ေ႐ႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေဝး

“ထြန္းဦး”သည္ “မ်က္ႏွာျမင္ ကန္ခ်င္ပါေစ”ဆုေတာင္းျပည့္သူျဖစ္သည္။
ေ႐ွးဘဝကဘယ္လိုအထံုေရစက္ေၾကာင့္မသိ ဘုရားေပးသည့္သူ႔႐ုပ္သည္ အလြန္ပဲ့ေလသည္။
ထူးဆန္းတာကသူသည္ လူခ်စ္လူခင္အလြန္ေပါျခင္းျဖစ္သည္ ။က်ေနာ္တို႔ကိုေတြ႔တိုင္း“ငါျပန္ေတာ့မယ္ကြ”ဟု ေျပာေလ့႐ွိသည္
သူထိုသို႕ေျပာတိုင္း “ဝက္႐ူးလားေဟ့”ဟု က်ေနာ္တို႔အားလံုးက တညီတညြတ္တည္းျပန္ေအာ္ေလ့႐ွိၾကသည္။ ခုေတာ့ “မိုးၾကိဳးပစ္ ဘုရားစူး” သူတစ္ကယ္ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္ ။
ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳဆီျပန္ရေတာ့မည့္သူ႔အတြက္ ဝမ္းသာမိသလို ေနာက္ရက္ေတြက်ရင္သူမ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ႔လည္းက်ေနာ္တို႔မွာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါသည္
ဆိုရရင္ ဝမ္းလည္းသာပါတယ္ ဝမ္းလည္းနည္းပါတယ္ မိသိန္းၾကည္အေနအထားမ်ိဳးပါ။


ဒီမွာစားအတူ ႏြားအတူႏွစ္ေတြအၾကာၾကီး႐ွိခဲ့ၾကေပမယ့္ ဟိုေရာက္ရင္ တစ္သက္လံုးထပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ေလ...
(စားအတူ သြားအတူလို႔ေရးခ်င္တာပါ စာလံုးေပါင္းမွားသြားပါတယ္)
က်ေနာ္တို႔ေဘာ္ေဘာ္ေတြ သူ႔အတြက္ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ေတြေပးၾက အမွတ္တရပစၥည္းေတြ ေပးၾက ႏွင့္ သူ႔အျပန္လမ္းသည္ ဘာပဲေျပာေျပာ လွေနခဲ့ပါသည္
ထိုေနာက္ဆံုးတစ္ရက္ကို အလုပ္မွခြင့္ယူျပီးသူ႔ကို KLအထိလိုက္ပို႔ၾကသည္ ။
လူ႐ွင္းသည့္တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးလုပ္ျဖစ္ၾကသည္ ။
စားေသာက္ဆိုင္ကလူအလြန္႐ွင္းေနျပီး က်ေနာ္တို႔တစ္ဝိုင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းက ေျမးအဘိုးတစ္ဝိုင္းသာ႐ွိၾကသည္။


ေျမးအဘိုးဟုထင္ရျခင္းမွာကြာျခားလြန္းသည့္အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္ျဖစ္ျပီး ေျမးအဘိုးမဟုတ္မွန္းကို သူတို႔၏အမူအရာေၾကာင့္တစ္ေျဖးေျဖးခ်င္းသိလာရသည္။
စာထဲကအတိုင္းေျပာရရင္ ဒင္းတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ကလူအိသို႔ ျမဴအိသို႔ျဖစ္ေနၾကသည္ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႔ကို“ဖုတ္ေလသည့္ငပိ ႐ွိတယ္လို႔မထင္”အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ ကဲခ်င္တိုင္းကဲေနၾကေလသည္။
အဘိုးၾကီးသည္ အားလံုးေပါင္းမွေျခာက္ဆယ့္ေလးပင္သာ႐ွိေတာ့မည့္ သူ႔ဆံပင္ကိုအေရာင္ေတာက္ေနေအာင္ဂ်ယ္လိမ္းထားျပီးအက်အနဖီးသင္ထားသည္ ေကာင္မေလးကားမ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ ႏွာတံေပၚေပၚေလးႏွင့္ အဝတ္အစားကိုလန္ထြက္ေနေအာင္ဝတ္ထားျပီး ေခတ္ဆန္ဆန္လွသူေလးျဖစ္သည္။


“လူပ်ိဳေတြတဲ့လားကြာ? ဟားဟား…မင္းတို႕ေကာင္ေတြ ႐ွက္တတ္ရင္လဲေသလိုက္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းေနျပီ ေတြ႔လား ဟိုမွာမင္းတို႔ဘဘၾကီးက နတ္သမီးေလးနဲ႔ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ နတ္သမီးမေျပာနဲ႔ လက္ခ်မီးနာမည္နဲ႔ ကုလားမေတာင္မပိုင္ၾကဘူး ဟားဟားဟား”
က်ေနာ္တို႔ထဲမွ ကိုေက်ာ္ထြန္းဆိုသူ၏ခနဲ႔တဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ အားလံုး႐ွက္ရယ္ရယ္မိၾကသည္။
ေျပာအား႐ွိမွာေပါ့ သူကအိမ္ေထာင္သည္ကိုး...။
တစ္ေယာက္ကမေက်မနပ္ႏွင့္ျပန္ေျပာသည္...။
“ဒီေခတ္ေကာင္မေလးေတြက သြားမ႐ွိလည္းရတယ္ ကား႐ွိဖို႔အေရးၾကီးတယ္ေလဗ်ာ”

“ေအး…ေအး…မင္းေျပာမွပဲငါလည္းျပန္စဥ္းစားမိတယ္ မင္းတို႔ထဲမွာအေျခအေနအဆိုးဆံုးကျမင့္ေဇာ္ပဲကြ သူ႔ခမ်ာ ကားမ႐ွိရတဲ့အထဲ သြားကပါမ႐ွိျပန္ဘူး”
သူ႕ကိုေ႐ွ႕တည့္တည့္ထားျပီးတြယ္ထည့္လိုက္သည့္ ကိုေက်ာ္ထြန္း၏စကားေၾကာင့္ျမင့္ေဇာ္မ်က္ႏွာနီရဲသြားေလသည္၊ သူကသြားက်ိဳးကိုး..။
အားလံုး၏ရယ္သံကားတဝါးဝါးတဟားဟားႏွင့္။
အဘိုးၾကီးသည္ ေကာင္မေလးကို ဟင္းေလးခြံံ႔လိုက္ ဟိုနားဒီနားနမ္းလိုက္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႕လူပ်ိဳေတြကိုအၾကီးအက်ယ္သိကၡာခ်ေနေလသည္။
(ဟိုနားဒီနားဆိုတာ ပါး၊ နား႐ြက္၊နဖူး ၊ ႏႈတ္ခမ္း၊ေက်ာျပင္၊ ႏွင့္လည္တိုင္ အစ႐ွိသည့္ေနရာမ်ားကိုဆိုလို၏ ၊ တခ်ိဳ႕မ်ား႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး သိပ္ေတြးတယ္ :P)
တနည္းဆိုရရင္ အဖိုးၾကီးသည္ လက္သီးကိုဆုပ္ျပီး လက္ခလည္တစ္ေခ်ာင္းတည္းကိုသာေထာင္လ်က္ က်ေနာ္တို႕ဘက္လွည့္ျပီး“မင္းတို႔လူပ်ိဳေတြကို ငါက ဒါပဲကြ”ဟုေျပာေနဘိသကဲ့သို႔႐ွိသည္ ။


တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေနအထိုင္မတတ္ၾကျခင္းသာ မျမင္သလိုေနလိုက္ရင္ပဲျဖစ္တဲ့ကိစၥ။
ေစာ္မ႐ွိသျဖင့္ “ညတိုင္းေစာင္တစ္ထည္ႏွင့္အိပ္ယာဝင္ရသူ မေတာ္တဆေ႐ွာရင္ ငွက္ေပ်ာတံုးဖက္ရမယ့္သူအျဖစ္ၾကံဖန္ျပီးစိတ္ဆင္းရဲႏိုင္သလို ေစာ္မ႐ွိျခင္းေၾကာင့္ အိပ္ေရးဝဝအိပ္ရျခင္း လစာထြက္လို႔ပိုက္ဆံသိပ္မက်န္ရင္ ဟဲ့ ေသနာ ဆိုျပီးအခန္းေပါက္ဝက ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္မည့္သူမ႐ွိျခင္းေၾကာင့္လည္းကံေကာင္းလိုက္ေလျခင္းဟုၾကံဖန္ျပီးစိတ္ေျဖလို႔ရေလသည္။
(မင္းေရးတာ သမီးရည္းစားလား လင္မယားလားလို႔ေတာ့မေမးပါနဲ႔ ဒီမွာဘာမွ သိပ္သိပ္ျပီးမကြဲပါ မယံုဘူးလား? မယံုရင္ပံုျပင္လို႔မမွတ္ပါနဲ႔ မေလး႐ွားလို႔မွတ္ပါ ဒန္႔…ဒန္႔….ဒန္႔ :P)

ဘာပဲေျပာေျပာေနတတ္ဖို႔သာအေရးၾကီးသည္ေလ။
ေသခ်ာတာကေတာ့အဘိုးၾကီးနံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုထုတ္ျပီး ေကာင္မေလးကိုဖန္ဆင္းခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ ၊ မၾကာမတင္ကာလတြင္အဘိုးၾကီးမာလကီးယားရင္ ေကာင္မေလး ကားအၾကီးစားရဖို႔သာျဖစ္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕သည္ ကိုယ့္ဘာသာကိုေအးေဆးထိုင္မစားဘဲတဖက္ဝိုင္းကိုေဝဖန္ရင္းေလကန္ရင္းျဖင့္ စားေသာက္ျခင္းအမႈျပီးစီးသည္ ထြန္းဦးလည္းက်ေနာ္တို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ကာထြက္ခြါသြားျပီျဖစ္သည္။
………………………..

