အလြမ္းနဲ႔ပဲ ပန္းေတြကိုပြင့္ေစလိုက္တယ္ ၂

ထိုည အိပ္မက္တြင္ေကာင္ေလးသည္ ျမားနတ္ေမာင္ဆိုသူႏွင့္ေတြ႔ေလသည္၊ ျမားနတ္ေမာင္က ကေလးမဟုတ္ဘဲ လူၾကီးျဖစ္ေနသည္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကလည္းပါလိုက္ေသးသည္ ဗမာၾကီးမို႔လို႔လားမသိ ေခါင္းေတာင္းက်ိဳက္ၾကီးႏွင့္ျဖစ္သည္။ အေတာင္ပံလည္းမပါပါေခ်။ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြလုပ္ျပီး ေတြ႔ကရလူကိုလက္ထဲကျမားျဖင့္ေလွ်ာက္ပစ္ေန၏။
“ဒီမွာ ဒီမွာ”
လူေတြၾကားထဲ ဟိုခုန္ ဒီခုန္လုပ္ေနေသာ ျမားနတ္ေမာင္ကို ေကာင္ေလးက လွမ္းေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ဘာကိစၥတုန္းေမာင္ရင္ေလးရဲ့”
“ကိစၥကေတာ့ ခင္ဗ်ားက်ေနာ့ကို ဘာေတြလုပ္ထားတယ္ဆိုတာပဲ”
ေကာင္ေလးသည္ေျပာလည္းေျပာ ဒဏ္ရာရထားသည့္သူ႔ဘယ္ဘက္ရင္အံုကိုလည္းမေက်မခ်မ္းျဖင့္လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္၏။
“ဒီမွာေမာင္ရင္ေလး အဲဒီျမားေလးတစ္ေခ်ာင္းပစ္ဖို႔ ဆယ့္ကိုးႏွစ္တိတိ က်ဳပ္ေစာင့္လာခဲ့ရတယ္ကြယ့္
မလြန္တန္ပါဘူးေနာ္”
ျမားနတ္ေမာင္ၾကီးကအသံေျပေျပကေလးျဖင့္ျပန္ေျပာသည္။
“ေနစမ္းပါဦး က်ေနာ့္ကိုမွဘာကိစၥအရင္ပစ္ရတာလဲ ေကာင္မေလးကိုပဲအရင္ပစ္လိုက္ပါေတာ့လား”
သူ႔စကားၾကားေတာ့ ျမားနတ္ေမာင္က ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္...

“ဒါကေတာ့ေကာင္ေလးေရ lady firstဆိုတဲ့ဥပေဒသေဘာအရေပါ့ကြာ အရာရာမွာ မိန္းကေလးေတြကိုဦးစားေပးရတယ္ကြ အထူးသျဖင့္ဒီခ်စ္ေရး ခ်စ္ရာေပါ့ကြာ ေကာင္မေလးအမ်ားၾကီးမူလို႔ရေအာင္ အမ်ားၾကီးေ႐ြးခြင့္႐ွိေအာင္ေပါ့ ေကာင္မေလးကစခ်စ္ရင္ မင္းငပ်င္းၾကီးျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ကြဲ႕ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကိုပဲစခ်စ္ခိုင္းလိုက္တယ္ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း႐ွိသေလာက္ၾကိဳးစားေပေတာ့ ဟိုက ေယာက်ၤားေတြကို ေခါင္းေခါက္ယူမယ္ဆိုရင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ က်ေနာ့ေခါင္းကိုေခါက္လွည့္ပါခင္ဗ်ဆိုျပီးမင္းေခါင္းသြားထိုးေပးလိုက္ေပါ့ ငိုျပသင့္လည္းငိုျပပလိုက္ လိုအပ္ရင္ဒူးေထာက္သင့္လည္း ေထာက္ပလိုက္၊ ဟားဟားဟား”

ေကာင္ေလးစိတ္တိုလာျပီျဖစ္သည္။ တိုလာသည့္စိတ္ႏွင့္ပဲဆက္ျပီးလွ်ာ႐ွည္သည္....
“က်ေနာ္မသိလိုက္တာ႐ွိတယ္ ျမားကဘယ္ခ်ိန္က်ေနာ့္ရင္ဝကိုလာမွန္ခဲ့တာလဲ”
“ေအး ေျပာျပမယ္ မင္းကိုထိတဲ့ျမားကေတာ့ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ဆိုျပီးရမ္းသမ္းျပီးငါပစ္တင္လိုက္တာ မင္းကပက္လက္ၾကီးအိပ္ေနခ်ိန္နဲ႔တိုးသြားေတာ့ ျမားအက်မွာ မင္းရင္ဝကိုတန္းထိတာပဲ”
“ဘာ”
ေတာ္ေတာ္ပစ္စလက္ခတ္ႏိုင္သည့္ ျမားနတ္ေမာင္ၾကီးပဲျဖစ္သည္ …ေတာ္ေသးတယ္ အအိပ္ေဆာ့ျပီးဖင္ေထာင္မအိပ္မိလို႔ ။
…………………….....


