က်ားကေလးတို႕႐ြာ-၂

“တစ္ေတာဝင္…ထြက္....တစ္ကုန္းတက္၍ တစ္ေတာင္ကိုေက်ာ္....တစ္ပင္မွာနားေသာ္....အားငယ္ေျဖမခ်ိ...ေတြ႔လိမ့္ႏိုးႏိုး...ေမွ်ာ္ကိုးလို႕ေနာ္......”
………………………..
ခုလည္းဒီသီခ်င္းထဲကအတိုင္းျဖစ္ေနေပျပီ က်ေနာ္တို႔ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ေျခလွမ္းအေရအတြက္အတိုင္းသာ မိုးေပၚတည့္တည့္ေထာင္ျပီးေလွ်ာက္ရင္ခုေလာက္ဆို နတ္ျပည္ဝင္သည့္ ဂိတ္ဝၾကီးသို႔တန္းတန္းမတ္မတ္ၾကီးေရာက္ေနေလာက္ျပီ.....။
ေက်ာင္းပိတ္တုန္းေအးေဆးမေနခ်င္တဲ့ေကာင္....ေလွ်ာက္စမ္း...ေလွ်ာက္စမ္း.....ေလွ်ာက္စမ္း.....။
က်ေနာ့္ဆီက အထုပ္အပိုးေတြေရာ ဂစ္တာကိုေရာအကုန္ယူျပီးဝိုင္းကူသယ္ေပးတာေတာင္ အေမာခံႏိုင္သူဝင္းေက်ာ္ကေ႐ွ႕မွ မတ္မတ္ မတ္မတ္ႏွင့္ေလွ်ာက္ေနဆဲ က်ေနာ္က ေနာက္မွ ယိုင္တိ ယိုင္တိုင္ျဖင့္ လဲက်လိုက္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ ျဖစ္ေနဆဲ….


ဒီလိုနဲ႔ ေနလံုးၾကီးစံုးစံုးျမႇဳပ္မွ သစ္သားျပားျဖင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း႐ိုက္ျပီးစိုက္ထူထားေသာ သူတို႔႐ြာအဝင္ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးအား ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႔ရေတာ့သည္။
“မရင္းကုန္းေက်း႐ြာမွ လွိဳက္လွဲစြာၾကိဳဆိုပါသည္” ဟူ႔ေရးသားထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးသည္ က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့...
“တာဝတိ`သာနတ္နန္းမွလႈိက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါသည္ နတ္သမီးအပါးခုႏွစ္ေထာင္တို႔သည္လည္း ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးလွ်က္ သင့္တစ္ေယာက္တည္းအားေစာင့္ဆိုင္းေနၾကကုန္သည္” ဟူ႔ေရးထားသည့္ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးအား ျမင္ေတြ႔ရဘိအလား ဝမ္းသာအယ္လဲျဖစ္ရေလေတာ့သည္။
(ယခုစာေရးေနခ်ိန္တြင္အနားမွာထိုင္ေနသည့္သူငယ္ခ်င္းက မင္းဟာက အပါးခုႏွစ္ေထာင္ဆိုေတာ့ မလြန္လြန္းဘူးလား နတ္သမီးငါးရာဆိုေတာ္ျပီေပါ့တဲ့ သူ႔ႏွယ္ေနာ္.ကပ္သီးကပ္သပ္စိတ္ကူးနဲ႔ေရးတဲ့စာကိုေတာင္ၾကံဖန္ျပီးကပ္ေစးနဲေနခိုင္းေသးတယ္ က်ေနာ္ကျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္ ငါက ငါးရာနဲ႔မေလာက္ဘူးေဟ့ အပါးခုႏွစ္ေထာင္တိတိ တစ္ျပားသားမွမေလွ်ာ့လို႔ :P)


“ကဲသားၾကီးေရ....အိမ္ေရာက္ျပီကြ...အိမ္ေရာက္ျပီ...ဟားဟား...”
ေခြ်းအလံုးလံုးၾကားမွ ဝင္းေက်ာ္က က်ေနာ့္ဘက္လွည့္ျပီး ေအာ္ေျပာသည္…။
“အင္း….ေရာက္ဦးမွပဲ....ႏို႔မို႔ရင္ ငွက္ေတြက ပ်ံရင္းေသတယ္ မင္းနဲ႔ငါက လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေသတယ္
ဆိုျပီးစကားပံုအသစ္ထြက္ေနဦးမယ္”
က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ဝင္းေက်ာ္တစ္ဟားဟားေအာ္ရယ္သည္။
ညီအစ္ကိုမသိတသိအခ်ိန္ဟုေခၚႏိုင္ေသာ္လည္းကိုယ့္႐ြာသားကိုကိုယ္တိတိက်က်သိပံုရေသာ႐ြာသားမ်ာက
“ေစာဝင္းေက်ာ္ျပန္လာျပီေဟ့....
ေစာဝင္းေက်ာ္ျပန္လာျပီ.....သူ႔အေဖၚျမိဳ႕သားတစ္ေယာက္လည္းပါလာတယ္ေဟ့”
ဟုတစ္အိမ္မွတစ္အိမ္ေအာ္ျပီး ေျပးထြက္ၾကည့္ၾကကုန္သည္။
ဝင္းေက်ာ္၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားကအေျပးအလြားေရာက္လာၾကျပီးအထုပ္ကိုကူသယ္သူသယ္ဂစ္တာၾကီးကို
ယူျပီး အသံေၾကာင္ျဖင့္ တစ္ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္တီးသူတီးႏွင့္က်ေနာ္တို႔ဝန္းက်င္ေလး႐ႈပ္ယွက္ခက္သြားသည္
သူတို႔က်ေနာ့္ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္က က်ေနာ္ျမင္ေနက် ျမိဳ႕ထဲကလူေတြရဲ့အၾကည့္မ်ိဳးမဟုတ္ ႏွစ္လိုဖြယ္အျပည့္႐ွိျပီး ပကတိသန္႔စင္သည္။
တခဏအတြင္းမွာပင္က်ေနာ္တို႔အားလံုးငယ္ေပါင္းၾကီးမ်ားသဖြယ္ ရင္းႏွီးသြားၾကေတာ့သည္။


