အလြမ္းနဲ႔ပဲပန္းေတြကိုပြင့္ေစလိုက္တယ္ ၄

႐ြာငယ္ေလး၏တစ္ခုတည္းေသာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ ေဝလင္းႏွင့္အေပါင္းအပါတစ္သိုက္ စိတ္ၾကိဳက္ေလေပါေနၾကသည္။ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ကိုၾကည္တိုးကလည္းဆိုင္လူ႐ွင္းေနသျဖင့္
သူတို႔ႏွင့္တစ္ဝိုင္းတည္းဝင္ထိုင္ေနသည္။ ယခုလူ႐ွင္းသည္ဆိုရာ၌
အျခားအခ်ိန္တြင္လူ႐ႈပ္သည္ဟုမဆိုလိုပါ
သူ႕ဆိုင္သည္အစဥ္သျဖင့္လူ႐ွင္းေနသည္သာျဖစ္သည္။

ကိုၾကည္တိုးသည္အသက္၃၀ေက်ာ္လူပ်ိဳၾကီးျဖစ္ျပီး
ကဗ်ာ႐ူး စာ႐ူးျဖစ္သည္။ အေဖ်ာ္ဆရာ စားပြဲထိုး ပန္းကန္ေဆး ေငြသိမ္း အစ႐ွိသည့္တာဝန္မ်ားကို သူတစ္ေယာက္တည္းလုပ္သည္ ဆိုင္နာမည္ကိုလည္းဘာစိတ္ကူးနဲ႔လည္းမသိ
“လူ႐ွင္tea house”ဟုေပးထားသည္။ေနာက္ပိုင္း ႐ြာသားေတြနားလည္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟုယူဆသျဖင့္ ျမန္မာလိုပဲအကုန္ေရးလိုက္ရာ“လူ႐ွင္တီးေဟာက္စ္” ဟူ၍ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ “လူ႐ွင္”ဆိုတာ သူကဗ်ာေရးျပီးေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ယူမည့္ကေလာင္အမည္ဟုလည္းသိရသည္။
အားလံုးကလည္း သူ႔ဆိုင္သည္ သူေပးသည့္နာမည္ႏွင့္အလြန္လိုက္သည္ဟုေထာက္ခံၾကသည္။
လူ႐ွင္ဆိုင္က အျမဲလူ႐ွင္းသည္ကိုး ။

႐ြာက ဘာမသိညာမသိ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာသည့္ကေလးမ်ားကို မိဘမ်ားကတစ္ခြန္းတည္းေျပာသည္...
“အဲဒီလူ႐ွင္ဆိုင္က ကေလးေတြကို တီးလည္းတီးတယ္ ေဟာက္လည္းေဟာက္တယ္ အဲဒါေၾကာင့္လူ႐ွင္တီးေဟာက္လို႔ေခၚတာ နင္တို႔သြားေသာက္ရဲရင္ ေသာက္ၾကည့္”ဟုျခိမ္းေခ်ာက္လိုက္ရင္ ကေလးေတြအားလံုးျငိမ္က်ျပီးသားျဖစ္သည္။ ဆိုရရင္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဆိုင္နာမည္ေၾကာင့္ ကေလးမိဘေတြလည္း ပိုက္ဆံကုန္သက္သာေလသည္။ ဆိုင္ကလည္း စားပြဲဝိုင္းသံုးဝိုင္းသာ႐ွိသည့္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အင္ဖက္မိုးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္သည္။