တိမ္ျဖဴေတြ အဆုပ္လိုက္ပြင့္သည့္ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ေကာင္ေလးအိပ္ယာမွႏိုးလာခဲ့သည္။
ႏုႏုေႏြးေႏြးေနျခည္သည္ ေကာင္ေလးတို႔႐ြာငယ္တစ္ခုလံုးကို ေ႐ႊရည္ျဖင့္သုတ္လိမ္းထား၏ ။
အတန္းလိုက္ပစ္ခ်ထားသည့္ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ေႏြဦးပန္းပြင့္မ်ား ဟိုမွ သည္မွ အျပိဳင္းအ႐ိုင္းပြင့္သစ္ကုန္ေခ်ျပီ ။ ေႏြေတးသီငွက္တို႔ႏွင့္အတူ ေလထုထဲရစ္သီဖြဲ႔ကာထံုမႊန္းေနသည့္ေႏြပန္းရန႔ံမ်ားက ႐ြာငယ္ေလးကို ပနံတင့္ေစလွ်က္႐ွိသည္။

“မဂၤလာပါ ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းေလးပါ ေဖါအဲေရ”
သူ႔ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းကိုသာ ကြက္ကြက္ကေလးသာေပးသည့္ ညကလမင္းေလးကိုတိုင္တည္ႏႈတ္ခြန္းဆက္မိသည္ ခက္ေတာ့လည္းခက္ပါသည္ ဘယ္မွာေနမွန္းပင္မသိရ
“ငါလည္း႐ူးလိုက္တာေလ”
တစ္ေယာက္တည္းေျပာျပီးျပံဳးမိျပန္သည္။
ေကာင္ေလးအေဖျဖစ္သူက သားအိပ္ေရးပ်က္မွာစိုး၍မႏိႈးေတာ့ဘဲေစာေစာစီးစီးျခံထဲဆင္းသြားျပီ ျဖစ္သည္။အေမကေတာ့မီးဖိုေခ်ာင္မွာထံုးစံအတိုင္းအလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔မိဘမ်ားကအလိုလိုက္သည္ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း လူလိုသူလို
ေတာ ့ေနႏိုင္ၾကေလသည္။ အဓိကအလုပ္မွာ ျခံအလုပ္ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔လည္းတဘက္႐ြာမွယူစရာအေၾကြးမ်ား႐ွိသည္ဆို၍ ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲကာ အေမ့လက္ရာဟင္းႏွင့္ထမင္းစားျပီးတက္သုတ္႐ိုက္ထြက္လာခဲ့သည္။

တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ်စက္ဘီးနင္းရသည္ ေရာက္ေတာ့ ယူစရာ႐ွိတာယူျပီး အေမမွာထားသည့္အတိုင္း ျခံထြက္အသီးအႏွံအခ်ိဳ႕လိုက္ဝယ္သည္။ အားလံုးျပီးေတာ့ လမ္းေဘးအေၾကာ္ဆိုင္တစ္ခုမွာအဆာေျပဝင္စားေနလိုက္သည္။
ဆိုင္႐ွင္အေဒၚၾကီးက တဖက္ကစက္ဘီးကိုကလိေနသူအားစကားလွမ္းလွမ္းေျပာေနသည္။
“ဒုကၡပါပဲေအ.. အခ်ိန္မွီျပန္ေရာက္မွျဖစ္မွာ ဒီနားမွာစက္ဘီးျပင္ဆိုင္ကလည္းမ႐ွိ”
ေျပာလည္းေျပာ အေၾကာ္စားေနသူ ေကာင္ေလးကိုလည္းၾကည့္ျပီး..
“ေကာင္ေလးနင္ဘယ္႐ြာကလဲ ဟိုတစ္ေယာက္စက္ဘီးပ်က္သြားလို႔ နင္လမ္းၾကံဳရင္တင္သြားပါလားတခါတည္း”
အေၾကာ္သည္အေဒၚၾကီးစကားေၾကာင့္ေကာင္ေလးစိတ္ညစ္သြားသည္

