သူေတြခ်င္းမို႔လို႔ဆိုျပီး နင္တို႔ကိုညႇာလိမ့္မယ္ေတာ့မထင္နဲ႔ သူက ဇ ႐ွိတယ္ မူးလာရင္ဘယ္ေကာင္မမွမေ႐ွာင္ဘူး”
ကေလးမႏွစ္ေယာက္ကားမ်က္လံုးကေလးေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္နားေထာင္ေန႐ွာသည္၊
ပိုျပီးပီျပင္ေစရန္ညေနဘက္တြင္သားၾကီးသည္ carlsbergႏွစ္လံုးႏွင့္Guinness stoutတစ္လံုးအားအျပင္မွဝယ္လာျပီးေနာက္အခန္းထဲတြင္ေသာက္ရန္ျပင္ေလသည္ မ်က္ႏွာကိုလည္းအတတ္ႏိုင္ဆံုးခက္ထန္ထားလိုက္၏။
ပုလင္းသံုးလံုးႏွင့္မိန္႔မိန္႔ၾကီးထိုင္ေနေသာသားၾကီးကိုျမင္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ တ႐ုတ္မႏွစ္ေယာက္လံုးတစ္ဖက္ခန္းသို႔ကူးသြားေတာ့သည္....
ေကာင္းေပစြ…ေကာင္းေပစြ... သားၾကီးအၾကံေအာင္ျမင္ေခ်ျပီ။
ခြက္ထဲသို႔ဘီယာအနည္းငယ္ေလာင္းထည့္လိုက္ျပီး စိမ္ေျပနေျပအရသာခံေသာက္ေနလိုက္သည္။
“သနားလိုက္ပါဘိ ကေလးမတို႔ရယ္ ခုေတာ့သားၾကီးကိုေၾကာက္သြားၾက႐ွာျပီေပါ့ကြယ္”
သားၾကီးမ်က္ႏွာျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးျဖစ္ေနေလသည္...၊
သို႔ေသာ္…မၾကာလိုက္...
ျပံဳးျဖီးျဖီးသားၾကီးမ်က္ႏွာတည္သြားသည္ တည္ရာမွမဲ့သြားသည္ မဲ့ရာမွငိုမလိုညိဳတိုတိုျဖစ္လာေတာ့သည္...
သူ႔အားေၾကာက္၍အျပင္ထြက္သြားသည္ဟုငနဲမႏွစ္ေကာင္အားေ႐ွာ့တြက္မိျခင္းသည္မွားေလစြ...
တဖက္ခန္းကူးသြားၾကျခင္းမွာ ခြက္သြား႐ွာၾကျခင္းသာျဖစ္သည္ ဖန္ခြက္တစ္ေယာက္တစ္လံုးရေသာ္ သားၾကီးႏွင့္အတူတူဝင္ထိုင္္ျပီး မေျပာမဆိုႏွင့္ တစ္ခြက္တစ္ဖလားဝင္ႏြဲၾကေလေတာ့သည္။
သားၾကီး၂ခြက္ေသာက္ျပီးခ်ိန္တြင္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ငါးခြက္စီေသာက္လိုက္ၾကျပီျဖစ္သည္
သားၾကီးနည္းနည္းေဝေနခ်ိန္တြင္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္အမူးၾကီးမူးေနၾကျပီျဖစ္သည္ ပုလင္းလည္းေျပာင္ေလျပီ အလင္းကျငိမ္ေသာ္လည္းအိုက္ယင္ကအနညး္ငယ္ေသြးဆိုးသည္ “အဟုမ္း” ဆိုေသာအမည္နာမတစ္ခုအားထုတ္ျပီးဆဲေနသည္ “အဟုမ္း”ဆိုတာေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္နာမည္သာျဖစ္သည္ သို႔ေသာ္ မည္သူမွန္းေတာ့သားၾကီးလည္းမသိေခ်...။
“သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မူးေနတာကိုပတ္ထိန္းေနရတာနဲ႔ပဲ ငါလည္းေသာက္ထားတာေတြဘယ္ေပ်ာက္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ဘူး စိတ္ညစ္လိုက္တာကြာ”
သားၾကီးစကားကိုနားေထာင္ျပီးသည့္ေနာက္အလြန္းလည္းဘာမွမၾကံတတ္ေတာ့ေခ် ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲဟု သေဘာပိုက္လိုက္ပံုရသည္...။
ဤသို႔ျဖင့္အသြင္မတူေသာလူသားေလးဦးသည္အခန္းတစ္ခန္းတည္းတြင္ေနထိုင္ျဖစ္ၾကေတာ့သည္။