ဝင္းေက်ာ္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့အထုပ္အပိုးေတြျပစ္ခ်ျပီးအနားယူၾကသည္ ။
ထိုညထမင္းဝိုင္းသည္ က်ေနာ့္တစ္သက္တြင္အျမိန္ဆံုးထမင္းဝိုင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ဝင္းေက်ာ္မိဘမ်ားသည္ ႐ိုး႐ိုးေတာင္ယာ လယ္လုပ္စားသူမ်ားျဖစ္သည္ စိတ္သေဘာထား႐ိုးသားျဖဴစင္ၾကသည္။
“နင္ကျမိဳ႕သားဆိုေတာ့ အတြဲေတာ့ေခ်ာင္းဖူးမွာေပါ့ေနာ္ အဟိ”
႐ုတ္တရက္ၾကီးထြက္ေပၚလာသည့္အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္၏အေမးေၾကာင့္ပါးစပ္ထဲေရာက္လုေရာက္ခင္ထမင္းတစ္လုတ္
ေလထဲရပ္တန္႔သြားသည္ ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္းမသိ
“ေဒၚေလးကလဲဘာေတြေလွ်ာက္ေမးေနတာလဲ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေနခက္ေအာင္လုပ္ေနျပန္ျပီ ”
ဝင္းေက်ာ္ကထမင္းဝိုင္းေဘးတြင္ထိုင္ေနေသာ အေဒၚၾကီးဆိုသူကိုအျပစ္တင္စကားဆိုလိုက္သည္
“သူငယ္ခ်င္းေရ....ဗိုက္တင္းေအာင္မစားနဲ႔ဦးဟ ငါတို႔အစီအစဥ္႐ွိေသးတယ္ ” ညေနကမွခင္ခဲ့ၾကသည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္နားကပ္ျပီးတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထမင္းမ်ားစားေသာက္ျပီး အစီအစဥ္႐ွိတယ္ဆိုသည့္သူငယ္ခ်င္းဆီသို႔က်ေနာ္တို႔ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။


႐ြာလယ္ကိုေရာက္ေတာ့အလွဴအိမ္တစ္ခုက ဗီြဒီယိုဗလာပြဲျပေနသည္။႐ြာ၏တစ္ခုတည္းေသာဗြီဒီယို႐ံုက ငွားလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“ညီေလး မင္းဝင္းေက်ာ္မဟုတ္လား လာပါဦးကြာ သူၾကီးငါ့ကို ဒုကၡေပးသြားျပီ”
ေတာ္ေတာ္ေလးေထြေနပံုရသည့္အလွဴအိမ္မွလူတစ္ေယာက္က ဝင္းေက်ာ္ကိုျမင္သြားကာ လွမ္းေခၚလိုက္သျဖင့္က်ေနာ္လည္းလိုက္သြားရသည္ ။ သူကဗြီဒီယိုပိုင္႐ွင္ကိုဖိုးေစာဟုသိရသည္
“ငါစာမတတ္ပါဘူးဆိုမွ သူၾကီးက ငါ့ကိုဒီစာဖတ္ျပီးေၾကညာခိုင္းေနတယ္ ေရာ့ဒီမွာမိုက္ ဒီမွာစာ႐ြက္ မင္းပဲေၾကညာလိုက္ေတာ့”
ကိုဖိုးေစာကမ္းေပးသည့္စာ႐ြက္ထဲကပဲပင္ေပါက္လက္ေရးႏွင့္ေရးထားသည့္စာမ်ားကိုဖတ္ျပီး
က်ေနာ္ရယ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ စာထဲတြင္ယခုကဲ့သ႔ို႐ြာအလွဴတြင္ကာလသားမ်ားေသာက္ေသာက္စားစားမလုပ္ရန္ႏွင့္ေတြ႔႐ွိပါက ျပင္းျပင္းထန္ထန္အေရးယူမည့္အေၾကာင္းေရးထားသည္။ ကာလသားေတြဘယ္လိုေနမည္မသိေသာ္လည္း ကာလဘဲၾကီး ကိုဖိုးေစာေတာ့ေစာေစာစီးစီးဝီေနျပီျဖစ္သည္။.....(ဆက္ရန္)