ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ်ာ္ပါတယ္

“ေဟ့ေရာင္သားၾကီး...ဟိုမွာမင္းတို႔အဖြား႐ြာကေန ဘုရားဖူးတက္လာတယ္ေဟ့”

လူေတာင္လန္႔သြားသည္။ ဘယ့္ႏွယ့္ငါ့အဖြားက မေလး႐ွားကိုလာျပီးဘုရားဖူးရမွာတုန္း၊ သူငယ္ခ်င္းညႊန္ျပသည့္ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမေပၚက တကြ်ီကြ်ီႏွင့္လွိမ့္ေနေသာသံုးဘီးတပ္စက္ဘီးေပၚတြင္ ဝါးခေမာက္အၾကီးၾကီးကိုေဆာင္းထားသည့္အဝတ္အစားႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္အဖြားအိုတစ္ဦး။ စက္ဘီးေပၚတြင္ပစၥည္းပစၥယေတြကစံုစီနဖာေဝလွ်က္
ကားေတြ၊ဆိုင္ကယ္ေတြခ်ည္းဥဒဟိုသြားလာေနေသာ လမ္းမေပၚတြင္ ခုျမင္ကြင္းကနည္းနည္းထူးဆန္းေနသည္ ။
ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္၍ပဲလားမသိ သိပ္ေတာ့စိတ္မဝင္စားမိ ထို႔ေနာက္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားသည္။

ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္တို႔အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္တိုင္း ထိုအဖြားအိုၾကီးကိုေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေတြ႔လာရသည္ ထံုးစံအတိုင္းသံုးဘီးစက္ဘီးအစုတ္တစ္စီးႏွင့္ ႐ွိ႐ွိသမွ်စားေသာက္ဆိုင္သို႔ တစ္ဆိုင္ဝင္တစ္ဆိုင္ထြက္ ကာသူ႔ဆီက ဆန္အိတ္အေသးေလးေတြ ၊ ဂက္စ္မီးျခစ္ေတြ ၊တစ္ခါသံုးတစ္သွ်ဴးေတြ ၊ ၾကံေခ်ာင္းအစည္းေလးေတြကို ဆိုင္ထဲ႐ွိလူမ်ားသို႔လိုက္လံေရာင္းခ်ေနသည္။ ေတြ႕ပါမ်ားေတာ့လည္း သိခ်င္လာသည္ ထို႕ေၾကာင့္အသိတ႐ုတ္တစ္ေယာက္ကိုေမးလိုက္မိသည္ ထိုတ႐ုတ္ကေျပာျပသည္မွာ အဖြားအိုသည္ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္႐ွိျပီျဖစ္သည္ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းမ႐ွိ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ေနသည္ သားျဖစ္သူက အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္႐ွိျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္လက္ေၾကာမတင္း လူေပၚေၾကာ့ ဒီၾကားထဲအရက္ဆိုလည္းေသာက္ခ်င္ေသး ၊ ဘိန္းဆိုလည္း႐ႈခ်င္ေသး၊ အေပ်ာ္အပါးလည္းလိုက္စားခ်င္ေသးတဲ့။


အဖြားၾကီးကတစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔ငယ္ငယ္ကတည္းကအလိုလိုက္ခဲ့သည္ တေန႔တေန႔သူေရာင္းရသည့္ပိုက္ဆံေတြကိုလည္းသားလက္ထဲသာထည့္သည္ သူ႔ဆီကဝယ္ၾကသူမ်ားမွာလည္းသူ႔ကိုသနား၍သာ အသံုးတည့္တည့္မတည့္တည့္ပိုက္ဆံေပးျပီးဝယ္လိုက္သည္ခ်ည္း။ သူေရာင္းသည့္တိုလီမုတ္စမွန္သမွ်သည္သူ႔ကိုသနားသျဖင့္ရပ္ကြက္ထဲကေပးထား ကမ္းထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ အဖြားအိုကိုတခါခါဟိုင္းေဝးလမ္းမေပၚတြင္ေခြ်းအလံုးလံုးျဖင့္ေစ်းလိုက္ေရာင္းေနသည္ကိုေတြ႔ရတတ္သည္ တခါတခါလည္းသူေစ်းဝင္ေရာင္းသည့္စားေသာက္ဆိုင္ထဲ၌ပင္ထိုင္ေနရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္
သူ႔သားျဖစ္သူကိုက်ေနာ္မျမင္ဖူး သို႕ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ထိုသားျဖစ္သူကိုက်ေနာ္အလိုလိုေနရင္းမုန္းေနမိသည္။
……………………..

