ရပ္ကြက္ထဲမွာဒီလို႐ွိတယ္

အဲဒီည ေအမီထမင္းစားမဝင္ေတာ့ဘူး အိပ္လို႔လည္းမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး ညေနကျမင္ကြင္းျပန္ျမင္ျပီး ခမ်ာေလးလန္႔ေန႐ွာတယ္
က်ေနာ့္ကိုလည္း မေျပးရေကာင္းလားဆိုျပီး အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ဘူး
နင္သတၱိေကာင္းတာလား? ႐ူးတာလား?
ဟိုက နင့္ကိုပါေရာျပီးခုတ္ထည့္လိုက္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? ဆိုျပီးဂ႐ုဏာေဒါေသာနဲ႔ မာန္မဲ႐ွာတယ္
ေနာက္တစ္ရက္လင္းလို႔ အလုပ္ဝင္တဲ့အထိသူ႔ပါးစပ္ကေန
“ငါေၾကာက္တယ္... ငါေၾကာက္တယ္”နဲ႔ ေျခာက္ေျခာက္ခ်ားခ်ား ေျပာေနတုန္းပဲ
အဲ…ငါေၾကာက္တယ္ ငါေၾကာက္တယ္ပဲေျပာျပီး ..ငါ့ကိုဖက္ထားပါ ငါ့ကိုဖက္ထားပါ.. လို႔ေတာ့မေျပာဘူး (ဆိုင္လားမသိ:P)
ျဖစ္ပံုကဒီလို... တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာထိုင္ေနတဲ့ ကုလားတစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာကိုအဝတ္ေတြနဲ႔ဖံုးထားတဲ့ကားေပၚက ကုလားေလးေယာက္က ဆင္းျပီးဝိုင္းခုတ္တာ ဆိုင္ထဲကလူေတြအကုန္ထြက္ေျပးပဲ
မေျပးဘဲအနီးကပ္ရပ္ၾကည့္ေနတာဆိုလို႔ က်ေနာ္ရယ္၊ မူးျပီးေကာင္းေနတဲ့ ေဘးစားပြဲဝိုင္းက ဆာဗားလူမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္ရယ္ပဲ႐ွိတယ္
ဟိုက မေျပးဘူးဆိုတာက ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ ဘာမွန္းမသိလို႔မေျပးတာ
က်ေနာ္မေျပးဘူးဆိုတာကလည္း မ်က္ေစ့ေ႐ွ႕ကျမင္ကြင္းကိုသိပ္မသဲကြဲလို႔ မ်က္စိကမႈန္တယ္ဗ်ာ အေမနဲ႔သမီးနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ သမီးပဲျမင္ေတာ့တယ္ဆိုတဲ့မ်က္လံုးမ်ိဳး မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့မယ္
ဓါးနဲ႔ တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္းဝိုင္းခုတ္ေနတာကို ဒုတ္နဲ႔ဝိုင္း႐ိုက္တယ္ပဲထင္ေနတာ
ေနာက္မွေသြးေတြက ထြက္လွခ်ည္လားဆိုေတာ့မွလက္စသတ္ေတာ့ဓါးကိုး...