အမွန္မွာသူတို႔႐ြာအေနအထားနဲ႔ဆိုင္နာမည္ေတာင္မလိုအပ္လွပါ၊သူေပးလိုက္သည့္္နာမည္ကလည္း ဒီေခတ္ဘန္းစကားနဲ႔ဆိုရရင္“နည္းနည္းလန္ထြက္ေနသည္” ကဗ်ာသမား၊ထြက္သက္ဝင္သက္တိုင္းမွာကဗ်ာပါသူဆိုေတာ့လည္းဒီေလာက္ေတာ့႐ွိမွာေပါ့ေလ.. အားလံုးထိုသို႔ပဲနားလည္လိုက္ၾကသည္။ ကိုၾကည္တိုးသည္ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔သည္၊ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ဆာေနသည့္အားနည္းခ်က္ေတာ့႐ွိသည္။ အ႐ွိန္ႏွင့္သြားေနသည့္ ကားတစ္စီးအေပၚတိုးေဝွ႕တြယ္စီးရာမွ ျပဳတ္က်၍ေျခေထာက္ဆာရျခင္းျဖစ္သည္ တခ်ိဳ႕ကလည္းဂ႐ုဏာေဒါေသာႏွင့္ေျပာၾကသည္ “ၾကည္တိုးက ကားေပၚမွာ
ၾကည့္က်က္ျပီးမတိုးေတာ့ ျပဳတ္က်ျပီေပါ့တဲ့။

သူ႔ဆိုင္အမာခံေဖာက္သည္သည္ အဓိကေဝလင္းတို႔အဖြဲ႕ပဲျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕တေလလည္း႐ွိပါသည္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီးေရာက္ ေရာက္လာတတ္သည့္ တစ္ျခား႐ြာသားမ်ား။
သူ႕လက္ဖက္ရည္ကို လူေတြေသာက္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း မေသာက္ႏိုင္တာကေတာ့
သူ႔ကဗ်ာပဲ ျဖစ္သည္ ၁၀တန္းထိေက်ာင္းေန
ဖူးျပီးျမိဳ႕မွာႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာအနည္ထိုင္ခဲ့ဖူးသည့္ သူ႔သည္ တစ္ဒန္တည္း ဒန္ေနသည့္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ပရိသတ္ျဖစ္သည္ ။ ဆိုင္လာေသာက္သည့္ေဖါက္သည္ေတြထဲမွာ ရင္ဘတ္တူသူမ်ား႐ွိရင္ ခံစားႏိုင္ေစရန္သူအၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကို စားပြဲေပၚတင္ေပးထားေလ့႐ွိသည္။

ပထမဆံုး သူ႕ကဗ်ာ ကိုဖတ္ျပီး မွတ္ခ်က္ေပးသူမွာ ဖိုထိုးျပီးထြက္ရပ္ေပါက္ရန္ၾကံစည္ေနသည့္ တစ္ဖက္႐ြာက ကပၸိယၾကီးတစ္ဦးဟု သိရသည္။ တစ္မနက္လံုး သူ႔ကဗ်ာကိုထိုကပၸိယၾကီးထိုင္ဖတ္ေနသည္ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ဖတ္သည္ အလြတ္ရသေလာက္နီးပါးဖတ္ျပီး ဆိုင္႐ွင္ကိုၾကည္တိုးအား တိုးတိုးေလးလွမ္းေခၚသည္ ။ ျပီးေနာက္ ဆိုင္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေက်ာမလံုသလို က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ျပီး အလြန္အေရးၾကီးဟန္ျဖင့္ စကားကိုေျဖးေလးစြာ တစ္လံုးခ်င္းေျပာသည္...

“ေ႐ွးပညာ႐ွိေတြဟာ အရမ္းလွ်ိဳ႕ဝွက္တယ္ကြ သူတို႔ရဲ႕ အတတ္ပညာေတြကို တေဘာင္ဆန္ဆန္ နိမိတ္ဆန္ဆန္ ပေဟဠိစကားေလးေတြနဲ႔ဖြက္ျပီး ဝွက္ထားေလ့႐ွိတယ္ ဥာဏ္တူရင္ယူေစဆိုျပီး ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ေပါ့ကြာ အဲဒီမွာပဲသိသူေဖၚစား မသိသူေက်ာ္သြားၾကေပါ့ အဓိကကေတာ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ဖို႔ပဲ ဆို႐ိုးေတာင္႐ွိေသးတယ္ကြာ “ၾကည့္ေသာသူျမင္၏”တဲ့။
ကိုၾကည္တိုးနားထဲမွာေတာ့ “ျပေသာသူေပၚ၏”လို႔ပဲၾကားလိုက္မိသည္။
စကားနည္းနည္းပဲေျပာရေသးသည္ကပၸိယၾကီးေပါေနမွန္းေပၚေနျပီေလ..

အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္လုပ္ေပးေနလိုက္သည္။ ကဗ်ာေရးရင္ဒီအေၾကာင္းထည့္စပ္ဦးမွ ဟုလည္းေတြးေနပံုရေလသည္။
“ခုမင္းစာအုပ္ကိုငါဖတ္ရသေလာက္ေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္နီးနီး သေဘာေပါက္ေနျပီ ဒါေပမယ့္ မ႐ွင္းတာ႐ွိေသးတယ္ အဲဒါလည္းအခ်ိန္ေပးေလ့လာလိုက္ရင္ျဖစ္တာပဲ ေ႐ွးဘဝက
ထူးျခားတဲ့ပ႒ာန္းဆက္တစ္ခု ေၾကာင့္ ခုဒီစာအုပ္ကို ငါဒီမွာဖတ္ဖို႔ကံၾကံဳရတာပဲ အဲဒီေတာ့ ငါေျပာမယ္ မင္းဒီစာအုပ္ကိုအျခားဘယ္သူမွ မျပပါနဲ႔ အထူးလွ်ိဳ႕ဝွက္ထားပါ ပညာကို ပညာမွန္းမသိဘဲအလြဲသံုးစားလုပ္
တဲ့လူေတြရဲ့လက္ထဲေရာက္ရင္ ဒီစာမ်ိဳးကအရမ္းအႏ ၱာရာယ္ၾကီးတာကြ ငါေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ျပန္လာဖတ္မယ္ကြာ ငါထြက္ရပ္ေပါက္ရင္ အရင္ဆံုးမင္းရဲ့ လူေသလိုျဖစ္ေနတဲ့ လူ႐ွင္ဆိုင္ကိုကယ္တင္မွာပါ ခုေတာ့ဆရာတစ္ဦးနဲ႔ခ်ိန္းထားေသးတယ္ ေနာက္မွထပ္ျပန္လာဖတ္မယ္ ငါေျပာတာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေနာ္ ကဲ ငါသြားျပီ”

ကပၸိယၾကီးထြက္သြားေတာ့ကိုၾကည္တိုးမွာ ကပၸိယၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ သူ႕ေမာ္ဒန္ကဗ်ာစာအုပ္ကိုၾကည့္လိုက္ျဖင့္မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ျဖစ္က်န္ခဲ့ေလသည္။
မ်က္ကလူးဆန္ျပာဆိုတာ မ်က္လံုးက ကလူး… ကလူး ဟုေအာ္ျပီးစေကာထဲကဆန္ကိုထြက္ျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ၊ ျပဴးတူးျပဲတဲျဖစ္ေနျခင္းကိုဆိုလိုပါသည္။ (ဤကားစကားခ်ပ္(သို႕) ဘေလာ့ပိုင္႐ွင္ေမာင္သားၾကီး၏ အပိုသက္သက္လွ်ာ႐ွည္ျခင္းတည္း)