က်ေနာ့္ေမေမသည္က်ေနာ့္ကို အျမင့္မားဆံုးေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ဖူးျပီး က်ေနာ္သည္ အနိမ့္ပါးဆံုးေသာေနရာ၌သာ ခုခ်ိန္ထိလိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္႐ွိေနတုန္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္…အေမ့သေဘာထားကက်ေနာ့္အေပၚခုခ်ိန္ထိဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲခဲ့ ကိုးႏွစ္တာကာလအတြင္းအေမ့မ်က္ႏွာဘယ္လို႐ွိေတာ့မည္ကိုက်ေနာ္မသိေသာ္လည္း ဖုန္းထဲကအေမ့အသံသည္အရင္လိုမသစ္လြင္ေတာ့တာသိသည္ က်ေနာ့္ေမေမအိုျပီေလ
သို႔တိုင္ေအာင္ က်ေနာ္နဲ႔စကားေျပာေလတိုင္းအေမ့အသံမွာအားမာန္ေတြျပည့္ေနဆဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ေနဆဲ...
“ဟိုးတစ္ညကေပါ့ အေမကေျပာလိုက္တယ္ လကလည္းသာလိုက္တာေနာ္လို႔ နင့္ညီမေတြက လသာေတာ့ဘာျဖစ္လဲအေမရဲ့တဲ့ ေအာ္…လသာေတာ့ အေဝးကနင္တို႔အစ္ကို သာေနတဲ့လကိုေမာ့ေမာ့ၾကည့္ျပီး နင္တို႔ကိုလြမ္းလြမ္းနဲ႔ ငိုခ်င္ငိုေနမွာေပါ့လို႔ အေမအဲဒါလည္းေျပာလိုက္ေရာ နင့္ညီမေတြဘာျဖစ္လဲသိလား”
“ဘာျဖစ္လဲအေမ”
“တအီအီနဲ႔ငိုကုန္ပါေရာလား ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတဲ့ကေလးေတြ”
ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္မရယ္ႏိုင္ခဲ့ပါေလ ။


ႏိုင္ငံျခားမွာ လဲက်လိုက္ျပန္ထလိုက္နဲ႔ အေမ့ကိုပံ့ပိုးႏိုင္သည့္ေငြပမာဏ အလြန္နည္းခဲ့သည္။
“တာဝန္မေက်လိုက္တဲ့သား” ဆိုျပီးသိမ္ငယ္စိတ္ေတြဝင္ခဲ့ဖူးတာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္...။
ထူးဆန္းတာက အေမသည္ခုခ်ိန္ထိက်ေနာ့္ကို အျပစ္တင္စိတ္ပ်က္သည့္စကားမေျပာခဲ့တာပဲျဖစ္သည္။
ဆို႐ိုးတစ္ခုၾကားဖူးသည္ “ဘုရားသည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ေနရာတကာမွာ ႐ွိမေနႏိုင္သည့္အတြက္ ကိုယ္ေတာ့္ကိုယ္စား မိခင္မ်ားကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ေလသည္”တဲ့
ကမၻာေပၚမွာ႐ွိတဲ့သားေတြအားလံုးကို မိဘတာဝန္အေက်ဆံုးသူကေန တာဝန္အမဲ့ဆံုးသူအထိနံပါတ္စဥ္တပ္ျပီးထားမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္နံပါတ္ဘယ္ေနရာေလာက္က႐ွိလိမ့္မယ္မသိ...က်ေနာ္ဟို တ႐ုတ္အဖြားအိုၾကီးရဲ့ သားေအာက္ေတာ့ေရာက္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး....။

ဒါပါပဲ ဒီေန႔အလုပ္ကအျပန္စက္ဘီးအစုတ္တစ္စီးနဲ႔ႏြမ္းနယ္ေန႐ွာတဲ့အဖြားအိုၾကီးကိုလမ္းမွာေတြ႔မိလို႔ ဒီပိုစ္ေလးေရးျဖစ္သြားတာပါ။ အဲ…သူ႔ဆီကၾကံစည္းေသးေသးေလးဝယ္လိုက္ေသးတယ္ စားလို႔မရပါဘူးဗ်ာ မာေတာက္ေတာက္နဲ႔ ဘာအရသာမွမ႐ွိဘူး ဒါေပမယ့္….. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ။