ေ႐ႊသုႏၵရီ-၂

“႐ွင္…႐ွင္…ဘာစကားေျပာတာလဲ”
တယ္ရီယာေပါက္စနေလး တခြီးခြီးျဖစ္ေနသလိုပန္းႏု႐ွက္ေသြးမ်က္ႏွာႏွင့္ေကာင္မေလးသည္ရန္႐ွာေတာ့မလိုအသံျပဳလာသည္
“ဟိုဟိုဒီဒီေတာ့ေလွ်ာက္မေတြးနဲ႔ေလ က်ဳပ္ဆိုလိုတာကတမ်ိဳးပါ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ ဒီအခန္းကဂ်ပိုးမ်ားတယ္ ဂ်ပိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက ေတြ႔တဲ့လူကိုေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ ကုပ္ကပ္ျပီးေတာ့ကို လူမျမင္ေအာင္တြယ္တတ္တာမ်ိဳး ေတာ္ၾကာက်ဳပ္အခန္းလာမိလို႔ေကာင္မေလးအခန္းဂ်ပိုးေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္က်ဳပ္လည္းမေကာင္းဘူးေလ အရင္ကလည္း ေျပာခံထိဖူးတယ္ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ဖင္ယားျပီးလာတာပါ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ဖင္ယားျပီးပဲထျပန္သြားတယ္ ဂ်ပိုးလည္းကိုက္ေရာက်ဳပ္ေၾကာင့္တဲ့ အဲဒါေၾကာင့္ပါ”

“ေၾသာ္..ေၾသာ္...ဂလိုကိုး...ေတာ္ပါေသးရဲ့”
တယ္ရီယာေလးခ်က္ခ်င္းပင္စိတ္္ျပန္ေျပသြားသည္ေစာေစာက စတင္လာေနသည့္ရန္႐ွာမည့္အရိပ္အေယာင္မ်ားေပ်ာက္ကုန္ျပီး လူလည္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာသည္ ထို႔ေနာက္အသံကေလးအုပ္အုပ္ျဖင့္ေျပာသည္..
“ဒါဆိုလည္းဝင္မထိုင္ေတာ့ပါဘူး႐ွင္”
ထိုသို႔ေျပာျပီးေနာက္
သက္ျပင္း႐ွည္ၾကီးကိုခ်လွ်က္မွသူ႔အား႐ြန္း႐ြန္းစားစားၾကည့္ေလသည္။

သူကလည္းအားက်မခံ႐ြန္း႐ြန္းစားစားၾကီးျပန္ၾကည့္ပစ္ေလသည္ ။ မ်က္လံုးႏွစ္စံုတို႔သည္ ဘာသာစကားတစ္ခုကိုအသံတိတ္ေျပာေနဘိသကဲ့သို႔႐ွိသည္ ထိုအသံတိတ္ဘာသာစကားကို တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ရေသာ္ ေကာင္မေလး၏အၾကည့္က
“က်မအတြင္းခံကအစေလွ်ာ္ဖို႔ပ်င္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ဂ်ပိုးဆိုရင္႐ြံလြန္းလို႔ပါ႐ွင္”ဟုအဓိပၸါယ္ရမည္ျဖစ္ျပီး
သူ႔အၾကည့္ကေတာ့ “ေၾသာ္…ေကာင္မေလးႏွယ္ အတြင္းခံကအစေလွ်ာ္ရမွာပ်င္းလို႔ ဝင္မထိုင္ရဲေတာ့ဘူးကိုး”ဟုအဓိပၸါယ္ထြက္မည္ျဖစ္သည္။
တဒဂၤတိတ္ဆိတ္မႈကိုေကာင္မေလးကစတင္ျဖိဳခြဲသည္ ထံုးစံအတိုင္းလွ်ာနဲ႔ပဲျဖစ္သည္။