ေျပးလည္းမေျပးရေတာ့ပါဘူး ဟိုကခုတ္ျပီးအဆင္သင့္ရပ္ထားတဲ့ကားေပၚကို ခုန္တက္ျပီးေပ်ာက္သြားျပီ
ခုတ္ခံထိတဲ့ကုလားလည္းမေခဘူးဗ် ခ်က္ခ်င္းျပန္ထလာတယ္ ဒါေပမယ့္မဟန္ေတာ့ဘူး ယိုင္ေနျပီ
မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးအသားေတြလန္ကုန္တယ္ လက္တစ္ဖက္ကလည္းျပတ္သြားတယ္ အေရခြံတဲတဲေလးနဲ႔ တြဲေလာင္းၾကီးျဖစ္ေနတယ္ ေသြးေတြကအိုင္ေနျပီး ျမင္ကြင္းကအသဲယားစရာ
တ႐ုတ္အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္က ေဟ့ေကာင္ေလး လာဝိုင္းထူဦးဟ ဆိုျပီးက်ေနာ့္ကိုေခၚတယ္
သြားဝိုင္းထူမလို႔ပဲ ေသြးအလူးလူးနဲ႔ စုတ္ျပတ္ေနေအာင္ခုတ္ခံထိထားတဲ့မ်က္ႏွာကိုျမင္ျပီး မထူရဲျပန္ဘူးဗ်ာ သတၱိကအဲလိုေကာင္းတာ ေနာက္ အဲဒီကုလားရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္လာျပီး ကားနဲ႔ေဆး႐ံုကိုေမာင္းပို႔သြားတယ္
ဆိုင္႐ွင္သူေ႒းရဲကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ ရဲကလံုးဝ လံုးဝကိုမလာဘူးဆိုပဲဗ်ာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ရဲ
က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ကဒီလိုပဲဗ် မင္းမႏိုင္ရပ္ကြက္ seven elevenဆိုင္ကိုေတာင္ ဓါးျပဝင္တိုက္တာေလးခါ႐ွိျပီ လူၾကားလို႔မွမေကာင္း
ဘိန္းစားေတြကလည္းဆိုးတယ္ ယင္းထလာရင္ ေရထည့္တဲ့စက္ကိုေတာင္မခ်န္ဘူး ႐ိုက္ျဖိဳျပီးအေၾကြေစ့ေတြယူတာ သံုးခါ႐ွိျပီ မေလးလူငယ္ေလးေတြကလည္း ညညဆိုရင္ဆိုင္ကယ္ေတြပတ္ျပိဳင္စီးျပီး လမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ကားေတြကို မီး႐ိႈႈ႕လို႐ိႈ႕ မွန္ေတြ႐ိုက္ခြဲလို ႐ိုက္ခြဲနဲ႔ တစ္ကယ့္စ႐ိုက္ေတာပဲ ေအမီဆိုရင္သူ႔ကားမွန္ကို႐ိုက္ခြဲသြားလို႔ ႏွစ္ရက္တိတိအလုပ္မဆင္းႏိူင္ဘူး ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔တဲ့။
ေနာက္ျပီး စားေသာက္ဆိုင္ထိုင္လို႔ ငါ့ဖုန္းေလးကသိပ္လွတယ္ လူျမင္ေအာင္ျပဦးမွ ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ခံုေပၚတင္မယ္ မၾကံေလနဲ႔
လုေျပးမယ့္လူေတြတပံုၾကီး
ေနာက္မွသိရတာက အဲဒီခုတ္ခံထိတဲ့ကုလားက လူမိုက္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးဆိုပဲ
စားေသာက္ဆိုင္မွာထိုင္ေနတုန္းကေတာ့သံုးေယာက္ပါ ဟိုကလည္းလာခုတ္ေရာ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေျပးတာ တန္းေနတာပဲ….
ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ အဲဒီည က်ေနာ္လည္းေအမီ့လိုပဲ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး အဲဒါနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေသးမယ့္အတူတူ ငါ့အဝတ္ေတြ ဖါေထးဦးမွပဲဆိုျပီး အကၤ်ီအစုတ္ ေဘာင္းဘီအစုတ္ေတြကို ယူျပီး ထိုင္ခ်ဳပ္ေနလိုက္တယ္
အဝတ္အစားသစ္ေတြမဝယ္ႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ ဘဝေပးကနည္းနည္းပဲ့ေတာ့ဒီလိုပဲ အစုတ္ေတြကို တတ္သလိုျပန္ဖါျပီးဝတ္ေနရတာ
အဲလိုနဲ႔ တစ္ခ်က္မွာ က်ေနာ့္လက္ကိုအပ္ကစူးေတာ့ “အား”ကနဲထေအာ္မိတယ္ နာလိုက္တာလည္းတစစ္စစ္နဲ႔
ျပီးမွကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ႐ွက္ျပီးရယ္ေနမိတယ္
“ဟိုက ဓါးေလးလက္နဲ႔ဝိုင္းခုတ္တာ အသံတစ္ခ်က္မထြက္ဘူး ငါ့က်အပ္ေလးစူးတာနဲ႔ပဲ ေအာ္လိုက္တာ အေျခာက္မၾကီးက်ေနတာပဲ”
အင္း..? ဟိုကလူမိုက္ သားၾကီးကလူမိုက္မွမဟုတ္ဘဲ အဲလိုပဲေတြးယူရမယ္ထင္တယ္။
ဟုတ္တယ္ဟုတ္?
ဝုတ္ဒယ္ဝုတ္? :P