စက္ဘီးကလိေနသူကားသူ႔ထက္အသက္နည္းနည္းပိုၾကီးသည့္လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္သည္။
ဝတ္စားထားတာ ပြဲမင္းသားစတိုင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကလည္းေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ္ႏိုင္လွသည္။
“ဘယ္႐ြာကတုန္းဗ်”
“ေတာင္ပိုင္း႐ြာကေလ”
“အာ.. က်ေနာ့္႐ြာနဲ႔တျခားစီကိုဗ်”
႐ြာအေနအထားကဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးျဖစ္သည္ အမ်ားၾကီးမေဝးေသာ္လည္း အမ်ားၾကီးလည္းမနီးပါ။
႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ ဒီေကာင့္ကိုတင္ခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ။
အေၾကာ္သည္ကဆက္လက္လွ်ာ႐ွည္သည္..
“ဒါမွမဟုတ္ လမ္းၾကံဳသေလာက္ပဲေခၚသြားေပါ့ေအ လမ္းခြဲေရာက္ရင္သူ႔ဘာသာသူဆက္ေလွ်ာက္ပါေစေပါ့”
“အာ..မျဖစ္ဘူးဗ် ဒီမွာျခံထြက္ပစၥည္းေတြဝယ္လာတယ္ ေနာက္ခံုကမလြတ္ဘူး”
အျပတ္အသားပဲျငင္းလြတ္လိုက္သည္။
“အင္းေပါ့ေလ …ဒါဆိုလည္းဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ေမာင္စိုးေရ သူ႔စက္ဘီးဒီတိုင္းသာထားလိုက္ နင္ကိုတိုင္ပဲလိုက္ပို႔လိုက္ေတာ့”

ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ ေမာင္စိုးဟုအေခၚခံရေသာ စက္ဘီးကိုတတ္သလိုလို ႏွပ္သလိုလိုႏွင့္ေလွ်ာက္လုပ္ေနသူသည္ ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားပံုရသည္။ေကာင္ေလးနည္းနည္းေၾကာင္သြားသည္ သူ႔ကိုပို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးကိုး ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္စက္ဘီးေပါက္ေနတာ... ဟိုဒီေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့...ေတြ႔ရပါျပီေကာ....
လမင္းက ညအခင္းမွာမသာဘဲ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီးသာေနသည္...
ေကာင္မေလးးး
ေဖါအဲဆိုတဲ့ေကာင္မေလးရယ္ေလ...
ေတြ႔မယ့္ေတြ႔ေတာ့လည္းဒီေနရာမွာလာေတြ႔ရတယ္ ေကာင္ေလးဝမ္းသာလိုက္သည္မွာဆိုဖြယ္မ႐ွိေတာ့ ေကာင္မေလးအားမြတ္သိပ္စြာစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ေၾကာ့ေၾကာ့႐ွင္း႐ွင္းကိုယ္ေနဟန္၊ ျဖဴစင္ဝင္းပသည့္အသားအရည္ႏွင့္ပခံုးထက္နဲနဲေက်ာ္႐ွည္ေသာနက္ေမွာင္ေျဖာင့္စင္းသည့္ဆံပင္၊
မထူလြန္းမပါးလြန္းေသာမ်က္ခံုး၊ေျဖာင့္စင္းသည့္ႏွာတံ၊ညႇိဳ႕အားျပင္းျပင္းမ်က္ဝန္း၊နီနီေထြးေထြးႏႈတ္ခမ္းအစံုႏွင့္ ရင္ဘတ္ေနာက္မွာအသဲႏွလံုးပါသူပုရိသတိုင္းကို ေခါက္ခနဲ ပစ္ေခြလဲက်သြားေအာင္ ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းသည့္အလွပဲျဖစ္သည္။

သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းက သစ္ျမစ္ဆံုၾကီးတစ္ခုေပၚမွာ အစကတည္းကေကာင္မေလးထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္ သူကမျမင္တာပဲျဖစ္သည္ ျမင္လည္းျမင္ေရာ မ်က္ေတာင္ေလးတခ်က္ခတ္ဖို႔ကိုပင္ႏွေမ်ာလာမိသည္
ျပဴးျပဲၾကည့္ေနသူေကာင္ေလးႏွင့္ေဖါအဲတို႔တခ်က္အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားသည္ သို႔ေသာ္လည္းေဖါအဲကခ်က္ခ်င္းပင္မ်က္ႏွာျပန္လြဲလိုက္ျပီးခပ္ေဝးေဝးတေနရာသို႔သာမမွိတ္မသုန္ျပန္ေငး
ကာ လက္ထဲကကြာေစ့ကိုတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ျမည္ေအာင္ကိုက္လိုက္ေထြးလိုက္လုပ္ေနျပန္သည္
“ေကာင္မေလးငါ့ကိုမမွတ္မိဘူးထင္တယ္ အၾကည့္ကလည္းေအးတိေအးစက္ႏိုင္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းၾကီးမ်က္ႏွာလႊဲပစ္ရက္တယ္....ေကာင္မေလးေရ...ေကာင္မေလးေရ”
......................
“ကဲဒါဆိုလည္း က်ေနာ္အဝတ္အစားလဲလိုက္မယ္ သူ႔စက္ဘီးကိုေတာ့ေလာေလာဆည္ဒီမွာပဲထားထားရမယ္”
ေမာင္စိုးဆိုသူသည္ေျပာလည္းေျပာျပီးအိမ္ျပန္အဝတ္အစားလဲရန္ထိုေနရာမွဝွီးကနဲေပ်ာက္ထြက္သြားသည္။
ေကာင္ေလးအၾကီးအက်ယ္ေနာင္တရေနေခ်ျပီ အစကတည္းကတင္ေခၚခြင့္ရမယ့္ကိစၥၾကီး ကိုယ္တိုင္ကအသံုးမက်တာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေဖါအဲကိုဒီေကာင့္စက္ဘီးေနာက္ေတာ့အပါမခံႏိုင္...
ဘာေကာင္မွန္းလည္းမသိ အျငိမ့္ေတြထဲကလူျပက္ၾကီး႐ုပ္ႏွင့္
“ဟိုေလ..ဘယ္လိုေျပာရမလဲ အပန္းမၾကီးဘူးလို႔ထင္တယ္ က်ေနာ္ပဲလိုက္ပို႔လိုက္မယ္ေလ”
အေဒၚၾကီးကိုမ်က္ႏွာခ်ိဳျပန္ေသြးေနလိုက္ရသည္

အေဒၚၾကီးသည္ခ်က္ခ်င္းၾကီးေျပာင္းလဲသြားသူေကာင္ေလးအားထူးဆန္းသလိုၾကည့္ျပီး....
“ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ နင္တို႔႐ြာနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးေလ ေကာင္ေလးရဲ့”
“အာ ရပါတယ္ ကူညီလိုက္ပါ့မယ္ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ”
“အခ်င္းခ်င္း ဟုတ္လား ေဖါအဲနဲ႔နင္နဲ႔ခင္လို႔လား”
အေဒၚၾကီးသည္ ခုက်မွလွ်ာက႐ွည္ေနျပန္ျပီ
“ခင္တာ မခင္တာထက္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ကူညီတဲ့သေဘာပါဗ်”
“လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ဟုတ္လား နင္က ကရင္လည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔”
ခက္ျပီဒီအေဒၚၾကီးနဲ႔ အခက္ၾကီးခက္ျပီ ေစာေစာကအေကာင္းၾကီး ခုမွမေကာင္းၾကီးျဖစ္ျပီ သံညႇပ္ၾကီးနဲ႔သာ အေၾကာ္သည္အေဒၚၾကီးရဲ့ဗိုက္ေခါက္ကိုဖမ္းလိမ္ျပီး မွတ္ပလားဟ မွတ္ပလားဟ ဟုေအာ္ကာရန္ေတြ႔လိုက္ခ်င္ေနေတာ့သည္။