ေနာက္ပိုင္းတြင္ကပၸိယၾကီးဆိုသူလည္းျပန္ေပၚမလာေတာ့ပါ ဖိုထိုးရင္း“ပလံု”သြားသည္ဟုသိရသည္။
ဝိဇၨာေလးေသာင္းဆရာအေပါင္းလည္း မကယ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးထင္သည္။
(ပလံု=စုံးစံုးျမႈပ္)
ထိုအေၾကာင္းကိုျပန္ေျပာတိုင္းရယ္ျဖစ္ၾကသည္ ။
“လူ႐ွင္တီးေဟာက္စ္”ရဲ႕ေရာင္းေရးဝယ္တာက အလဲလဲအကြဲကြဲျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ကိုယ္တည္းသမားကိုၾကည္တိုးအတြက္ေတာ့ ဖူလံုပါေလသည္။ သူ႔ဆိုင္လူမ႐ွိတိုင္းသူေျပာတတ္တာတစ္ခု႐ွိသည္။ “႐ြာသားေတြကခက္တယ္ ေပးကားေပး၏ မရ ဆိုသလိုေပါ့ကြာ ငါ့လက္ဖက္ရည္ယဥ္ေက်းမႈကိုသူတို႔နားမလည္ဘူး ငါ့ကဗ်ာရဲ့အႏွစ္သာရကိုသူတို႔ဆြဲယူစားသံုးမတတ္ဘူး”ဟူသတည္း။
………………..
ဆိုင္ထဲထိုင္ေနၾကရင္းမွ တင္ထြန္းက စကားစသည္။
“ညကဗီြဒီယို႐ံုမွာ လူသတ္သမားကားျပတယ္ အိေလးနဲ႔သြားၾကည့္တာေပါ့ ေကာင္းလိုက္တာ”
အိေလးဆိုသူမွာ တင္ထြန္း၏ရည္းစား အိအိခိုင္ျဖစ္သည္။
“လူသတ္ကားကိုေကာင္မေလးနဲ႔ၾကည့္တာေကာင္းရလားဟ”
အားလံုးကဘုေတြထြက္ေနတဲ့အၾကည့္နဲ႔ျပန္ေအာ္ေတာ့တင္တြန္းက တဟြင္းဟြင္းျမည္သံျပဳလွ်က္ ပါး႐ိုက္ခ်င္စဖြယ္ျပံဳးသည္..
“အိေလးကေၾကာက္ေလေလ ကိုယ့္နားကပ္ေလေလ ေလကြာ မင္းတို႔ဒါေလးေတာင္မသိဘူးလား”
“မင္းကေတာ့မေၾကာက္ဘူးေပါ့”
တခ်ိန္လံုးျငိမ္ေနသည့္ကိုၾကည္တိုးက ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“မေၾကာက္ပါဘူး ဘာေၾကာက္စရာ႐ွိလို႔လဲ”
“မင္းက႐ုပ္႐ွင္မွန္းသိလို႔မေၾကာက္ဘူးေနတာပါ အျပင္မွာအဲလိုေသြးထြက္သံယိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးတစ္ကယ္ျမင္ရရင္ေတာ့လား”
ကိုၾကည္တိုးအသံကစိန္ေခၚသံပါေနသျဖင့္တင္ထြန္းမ႐ိုးမ႐ြျဖစ္သြားသည္ ခ်က္ခ်င္းပဲျပန္ပက္သည္။
(ဆိုင္ကေရေႏြးႏွင့္မဟုတ္ပါ စကားကို စကားျဖင့္ပက္ခ်င္းသာျဖစ္သည္)
“႐ုပ္႐ွင္နဲ႔အျပင္ဘာမွမကြာပါဘူးဗ် ဒီေခတ္႐ုပ္႐ွင္ပညာေတြက အံ့မခန္းပဲ အားလံုးသ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူေအာင္႐ိုက္ထားတာ အျပင္မွာလည္းဒီလိုပဲေနမွာပဲ မေၾကာက္ပါဘူး”

တင္ထြန္းစကားဆံုးေတာ့ ကိုၾကည္တိုးက ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သည္။ တဆက္တည္းမွာပဲ..
“ငါငယ္ငယ္ကေပါ့ကြာ.. ငါ့ဆိုင္ရဲ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဟိုကုကၠိဳပင္ရိပ္ေအာက္မွာ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ ကိုျမတ္ဦးဆိုတဲ့ ကုလားတစ္ေယာက္႐ွိတယ္ ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ပါကြာ အမိုးေလးပဲ႐ွိတယ္ ဘာအကာမွမပါဘူး ပစၥည္းကိရိယာလည္းဘာမွဟုတ္တိပတ္တိမ႐ွိဘူး မ႐ွိတာပဲ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ဒသနေလးအတိုင္းေပါ့ကြာ”
ငါ့ဆိုင္လိုပဲေပါ့ကြာဟုေျပာလိုက္ရင္ပဲရျပီဟု ေဝလင္းတို႔အားလံုးေတြးေနၾကသည္။

