အေနအထိုင္မတတ္သူမ်ား-၁

“ငတြ”သည္လူပ်ိဳစစ္စစ္ျဖစ္ျပီး “သေဘၤာသီး”သည္လူျပိဳစစ္စစ္ျဖစ္သည္ ထို႕ေၾကာင့္၎တို႔ႏွစ္ဦးသည္
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားအျမီးေပါက္ျပီး ပခံုးႏွစ္ဖက္ၾကားဦးေခါင္းကိုယ္စီ႐ွိၾကတာခ်င္းတူေသာ္လည္း
“ဝါ” အရာ၌အလြန္႔အလြန္ကြာျခားၾကေလသည္ (အျမီးေပါက္သည္ဆိုသျဖင့္ ေမ်ာက္ဟုယူဆလိုကယူဆႏိုင္သည္
ႏြားဟုယူဆလိုကလည္းယူဆႏိုင္ေသးသည္ လံုးဝလံုးဝကြိဳင္မ႐ွိ ဤကားစကားခ်ပ္)
သေဘၤာသီးကိုတကၠသိုလ္တစ္ခုကပါေမာကၡၾကီးတစ္ဦးဟုဆိုပါစို႔
ငတြသည္ ခုမွ မူၾကိဳတန္းပင္မေအာင္႐ွာေသးသည့္ပီဘိကေလးငယ္သာျဖစ္ခ်ိမ့္ေတာ့မည္။
ယခုကိစၥသည္ ၎တို႔ႏွစ္ဦးသား ျမိဳ႕ထဲသြားျပီးေျခမ်ားၾကရာမွ ေျခခ်ည္းမမ်ားဘဲ ပါးစပ္ပါမ်ားလာသျဖင့္
ကြိဳင္တက္လာရျခင္းျဖစ္သည္။
ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္႐ွင္းရလွ်င္သူတို႔နာမည္ကစ႐ွင္းရမည္ျဖစ္သည္
ငတြဆိုသူ၏နာမည္အရင္းမွာ“ေက်ာ္စြာ”ျဖစ္သည္ သို႔ေသာ္..သူ႔ပါမစ္စာအုပ္တြင္ေရးထားသည့္“ေက်ာ္စြာ”ဆိုသည့္နာမည္တြင္ “စြာ”ဆိုသည့္အလံုး
ကအလြန္ေသာ့ျပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေရးထားသည့္လက္ေရးေၾကာင့္စလံုးဝဆြဲေရးခ်ႏွင့္မတူဘဲ တဝမ္းပူဝဆြဲႏွင့္
တူေနသျဖင့္ အစက “ေက်ာ္တြ”ဟုေျပာင္ေခၚၾကသည္ ေနာက္ပိုင္းငတြဟူ၍ျဖစ္သြားသည္
ယံုခ်င္ယံုမယံုခ်င္ေန“သေဘၤာသီး”ဆိုသူသည္ အရင္ကKLက DJဟုသိရသည္
ဘယ္ပံုဘယ္နည္းဒီေဂ်ျဖစ္လာမွန္းမသိေသာ္လည္း ဒီေဂ်ဘဝတြင္ ဒီေဂ်မပြတ္ဘဲ ဖင္ခ်ည္းလိုက္ပြတ္သျဖင့္ ကိြဳင္ေလာင္္ျပီးလွိမ့္လာရသူျဖစ္သည္ သူသည္စကားကိုတရစပ္မနားတမ္းေျပာႏိုင္သူျဖစ္သည္။
rapperလုပ္စားမည္ဆိုက ေပါက္ဦးမည့္ပါးစပ္မ်ိဳးပင္။ ထူးဆန္းတာကသူ႔နာမည္အရင္းကိုဘယ္သူမွမသိၾက
ဘယ္သူမွလည္းစိတ္မဝင္စားသျဖင့္အေရးတယူလုပ္ျပီးလည္းနာမည္ကိုေမးမေနၾကေတာ့ သူမ်ားေခၚသလို“သေဘၤာသီး”
ဟုသာေခၚၾကကုန္သည္။
အလုပ္ပိတ္သည့္တစ္ရက္တြင္ငတြႏွင့္သေဘၤာသီးတို႔ႏွစ္ေယာက္သားျမိဳ႕ထဲသို႕ရထားစီးျပီးသြားၾကသည္
ရထားေပၚမွာထိုင္ေနရင္း ဘူတာတစ္ခုခုေရာက္တိုင္းဆင္းလိုက္တက္လိုက္လုပ္ေနၾကသူခရီးသည္မ်ားအား
မ်က္စိအရသာခံၾကည့္ကာ ဒါကဒီလိုေလး႐ွိတယ္ ဟိုက ဟိုလိုေလး႐ွိတယ္ဆိုျပီး ငတြအားတစ္လမ္းလံုး
တရားေဟာလာသည္ဆို၏
(အသက္၁၆ႏွင့္၄၀အၾကားခရီးသည္“အမ”မ်ားကိုဆိုလိုသည္ “အထီး”မ်ားကိုေတာ့ sorry!! ဤကားစကားခ်ပ္)
ငတြလည္းပညာရသည္ဟုဆိုကာတစ္လမ္းလံုးေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္ႏွင့္စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္လာသည္
ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္းနဲ႔လည္းငတြအားပညာအေမြေပးေနျပန္သည္
“မိန္းမအမ်ိဳးေလးမ်ိဳး႐ွိတယ္ကြ ပထမအမ်ိဳးက “ပဒုမၼနီ”လို႔ေခၚတဲ့ကိုယ္ကၾကာညိဳရနံ႔သင္းတဲ့အမ်ိဳး