“အေဒၚရယ္ လူမ်ိဳးတူတာ မတူတာကအေရးမၾကီးပါဘူး တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္မိုးေအာက္တည္းကလူေတြပါဗ်ာ”
“တစ္မိုးေအာက္ ဟုတ္လား နင္တို႔တစ္အိမ္တည္းေနေနၾကလို႔လား မၾကားမိပါဘူး ေဖါအဲတို႔အေမနဲ႔ငါနဲ႔ခင္သားပဲ တခါမွမေျပာပါလား”
ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာလိုက္မိကာမွပိုဆိုးျပီ
“ေမ့ေနလို႔ဗ် က်ေနာ္လည္းသူတို႔႐ြာဘက္သြားဖို႔႐ွိေသးတယ္ ေစာေစာကေမ့ေနတာ ခုမွျပန္သတိရတာ က်ေနာ္ပဲအိမ္အေရာက္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္”
“ေၾသာ္ ေကာင္ေလးကလည္း နင့္ေနာက္ထိုင္ခံုကမလြတ္ဘူးေလ ဝယ္ထားတာေတြဘယ္နားသြားခ်ိတ္မတုန္း”
ဒီအေဒၚၾကီးေတာ့ျပႆနာပဲဟုေကာင္ေလးေတြးေနမိသည္
ရာဇဝင္ထဲက ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္ကိုင္သည့္တူၾကီးကိုသာခဏငွားျပီး အေၾကာ္သည္အေဒၚၾကီးကို မွတ္ပလားဟ မွတ္ပလားဟ ဟုေအာ္ျပီး ပုထြက္သြားေအာင္ထုခ်င္ေနေတာ့သည္။

ေကာင္မေလးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ကြာေစ့ကိုတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ကိုက္လွ်က္ ဘာမွစိတ္မဝင္စားသလိုနဲ႔တေနရာရာကုိေငးေနဆဲ။
ထိုစဥ္အခိုက္ စက္ဘီးအသစ္ အဝတ္အစားအသစ္ႏွင့္ေမာင္စိုးျပန္ေရာက္လာသည္ ။
႐ုတ္တရက္ အေဒၚၾကီးကဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားသည္မသိ
ေမာင္စိုးဘက္လွည့္ျပီး “နင္မအားရင္လည္းမပို႔နဲ႔ေတာ့”ဟုေျပာသည္
ျပီးေနာက္ေဖါအဲဘက္ကိုလွမ္းျပီးအသံအက်ယ္ၾကီးျဖင့္...
“ေဖါအဲေရ ဒီမွာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နင့္ကိုလိုက္ပို႔ခ်င္ေနလို႔တဲ့”

ေကာင္ေလးနည္းနည္းညစ္သြားသည္ ေတာ္ေတာ္စကားမတတ္တဲ့အေဒၚၾကီးပဲျဖစ္သည္
သူေျပာေစခ်င္တာကတမ်ိဳး လမ္းၾကံဳလို႔လိုက္ပို႔မွာျဖစ္ျဖစ္၊ အခက္အခဲျဖစ္ေနသည္ကိုကူညီသည့္သေဘာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာေစခ်င္သည္ ခုေျပာလိုက္ပံုက သူက မရမက အတင္းပို႔မယ္မွန္းသိသာေနသည္။ ဒီတစ္ခါဘာမွမစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ ရမ္ဘိုၾကီးရဲ့ေလာင္ခ်ာကိုသာယူျပီး အေဒၚၾကီးကိုေရာ သူ႔အေၾကာ္တဲေလးကိုပါ ေပ်ာက္ထြက္သြားေအာင္“အုန္း”ကနဲပစ္ထည့္လိုက္ခ်င္ေနေတာ့သည္။
ေဒၚၾကီးစကားေၾကာင့္ေဖါအဲကသူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္မ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားျပန္သည္။ ေကာင္ေလးရင္ထဲဟာတာတာၾကီးျဖစ္က်န္ခဲ့သည္
“ေကာင္မေလးငါ့ကိုလံုးဝအသိအမွတ္မျပဳပါလား” တစ္ေယာက္တည္းအသံတိတ္ေရ႐ြတ္ရင္းအလိုလိုဝမ္းနည္းေနမိသည္။

ေမာင္စိုးက ေကာင္ေလးအား မေက်နပ္သည့္ပံုစံျဖင့္ ႐ႈတင္းတင္းမ်က္လံုးေစြၾကည့္သည္ ေကာင္ေလးကလည္းေမာင္စိုးအား ဂ႐ုမစိုက္သည့္ပံုစံျဖင့္႐ႈတည္တည္မ်က္လံုးေစာင္းၾကည့္သည္ (အၾကည့္ႏွစ္ခုကိုေပါင္းေသာ္ ငေစြႏွင့္ငေစာင္းဟုအမည္ထြက္မည္ျဖစ္သည္)
“ရပါတယ္ေဒၚေဒၚရဲ့ေဖါအဲအတြက္ပဲ အားေပးရမွာေပါ့ က်ေနာ့အလုပ္ကအေရးမၾကီးပါဘူး
လာေဖါအဲ ငါလိုက္ပို႔မယ္”
ေမာင္စိုးကနာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏွင့္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးကလည္းမတ္ထတ္ထပ္ရပ္လိုက္သည္ သြားျပီ ေကာင္မေလးလိုက္သြားေတာ့မည္
ေကာင္ေလးပို႔ခြင့္မ႐ွိေတာ့ လိုက္မပို႔ႏိုင္ေတာ့