“အဲဒီတုန္းက ငါေျခာက္တန္းေလာက္ပဲ႐ွိဦးမယ္ကြ တေန႔ေတာ့ကြာ ဘာရယ္မဟုတ္ သူစက္ဘီးျပင္ေနတာကိုငါခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုကၠိဳအျမစ္ၾကီးတစ္ခုေပၚတက္ထိုင္ရင္းေငးၾကည့္ေနတယ္ကြ
တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဝတ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႕႐ွမ္းေဘာင္းဘီ႐ွည္ဝတ္ထားတဲ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းလူၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္ ပခံုးေပၚမွာထင္းအစည္းေသးေသးေလးတစ္စည္းလည္း
ထမ္းထားေသးတယ္ အဲဒီလူၾကီးက ကိုျမတ္ဦးအနားလည္းေရာက္ေရာ သူ႔ထင္းစည္းကိုအသာကေလးခ်လိုက္တယ္ ျပီးလည္းျပီးေရာ ထင္းစည္းေတြၾကားထဲကေန ႐ွည္႐ွည္ေမ်ာေမ်ာတစ္ခုကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္ သူဆြဲထုတ္လိုက္တာ ဘာလဲသိလား”

“႐ွည္႐ွည္ေမ်ာေမ်ာဆိုေတာ့ တ႐ုတ္ၾကီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကအီၾကာေကြးေပါ့”ဟုဘယ္သူမွျပန္မေျဖပါ၊ ေခါင္းတစ္ခါခါ၊ လည္တစ္ခါခါပဲလုပ္ျပလိုက္ၾကသည္။
“သူဆြဲထုတ္လိုက္တာက အမဲလိုက္တဲ့လက္လုပ္ေသနတ္ကြ ကိုျမတ္ဦးက စက္ဘီးကိုပဲငံု႔ျပင္ေနေတာ့ သတိမထားမိလိုက္ဘူးေပါ့ ငါကလည္းေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနမိတယ္ကြ ဘာလုပ္မယ္မွန္းမသိဘူးေလ ျပီးလည္းျပီးေရာ ကိုျမတ္ဦးရဲ့ ေနာက္ေစ့တည့္တည့္ကိုခ်ိန္ျပီးအဲဒီလူက အနီးကပ္ပစ္ထည့္လိုက္ယ္။ လႈပ္႐ွားမႈကသိပ္ျမန္တယ္ကြ။ ဒိုင္းဆိုတဲ့အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ပဲကိုျမတ္ဦးရဲ့ေခါင္းတစ္ခုလံုးပြင့္ထြက္သြားတယ္ ေသြးေတြဆိုတာ ငါထိုင္ေနတဲ့ ကုကၠဳိျမစ္ကိုေတာင္လာစင္တယ္ ။

စက္ဘီးငံု႕ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္အနီးကပ္ေဆာ္ထည့္လိုက္တာဆိုေတာ့ကြာ ကိုျမတ္ဦးေခါင္းေ႐ွ႕တည့္တည့္ကစက္ဘီးစပုတ္တံေတြပါ တစစီလြင့္ျပီး ဆိုင္ေဘးကဝါးတိုင္ေတြကို တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ေဖါက္ျပီးစိုက္ကုန္တယ္ ႐ွမ္းေဘာင္းဘီနဲ႔လူကေတာ့ ပစ္ျပီးတာနဲ႔လစ္ေျပးသြားတယ္
အဲဒီျမင္ကြင္းျမင္ျပီးမိန္းမတစ္ေယာက္ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်သြားတယ္”
“စိတ္မေကာင္းစရာပဲဗ်ာ ကိုၾကည္တိုးေရာ ဘာေတြပ်က္က်ေသးလဲ”
“ေအး..ငါ့မွာပ်က္က်စရာဘာမွမ႐ွိေတာ့ ဘာမွပ်က္မက်လိုက္ဘူး လူကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာတအားလန္႔ျပီးေဂါက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္သြားတယ္”

“ခုေရာေဂါက္ေတာက္ေတာက္ပဲလား”ဟုဆက္ေမးခ်င္ေသးေသာ္လည္းေဝလင္းမေမးျဖစ္ေတာ့။
စကားကိုအဆံုးသတ္ျပီးကိုၾကည္တိုးက တင္ထြန္းကို ဘယ္ႏွယ့္႐ွိစဆိုသည့္အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္သည္။
တင္ထြန္းမ်က္ႏွာေပၚက သူလိုခ်င္သည့္အရိပ္အေယာင္အခ်ိဳ႕႐ွာေတြ႕သြား၍လည္း ေက်နပ္သြားသည္
“ေၾကာက္စရာၾကီးပါလားဗ်ာ ဘယ္လိုရန္ညႇိဳးေတြမ်ား႐ွိလို႔ပါလိမ့္”
ေဝလင္းေမးခြန္းက အားလံုးသိခ်င္ေနၾကသည့္ေမးခြန္းျဖစ္သည္
စားပြဲေပၚက ေရေႏြးၾကမ္းကို တစ္က်ိဳက္ေကာက္ေမာ့ျပီး ကိုၾကည္တိုးစကားဆက္သည္။

“ထူးဆန္းတယ္ကြ ပစ္သြားတဲ့လူရဲ့နာမည္က ေသသူနာမည္နဲ႔ေျပာင္းျပန္ “ဦးျမတ္ကို”တဲ့ ဗမာလူမ်ိဳးပါ အဲဒီကာလက နာမည္ၾကီးဒျမတစ္ေယာက္ေပါ့ ေသသူက သူ႕ကိုသက္ဆိုင္ရာနဲ႔လက္ေထာက္ခ်လို႔ဆိုပဲကြ”
“ေၾသာ္…”
“အဲဒီကိစၥျဖစ္ျပီးမၾကာဘူး ဦးျမတ္ကိုတို႕ဒျမတစ္ဖြဲ႕လံုးေသကုန္ၾကျပန္တယ္”
“သက္ဆိုင္ရာက သတင္းရျပီး ေခ်မႈန္းပစ္လိုက္တာလား”
“မဟုတ္ဘူးကြ သူတို႔တစ္ဖြဲ႔လံုးေတာထဲမွာေသကုန္ၾကတာ ေသပံုကလည္းေတာ္ေတာ္ဆန္းတယ္”
“ဘယ္လို ဘယ္လိုဆန္းတာလဲဗ်”
အားလံုးကသိခ်င္ေဇာျဖင့္ဝိုင္းေမးၾကျပန္ေတာ့...

“ေအးကြ ေတာထဲမွာသမင္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႕လို႔လိုက္ၾကတာတဲ့”
“ဟင္…ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဒျမေတြပဲ သမင္ကိုေတာင္ခ်မ္းသာမေပးဘူး ဒျမတိုက္မယ္တဲ့လား”
“နင့္ၾကီးေတာ္ ဒျမတိုက္ သတ္စားမလို႔လိုက္တာေပါ့ဟ အဲဒီသမင္ကိုလိုက္ရင္းနဲ႔ပဲေသကုန္ၾကတာ ဒီထက္ပိုထူးဆန္းတာက အဲဒီသမင္ဟာ သူတို႔ဒျမအဖြဲ႕ပဲျမင္ရတဲ့သမင္တဲ့ သူတို႔လည္းေသကုန္ေရာ အဲဒီသမင္လည္းေပ်ာက္သြားေရာတဲ့”
“ဗ်ာ”
တစ္မေအကေမြးထားတာမဟုတ္ေသာ္လည္း “ဗ်ာ”တစ္ခြန္းကိုေတာ့ ေဝလင္းတို႔တစ္ဖြဲ႔လံုး တစ္သံတည္းညီညီညာညာထြက္က်သြားသည္။ ။
.............................

ထံုးစံအတိုင္း...ဆက္ရန္ ... :P