သူျပန္သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးမွာ ဆံုျဖစ္ၾကတိုင္းသူ႔အေၾကာင္းတခုတ္တရျပန္ေျပာမိၾကသည္ သူနဲ႔ပတ္သက္ခဲ့သည့္ လြမ္းစရာေတြ ရယ္စရာေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြ အစံုအစံုပါပဲ
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လတင္းတင္းျပည့္သည့္ေန႔တြင္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ႏွဲမဆင့္ ပတ္မဆင့္ဘဲ ထြန္းဦးဆိုသူမေလး႐ွားထဲ ဝွီးကနဲျပန္ေရာက္ခ်လာသည္
ေအာင္းေမ့လို႔မွမဝေသး သူ႔မ်က္ႏွာၾကီးကို႐ုတ္တရက္ျပန္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ လန္႔တဲ့လူလန္႔ကုန္သည္
“ထြန္းဦးအစစ္ပါေနာ္”လို႔ေမးတဲ့လူလည္းေမးၾကကုန္သည္။
သူ႔ၾကည့္ရတာ ဘံုေပ်ာက္တဲ့နတ္စုတ္စတိုင္ႏွင့္....


က်ေနာ္တို႔ေ႐ွ႕တြင္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ခါးၾကီးေထာက္ျပီး...။
“မင္းတို႔ငါ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၾကစမ္း ဘယ္လိုျမင္လဲ”
“မင္းနည္းနည္းပိန္သြားတာကလြဲလို႔ နဂိုအသားမဲမဲရယ္ ပုလင္းဖင္ေလာက္ထူတဲ့မ်က္မွန္ေနာက္က ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးေတြရယ္က အရင္ပံုစံအတိုင္း က်က္သေရမ႐ွိျမဲ႐ွိေနပါတယ္”
က်ေနာ္တို႔စကားေၾကာင့္ထြန္းဦးတဟားဟားေအာ္ရယ္သည္ ထို႔ေနာက္သူပိန္ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းသည္ ျမန္မာျပည္၏ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ပတ္သက္ေၾကာင္းကိုအစခ်ီျပီး …
သူပို႔သမွ်သည္အရာမထင္ေၾကာင္း မိသားစုစားေလာက္႐ံုသာ႐ွိေၾကာင္း ျမန္မာျပည္တြင္ ဆန္ကဘယ္ေစ်း ဆီကဘယ္လို သူမွတ္မိသမွ်ေသာေစ်းႏႈန္းမ်ားကိုအကုန္ကရားေရလြတ္ေျပာေတာ့သည္။
သူ႔စကားနားေထာင္သူက်ေနာ္တို႔မွာ “ဟင္”ကနဲ“ဟာကနဲ”ႏွင့္ ျမန္မာ့ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္းကိုၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထမွ်နားဆင္ၾကရသည္။ သူ႔ေလာက္ၾကိဳးစား သူ႔ေလာက္ျခစ္ျခဳတ္စုျပီး သူ႔ေလာက္အပို႔ၾကီးပို႔ေနခဲ့တဲ့လူေတာင္ ရပ္တည္လို႔မရရင္......? က်ေနာ္တို႔လည္း....???
……………………
ထိုအခ်ိန္မွစျပီး က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕သည္ “ဘယ္ေတာ့ျပန္မလဲ”အေမးခံရတိုင္း
“ျပန္စရာဆိုလို႔ ဝက္႐ူးပဲ႐ွိေတာ့တယ္ေဟ့”ဟု တညီတညြတ္တည္းျပန္ေျဖမိၾကသည္။
ေနာက္ႏွစ္ျပန္မယ္ ေ႐ွ႕လျပန္မယ္ေျပာခဲ့ဖူးသူေတြလည္း ထိုအခ်ိန္မွစျပီး ျပန္မည့္ရက္ကို ရက္အကန္႔အသတ္မ႐ွိ ေ႐ြ႕ဆိုင္းလိုက္ေလသည္။
ၾကားဖူးတာတစ္ခု႐ွိသည္....
“ဆီကိုေရခ်ိဳး ေဆး႐ိုးမီးလွံဳ
စပါးေတာင္လိုပံု”တဲ့.......စာအုပ္ထဲမွာလား? သီခ်င္းေတြထဲမွာလား? ပံုျပင္ေတြထဲမွာလား?
က်ေနာ္သိပ္မသဲကြဲေတာ့ပါ။ ။

(ဆရာၾကီးျမသန္းတင့္ရဲ့ေခါင္းစဥ္ပါ)