ေမာင္စိုးဆိုတဲ့ေကာင္ လိုက္ပို႔ရတာကိုအခြင့္အေရးယူျပီးေဖါအဲကိုလမ္းမွာရည္းစားစကားေျပာမလားမသိ
ေဖါအဲကလည္းအားနာနာႏွင့္ဘာေတြျပန္ေျပာလိမ့္မလဲမသိ၊ ဘာမွန္းမသိ စဥ္းစား႐ံုႏွင့္ပင္အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္ေၾကကြဲပစ္ဖို႔ေကာင္းေနျပီ ။ ေသစမ္းဆိုျပီးအေၾကာ္တဲတိုင္ႏွင့္သာ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ေျပးေဆာင့္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
စိတ္လက္မၾကည္သာစြာျဖင့္ေကာင္ေလးအေၾကာ္ဖိုးပိုက္ဆံ႐ွင္းသည္
စိတ္လက္မၾကည္သာစြာျဖင့္အေၾကာ္ဆိုင္မွထြက္လာခဲ့သည္
စိတ္လက္မၾကည္သာစြာပဲရပ္ထားတဲ့စက္ဘီးေထာင့္ကိုျဖဳတ္သည္ ေမာင္စိုးေနာက္ေဖါအဲေလးပါသြားမယ့္ျမင္ကြင္းကိုေတာ့သူမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ ေခါင္းၾကီးငိုက္စိုက္ႏွင့္ပဲ စက္ဘီးကိုထနင္းသည္ ။

ထိုစဥ္မွာပဲအေဒၚၾကီးကိုလွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ခ်စ္စရာအသံေလးတစ္ခု
“ေမာင္စိုးေနာက္မလိုက္ေတာ့ပါဘူးအေဒၚေရ ႐ြာမွာသူရည္းစားစကားမေျပာဖူးတာဆိုလို႔သမီးတစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့တယ္ ခုလိုက္ပို႔ရင္းမေျပာပါဘူးလို႔ဘယ္သူအာမခံရဲလဲ”
အသံကတိုးညႇင္းေသာ္လည္းျပတ္သားသည္ ေလွာင္သံတစ္ဝက္စြက္လွ်က္ခ်စ္ဖို႔လည္းအလြန္ေကာင္းေနသည္။
ကရဝိတ္ငွက္အသံသာတာ မိုးေစြငွက္အသံသာတာ စာေတြထဲဖတ္ဖူးသည္ ေဖါအဲအသံကိုဘယ္စာရင္းထဲထည့္ရေလမည္မသိ
သူ႔ကိုေ႐ွ႕ထားျပီးေျပာခ်လိုက္သည့္ေဖါအဲ၏စကားေၾကာင့္ ေမာင္စိုးမွာမ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ျဖစ္သြားသည္ စက္ဘီးျပင္ေပးသည့္မ်က္ႏွာမွမေထာက္ဟုလည္းေတြးေနပံုရသည္ (သူျပင္ေသာ္လည္းေပါက္ေနသည့္စက္ဘီးကျပန္မေကာင္းပါ)

ေမာင္စိုးကနာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပိုးစိုးပက္စက္ျဖစ္က်န္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ေမာင္စိုးေနာက္မလိုက္ဘူးဆိုေတာ့သူ႔ေနာက္လိုက္မယ္ေပါ့ ေကာင္ေလးအလြန္ေပ်ာ္သြားသည္
စက္ဘီးကိုလည္းရပ္လိုက္သည္။ စက္ဘီးေနာက္ခံုကတိုလီမုတ္စေတြကိုေ႐ွ႕ျခင္းသို႔အျမန္ေျပာင္းထည့္လိုက္သည္ ။
အေနာက္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ႔စက္ဘီးဆီသို႔တစ္လွမ္းျခင္းလွမ္းလာေနသည့္
ေျခလွမ္းလွလွေလးမ်ား
(တနည္း) သူ႔ႏွလံုးအိမ္သို႔တစ္လွမ္းျခင္းလွမ္းလာေနသည့္ေျခလွမ္းလွလွေလးမ်ားအား ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။

ဆက္ရန္....ခုေလာေလာဆည္ေတာ့ ေသာက္ရန္.. :P