“ဟိုေလ..ဒီေန႔ ကိုထူးတို႔ဆီမွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တယ္ေလ အဲဒါ႐ွင့္အတြက္လာပို႔တာ က်မကိုယ္တိုင္ခ်က္ထားတာေနာ္”
ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ကိုသူ“က်မ”ဟုသံုးႏႈန္းတတ္ျပီး သူတို႔ကိုေတာ့“႐ွင့္”ဟုနာမ္စားသံုးေျပာဆိုတတ္သည္။
သူ႔အဖို႔ေတာ့“႐ွဥ့္”ပဲေခၚေခၚ“ေမ်ာက္”ပဲေခၚေခၚ သိပ္ေတာ့လည္းကိစၥမ႐ွိပါ။
ေကာင္မေလးသည္အခ်ိန္ျပည့္ကိုထူးအခန္းထဲအလည္ေရာက္ေနသည္ကမ်ားသည္ ကိုထူးသည္အားလံုးထဲတြင္ဝင္ေငြအျမင့္ဆံုးအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။
ေကာင္မေလးယူလာသည့္ခ်ိဳင့္ထဲကဟင္းရည္ႏွင့္မုန္႔ဖတ္မ်ားကိုသူလွယ္ယူလိုက္သည္။ ခ်ိဳင့္အလြတ္ကိုေကာင္မေလးအားျပန္ေပးျပီးေနာက္ ထံုးစံအတိုင္းအခန္းထဲက ဂ်ပိုးထိုးစစ္ဆက္လက္ဆင္ႏြဲေနျပန္သည္။

ေကာင္မေလးမွာခ်ိဳင့္အလြတ္ၾကီးလက္ထဲဆြဲလွ်က္မတင္မက်ၾကီးျဖစ္ေနသည္။ (တင္လိုက္ က်လာလိုက္မျဖစ္တာကိုဆိုလိုပါသည္)
“႐ွင္တစ္ခုခုေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္လို႔မထင္ဘူးလား”
“ေၾသာ္…အင္းး...ဟုတ္သားပဲ ေမ့ေနတယ္ ေက်းဇူးပါပဲ”
“ဟြန္းးး”
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ မဲ့႐ြဲ႕သြားသည္။
“ဒီလို႐ွင့္ ကိုထူးက 012သံုးတယ္ေလ က်မက 016သံုးတာ အဲဒါသူမလုပ္တတ္လို႔႐ွင့္ကိုအကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ ဟိုေလ MMS GPRS ဖြင့္ေပးပါလား ေနာက္ျပီး camera settingလည္းခ်ိန္ေပးပါဦး သိပ္မၾကည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္
ေနာက္ျပီး friend and family နံပါတ္ေလးပါထည့္ေပးေနာ္
ေနာက္ျပီး ဟို walkmanထဲကplaylistလုပ္တာေလ
ေနာက္ျပီး………..
ေနာက္ျပီး……….. ”

ေၾသာ္…သင္းကအက်ိဳးလိုလို႔ေညာင္ေရလာေလာင္းေနတာကိုး.. ရပါ၏ ။
ေကာင္မေလးလက္ထဲကမေန႔ကမွကိုထူးဝယ္ေပးထားေသာအသစ္စက္စက္sony ericsson w910iအားယူလိုက္ျပီးသူလည္းတတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ကလိေပးလိုက္သည္။
ရျပီဆိုေတာ့ေကာင္မေလးကpicture message ပို႔ၾကည့္ friend and family noေတြေခၚၾကည့္နဲ႔
အားလံုးအိုေကသြားသျဖင့္အလြန္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ထက္ထက္မိုးဦးလည္းမဟုတ္ေလသျဖင့္“ဒါမွက်ဳပ္ေမာင္ၾကီးေတာ့”ဟုသူ႔ကိုၾကည့္ျပီးထမေအာ္ပါ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီးေတာ့သာေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးစြာထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။