ဒုတိယက “သခၤနီ”တဲ့ကိုယ္ကေနင႐ုတ္ပန္းန႔ံထြက္တယ္”
“စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ”
ငတြကားတြံေတြးကိုဂလုကနဲအသံမည္ေအာင္မ်ိဳခ်ရင္းေျပာသည္။
“ေနာက္ျပီး စိၾတနီဆိုတဲ့အမ်ိဳး သူ႔ကိုယ္ကေနက်င္ငယ္နံ႔ထြက္တယ္”
“ဗ်ာ…ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း ေန႔ေရာညေရာအဲဒီက်င္ငယ္နံ႔ကသူ႔ကိုယ္ကေနထြက္ေနတာလား အိပ္ယာကထထခ်င္း
ထြက္တာလား?
အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းေသးေပါက္ခ်တဲ့အက်င့္႐ွိျပီးေရခ်ိဳးပ်င္းတဲ့မိန္းမမ်ိဳးကိုေျပာတာျဖစ္မယ္”
“မင္းလွ်ာမ႐ွည္နဲ႔ ငါဆက္ေျပာမယ္ ေနာက္ဆံုးတစ္မ်ိဳးက“ဟတၱိနီ”လို႔ေခၚတယ္ ညႇီနံ႔ထြက္တဲ့အမ်ိဳးကြ”
“ေဟာဗ်ာ…ဒါဆိုရင္မိန္းမေလးမ်ိဳးမွာေတာင္တစ္မ်ိဳးပဲအေကာင္း႐ွိမွာေပါ့ေနာ္ ဟို..ၾကာညိဳနံ႔ထြက္တယ္ဆိုတဲ့အမ်ိဳးေလ
င႐ုတ္ပန္းန႔ံလည္းမေကာင္းေလာက္ဘူးဗ် စပ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္”
ငတြသည္ေတြးေတြးဆဆျဖင့္ျပန္ေျပာရင္းမိန္းမက်မ္းေက်သူသေဘၤာသီးအားလည္းအလြန္အမင္း
ၾကည္ညိဳသည့္စိတ္ေပါက္လာမိေတာ့သည္။
ထိုစဥ္အခိုက္ဝယ္သူတို႔ေ႐ွ႕သို႔မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦးခပ္ေသာ့ေသာ့ေလွ်ာက္သြားသည္ ငတြလည္းအမွီခပ္ေသာ့ေသာ့
လိုက္ေလွ်ာက္ရင္း ဆရာ့စကားကိုလက္ေတြ႔စမ္းသည့္အေနျဖင့္ ႏွာေခါင္းကေနပြစိပြစိလုပ္ျပီးအနံ႔ခံၾကည့္ေနသည္
ထို႔ေနာက္အံ့ၾသေတြေဝသည့္စိတ္အစံုျဖင့္သေဘာၤသီးဘက္လွည့္ျပီး
“ဒါကေရာ ဘာအမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္မသိဘူး”
“ဘာအနံ႔ရလို႔လဲ”
“ေရေမႊးနံ႔ဗ်”
“ေဟ…အဲဒါေတာ့ငါလည္းမေျပာတတ္ဘူး က်မ္းစာမွာေတာ့ေရေမႊးနံ႔အေၾကာင္းမပါဘူးကြ...ဒါေပမယ့္ငါ့အေတြ႔အၾကံဳအရငါေျပာလိုက္မယ္ ခုေကာင္မေလးကကိုယ္လံုးက်စ္တယ္ အသားေလးညိဳတယ္
လမ္းေလွ်ာက္တာကိုၾကည့္ တံုတံုခ်န္းျဖစ္ေနတယ္”
“ဘာလဲဗ် တံုတံုခ်န္း”
“လွ်ာမ႐ွည္နဲ႔ ေနာက္မွေျပာျပမယ္ ဆိုေတာ့ကာ…ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးရဲ့...@@#%^% ဟာ…^^%$$%ေလးေနလိမ့္မယ္ကြ
သူတို႔ရဲ့အဓိက@@##%%ဟာ#%^&^$ေပၚမွာမူတည္တယ္ ဒါေပမယ့္သူတို႔ရဲ့&(&%%$#ဟာ%^$$
လိုျဖစ္ေနတာကိုေထာက္ျပီး အပြင့္လင္းဆံုးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးဟာ^^%&^%%^#@@ထဲကပဲလို႔ငါေသေသခ်ာခ်ာေျပာႏိုင္တယ္ကြာ”(ဘေလာ့ေရးသူသည္ထိုဘာသာစကားမ်ားကို
ိုနားမလည္သျဖင့္စာမ်က္ႏွာထက္ေရးျပရန္မျဖစ္ႏိုင္ေပ ဤကားစကားျပား)
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ...ေသခ်ာလွခ်ည္လား”
ငတြသည္အလြန္႐ြန္းေတာက္သည့္မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ဆရာသေဘၤာသီးအားေလးစားၾကည္ညိဳစြာၾကည့္လွ်က္
ထြက္က်လာသည့္သြားရည္အားသုတ္ရန္သတိမရေတာ့ေပ
“ေသခ်ာတယ္ဆိုငါဆိုတဲ့ဆ... ..!!!” “ဝွီးးးးး….!!!!”