“ငါၾကည့္ခ်င္တဲ့အေခြေတြၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအခ်ိန္ျပည့္အခန္းထဲမွာ”
“ငါေဆာ့ခ်င္တဲ့ဂိမ္းေခြလည္းေဆာ့လို႔မရေတာ့ဘူး controllerက အခ်ိန္ျပည့္သူတို႔လက္ထဲမွာ”
အလြန္းႏွင့္ သားၾကီးတို႔ေန႔တိုင္းညဥ္းေနရသည့္စကားမ်ားျဖစ္သည္။
တမနက္တြင္ျဖစ္သည္ .. အခန္းထဲတြင္႐ႈိက္႐ိႈက္ျပီးငိုေနသည့္အသံတစ္ခုေၾကာင့္သားၾကီးအိပ္ယာမွႏိုးလာခဲ့သည္ ။
ငိုေနသူမွာ အလင္း ဆိုသည့္ေကာင္မေလးျဖစ္သည္ သားၾကီးကိုေက်ာေပးထိုင္ေနျပီး တစ္ကိုယ္လံုးသိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ ႐ႈိက္ၾကီးတငင္ငိုေနသည္ ။
“၁၀နာရီေတာင္ထိုးျပီ ဘာလို႔အလုပ္မဆင္းေသးတာလဲ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေတာ့ဆင္းသြားျပီး”
သားၾကီးလည္းအိပ္ယာမွထလာျပီး ေကာင္မေလးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္သည္..။ ဘယ္ကတည္းကငိုေနသည္မသိ မ်က္ႏွာကနီျပီးေဖာင္းအစ္ေနသည္ မ်က္ရည္မ်ားကလည္း တျဖိဳင္ျဖိဳင္ႏွင့္စီးက်ေနလိုက္သည္မွာ သနားဖြယ္အတိပင္ျဖစ္ေတာ့သည္၊ တစ္႐ႈးတစ္ဖာလည္းကုန္သြားေလျပီ ။
“ဘာျဖစ္တာလည္းဟာနင္ကလည္း ေစာေစာစီးစီးငိုေနပါလား”
သားၾကီးအေမးကို႐ိႈက္သံတစ္ဝက္ႏွင့္ေကာင္မေလးျပန္ေျဖသည္..
“ငါတို႔အိမ္က ‘တန္ပို’ေလ ဒီမနက္ပဲေသသြားျပီ အဟင့္ဟင့္ဟင့္”
ေၾသာ္..ေသျခင္းတရားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ကိစၥေပပဲ..ေသတာေလာက္ၾကီးမားသည့္ဆံုး႐ံႈးမႈမ႐ွိဟုထင္သည္ ခုမွပဲအလင္းကိုပိုသနားသြားမိသည္။
“ငိုေပါ့ေကာင္မေလးရယ္ စိတ္႐ွိတိုင္းသာငိုပစ္လိုက္ပါ”
အတတ္ႏိုင္ဆံုးေျဖသိမ့္စရာစကားေျပာေပးဖို႔ေတာ့သားၾကီးၾကိဳးစားမိသည္။
“ငါ၉တန္းတုန္းကငါ့အဖြားဆံုးေတာ့ ၁ရက္တိတိငါထမင္းမစားဘဲထိုင္ငိုေနတာ ငါကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔လူဆိုတာေသမ်ိဳးေတြပဲေလ တေန႔ေန႔မလြဲမေသြဒီလမ္းကိုသြားၾကရမွာပါပဲ”
တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္တရားသေဘာႏွင့္ယွဥ္ျပီး ေကာင္မေလးစိတ္သက္သာရာရေအာင္သားၾကီးေျပာမိသည္။
“ငါဒီကိုထြက္လာတဲ့ေန႔တုန္းကသူသိပ္ေနမေကာင္းဘူး သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ၾကဖို႔ အိမ္ကလူေတြကို ငါအတန္တန္မွာရဲ့သားနဲ႔အခုလိုျဖစ္ရတာ ငါအိမ္ကိုဘယ္လိုျပန္ရမလဲ သူမ႐ွိဘဲနဲ႔ အီးဟီးဟီး”
ေျပာရင္းျဖင့္ေကာင္မေလးငိုျပန္ပါေလျပီ...။
“ဒါနဲ႔တန္ပိုကဘယ္သူလဲဟင္”
“ေရာ့..ဒီမွာသူ႔ပံုေတြအမ်ားၾကီး႐ွိတယ္”
Tempo ဟုအမည္တပ္ထားသည့္သူမဖုန္းထဲကpicture file folderတစ္ခုကိုသားၾကီးအားဖြင့္ၾကည့္ခိုင္းေလသည္