အေပးအကမ္းရက္ေရာသူကိုထူးႏွင့္ေ႐ႊသုႏၵရီမည္ေသာ အလွဘုရင္မေလးတို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိုေကမွာစိုေျပသြားၾကသည္။ ေကာင္ေလးေတြအားလံုးေစြ႕ေစြ႕ခုန္က်န္ခဲ့သည္။ ဥပေဒကလည္း႐ွိႏွင့္ျပီးျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္ေလးေတြအားလံုး ျမင္သာျမင္မၾကင္ရ ေငးၾကည့္႐ံုပဲတတ္ႏိုင္ၾကရေလေတာ့သည္။
တခ်ိဳ႕ေကာင္ေလးေတြလည္းေသာကဗ်ာပါေတြေဝျပီးေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ကုန္ၾကကာေနာက္ဆံုး ဘာကို ကိုင္လိုက္မိသည္မသိ မူးရစ္ရီေဝေႏြညေနျဖစ္သြားေတာ့သည္ (မဟုတ္မွလြဲေရာ vol 40%စာတန္းကပ္ထားေသာ ပုလင္းကို ကိုင္လိုက္မိၾကျပီထင္သည္)
ေနာက္ပိုင္းတြင္ေကာင္မေလးသည္ ဖုန္းကိုအေၾကာင္းျပ၍တစ္မ်ိဳး၊ သီခ်င္းကိုအေၾကာင္းျပ၍တစ္ဖံု သူ႔ဆီအလည္ေရာက္သည့္အေခါက္ေတြစိပ္လာခဲ့သလို ႏွစ္ဦးသား၏ခင္မင္မႈသည္လည္းအတိုင္းအတာတစ္ခုထိ႐ွိသြားၾကသည္။

ထိုအတိုင္းအတာကိုေပတံနဲ႔တိုင္းရင္ ၁၂လက္မရဲ့ဟိုမွာဘက္ေလာက္မ႐ွည္ေသာ္လည္းေပ႐ွည္ေအာင္ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုတတ္ေသာပတ္ဝန္းက်င္
ေၾကာင့္ သူႏွင့္သုႏၵရီတို႔၏သတင္းသည္ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ကိုထူးသည္နဂိုကတည္းကသေဘာထားျပည့္ဝသူျဖစ္ျပီးသူ႔ကိုလည္းညီတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခင္သူျဖစ္သည္ ပတ္ဝန္းက်င္၏အတင္းအဖ်င္းကိုအစဥ္သျဖင့္ကိုထူးလ်စ္လွ်ဴ႐ႈခဲ့ေလသည္။
ဂ်ပိုးမ်ားအားလံုးသူ႔အားဆလံေပးျပီးထြက္ေျပးကုန္ျပီျဖစ္သျဖင့္လည္းေကာင္မေလးသည္စိတ္႐ွိတိုင္း
လာလည္ေနတတ္ျပီျဖစ္သည္။

ဂစ္တာအိုတစ္လက္ စီဒီကက္စက္အစုတ္တစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္အကိုင္မယ္မယ္ရရမ႐ွိသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တို႔သာ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္အခန္းက်ဥ္းေလးကို ေကာင္မေလးသည္အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ကိုထူး၏ေခတ္ေပၚဇိမ္ခံပစၥည္းအျပည့္ႏွင့္ခမ္းနားထည္ဝါသည့္
အခန္းထက္ပိုႏွစ္သက္ပံုရသည္။ အလည္လာတိုင္းလည္းသူစားဖို႔တစ္ခုခုယူလာတတ္သည္။
“႐ွင္နဲ႔က်မ”သံုးႏႈန္းရာမွ “နင္နဲ႔ငါ”ျဖစ္သြားသည္။