မေမွ်ာ္လင့္ေသာအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္သည္ ဆရာၾကီးစကားပင္မဆံုးလိုက္ အလြန္ျပင္းထန္သည့္ေလ၏အဟုန္ျဖင့္
လက္ဝါးတဖက္သည္ဆရာသေဘၤာသီး၏ပါးေပၚသို႔ဝဲက်လာရာ သိုင္းပညာသံုးျပီးအလွ်င္အျမန္ေ႐ွာင္တိမ္းလိုက္ရသည္
ပစ္မွတ္ကိုမထိသျဖင့္ဟန္ခ်က္လြဲသြားေသာလက္ဝါးပိုင္႐ွင္ကားသူတို႔ယခုပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေဝဖန္
ေနသည့္မိန္းမပ်ိဳပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေ႐ွ႔ကေနသြားေနရာမွဘယ္ကဘယ္လိုလွည့္လာသည္မသိ စကားေကာင္းေနလိုက္သျဖင့္ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးလည္း႐ုတ္တစ္ရက္သတိမထားလိုက္မိ
“႐ွင္တို႔ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ိုင္းပါလား ေတာ္ေတာ္ေအာက္တန္းက်ပါလား..ဘယ္လိုကေလကေခ်ေတြလဲ ႐ွင္တို႔ႏွမကို႐ွင္တို႔ဒီလိုျပန္ေျပာပါလား...႐ုပ္ကိုကၾကက္သေရမ႐ွိဘူး ႏွာဘူးေတြ”
ျမန္မာလိုပီပီသသၾကီးရန္ေတြ႔လိုက္သံေၾကာင့္အမွားၾကီးမွားေခ်ျပီဟုငတြသိလိုက္သည္
ေကာင္မေလး႐ုပ္ကဗမာဟုမထင္ရ မေလးမလိုလို အင္ဒိုမလိုလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ေ႐ွ႔တြင္ထားျပီးပယ္ပယ္နယ္နယ္
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေဝဖန္မိျခင္းျဖစ္သည္ ခုေတာ့အ႐ွက္ကြဲျပီ ဆရာသမားသေဘၤာသီးအားလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ေစာေစာကေနရာတြင္႐ွိမေနေတာ့ လမ္းတစ္ဖက္သို႔ေလ၏လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ကူးသြားေခ်ျပီ ငတြမွာတစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနရင္း
မိန္းမပ်ိဳေလးအားရယ္ျပရမလို ငိုျပရမလိုျဖစ္ေနကာ
ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုလုပ္ျပရမယ္မွန္းမသိေတာ့သျဖင့္ ဆရာ့ေနာက္ကိုဖေႏွာင့္ႏွင့္တင္ပါးတစ္သားတည္းက်ေအာင္ေျပးလိုက္ေလေတာ့သည္
ေကာင္မေလးကားေစြ႔ေစြ႔ခုန္လွ်က္က်န္ရစ္သည္(တစ္ကယ္ထမခုန္ပါ ဤကားစကားခ်ပ္)
“ကို႔ဆရာဗ်ာ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းေတာင္မသိေတာ့ဘူးလား ဒီေလာက္အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႔
ေဝဖန္ေနတာ ဟိုကေပါက္ျပီေပါ့”
အနားေရာက္လာေတာ့ အသက္႐ႈသံေဟာဟဲလႈိက္ေနရင္းမွငတြကဆရာသေဘၤာသီးအားအျပစ္တင္စကားဆိုသည္
ဤတြင္…စံုေတာက္ၾကီးဦး႐ွံစားမဟုတ္ေသာ္လည္း ဆရာလုပ္သူကေအာက္ပါတစ္ခြန္းတည္းေသာ
စကားကိုျပန္ေျပာေလသည္.....
“မွားတဲ့အခါလည္းမွားေပမေပါ့ငါ့ညီ”