သားၾကီးလည္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာကိုယ့္နဖူးကိုယ္႐ိုက္လဲေသလိုက္ခ်င္စိတ္ပင္ေပါက္သြားေတာ့၏
tempoသည္လူမဟုတ္ဘဲၾကက္တူေ႐ြးငွက္ကေလးျဖစ္ေနသည္ အဟိတ္တရိစၦာန္ပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သံေယာဇဥ္ဆက္ထံုးေၾကာင့္ေကာင္မေလးၾကဴၾကဴပါေအာင္ငိုေနရျခင္းျဖစ္သည္ ၁၂နာရီထိငိုျပီးေနာက္ေမာသြားသျဖင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရဝင္ခ်ိဳးသည္ ေရခ်ိဳးျပီးဗိုက္ဆာသည္ဆိုသျဖင့္ သားၾကီးအျပင္ထြက္ျပီးထမင္းထုပ္ေပးရျပန္သည္ ထမင္းစားျပီးေနာက္ တန္ပိုအားသတိရသည္ဟုဆိုကာဒုတိယအၾကိမ္ဆက္ငိုသည္ ၊၂နာရီခြဲေလာက္တြင္ငိုရတာေမာသျဖင့္ ခဏနားျပီးတီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲထိုင္ၾကည့္ေနသည္ ေနာက္..ေကာင္မေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္ မအိပ္ခင္မွာတမ္းေခြ်သြားေသးသည္..
ဖုန္းကိုsilent modeလုပ္ထားရန္၊ ဖုန္းလာလွ်င္တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာရန္၊ ဂိမ္းေဆာ့လွ်င္ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေဆာ့ရန္၊ အျပင္ထြက္လွ်င္အခန္းတံခါးကိုညင္ညင္သာသာတြန္းဖြင့္ရန္ႏွင့္ ငါးနာရီအတိတြင္ေခၚႏိႈးရန္တို႔ျဖစ္သည္။
“ဘယ္လိုမာတုဂါမေလးေတြပါလိမ့္ကြယ္”
စဥ္းစားရင္းသားၾကီးရယ္ခ်င္ေနသည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ အလြန္း၊သားၾကီး၊အိုက္ယင္ႏွင့္အလင္းဟူေသာအသြင္မတူသူလူသားေလးဦးတို႔သည္ အေဆြခင္ပြန္းဖြဲ႕၍ျငိမ္းခ်မ္းစြာေနလာၾကရာ (၄၈)ရက္တိတိျပည့္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ထိုအေဆာက္အဦး၌ထိန္႔လန္႔ဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ပြါးခဲ့ေတာ့သည္။
ထိုေန႔သည္ အလြန္းကအျပင္ေရာက္ေနျပီး အလင္းကဇာတိအီပို႔သို႔ျပန္သြားသျဖင့္အိုက္ယင္နဲ႔သားၾကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္သာအခန္းထဲ၌က်န္ရစ္သည္ ။ထိုေန႔သည္ သူလိုကိုယ္လိုေန႔တစ္ေန႔သာျဖစ္သည္ မေန႔ကထက္ဘာမွပိုမထူးသည့္ေန႔လည္းျဖစ္သည္ ထူးျခားသည္က နံနက္၁၀နာရီတြင္အိပ္ယာထက္ဝယ္ငုတ္တုတ္ထိုင္ျပီးအသက္ဖိုလႈိက္ဖိုလႈိက္႐ႈေနေသာအိုက္ယင္အား အိပ္ယာကႏိုးႏိုးျခင္းေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္ ၊႐ုတ္တရက္ေတာ့သားၾကီးလန္႔သြားသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ တိုက္ေပၚကလူေတြအကုန္လံုးေအာက္ကိုဆင္းေျပးလို႔ ငါလည္းဆင္းေျပးတာေပါ့ ခုမွျပန္တက္လာၾကတာ”
သားၾကီးနား႐ႈပ္သြားသည္။
“႐ွင္းေအာင္ေျပာစမ္းပါဦးဟ”