တခါတခါေကာင္မေလးသည္ အစ္မေတြ႐ွိသည္ဆိုသည့္ခပ္ေဝးေဝးျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕သို႔ အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိၾကာေအာင္တစ္ေယာက္တည္းသြားေရာက္လည္ပတ္ေလ့႐ွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ကိုထူးသည္“ေ႐ႊသုႏၵရီ”သီခ်င္းကိုအာေပါက္ေအာင္ဆိုကာအလြမ္းေျဖလွ်က္႐ွိသည္။
သူကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းနဖူးေပၚလက္တင္ျပီးအေရာင္ေလ်ာ့ေလ်ာ့သူ႔မနက္ျဖန္မ်ားအား စိုစိုထိုင္းထိုင္းစိတ္ကူးတို႔ျဖင့္ၾကိဳတင္ရင္ေမာေနတတ္ျမဲျဖစ္သည္။

တစ္ေန႕… သုႏၵရီဆိုသူေလးသူ႔အားဖုန္းဆက္ေခၚသည္ အခန္းခ်င္းနီးနီးေလးဆိုေသာ္လည္း ဖုန္းလွမ္းလွမ္းဆက္တတ္တာ ေကာင္မေလးအက်င့္ပဲျဖစ္သည္။
“ခုပဲအစ္မတို႔ဆီကျပန္ေရာက္တာ နင္ၾကိဳက္ေလာက္မယ္ထင္တဲ့သီခ်င္းတစ္ေခြဝယ္လာေပးတယ္ လာယူေနာ္”တဲ့
သူေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္ ဘာသီခ်င္းေခြမွန္းေတာ့မသိရေသး ဘာသီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ေလ ေအာင္ျခင္း႐ွစ္ပါးအေခြေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဟုသူထင္သည္ ဟုတ္လည္းဘာျဖစ္လဲ ဝမ္းေတာင္သာရဦးမွာ

သီခ်င္းေခြကိုသူသြားယူေတာ့ အဖံုးကာဗာမွာသူမလက္ေရးႏွင့္ “ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါနဲ႔”ဟုအဓိပၸါယ္ရသည့္အဂၤလိပ္စာျဖင့္ေရးထားျပီး ေအာက္နားေလးတြင္သူမနာမည္အရင္းကိုဆိုင္းထိုးထားတာေတြ႕ရသည္ ။
ေကာင္မေလးအတြက္ေက်းဇူးဆိုေသာစကားကိုအထပ္ထပ္ေျပာရလြန္းလို႕ထပ္ေျပာရမွာေတာင္သူ႔အေနႏွင့္႐ွက္လွျပီျဖစ္သည္ အစစအရာရာသူ႔အေပၚေကာင္းခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးအတြက္ ေလာေလာဆည္တြင္အဖိုးအခအေနႏွင့္သူတံု႕ျပန္ႏိုင္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဂစ္တာတီးျပီးသီခ်င္းဆိုျပျခင္းပဲ႐ွိသည္ ေကာင္မေလးလည္းထိုတစ္ခုတည္းကိုသာေတာင္းဆိုျမဲျဖစ္ခဲ့သည္။

ေနဖင္ထိုးေအာင္အိပ္လိုက္ဦးမည္ဟုသူစိတ္ကူးထားသည့္စေနေန႔တစ္ရက္တြင္ျဖစ္သည္။(စကားအျဖစ္ေျပာရတာပါ ေနက ဖင္ကိုလာမထိုးပါ ဘယ္ေနရာကိုမွလည္းမထိုးပါ အခန္းကေနေရာင္ေတာင္သိပ္မဝင္ပါ) ေစာေစာစီးစီးတံခါးေခါက္သံေၾကာင့္အိပ္ယာမွလူးလဲထကာသြားဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ အခန္းေ႐ွ႕မွာေရာက္ေနတာက မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္သည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔မ်က္ႏွာက မတင္မက်ၾကီး တစ္စံုတစ္ခုကိုအျပင္းအထန္စဥ္းစားေနပံုရသည္ အခ်ိန္ေတြၾကာေနျပီးမွ ခုလိုတစ္ေခါက္ျပန္ေတြ႕ရတာေတာင္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြမေမးမိၾက(သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းမေမးၾကသလို ဘယ္လိုလဲ မဟန္ေတာ့ဘူးလား ေ႐ွာေတာ့မလားဟုလည္းမေမးမိၾကပါ)

အခန္းထဲဝင္ထိုင္ေတာ့ထံုးစံအတိုင္းေရေမႊးနံ႔ကတေထာင္းေထာင္းထသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ေရေမႊးအလြန္ဆြတ္သူျဖစ္ျပီး ေရေမႊးမဆြတ္တတ္သူ သူ႔အားလည္းမၾကာခဏအျပစ္တင္တတ္သူျဖစ္သည္ ။
“လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕သြားတာ ေမႊးေမႊးၾကိဳင္ၾကိဳင္ေလးေနမွေပါ့”ဟု မၾကာခဏသူ႔အားေျပာတတ္သည္။
“ေမႊးေမႊးၾကိဳင္ၾကိဳင္မလိုပါဘူး နံနံေစာ္ေစာ္မျဖစ္ရင္ပဲရပါတယ္”ဟုသူကျပန္ေျပာတတ္သည္။

သူကလူတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္(ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ခ်င္၍လည္းမရပါ)
လွတပတမိန္းကေလးမ်ားအေမႊးနံ႕တစ္သင္းသင္းႏွင့္သူ႔ေ႐ွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ ပန္းေတြအျပည့္တင္လာသည့္ ေလွာ္သူမပါေသာေလွေလးတစ္စင္း သူ႔ေ႐ွ႕တင္ျငိမ့္ျငိမ့္ညင္ညင္ေလးစီးေမ်ာသြားသလိုၾကည္ႏူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိျဖစ္ေနတတ္သူျဖစ္ျပီး
ေရေမႊးန႔ံတေထာင္းေထာင္းႏွင့္ေယာက်ၤားၾကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ သူ႔ေ႐ွ႕ကျဖတ္သြားရင္ေတာ့ နတ္ကေတာ္ၾကီးစိတ္ေဖါက္ျပီး သူ႔ေ႐ွ႕ကဂြ်မ္းထိုးခ်သြားသလို ေဝါ့…ေဝါ့…ထြီး ဟုအသံထြက္ေအာ္ခ်င္ေနသူျဖစ္သည္။

ထိုသူငယ္ခ်င္းက အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္လြန္းသူျဖစ္၍ ပိုက္ဆံေပးဝယ္ရသည့္ေရေမႊးကိုဆြတ္ျပီး မသိရင္ ဘဝဘဝက ပါရမီေတြေၾကာင့္ထြက္လာရတဲ့ ေမြးရာပါကိုယ္သင္းရနံ႔အလားဂုဏ္ယူေနတတ္ျခင္းကိုသူအျပစ္မတင္ေတာ့ပါ။
ထိုေရေမႊးသည္ လူကိုသာမက ေခြးကိုသြားဆြတ္ရင္ေတာင္ ေမႊးလိမ့္ဦးမည္ဆိုတာကိုလည္း အက်ယ္အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာမေနေတာ့ပါ ။ စကားနည္းရင္ရန္လည္းစဲေလသည္။

“ေရာ့ ေလာေလာဆည္ဒါပဲဧည့္ခံစရာ႐ွိတယ္”
ေရတစ္ဗူးႏွင့္ဖန္ခြက္ႏွစ္လံုးယူလာျပီး ခြက္ထဲေရအျပည့္ေလာင္းထည့္ကာ သူငယ္ခ်င္းအားကမ္းေပးလိုက္သည္ သူလည္းတစ္ခြက္ယူသည္ ။
“ေဟ့ေရာင္ ဒီလမ္းထဲအဝင္ကြာ ဟိုထိပ္ဆံုးကအိမ္မွာျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာအလန္းေလးတစ္ေဗြေလ မင္းသိလား”
“ေ႐ႊသုႏၵရီနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ျပီနဲ႔တူတယ္ ေယာင္လို႔ေတာင္စိတ္ကူးနဲ႔မပစ္မွားေလနဲ႔ကိုယ့္လူ ပိုင္႐ွင္႐ွိျပီးသားကြ ေတာ္ၾကာ အလုပ္ပိတ္လို႔ငါ့ဆီခဏလာလည္မိပါတယ္ ေနရင္းထိုင္ရင္းဒုသနေသာျဖစ္ရတယ္လို႔ေတာ့အေျပာမခံပါနဲ႔”

“ဟာ…ငါသိပါတယ္ကြ မင္းကလည္း ငါေျပာခ်င္တာကတျခား ဒီလိုကြ ငါေနတဲ့ျမိဳ႕ဘက္ကို တစ္ပတ္တန္သည္ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ အဲေကာင္မေလးအျမဲလာတယ္ကြ ေတြ႔ဖူးေနက်ပဲ သိတာေပါ့ သူကေတာ့ငါ့ကိုဘယ္သိမွာလဲ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနမွာေပါ့ သူတည္းတဲ့အိမ္ကဘာလဲသိလား”
“အင္း သူ႔အစ္မေတြအိမ္ျဖစ္မွာေပါ့ သူသြားေနက်ပဲေလ”
“ဘယ္ကလာသူ႔အစ္မအိမ္ျဖစ္ရမွာလဲ အဲဒီအိမ္ကနာမည္ၾကီးအိမ္ကြ ငါေရာက္ေတာ့မေရာက္ဖူးဘူး...ဒီလိုေဟ့....ဒီလို....”
သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္ အပီအျပင္ဖြေတာ့မည္ဆိုသည့္အထာျဖစ္ေရေလးတစ္ငံုေသာက္ ခြက္ကိုစားပြဲေပၚျပန္တင္ျပီး လွ်ာကိုအက်အနေနရာယူကာ(ပါးစပ္ထဲမွာပါပဲ) အသံကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးႏွိမ့္ခ်လွ်က္ သူ႔အားခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပေလေတာ့သည္...


နားေထာင္ရင္း နားေထာင္ရင္းျဖင့္….တျဖည္းျဖည္းႏွင့္အနီးကပ္ၾကားရသည့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏စကားသံထဲတြင္သံမႈန္
သံစေတြကပ္ပါလာသလို နားထဲၾကမ္း႐ွ႐ွျဖစ္လာတာ သူခံစားရသည္ အသံကလည္းေနရာတေနရာတည္းကထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း တခါတခါေဝးသြားလိုက္ တခါတခါနီးလာလိုက္....
သူ႔ႏွလံုးခုန္သံတို႕သည္လည္းတစ္ဒုန္းဒုန္းႏွင့္ဆူညံလာေနၾကသည္
ေခါင္းကလည္းတျဖည္းျဖည္းေနာက္က်ိလာသည္.....
တစ္တြတ္တြက္ႏွင့္အသံထြက္ေျပာဆိုေနေသာသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ပါးစပ္ကို လူေသတစ္ေကာင္အား ဖုတ္သြင္းေနသည့္ ေအာက္လမ္းဆရာ၏ မႏၱာန္႐ြတ္ေနသည့္ပါးစပ္အလားထင္မွတ္လာသည္
ေနာက္ဆံုးးးး
ေနာက္ဆံုးးးး
..................
....................
သူမွတ္မိလိုက္တာကေတာ့ သူ႔လက္ထဲကေရထည့္ထားသည့္ဖန္ခြက္သည္ သူ႔လက္မွလြတ္က်ျပီးၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္က်ကာတစစီလြင့္စင္ကုန္ျခင္းျဖစ္ျပီး ထိုလြင့္စင္ေလေသာ ဖန္ခြက္ကြဲအစအနေတြႏွင့္အညီအံ့ၾသထိတ္လန္႔ျခင္း၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္း၊ ေဝခြဲရခက္ျခင္းအစ႐ွိသည့္စိတ္ေစတသိက္တို႔သည္လည္း သူ႔ႏွလံုးေသြးေၾကာတစ္ဝိုက္ကိုဝုန္းဒိုင္းၾကဲကာစီးနင္းလိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“သုႏၵရီရယ္…..မင္း..မင္း ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲကြယ္....
အားလံုးကေတာ့...မင္းကို ဘုရင္မတစ္ပါးအလားပဲ....ခုေတာ့...ခုေတာ့.....မင္းး....က......
ဘယ္သူ႔ကိုမွမငဲ့ခ်င္ေနပါ ကိုထူးကိုေတာ့ငဲ့သင့္ပါတယ္...”