“မနက္ကေပါ့ ဘာေပါက္ကြဲသံၾကီးလည္းမသိဘူး တိုက္ေအာက္ကေနထြက္လာတာ အက်ယ္ၾကီးပဲ ၁၀ထပ္လံုးကလူေတြအကုန္လန္႔ျပီးႏိုးပါတယ္ဆို မႏိုးတာနင္တစ္ေယာက္ပဲ ေသစရာ႐ွိနင္အရင္ေသျပီ အားလံုးတစ္ဝုန္းဝုန္းနဲ႔ဆင္းေျပးၾကေတာ့ငါလည္းနင့္ကိုေခၚတယ္ မႏိုးဘူး၊ နင့္နား႐ြက္ကိုဆြဲျပီးေခၚႏိုးတယ္ လက္နဲ႔႐ိုက္တယ္ လက္သည္းနဲ႔ဆိတ္တယ္ ေျခေတာက္နဲ႔ကန္တယ္ အဲဒါလည္းမႏိုးဘူး”
“ေဟ!!! ငါ့ကိုေျခေတာက္နဲ႔ကန္ႏိုးတယ္”
သားၾကီး႐ုတ္တရက္ေၾကကြဲသြားေလသည္ “သြားကုန္ပါျပီ႐ွိစုမဲ့ဘုန္းကံေလးေတြ”သို႔ေသာ္ သိခ်င္စိတ္ကပိုမ်ားေနသျဖင့္ ဆက္ေမးမိသည္။
“လူေတြအကုန္လံုးေအာက္ကိုေရာက္ကုန္တယ္ေလ တိုက္ၾကီးေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေမာ့ၾကည့္နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကတယ္ ဂက္စ္အိုးေပါက္တာလိုလို ေသနတ္ပစ္တာလိုလို ေနာက္အၾကာၾကီးေနလို႔ဘာမွလည္းမျဖစ္ အေျဖလည္း႐ွာမရတာနဲ႔ျပန္တက္လာၾကတာ ေမာလိုက္တာ…ဟူး!!! ”
ေန႔လည္၁နာရီတြင္ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္ အသိတစ္ဦးမွသားၾကီးကိုဖုန္းဆက္သည္
“ညီေရ မင္းတို႔တိုက္ဘက္က ဘာအသံၾကီးလည္း ကြ ေသနတ္ပစ္တာလား”
ထိုဖုန္းဆက္သူသည္ သားၾကီးတို႔ႏွင့္အတန္ငယ္ကြာေဝးေသာရပ္ကြက္တစ္ခုမွျဖစ္သည္။
“အဲေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာကေတာင္ အသံၾကားရတယ္ ငါကမႏိုးဘူး အင္း..အိုက္ယင္ေျပာသလိုပဲ ေသစရာ႐ွိရင္ငါပဲအရင္ေသမွာ အအိပ္ပုတ္လိုက္တာလြန္ေရာ”
ေနာက္မွသိရသည္မွာငလ်င္လႈပ္သျဖင့္တိုက္ၾကီးအက္ကြဲရာမွထြက္ေပၚလာသည့္ဧရာမအသံၾကီးျဖစ္သည္။
ထိုငလ်င္သည္ လူသားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ၏အသက္ကိုရက္ရက္စက္စက္ေခြ်ယူခဲ့သည့္
ဆူနာမီလႈိင္းလံုးၾကီးကိုဖန္တီးခဲ့သည့္ငလ်င္လည္းျဖစ္ေတာ့၏ ထိုေန႔ညတြင္ ဆူနာမီေၾကာင့္အတံုးအ႐ံုးေသဆံုးကုန္သူမ်ားကိုတီဗြီသတင္းတြင္ေသြးပ်က္ဖြယ္ရာေတြ႔ၾကရေတာ့သည္။
တိုက္ၾကီးကိုဆိုင္ရာတို႔ကအျမန္ဆံုး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။

သားၾကီးရဲ့best friend “အလြန္း”

(၂၀၀၅ခုႏွစ္ကအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ပါသည္ ဤစာကိုဖတ္႐ႈျပီးေနာက္ “သားၾကီးက ပါးစပ္ထဲလက္ထည့္ရင္မကိုက္ဘူးေပါ့”ဟုေစာဒကတက္ခ်င္တက္ၾကမည္ျဖစ္သည္ မွားပါလိမ့္မည္ သားၾကီးလည္းကိုက္တတ္သူသာျဖစ္ပါသည္ သို႔ေသာ္ သားၾကီးသည္ စားႏိုင္လွ်င္ေလွ်ာ္ႏိုင္ရမည္ထံုးႏွလံုးမူထားသူသာျဖစ္သည္ ထိုစဥ္ကာလကသားၾကီးတြင္စားစရာမ႐ွိသလိုေလွ်ာ္စရာလည္းမ႐ွိေခ် ထို႔ေၾကာင့္အိုးခ်င္းထားလည္းအိုးခ်င္းမထိ ၾကိဳးခ်င္းထားလည္းၾကိဳးခ်င္းမျငိခဲ့ရပါေၾကာင္း...။ ။ taryarL ၂.၃.၀၉)