ဤသို႔ျဖင့္ ထိုစေနေန႔မနက္ခင္းေလးသည္ ေမွာင္အတိက်သြားခဲ့သည္။
.............
“မင္းကိုအေမႊးနံ႔ၾကိဳက္တယ္လို႔ပဲငါထင္ခဲ့တာ လက္စသတ္ေတာ့မင္းက အပုပ္နံ႔ကိုလည္းဝတ္႐ံုတစ္ခုလို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ဆင္ျမန္းတတ္ေသးတာပဲကိုး”

“ဘာ!!! ဘာရယ္?? မင္းဘာေျပာတာလဲ”
………………

……………….
“လာပါညီရ လိုက္ခဲ့ပါ ဒီမွာႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔လို႔”
“လာပါဟ နင္ကလည္း အေဖၚရေအာင္ပါဆို အေပၚေရာက္ရင္ဝတ္ဖို႔အေႏြးထည္မ႐ွိလို႔လား ကိုထူးထဲကတစ္စံုပိုယူလာခဲ့မယ္ေလ ဓါတ္ပံုလည္းအတူ႐ိုက္ၾကရေအာင္”
အလွဆံုးဝတ္စားထားၾကသည့္ေ႐ႊသုႏၵရီႏွင့္ ကိုထူးတို႔ganting highlandတက္ရန္သူ႔အားမရမကေခၚေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲညီရ ေငးေငးငိုင္ငိုင္နဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္ျပန္ျပီလား”
“နင္ေနမေကာင္းဘူးလား အဲလိုမလုပ္နဲ႔ေလဟာ ငါ့အသိဆရာဝန္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္ OK?”

သူသည္အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ဘဲ ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုေငးၾကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္....
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွပဲကိုထူးဘယ္ဘက္ရင္အံုက နီေစြးေနသည့္ေသြးတစ္ကြက္ကိုသူလွမ္းျမင္ရသည္
ျမားနတ္ေမာင္၏လက္ခ်က္ေလာ ? ေ႐ႊသုႏၵရီ၏လက္ခ်က္ေလာ ? သူမေဝခြဲႏိုင္ခဲ့။
သုႏၵရီ႕ကိုၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းက ယႏၱရားအတတ္ျဖင့္ဆင္ယင္ထားသည့္ေကြးေကြးညႊန္႔ညႊန္႔အျပံဳးတစ္စံုႏွင့္အတူသူမရင္ဘတ္က သံပါတ္ေပးထားသည့္စက္႐ုပ္ႏွလံုးသားတစ္ခု
ေခတ္ပေယာဂေၾကာင့္ေလာ ၊ သူမ၏ဘဝေပးေလာ? သူလံုးဝမသိႏိုင္ခဲ့ပါေလေတာ့
……………….
ေ႐ႊသုႏၵရီ

ထိုညေနတြင္အလင္းမႈန္သဲ့သဲ့ေကာင္းကင္ေပၚက ပထမဆံုးထြန္းေတာက္လာသည့္ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ကို ေငးေငးရီရီလုပ္ရင္း သူတိုးတိုးေလးညဥ္းမိသည္
“သုႏၵရီရယ္ မင္းကၾကိဳးေတြ တစ္ကယ္ပဲေပ်ာက္ခဲ့ျပီလားကြယ္”
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ၾကယ္ကေလးသည္ သူ႔ညဥ္းသံကိုမၾကားခဲ့ပါေလေတာ့။ ။